Κανείς -εξ όσων γνωρίζουμε- δεν έχει αποδόσει τις απειλές της Χεζμπολάχ σε δομική στροφή της ιρανικής εξωτερικής πολιτικής που ίσως σχετίζεται με το θάνατο του Ραϊσί, και αλλαγή στάσης του Ιράν έναντι Ελληνισμού εν συνόλω -χωρίς αυτό να αποκλείει το ενδεχόμενο οι απειλές να κρύβουν και τουρκικό δάκτυλο (1 και 2)-. Η Ελλάδα ας μην ξεχνάμε ότι έχει σηκώσει το γάντι έναντι των proxy του Ιράν στην Ερυθρά Θάλασσα και αυτό είναι κάτι που το καθεστώς των μουλάδων δεν είναι διατεθειμένο να το ανεχθεί παθητικά. Επειδή λοιπόν η ΚΔ είναι ο αδύναμος κρίκος του Ελληνισμού και επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, τώρα βρίσκεται στο μάτι του Μεσανατολικού κυκλώνα που βαθμηδόν διαχέεται.
Το ζήτημα όμως είναι βαθύτερο, και από την αντίδραση του Ισραήλ στις απειλές Νασράλα έναντι της ΚΔ μπορούν να εξαχθούν κι άλλα ανησυχητικά συμπεράσματα. Σημειώνεται η μόνη στήριξη που παρείχε το Ισραήλ στην ΚΔ επί του παρόντος ήταν μια λακωνική -για να το πούμε κομψά-ανάρτηση στην πλατφόρμα «Χ», του ισραηλινού υπουργού Εξωτερικών, Ίσραελ Κατς: «Ο Νασράλα απειλεί με επίθεση στην Κύπρο. Οι ιρανικοί πύραυλοι και η εξτρεμιστική ισλαμική τρομοκρατία απειλούν τις ευρωπαϊκές χώρες και ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο. Πρέπει να σταματήσουμε το Ιράν τώρα πριν να είναι πολύ αργά», είπε.
Η αντίδραση του Ισραήλ από μόνη της θα έπρεπε να έχει θορυβήσει την Λευκωσία -αλλά και την Αθήνα- και να επαναξιολογήσουν το βάθος και την ειλικρίνεια των σχέσεών τους με το Ισραήλ. Άραγε υπάρχει σήμερα κάποιο αντίκρισμα σε αυτό που το γνωστό εβραϊκό think tank BESA (Begin Sadat Center for Strategic Studies) από το 2019 αποκαλεί ως: «'Ιστορικό Άξονα' Ελλάδας - Ισραήλ - Κυπριακής Δημοκρατίας»;
Ένα άλλο μεγάλο εβραϊκό think tank, το INSS (Institute for National Security Studies), εξήρε το 2020 τις σχέσεις του Ελληνισμού με Ισραήλ και έγραφε με ενθουσιασμό για το τρίγωνο «Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου», υποστηρίζοντας ότι μπορεί να αλλάξει την περιφερειακή αρχιτεκτονική με τρόπο που να συμβάλλει στη δυναμική του Ισραήλ. Επειδή όμως ο διάβολος κρύβεται στη λεπτομέρεια, το INSS ξεκαθάριζε από τότε ότι αυτή η συνεργασία -μαζί με άλλες χώρες- θα μπορούσε να εργαλειοποιηθεί για την αντιμετώπιση της κύριας πρόκλησης που ονομάζεται Τουρκία, η οποία θεωρεί το τρίγωνο ως απειλή για τα συμφέροντά της στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο. Όλα αυτά με φόντο τα ενεργειακά και τις ανακαλύψεις φυσικού αερίου στην περιοχή. Με άλλα λόγια οι επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας ήταν που θορύβησαν το Ισραήλ και το έσπρωξαν κοντά στην Ελλάδα και την ΚΔ.
Το μέσο το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να φέρει το εβραϊκό κράτος κοντά στον Ελληνισμό ήταν το φυσικό αέριο (ενέργεια). Το εργαλείο που επινοήθηκε για τη επίτευξη αυτού του στόχου ήταν ο αγωγός EastMed, ο οποίος εξυπηρετούσε διττό σκοπό. Αφενός ήταν ένα πολιτικό εργαλείο άμβλυνσης των ιστορικά ψυχρών σχέσεων και αφετέρου χρησιμοποιήθηκε για να δρομολογηθεί η μοιρασιά της ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας και κατ' επέκταση του ορυκτού πλούτου της Αν. Μεσογείου.
.jpg) |
| Χάρτης Μπάιντεν Πηγή: mcclatchydc.com |
Σε παλαιότερη ανάλυσή μας αναφέραμε ότι, «ο EastMed ουδέποτε υπήρξε «στρατηγική επιλογή» του Ισραήλ, ακόμη και του ίδιου του Νετανιάχου, που είναι ο μόνος που πίεσε για τον αγωγό, ως έργο φυσικής διασύνδεσης του Ισραήλ με τη Δύση, σύμφωνα με ομολογία του Αμερικανού Ανώτερου Σύμβουλου Ενεργειακής Ασφάλειας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ -και αρχιτέκτονα του [γνωστού] χάρτη Μπάιντεν-, Άμος Χόκσταϊν». Τότε υπογραμμίστηκε ότι «οι ΗΠΑ ήδη από το 2014 ήταν πρόδηλο ότι δεν είχαν στα σχέδιά τους για την ευρύτερη περιοχή τον αγωγό» (1 και 2). Η ταφόπλακα στον αγωγό -ο οποίος δεν αποτυπώνεται στο χάρτη Μπάιντεν (1 και 2)- ήταν το αμερικανικό non-paper -με έντονο τουρκικό άρωμα- με πρωτεργάτη του τον Άμος Χόκσταϊν. Για συντομία χώρου δεν θα επεκταθούμε περαιτέρω και απλώς θα αναφέρουμε ότι τον Μάιο του 2024 ο υπουργός ενέργειας της ΚΔ, Γιώργος Παπαναστασίου, ξεκαθάρισε ότι πλέον αναζητούνται ενναλακτικές λύσεις του EastMed.
Επανερχόμενοι όμως στις δηλώσεις Νασράλ, από την ψυχρή/τυπική υποστήριξη του Ισραήλ στην ΚΔ, συνάγεται εμμέσως ότι οι σχέσεις του Εβραϊκού κράτους με τον Ελληνισμό είναι σχέσεις α λα καρτ και αφορούν αποκλειστικά στην αντιπαλότητά του με την Τουρκία και όπως προαναφέρθηκε -κατά ομολογία του INSS- αποσκοπούν στην αναχαίτιση των τουρκικών επεκτατικών βλέψεων στην Αν. Μεσόγειο. Εάν υπήρχε παγιωμένη στρατηγική σχέση, το Ισραήλ θα υποστήριζε ανοικτά την ΚΔ. Κάτι που δεν έγινε.
 |
| Το «τόξο» ή αλλιώς «ομπρέλα Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν». Πηγή: iEpikaira |
Το iEpikaira από το 2019 επισήμανε ότι: «Όπως οι Κούρδοι εργαλειοποιήθηκαν για τη δημιουργία ουδέτερης ζώνης μεταξύ Ισραήλ τους και της Τουρκίας - Συρίας, κάτι παρόμοιο επιχειρείται ήδη στην περιοχή μεταξύ Κρήτης και Κύπρου. Η δημιουργία δηλαδή μιας «ομπρέλας» ή «ζώνη περίσφιξης/αποκλεισμού», ενός ισχυρού νοητού «αναχώματος» στην Τουρκία, αποτελούμενο από την Κρήτη, την Κύπρο και την Βόρεια Συρία – Κουρδιστάν. Με αυτήν την μεθόδευση, η Τουρκία θα αποκλειστεί τελείως από την Αν. Μεσόγειο, τα κοιτάσματα και τον σχεδιασμό του EastMed που ούτως ή άλλως δεν εμπίπτουν στην δικαιοδοσία της, παρά ταύτα όμως εποφθαλμιά.»
Επειδή όμως η Τουρκία έχει ήδη λάβει τις αποφάσεις της και δεν σκοπεύει να περιοριστεί στα σύνορά της, έχοντας συγκεκριμένες επιθετικές/επεκτατικές βλέψεις έναντι του Ελληνισμού -το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας και την Πατρίδας των Αιθέρων είναι μόνο ενδεικτικά-, η διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή είναι εξαιρετικά εύθραυστη και μάλλον βραχύβια. Εκτιμάται μάλιστα ότι «η de jure ανακήρυξη του «Μεγάλου Κουρδιστάν» βρίσκεται στην τελική ευθεία, η οποία με τη σειρά της ενδέχεται να πυροδοτήσει έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο για την εκτόνωση/εξωτερίκευση του οξύτατου προβλήματος που θα δημιουργηθεί στο εσωτερικό της Τουρκίας με κίνδυνο τις περαιτέρω εθνοτικές διασπάσεις.» Στο παρόν βήμα εξηγήθηκε ήδη ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις σύμφωνα με τις οποίες ο Ρ.Τ. Ερντογάν προετοιμάζεται παρασκηνιακά για αυτό το ενδεχόμενο, και απλώς διατηρεί το επίπλαστο «καλό κλίμα» το οποίο χρησιμοποιεί ως προπέτασμα για τα σχέδιά του σε συνδυασμό με την ετεροβαρή «Διακήρυξη των Αθηνών».
Υπό το πρίσμα των ανωτέρω, συμπεραίνεται ότι Ελλάδα και ΚΔ, αμφότερες στερημένες εμβριθούς στρατηγικού σχεδιασμού και συρόμενες από αλλότρια συμφέροντα σε κινήσεις υψηλού ρίσκου χωρίς εθνοκεντρικό υπόβαθρο, δημιουργούν αναίτια αντιπαλότητες που υποσκάπτουν την εθνική ασφάλεια. Η απειλή της Χεζμπολάχ επιβεβαιώνει πέραν πάσης αμφιβολίας αυτήν την τραγική διαπίστωση. Η μεγαλύτερη απειλή όμως παραμένει ο προ αιώνιος εχθρός του Γένους ο οποίος μεθοδικά μας οδηγεί στο δρόμο χωρίς επιστροφή...
