Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024

Το απόρρητο «σχέδιο 180»: Από το ελληνοτουρκικό «Σύμφωνο Φιλίας» του 1930, στη «Διακήρυξη των Αθηνών»!

iEpikaira.- [δημοσιεύτηκε 15:14-06/03/24, ανανεώθηκε 08:57-08/03/24] Τα σημαντικότερα συμπεράσματα από το συνέδριο «Μεταπολίτευση: 50 χρόνια μετά» -που κάποιοι το αποκάλεσαν και «πρόβα συγκυβέρνησης»-, κατά την ταπεινή μας άποψη, αφορούσαν κυρίως στα εθνικά ζητήματα και δη τα ελληνοτουρκικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι τοποθετήσεις Σαμαρά - Μπακογιάννη.

Η Ντ. Μπακογιάννη αφού επανέλαβε τη γνωστή της θέση σύμφωνα με την οποία «πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι το Αιγαίο δεν είναι μόνο ελληνική θάλασσα» -σαφής αναφορά στη Μαδρίτη και τις θέσεις Σημίτη-Ροζάκη-ΕΛΙΑΜΕΠ-, διερωτήθηκε εάν «υπάρχει σήμερα ένα παράθυρο ευκαιρίας για την Ελλάδα, με αυτά τα δεδομένα; Κατά τη γνώμη μου υπάρχει, όμως “το τανγκό θέλει δύο”. Αν όμως δοθεί πραγματική ευκαιρία, θα πρέπει η Ελλάδα να προχωρήσει; Εδώ υπάρχει η προϋπόθεση της εθνικής συναίνεσης».

Παρακολουθήστε το σχετικό βίντεο:
Μετά ταύτα ο τέως πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς έλαβε τον λόγο και είπε: «Γιατί ζητάς τη συναίνεση των άλλων εφόσον είσαι κυβέρνηση;» ενώ διευκρίνισε, «όταν... ακούω τη λέξη συναίνεση και με τα τρία κόμματα και μέσα στην κυβέρνηση, αυτό μυρίζει διάθεση συνθηκολόγησης και όχι συναίνεσης και εννοώ για τα εθνικά ζητήματα». 

Εύλογο λοιπόν το ερώτημα που θέτουν πολλοί (1 και 2): Ποιος είναι άραγε ο σκοπός της κυβέρνησης Μητσοτάκη η οποία ζητά μετ' επιτάσεως συναίνεση από τα τρία -τουλάχιστον- μεγάλα κόμματα στα ελληνοτουρκικά; Δεδομένου μάλιστα ο πρωθυπουργός ηγείται μιας σταθερής κυβέρνησης, δίχως ισχυρή αντιπολίτευση;

Το απόρρητο «σχέδιο 180»

Την απάντηση δίνει ένα παλαιότερο αποκαλυπτικό δημοσίευμα της «Εστίας της Κυριακής» (28/05/23) του Μανώλη Κοττάκη:

«Το απόρρητο σχέδιο «180» προβλέπει:
1. Συνάντηση κορυφής μεταξύ των δύο ηγετών Ελλάδος και Τουρκίας στον οποίο θα συμφωνηθεί η εγκατάλειψη των διερευνητικών επαφών και αντί αυτών οι απευθείας διαπραγματεύσεις, φαινομενικά χωρίς την μεσολάβηση τρίτου (κατά το πρότυπο των Πρεσπών) σε επίπεδο Υπουργών Εξωτερικών.

2. Στόχος των διαπραγματεύσεων εξπρές θα είναι σε πρώτη φάση η υπογραφή συμφώνου μη επίθεσης μεταξύ των δύο χωρών για να βελτιωθεί η ατμόσφαιρα και η επίλυση του ζητήματος των χωρικών υδάτων. Η Ελλάς επειδή πρόκειται για μονομερές δικαίωμα δεν πρόκειται να ζητήσει την συναίνεση της Άγκυρας αλλά την κατανόηση της. Σύμφωνα με το σχέδιο θα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια στις ακτές της Ηπειρωτικής Ελλάδας, στις ακτές της Εύβοιας και στις ακτές νοτίως της Κρήτης. Ενώ θα αυξήσει τα χωρικά της ύδατα κατά τρόπο διαφοροποιημένο ανά περιοχή στα 7 ή τα 9 μίλια ώστε να διευκολύνει την Τουρκία να αποκτήσει διαδρόμους ιδιοκτησίας της για την ναυσιπλοία της και το πολεμικό ναυτικό της σε όλο το Αιγαίο. Ακόμη και στο μέσον του, δυτικά του 25ου μεσημβρινού στις πλάτες της άμυνας των νησιών του Αιγαίου. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει στο βαθύ μέλλον αν δεν μας καλύπτει το Σύμφωνο Μη Επίθεσης. Το θέμα των χωρικών υδάτων έχει επίσης τεράστια σημασία για το ζήτημα της ναυσιπλοΐας στα Στενά του Βοσπόρου που επηρεάζει άμεσα τις ρωσοτουρκικές και τις αμερικανορωσικές σχέσεις.

3. Ψήφιση συνυποσχετικού Ελλάδος-Τουρκίας για την παραπομπή των δύσκολων προς επίλυση διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προκειμένου να αποφύγουν την πολιτική ευθύνη για την τελική λύση οι δύο κυβερνήσεις. Σε αυτό προτείνεται να ενταχθούν οι διαφορές για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και την Υφαλοκρηπίδα καθώς και το αίτημα της Τουρκίας για την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων. Σε ό,τι αφορά το συνυποσχετικό η Ελλάδα θέλει προηγουμένως να καταλήξει σε υπογραφή συνυποσχετικού με την Αλβανία για τις θαλάσσιες ζώνες και γι' αυτό είναι δυστυχώς υποτονική στο ζήτημα της φυλάκισης του μειονοτικού Δημάρχου Χιμάρας Φρέντι Μπελέρη».

Το νομικό υπόβαθρο

Το κατά πόσο το απόρρητο «σχέδιο 180» βρίσκεται ήδη σε προχωρημένο στάδιο εφαρμογής το αφήνουμε στην κρίση του καθενός. Όσον αφορά στον «μαγικό αριθμό 180», διευκρινίζεται ότι σύμφωνα με το «Άρθρο 28» του Συντάγματος:
«1. Oι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. H εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.

2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών [ήτοι 180...].

3. H Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας».

Δηλαδή μια ενισχυμένη πλειοψηφία στη Βουλή είναι αρκετή για την εκχώρηση ακόμη και εθνικής κυριαρχίας(;). Υπό αυτό το πρίσμα γίνεται κατανοητό γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιζητά εναγωνίως τη «συναίνεση». Γι' αυτόν τον λόγο και ο Αντ. Σαμαράς -ο οποίος γνωρίζει προφανώς το παρασκήνιο-, ξεκαθαρίζει ότι «όταν... ακούω τη λέξη συναίνεση... αυτό μυρίζει διάθεση συνθηκολόγησης». 

Αν θέλετε μάλιστα να το πάμε και ένα βήμα παρά πέρα, ένας από τους λόγους που παραιτήθηκε ο Κώστας Καραμανλής, ήταν -εκτός το θέμα του «γάμου» που γνώριζε ότι θα τεθεί επί τάπητος- και η κυοφορούμενη μειοδοσία στα ελληνοτουρκικά -αφορά το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο (1 και 2)- η οποία προλειαίνεται από συγκεκριμένους κύκλους εδώ και χρόνια ενώ πλέον βρίσκεται στην τελική ευθεία  (1, 2, 3 και 4). 

Από το «Σύμφωνο Φιλίας» στη «Διακήρυξη των Αθηνών»

Το iEpikaira (19/12/23) έχει ήδη εξηγήσει ότι η «Διακήρυξη των Αθηνών» αποτελεί προσπάθεια αναβίωσης του ελληνοτουρκικού «Συμφώνου Φιλίας» που σύναψε ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τον Κεμάλ Ατατούρκ το 1930. Ακόμη και η ακύρωση του προγράμματος των Κορβετών αλλά και του «option» αγοράς μιας επιπλέον Φρεγάτας Belh@rra, εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο. Ποτέ δεν έκρυψε άλλωστε τον θαυμασμό του ο Κ. Μητσοτάκης για τον Ελ. Βενιζέλο, ενώ βλέπει τον εαυτό του ως συνεχιστή του έργου του. «Το βάρος της ευθύνης που φέρω ως πρωθυπουργός δοκιμάζεται στο δέος που μοιράζεται ο κάθε Έλληνας για τον Ελευθέριο Βενιζέλο» έχει γράψει στην «Καθημερινή» την χρονιά των γεγονότων του Oruc Reis. Κατά την υπογραφή της «Διακήρυξης των Αθηνών» ο πρωθυπουργός αποκάλυψε και ποιός την οραματίστηκε: «Σήμερα 100 χρόνια μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, υπογράφουμε διακήρυξη φιλίας και καλής γειτονίας. Μια διακήρυξη που είχε οραματιστεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης».

Με τις δηλώσεις της Ντ. Μπακογιάννη λοιπόν, συμπληρώνεται ένα ακόμα κομμάτι του παζλ και αφορά στην κομματική «συναίνεση» που προσπάθησε να εξασφαλίσει ο Ελ. Βενιζέλος για την υπογραφή του ελληνοτουρκικού «Συμφώνου Φιλίας», την οποία ομοίως επιδιώκει και ο Κ. Μητσοτάκης. Ο Βενιζέλος δήλωνε μετά την υπογραφή του συμφώνου σχετικά με το «κοινό πρόγραμμα όλων των κομμάτων»:
«Εάν ομίλησα περί του πολιτικού προγράμματος της κυβερνήσεώς μου επί της ελληνοτουρκικής προσεγγίσεως, εάν έχω ανάγκη να προσθέσω ότι το πρόγραμμα τούτο είναι κοινόν δι’ όλους τους αρχηγούς κομμάτων εν Ελλάδι, και ότι ανταποκρίνεται σήμερον [κατά δήλωση του ιδίου] εις την θέλησιν του ελληνικού λαού». 

Ο αρχηγός της τότε αντιπολίτευσης Παναγής Τσαλδάρης, βέβαια εναντιώθηκε στην υπογραφή του συμφώνου και επέκρινε τον Βενιζέλο, για έλλειψη πρόνοιας προς τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης. Οπόταν ο Βενιζέλος επανήλθε δηλώνοντας:
«Πιστεύω ως προς το μέλλον των ομογενών εν Τουρκία ότι προς αυτούς η συμπεριφορά της τουρκικής κυβερνήσεως θα είναι αναλόγως προς την ανάπτυξιν των φιλικών σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών. Οι Έλληνες εν Τουρκία, είτε ραγιάδες είτε πολίται της Ελλάδος, θα τύχουν υποστηρίξεως εκ μέρους της τουρκικής κυβερνήσεως αναλόγως προς την ανάπτυξιν των φιλικών και στενών σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών».

Οι υπέρμαχοι της «ελληνοτουρκικής φιλίας» 

Ο Τσαλδάρης όμως επιβεβαιώθηκε με τα Σεπτεμβριανά του 1955. Παρά ταύτα, αρκετά χρόνια αργότερα, οι υπέρμαχοι της «ελληνοτουρκικής φιλίας», συνεχίζουν ακάθεκτοι την προπαγάνδα τους. Αντιγράφουμε παρακάτω τον πρόλογο άρθρου με πολλά υπονοούμενα του γνωστού καθηγητή Θάνου Βερεμή στα «Νέα» (30/10/20) -δημοσιευμένο την ώρα που το Oruc Reis όργωνε τις ελληνικές θαλάσσιες ζώνες- υπό τον τίτλο «Ο Κεμάλ, ο Βενιζέλος και το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας 1930»:
«Η σημερινή υποχώρηση του κεμαλισμού στην Τουρκία ύστερα από ογδόντα περίπου χρόνια αδιατάρακτης κυριαρχίας, μας θυμίζει ότι την εποχή που ο Ατατούρκ επιθυμούσε να φέρει το κοσμικό καθεστώς της χώρας του πλησιέστερα προς την Ευρώπη και ο Ελευθέριος Βενιζέλος να λύσει τις αμοιβαίες εκκρεμότητες με τη γειτονική χώρα, έγινε δυνατό το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930».

Όπως προείπαμε, η προετοιμασία της κοινής γνώμης συνεχίζεται συστηματικά από συγκεκριμένους κύκλους με κοινό παρονομαστή το ΕΛΙΑΜΕΠ. Το σίγουρο πάντως είναι ότι με ή χωρίς «συναίνεση», η εμπειρία μας με τους γείτονες δεν φαίνεται να μας έχει διδάξει αρκετά. Έτσι, για άλλη μια φορά, ο κυρίαρχος λαός παραμένει στο σκοτάδι. Ως απλός θεατής θα κληθεί να αποδεχτεί το όποιο αποτέλεσμα από τα μειοδοτικά μαγειρέματα που γίνονται ερήμην του (1, 2, 3 και 4), υποθηκεύοντας το μέλλον του αλλά και το μέλλον των επόμενων γενεών. Ή τουλάχιστον... Έτσι φαίνεται να υπολογίζουν, όσοι ραδιουργούν εις βάρος του. 

Το «χρέος» για την Ελλάδα

Ο Κ. Μητσοτάκης δανειζόμενος τα λόγια του Βενιζέλου: «θα σπρώξωμεν την Ελλάδα εις τον δρόμον της προόδου. Και θα την καταστήσωμεν αγνώριστον», έχει υποστηρίξει ότι έχει «χρέος» να κάνει «τη “χώρα αγνώριστη” σε σχέση με το αρνητικό παρελθόν».

Σήμερα, διανύοντας τη δεύτερη τετραετία του ως πρωθυπουργός, με τις «αντινατιβιστικές» του πολιτικές, την αθρόα εισβολή μεταναστών και την «εξπρές» απονομή ιθαγένειας, την νομοθέτηση της «woke» κουλτούρας, τον διεθνή διασυρμό των υποκλοπών και την απογύμνωση της ΕΥΠ, την τραγική ανικανότητα του «επιτελικού κράτους» στα Τέμπη, την άκρως ανησυχητική μυστική διπλωματία, το γκριζάρισμα της Αν. Μεσογείου, την υπονόμευση του «χάρτη της Σεβίλλης», το εξοπλιστικό ξελάφρωμα των νησιών του Αν. Αιγαίου, την εγκατάλειψη της Κύπρου στην τύχη της,  έχει όντως κάνει την Ελλάδα αγνώριστη. Αυτό που απομένει να φανεί είναι μέχρι πού σκοπεύει να φτάσει την ελληνοτουρκική «προσέγγιση» που εργωδώς προωθεί... Παρά ταύτα, δύσκολα μπορεί κανείς να του αρνηθεί ότι έχει ήδη επιτύχει τον στόχο του.  

Σύνδεσμος άρθρου ⤶

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024

Προοίμια διαμοιρασμού θαλασσίων ζωνών της Αν. Μεσογείου: Ξεχάστε τον χάρτη της Σεβίλλης!

Χάρτης-1: Αντιπαραβολή στον χάρτη Μπάιντεν οι παράνομες Navtex του Oruc Reis (σκίαση με διάφορα χρώματα). Με ροζ γραμμή η Ελληνοαιγυπτιακή τμηματική οριοθέτηση ΑΟΖ (A,B,C,D,E) η οποία τερματίζει λίγο πριν τον 28ο Μεσημβρινό (σημείο Α). Με κίτρινο η Navtex (ZCZC-HA64) που εκδόθηκε 29/12/23 από την Ελλάδα για λογαριασμό της Αιγύπτου.

iEpikaira.- [δημοσιεύτηκε 13:48-28/02/24, ανανεώθηκε 8:59-29/02/24] Κάτι πολύ ανησυχητικό συμβαίνει στην Αν. Μεσόγειο όπως έχουμε τονίσει ήδη (1, 2, 3 και 4). Ένας "πόλεμος" ελληνικών Navtex και τουρκικών αντιNavtex -με την ετεροβαρή Διακήρυξη των Αθηνών να επικρέμεται ως Δαμόκλειος σπάθη- έχει ξεσπάσει και αφορά στη δικαιοδοσία των δύο χωρών στην εν λόγω περιοχή.

Όλα ξεκίνησαν με την νόμιμη -αλλά ιδιαίτερα ύποπτη όπως θα εξηγηθεί παρακάτω- εξουσιοδότηση από τον Διεθνή Οργανισμό Ναυτιλίας (IMO, με έδρα στο Λονδίνο) ώστε η Ελλάδα να εκδώσει τρεις Navtex σε θαλάσσιες ζώνες της Αιγύπτου και της Λιβύης. Το αίτημα απηύθυνε ο συντονιστής των Navtex προς την Ελλάδα -όχι την Τουρκία- με την αιτιολογία ότι ο αιγυπτιακός υδρογραφικός σταθμός της Αλεξάνδρειας είναι εκτός λειτουργίας (sic) ενώ δεν υπάρχει λιβυκός σταθμός στη Σύρτη. 
Χάρτης-2: Σε συνέχεια του τουρκολιβυκό ψευδομνημονίο (σημεία F,E) η Τουρκία χάραξε τα όρια της υφαλοκρηπίδας που παρανόμως διεκδικεί και τα κατέθεσε στον ΟΗΕ (με κόκκινη γραμμή A,B,C,D,E,F,G). Έγινε αντιπαραβολή των βυθοτεμαχίων που προκήρυξε αρχικά η Αίγυπτος για έρευνα υδρογονανθράκων το 2021 (κόκκινος κύκλος το αιγυπτιακό βυθοτεμάχιο EGY-MED-W18), καθώς και των ελληνικών βυθοτεμαχίων του Ν4001/2011 του χάρτη Μανιάτη (με γκρι/πράσινο καρό).

Η Τουρκία απάντησε στην Ελλάδα με μια ομοβροντία Navtex και Νotam με τις οποίες αμφισβήτησε την ελληνική δικαιοδοσία ανατολικά της Κρήτης, Καρπάθου, Ρόδου και νοτίως του Καστελλορίζου την οποία πλέον θεωρεί δική της, μετά την κατάθεση συντεταγμένων στον ΟΗΕ (A/74/757) για την υφαλοκτυπίδα την οποία διεκδικεί εκεί (Χάρτης-2: κόκκινη γραμμή A,B,C,D,E,F,G) ως συνέχεια της υπογραφής του ψευδομνημονίου με την Λιβύη (27/11/19) -ασχέτως της ακυρωτικής απόφασης του εφετείου της Τρίπολης τον Φεβρουάριο του 2024- αλλά και των γεγονότων του Oruc Reis το 2020 (Χάρτης-1: οι παράνομες Navtex του Oruc Reis με σκίαση διαφόρων χρωμάτων).
Χάρτης-3: Ο χάρτης Μπάιντεν με αντιπαραβολή των παράνομων αδειοδοτήσεων της τουρκικής TPAO του 2009-2011-2012 (με κόκκινη σκίαση) και τον χάρτη που κατέθεσε η Τουρκία στον ΟΗΕ μετά την υπογραφή του τουρκολιβυκού ψευδομνημονίου (με κόκκινη γραμμή τα σημεία A,B,C,D,E,F,G). Πηγή: slpress.gr

Η Navtex η οποία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι αυτή που κλήθηκε η Ελλάδα να εκδώσει για λογαριασμό της Αιγύπτου (Χάρτης-1: με κίτρινο η Navtex ZCZC-HA64 εκδόθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2023 για σεισμικές έρευνες [sic] του ερευνητικού σκάφους M/V RAMFORM TITAN). Όπως διαπιστώνεται, η εν λόγω Navtex εμπίπτει -παραδόξως- πάνω στα όρια του γνωστού χάρτη Μπάιντεν ο οποίος, παρότι δημιουργήθηκε το 2015 ακολουθεί πιστά τα όρια της υφαλοκρηπίδας που κατέθεσε η Τουρκία στον ΟΗΕ το 2019 διότι όπως το iEpikaira έχει αποκαλύψει (12 και 3), σχεδιάστηκε καθ' υπόδειξη κυρίως των Τούρκων.

Ειρήσθω εν παρόδω, ο χάρτης Μπάιντεν -οδοδείκτης στις παρασκηνιακές διαδικασίες διαμοιρασμού της Αν. Μεσογείου (1, 234 και 5)- συνέχισε να ανασχεδιάζεται μέχρι τις αρχές του 2017 -την περίοδο των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό- με κάποια από εμπλεκόμενα κράτη (Τουρκία-Κυπριακή Δημοκρατία-Ισραήλ-Λίβανο) να έχουν την ευκαιρία να τον εμπλουτίσουν -εκτός της Συρίας και της Ελλάδας, της οποίας οι πολιτικές ηγεσίες όμως φαίνεται να συναινούν. Για την Αίγυπτο δεν είναι ξεκάθαρο-. Η όλη διαδικασία έγινε με τη μεσολάβηση του Αμερικανού Ανώτερου Σύμβουλου Ενεργειακής Ασφάλειας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Άμος Χόκσταϊν και με την παρασκηνιακή συναίνεση/προτροπή των Βρετανών (1, 2 και 3).
Χάρτης-4: Σε συνέχεια του τουρκολιβυκό ψευδομνημονίο (σημεία F,E) η Τουρκία χάραξε τα όρια της υφαλοκρηπίδας που παρανόμως διεκδικεί και τα κατέθεσε στον ΟΗΕ (με μπλε σκούρα γραμμή A,B,C,D,E,F,G). παράνομες Navtex του Oruc Reis (σκίαση με διάφορα χρώματα). Με ροζ γραμμή η Ελληνοαιγυπτιακή τμηματική οριοθέτηση ΑΟΖ (A,B,C,D,E) η οποία τερματίζει λίγο πριν τον 28ο Μεσημβρινό (σημείο Α). Με κίτρινο η Navtex (ZCZC-HA64) που εκδόθηκε 29/12/23 από την Ελλάδα για λογαριασμό της Αιγύπτου.

Επανερχόμενοι στην επίμαχη Navtex λοιπόν, τις οποίας το βόρειο όριο λαμβάνει υπόψη την οριοθέτηση του παράνομου χάρτη που κατέθεσε η Τουρκία στον ΟΗΕ (Χάρτης-4) καθώς και -όπως προαναφέρθηκε- του χάρτη Μπάιντεν (Χάρτης-1), αλλά όχι του χάρτη της Σεβίλλης, σύμφωνα με τον οποίο, στο τριεθνές σημείο (Χάρτης-5: με κόκκινο κύκλο) πρέπει να εφάπτονται οι δυνάμει ΑΟΖ της Ελλάδας με την Κυπριακή και την Αιγυπτιακή. Με άλλα λόγια η Αίγυπτος ζήτησε από τον ΙΜΟ να εξουσιοδοτήσει την Ελλάδα να εκδώσει Navtex η οποία εμμέσως πλην σαφώς, λαμβάνει υπόψη την παράνομη οριοθέτηση της Τουρκίας, εφαρμόζοντας επακριβώς τις προβλέψεις του χάρτη Μπάιντεν. 
Χάρτης-5: Σε συνέχεια του τουρκολιβυκό ψευδομνημονίο (σημεία F,E) η Τουρκία χάραξε τα όρια της υφαλοκρηπίδας που παρανόμως διεκδικεί και τα κατέθεσε στον ΟΗΕ (με μπλε σκούρα γραμμή A,B,C,D,E,F,G). Με μωβ η ΑΟΖ της Κύπρου σύμφωνα με τον Χάρτη της Σεβίλλης. Με κίτρινο η Navtex (ZCZC-HA64) που εκδόθηκε 29/12/23 από την Ελλάδα για λογαριασμό της Αιγύπτου. Με κόκκινο κύκλο το τριεθνές σημείο όπου εφάπτονται οι δυνάμει ΑΟΖ της Ελλάδας με την Κυπριακή και την Αιγυπτιακή. 

Σε αυτό το σημείο θα υπενθυμίσουμε ότι ο Τούρκος τέως ΥΠΕΞ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στις 03/03/21 δήλωσε ότι "όταν η Αίγυπτος υπέγραψε συμφωνία με την Ελλάδα, σεβάστηκε τα νότια σύνορα της υφαλοκρηπίδας μας, δηλαδή ανατολικά της 28ου Μεσημβρινού, που έχουμε δηλώσει στον ΟΗΕ. Τώρα δίχως να μπει στη δική μας υφαλοκρηπίδα, συνεχίζει τις σεισμικές έρευνες και την αδειοδότηση μέσα στη δική της υφαλοκρηπίδα και αυτό το βλέπουμε θετικά". Πρόσθεσε μάλιστα πως, "αύριο θα μπορούσαμε να διαπραγματευθούμε με την Αίγυπτο για τη δικαιοδοσία θαλάσσιων ζωνών και να υπογράψουμε μία συμφωνία". 
Χάρτης-6: Βυθοτεμάχια προκήρυξης διαγωνισμού εκμετάλλευσης της Αιγύπτου το 2021. Σε κόκκινο κύκλο το βυθοτεμάχιο EGY-MED-W18 (δεξιά) το οποίο τέμνεται από τον 28ο μεσημβρινό και το EGY-MED-W11 (αριστερά) το οποίο τέμνεται από τον 26ο μεσημβρινό.

Η δήλωση του Μ. Τσαβούσογλου έγινε με αφορμή την προκήρυξη διεθνή διαγωνισμού εκμετάλλευσης 24 βυθοτεμαχίων το 2021 από την Αίγυπτο σε περιοχές που θεωρεί ότι βρίσκονται εντός της ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας της. Στον συγκεκριμένο διαγωνισμό που προκηρύχθηκε από την Αιγυπτιακή Κρατική Εταιρεία Πετρελαίου, συμπεριλαμβάνεται και ένα βυθοτεμάχιο το οποίο εκτείνεται ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, πέραν του ανατολικού ορίου της Ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας οριοθέτησης (Χάρτη-2: σε κόκκινο κύκλο δεξιά το βυθοτεμάχιο EGY-MED-W18), παραβλέποντας την υποχρέωση της Αιγύπτου να ενημερώσει εκ των προτέρων την Ελλάδα και να λάβει σύμφωνη γνώμη, όπως ρητώς προβλέπει η Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία στο Άρθρο 1 Παράγραφος "α" (Ν. 4717-ΦΕΚ 164/28-8-20), που επισημαίνει ότι η ολοκλήρωση της οριοθέτησης πέραν του 28ου και 26ου μεσημβρινού, θα γίνεται με κοινή διαβούλευση και στη βάση του διεθνούς δικαίου -εκτός κι αν αυτό έγινε παρασκηνιακά(;)-. 

Στην περίπτωση του βυθοτεμαχίου EGY-MED-W18 μάλιστα (Χάρτη-2: σε κόκκινο κύκλο το βυθοτεμάχιο EGY-MED-W18), η Αίγυπτος ακολούθησε πάλι την παράνομη χάραξη του ορίου της υφαλοκρηπίδας την οποία η Τουρκία διεκδικεί και κατέθεσε στον ΟΗΕ (Χάρτης-2), δίνοντας μηδενική επήρεια στο Σύμπλεγμα Καστελλόριζου, κλείνοντας το μάτι στην Τουρκία. Μετά από όλα αυτά ο Τσαβούσογλου τότε προανήγγειλε πιθανή Τουρκοαιγυπτιακή συμφωνία αλλά μεσολάβησε παρέμβαση του Ν. Δένδια -τότε ΥΠΕΞ- μετά την οποία η Αίγυπτος διόρθωσε -εν μέρει- το λάθος της στο EGY-MED-W18, τερματίζοντάς το στον 28ο Μεσημβρινό.

Συμπερασματικά, η Αίγυπτος -που εσχάτως προσέγγισε την Τουρκία μετά βαΐων και κλάδων σε μια ύποπτη γεωπολιτική συγκυρία πιθανώς ως αντίδραση στη συμμετοχή της Ελλάδας στον IMEC- και στις δυο περιπτώσεις, το 2021 και το 2024, προέβη σε ενέργειες που δίνουν ερείσματα στην Τουρκία για να υποστηρίζει ότι οι παράνομες διεκδικήσεις της στην Αν. Μεσόγειο, γίνονται σεβαστές. Το άκρως ανησυχητικό όμως είναι ότι εν έτη 2024 -υπό τον υπουργό Εξωτερικών των "έξι μιλίων" Γ. Γεραπετρίτη-, ζήτησε από την Ελλάδα να συναινέσει εμμέσως σε αυτές με μια Navtex η οποία αφορά σε περιοχή ανατολικά του 28ου Μεσημβρινού, όπερ και έγινε. 

Τώρα εάν συνδυαστικά λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι κυκλοφορεί πληθώρα δημοσιευμάτων που μιλούν για σοβαρές εξελίξεις στην Αν. Μεσόγειο, με επικείμενο διαμοιρασμό των θαλασσίων ζωνών (123 και 4), δύσκολα θα αποφύγει κανείς το πειρασμό να υποθέσει ότι το τελευταίο ελληνοτουρκικό "καβγαδάκι" με Navtex και αντιNavtex, είναι μάλλον σκηνοθετημένο και αποτελεί το προοίμιο της απώλειας κυριαρχικών δικαιωμάτων -αλλά και κυριαρχίας, εάν δεν γίνει επέκταση στα 12νμ- στην Αν. Μεσόγειο, όπως ακριβώς προβλέπει ο χάρτης Μπάιντεν, ο οποίος σχεδιάστηκε από τους συμμάχους μας. Άλλωστε, οι πληροφορίες από την Ουάσιγκτον αυτό ακριβώς αναφέρουν, ενώ το επιβεβαιώνουν και ελληνικές διπλωματικές πηγές, σύμφωνα με τις οποίες "η κυβέρνηση έχει δρομολογήσει την εμφάνιση μιας μείζονος σημασίας διευθέτησης, η οποία προϋποθέτει υποχωρήσεις σε θέματα κυριαρχίας (μειωμένη ή καθόλου επήρεια των νησιών σε ΑΟΖ) στην ανατολική Μεσόγειο".

Σύνδεσμος άρθρου ⤶

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2024

Η Τουρκία βγάζει το Αμπντουλχαμίντ Χαν για γεώτρηση στην περιοχή του Oruc Reis!

Με σκίαση οι Navtex του Oruc Reis. Η Ελληνοαιγυπτιακή οριοθέτηση ΑΟΖ στα σημεία A,B,C,D,E. Με πορτοκαλί ο 28ος Μεσημβρινός που τέμνει την Ρόδο.

iEpikaira.- H Τουρκία «βγάζει παγανιά» το πλωτό γεωτρύπανο Αμπντουλχαμίντ Χαν στην Αν. Μεσόγειο, εντός της περιοχής που διεξήγαγε τις παράνομες έρευνες του Oruc Reis και έφερε τις δύο χώρες στο κατώφλι του πολέμου. 
Παρακάτω αναλυτικά η Navtex 0143/24 από τον υδρογραφικό σταθμό της Αττάλειας με ημερομηνία 06/02/2024:

TURNHOS N/W : 0143/24 (Antalya NAVTEX Station) (Published Date: 06-02-2024 19:30)TURNHOS N/W : 0143/24
MEDITERRANEAN SEA
1. DRILLING OPERATIONS, BY ABDÜLHAMİD HAN (IMO 9705093. MMSI 271050408), ERTUĞRUL BEY, AYBÜKE AND KUTSİ İLHAN BETWEEN 07 FEB-07 MAR 24 IN AKSEKİ-1 AREA BOUNDED BY;
35 21.60 N – 030 04.63 E
35 23.60 N – 030 04.55 E
35 23.67 N – 030 07.00 E
35 21.67 N – 030 07.07 E
WIDE BERTH REQUESTED
2. CANCEL THIS MESSAGE 072159Z MAR 24.

Σύνδεσμος άρθρου ⤶

Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2024

Προοίμια επαναχάραξης συνόρων: Ο πόλεμος στη Μ. Ανατολή θα εξαπλωθεί και θα έχει διάρκεια!

Δεξιά κάτω το "Βελουχιστάν" σύμφωνα με τον αμερικανικό χάρτη "βαλκανιοποίησης" της Μ. Ανατολής του άρθρου "Blood Borders". Περισσότερα ΕΔΩ!

Τα προοίμια "βαλκανιοποίησης" της Μέσης Ανατολής:

1o Πόλεμος Ισραήλ με Χαμάς που ξεκίνησε 07/10/24 (έχει "προαναγγελθεί" από το 2012) ΕΔΩ.

2ο Χτυπήματα του proxy του Ιράν, των Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα.

3o Ενεργοποίηση Συμφωνιών Αβραάμ (με ΗΑΕ, Σουδάν, Μαρόκο, Μπαχρέιν) ή αλλιώς "συμφωνίες εξομάλυνσης" με το Ισραήλ από την κυβέρνηση Τραμπ (η κυβέρνηση Μπάιντεν αρνείται ακόμη και τη χρήση του όρου "Συμφωνίες του Αβραάμ"). Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Στρατηγικής και Ασφάλειας της Ιερουσαλήμ (JISS), ο Εφραίμ Ινμπαρ διευκρίνισε ότι "οι Συμφωνίες του Αβραάμ εξαρτώνται από την εκπλήρωση της προσδοκίας του Ισραήλ ότι θα τερματίσει την ιρανική απειλή", συσχετίζοντας με τον πιο σαφή τρόπο τις συμφωνίες με την απειλή που το Ισραήλ διατείνεται ότι δέχεται από το Ιράν ΕΔΩ. Οι Συμφωνίες του Αβραάμ πλαισιώθηκαν και από την "Τετραμερή Δυτικής Ασίας" (West Asia Quad, μεταξύ Ινδίας-ΗΑΕ-Ισραήλ-ΗΠΑ) η οποία μπαίνει εμβόλιμα στις σχέσεις Ιράν-Ινδίας με σκοπό τον παραγκωνισμό του ιρανικού καθεστώτος. 
Οδική παράκαμψη Ερυθράς Θάλασσας

4ο Παράκαμψη Ερυθράς Θάλασσας (προμηνύει κατάρρευση οικονομίας Αιγύπτου και μετατόπιση βαρύτητας στα λιμάνια του Ισραήλ). Αν δεν είχαν προηγηθεί οι Συμφωνίες του Αβραάμ δεν θα μπορούσε να παρακαμφθεί η Ερυθρά Θάλασσα οδικώς/σιδηροδρομικώς μέσω Σαουδική Αραβίας ΕΔΩ. Απώτερος σκοπός, ο έλεγχος του Νοτίου Διαδρόμου Εμπορίου από τη Δύση ΕΔΩ
IMEC: Οικονομικός Διάδρομος Ινδίας - Μ. Ανατολής - Ευρώπης

Ο Νότιος Θαλάσσιος Διάδρομος Εμπορίου (Ocean Route). O Μεσαίος Διάδρομος Εμπορίου (Middle Corridor). Ο Βόρειος Διάδρομος Εμπορίου (Northern Corridor). Πλέον ανοίγει και ο Αρκτικός Θαλάσσιος Διάδρομος Εμπορίου που δεν αναπαρίσταται εδώ.  

5ο Ενεργοποίηση οικονομικού διαδρόμου IMEC, Ινδίας - Μ. Ανατολής - Ευρώπης ΕΔΩ. Στη σύνοδο κορυφής της G20 που πραγματοποιήθηκε στην Ινδία στις 9 και 10/09/23, η Ινδία, οι ΗΠΑ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία και η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψαν Μνημόνιο Συνεννόησης (MoU) για τη δημιουργία του IMEC ΕΔΩ

6o Βομβαρδισμός (18/01/24) εναντίον αυτονομιστών "Βελουχιστάν" (παραπάνω χάρτης) ΕΔΩ και ΕΔΩ.

7ο Χτύπημα Αμερικανικών δυνάμεων από ιρανικά proxies σε Ιορδανία (28/01/24) που οδήγησε σε αντίποινα σε Ιράκ και Συρία (02/02/24) ΕΔΩ. Οι δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν γίνει στόχος τουλάχιστον 165 επιθέσεων από τα μέσα Οκτωβρίου 2024 (66 στο Ιράκ, 98 στη Συρία και μιας στην Ιορδανία, μέχρι τις 05/02/24 που γράφεται το παρόν σχόλιο).

8ο Πίεση σε Ιράν να αναδιπλωθεί αποσύροντας δυνάμεις από την Συρία, ενώ διατάζει πολιτοφυλακές να μην βάλλουν κατά αμερικανικών στόχων.

Όλα αυτά έχουν σχέση με όσα έχουμε αναλυτικά εξηγήσει ΕΔΩ!

ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Η στρατηγική υποχώρηση των Αμερικανών από την περιοχή ΕΔΩ, συνεπάγεται και την δημιουργία μικρών, ανίσχυρων και ελεγχόμενων κρατών με τη λογική του «διαίρει και βασίλευε». Απ' ότι φαίνεται, ο πόλεμος στη Μ. Ανατολή θα εξαπλωθεί και θα διαρκέσει αρκετό καιρό. Είμαστε μόνο στην αρχή του "έργου" που λέγεται "Blood Borders". Αυτά βέβαια είναι τα σχέδια ανθρώπων... Το τί θα επιτρέψει ο Θεός, είναι ένα άλλο θέμα.

Σύνδεσμος άρθρου ⤶

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2024

Ο αρχικατάσκοπος της CIA σαλπίζει το τέλος της «Pax Americana»

iEpikaira.- [δημοσιεύτηκε 11:31-02/02/24, ανανεώθηκε 23:30-02/02/24] Όταν οι μεγάλες δυνάμεις κλυδωνίζονται, επόμενο είναι να προκαλούνται παγκόσμιες γεωπολιτικές αναταράξεις. Όμοιες με αυτές που βιώνουμε επί του παρόντος. Σε μια από τις σπάνιες δημόσιες τοποθετήσεις του, ο διευθυντής της CIA, William J. Burns, δημοσίευσε (30/01/24) άρθρο του στο αμερικανικό Foreign Affairs, αποκαλύπτοντας διάφορες πτυχές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Εδώ θα εστιάσουμε σε δύο-τρία σημεία του άρθρου γνώμης που αξίζουν ιδιαίτερης μνείας και σχολιασμού.  

Το 2012 ο Πρόεδρος Ομπάμα έλεγε: «Όποιος σας λέει ότι η Αμερική βρίσκεται σε παρακμή... δεν ξέρει για τι πράγμα μιλάει». Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο διευθυντής της CIA δηλώνει ότι βρισκόμαστε πλέον «σε έναν κόσμο έντονου στρατηγικού ανταγωνισμού στον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν απολαμβάνουν πλέον την αδιαμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία». 

Η λεγόμενη «Pax Americana» λοιπόν, η περίοδος κυριαρχίας των ΗΠΑ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο -και ειδικά μετά την πτώση της ΕΣΣΔ-,  αν δεν έχει ήδη δύσει, τότε φθίνει με γοργούς ρυθμούς, πυροδοτώντας αλλαγές ισορροπιών και εντάσεις στις εύφλεκτες γωνίες του πλανήτη. Μια διαπίστωση ορατή ακόμη και στους μη παροικούντες την Ιερουσαλήμ. 

Σήμερα λοιπόν, βλέπουμε μόνο λείψανα από τη χαμένη αίγλη της πάλαι ποτέ «χώρας των ευκαιριών και της ευημερίας», του «αμερικανικού ονείρου» της «πρωτοπορίας στο Διάστημα και στην τεχνολογία». Όλα αυτά αποτελούν στοιχεία μιας «άλλης εποχής» που για τους παλαιότερους θα είναι σύντομα μια μακρινή μνήμη και για τους νεότερους σενάρια κινηματογραφικά. Αυτό που οφείλει να μας ανησυχεί όμως είναι ότι η «Pax Britannica» (όταν μεσουρανούσε η θαλασσοκράτειρα  Μ. Βρετανία) τελείωσε με την έλευση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Άραγε η ιστορία θα επαναληφθεί; Τα «σημεία των καιρών» είναι ήδη πολλά και άκρως ανησυχητικά (1, 23 και 4)...

Το ερώτημα βέβαια είναι, τί πήγε τόσο στραβά τις τελευταίες δεκαετίες, και οδήγησε την νέα «Βαβυλώνα», στη σημερινή της αποδρομή; Πώς έφτασε το «απαραίτητο έθνος» (indispensable nation) -όπως το αποκαλούσε η κυβέρνηση Κλίντον-, στη σημερινή πραγματικότητα; Η απάντηση δεν είναι απλή και είναι ασφαλώς πολυπαραγοντική. Ως γενική διαπίστωση θα μπορούσε κανείς να πει ότι η «υπερεπέκταση» είναι κατά γενική ομολογία ακροσφαλής και μη υγιής. Ειδικά όταν αυτή έχει επιτελεστεί με ρυθμούς μη βιώσιμους αν όχι καρκινικούς. 

Το άλλο σκέλος βέβαια αφορά και στις μεθόδους επιβολής παγκόσμιας ηγεμονίας, οι οποίες σε βάθος χρόνου δημιουργούν σωρευτικά αντιδράσεις, ακόμη και από τους υποτελείς που κάποτε επιζητούσαν και απολάμβαναν την αμερικανική  «προστασία», με τις όποιες ταπεινωτικές προϋποθέσεις που αυτή συνεπαγόταν. 
Ο διευθυντής της CIA, William J. Burns

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι φερειπείν το πώς αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί τον πόλεμο στην Ουκρανία. Στο προαναφερθέν άρθρο, ο διευθυντής της CIA υποστηρίζει την άποψη ότι πρέπει να συνεχίσει η αποστολή αμερικανικής βοήθειας προς την Ουκρανία, και εξηγεί ότι, ξοδεύοντας λιγότερο από το «πέντε τοις εκατό του συνολικού αμυντικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ» για την ενίσχυση της Ουκρανίας, «είναι μια σχετικά μέτρια επένδυση με σημαντικές γεωπολιτικές αποδόσεις για τις Ηνωμένες Πολιτείες και αξιοσημείωτες απολαβές για την αμερικανική αμυντική βιομηχανία.» Its all about business, λοιπόν...

Αν και είναι προφανές ότι η τοποθέτηση έγινε περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση και απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που χαράσσουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Παρ' όλα αυτά δεν παύει να είναι ενδεικτική της λογικής με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες εξασκούν παγκόσμια επιρροή, εργαλειοποιώντας τον πόλεμο και δη τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων (proxy-war) ο οποίος αποτελεί μέσο επίτευξης γεωπολιτικών στρατηγικών επιδιώξεων (δεν θα αναλυθούν εδώ) και ταυτόχρονης υποστήριξης της εγχώριας βιομηχανίας

Εν προκειμένω βέβαια υπάρχει και ο γεωοικονομικός παράγοντας, αφού ο πόλεμος της Ουκρανίας έχει εξακοντίσει την Αμερική στις κορυφαίες θέσεις εξαγωγών LNG παγκοσμίως (1, 2 και 3), ενώ έχει ταυτόχρονα «συνετίσει» και τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις που είχαν βλέψεις πιο φιλόδοξες από ότι οι Αγγλοσάξονες ήταν διατεθειμένοι να ανεχτούν. Το ποιες χώρες μπήκαν στο στόχαστρο είναι γνωστό, ενώ τα αποτελέσματα έγιναν ορατά, σύντομα μετά την επιβολή των ρωσικών κυρώσεων.

Τέτοιοι ψυχροί υπολογισμοί όμως -με όρους επενδυτικούς, καίτοι συνεπάγονται ποταμούς αίματος-, σίγουρα δεν κολακεύουν τους ασκώντας ηγεμονία και σε βάθος χρόνου εξεγείρουν τους εξουσιαζόμενους, οι οποίοι δοθείσης ευκαιρίας, νομοτελειακά θα αντιδράσουν, όπως άλλωστε ο ίδιος ο W. J. Burns διαπιστώνει σε άλλο σημείο του άρθρο του: 
«Οι χώρες» γράφει -προφανώς αναφέρεται σε αυτές που έχουν σοβαρή εθνική στρατηγική και όχι στις εκούσια εθελόδουλες-, «σε όλο τον παγκόσμιο Νότο έχουν ολοένα και μεγαλύτερη τάση να διευρύνουν τις σχέσεις τους για να μεγιστοποιήσουν τις επιλογές τους. Βλέπουν μικρό όφελος και μεγάλο ρίσκο στην προσκόλληση στις μονογαμικές γεωπολιτικές σχέσεις είτε με τις Ηνωμένες Πολιτείες είτε με την Κίνα. Περισσότερες χώρες είναι πιθανό να προσελκύονται από ένα «ανοιχτό» καθεστώς γεωπολιτικών σχέσεων (ή τουλάχιστον ένα «πολυσυλλεκτικό»), ακολουθώντας το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ορισμένα ζητήματα, ενώ παράλληλα καλλιεργούν σχέσεις με την Κίνα.»

Εν κατακλείδι, είναι άλλο πράγμα το να γίνονται ψυχροί υπολογισμοί για πολέμους από κέντρα αποφάσεων, πίσω από κλειστές πόρτες, και τελείως διαφορετικό το να διαφημίζονται δημοσίως από υψηλόβαθμους κρατικούς αξιωματούχους. Όποιος διαφωνεί ότι η ως άνω δήλωση, από μόνη της αποτελεί απόδειξη ότι η υπερδύναμη βρίσκεται όντως σε παρακμιακή αποδρομή (1 και 2), ας μας το στοιχειοθετήσει.

Τα κάστρα και οι μεγάλες αυτοκρατορίες, «πέφτουν εκ των έσω», με δική τους υπαιτιότητα... Όταν η αλαζονεία τους υπερκεράσει την λογική τους. Όσον αφορά στους υπόλοιπους, καλό είναι να είναι σίγουροι πρίν επιλέξουν την «σωστή πλευρά της ιστορίας»...

Σύνδεσμος άρθρου ⤶

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2024

ΙΜΙΑ: Αυτήν την συνέντευξη παρακολουθήστε την 2-3 φορές...

Δημοσιεύτηκε 30/01/2021

Το πολιτικό φιάσκο των Ιμίων όπως το έζησε ένας βάτραχος από πρώτο χέρι. Η ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων που εκλιπαρούσαν για εμπλοκή και η προδοσία των πολιτικών που τους έδεσαν τα χέρια. Παρακολουθήστε προσεκτικά την συνέντευξη...

Περισσότερα ΕΔΩ!

Σύνδεσμος άρθρου ⤶

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2024

Η «βαλκανιοποίηση» της Μέσης Ανατολής προ των πυλών(;)

[δημοσιεύτηκε 10:57-26/01/24, ανανεώθηκε 10:07-29/01/24] 
Μετά από δυο και πλέον δεκαετίες, ξεκινούν οι διαπραγματεύσεις για την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ, σύμφωνα με τον υπουργό Άμυνας Lloyd Austin. Δημοσίευμα του CNN, επικαλούμενο πηγές από το Πεντάγωνο, αναφέρεται επίσης στην «στρατηγική εξόδου» των Ηνωμένων Πολιτειών από το Ιράκ (παρότι άλλες πηγές του διαψεύδουν).  Ο πρωθυπουργός του Ιράκ Mohammad Shia al- Sudani ήδη από τις 5 Ιανουαρίου του 2024, δήλωνε ότι η Διεθνής Συμμαχία δεν έχει πλέον καμία δικαιολογία για να παρατείνει την παραμονή της στο ιρακινό έδαφος.

Η απομείωση του «στρατιωτικού αποτυπώματος» των Αμερικανών από την ευρύτερη περιοχή συμπεριλαμβανομένου και του Αφγανιστάν, δεν γίνεται τυχαία και έχει σχεδιαστεί βάσει της νέας παγκόσμιας Υψηλής Στρατηγικής των ΗΠΑ. 
Χάρτης-1: Η Υψηλή Στρατηγική της Αμερικής (FMES): Περιοχή ενδιαφέροντος επεξεργασμένη με λιγότερες πληροφορίες.

Σε προηγούμενο σχόλιό μας (24/01/24) αναφερθήκαμε στις προβλέψεις του χάρτη που δημοσίευσε το Μεσογειακό Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών της Γαλλίας (FMES) και περιγράφει την νέα παγκόσμια Υψηλή Στρατηγική των ΗΠΑ. Στον χάρτη αυτόν (Χάρτης-1) επισημάνθηκε ότι ένα κυρίαρχο στοιχείο είναι η γραμμή υπεράσπισης των κρίσιμων αμερικανικών συμφερόντων (μωβ χρώμα) -ως σκληρό σύνορο χωρίς buffer zones, όπως ήταν η Ουκρανία φερειπείν πριν τον πόλεμο- που επαναχαράσσεται για να διασφαλιστεί η άμυνα των σημαντικότερων αμερικανικών συμμάχων (σε Ευρώπη, Ιαπωνία, Ινδία, Αραβική Χερσόνησο) οι οποίοι εντοπίζονται στο επίμαχο τμήμα του Rimland (κίτρινο χρώμα). Επισημάναμε μάλιστα ότι η «γραμμή άμυνας» προαναγγέλλει σχέδια διχοτόμησης κρατών και αλλαγής συνόρων, ή αλλιώς «βαλκανιοποίηση» (σσ. δημιουργία μικρών, ανίσχυρων και ελεγχόμενων κρατών με τη λογική του «διαίρει και βασίλευε») της Μέσης Ανατολής και αλλού.
Χάρτης-2 του άρθρου «Blood borders» του Ralph Peters (2006). Πηγή: http://armedforcesjournal.com/peters-blood-borders-map/

Σε άλλο σχόλιό μας (19/01/24) το οποίο προηγήθηκε, εξηγήθηκε από πού προέρχεται η ιδέα της «βαλκανιοποίησης» της Μέσης Ανατολής και συσχετίστηκε με το σχέδιο «Oded Yinon» αλλά και ένα δημοσίευμα στο επίσημο περιοδικό των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων υπό τον τίτλο «Blood borders» -δημοσιεύτηκε το 2006- όπου και παρουσιάστηκε ο Χάρτης-2. Πρόκειται ουσιαστικά για προαναγγελία προσπάθειας αλλαγής συνόρων σε μια περιοχή υψηλού ενεργειακού ενδιαφέροντος, στην οποία ούτως ή άλλως ακόμη και ιστορικά διεξάγονται βίαιες συγκρούσεις.

Μάλιστα το «Blood borders» και η «βαλκανιοποίηση» της Μέσης Ανατολής ενδέχεται να σχετίζεται με άλλο σχέδιο που εκπονηθεί από την νεοσυντηρητική κυβέρνηση George W. Bush και παρουσιάστηκε μια δεκαετία νωρίτερα, το 1996 υπό τον τίτλο: «A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm». Συντάχθηκε υπό την καθοδήγηση της «Ομάδας εργασίας για μία νέα ισραηλινή στρατηγική για το έτος 2000» για τον τότε ισραηλινό πρωθυπουργό Μπ. Νετανιάχου και πρότεινε ανοικτά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν (η οποία ήρθε επτά χρόνια αργότερα, το 2003), καθώς επίσης και τον πόλεμο στην Συρία (ξεκίνησε το 2011).
Χάρτης-3: Η μωβ γραμμή σχεδιάστηκε ενδεικτικά από το iEpikaira βάσει του χάρτη Υψηλής Στρατηγικής της Αμερικής (Χάρτης-1) και αναπαριστά την γραμμή υπεράσπισης των κρίσιμων αμερικανικών συμφερόντων.

Επανερχόμενοι στις αλλαγές συνόρων, αντιπαραβάλλοντας την αμερικανική «γραμμή άμυνας» (Χάρτης-1) με τον Χάρτη-2, προκύπτει ο Χάρτης-3 ο οποίος δείχνει το Ιράκ -με τις εγγενείς διαιρέσεις των αντιπάλων θρησκευτικών ομάδων του- διχοτομημένο σε «Σουνιτικό Ιράκ» και «Σιιτικό Ιράκ». Έτσι, η διαφαινόμενη αποχώρηση των Αμερικανών από το Ιράκ, ενδέχεται να προλειαίνει αυτήν ακριβώς την εξέλιξη, καίτοι τα σύνορα μπορεί να χαραχτούν διαφορετικά από την πρόβλεψη του Χάρτη-2.

Επιπλέον, είναι πρόδηλο από τους παραπάνω χάρτες ότι το «Μεγάλο Κουρδιστάν» (βλ. άρθρο 19/01/24) βρίσκεται εκτός της «γραμμής άμυνας». Στην ουσία αποτελεί το σκληρό σύνορο της «νέας» απομειωμένης Rimland (βλ. προηγούμενη ανάλυση 01/09/22), γεγονός που εξηγεί και την άρση στήριξης των Κούρδων από τον τέως πρόεδρο της Αμερικής Ντ. Τραμπ, η οποία έπεσε τότε ως κεραυνός εν αιθρία...
Χάρτης-4: Πιθανή μετατόπιση της γραμμής υπεράσπισης των κρίσιμων αμερικανικών συμφερόντων. Σχεδιάστηκε από το iEpikaira (μπλε γραμμή).  

Εάν αληθεύει όμως δημοσίευμα του Foreign Policy (24/01/24) το οποίο αναφέρει ότι η αποχώρηση των Αμερικανών θα αφορά και στην Συρία -εκτός του Ιράκ-, τότε δεν αποκλείεται να υπάρχει περαιτέρω μετατόπιση της «γραμμής άμυνας» σύμφωνα με τον Χάρτη-4 (μπλε γραμμή), όπου το Ιράκ και η Συρία μένουν εκτός «νυμφώνος» Rimland.

Σύνδεσμος άρθρου ⤶

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2024

Η Βαλτική μετατρέπεται σε «νατοϊκή λίμνη» - Η Ελλάδα στο μάτι του γεωπολιτικού κυκλώνα

Η Υψηλή Στρατηγική της Αμερικής (FMES)

[δημοσιεύτηκε 10:31-24/01/24, ανανεώθηκε 9:23-25/01/24] 
Μετά την άρση του βέτο για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ (23/01/24) από την Τουρκία -η οποία τελικώς επετεύχθη με σημαντική υπονόμευση των ελληνικών συμφερόντων-, είναι θέμα χρόνου να ακολουθήσει και η «τουρκική ουρά», η Ουγγαρία. Με την ολοκλήρωση της εισόδου της Σουηδίας στη Βορειοατλαντική συμμαχία, η Βαλτική θα μετατραπεί και τυπικά σε «νατοϊκή λίμνη» περιορίζοντας την ελεύθερη πρόσβαση στη Ρωσία. 

Το παρόν βήμα έχει εξηγήσει ότι ως εκ τούτου, η βαρύτητα μετατοπίζεται στην διέξοδο της Ρωσίας από τον Εύξεινο Πόντο προς τις «θερμές θάλασσες», το Αιγαίο και την Μεσόγειο, διαμέσου των στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων που ελέγχονται από την Τουρκία.

Αυτό σημαίνει ότι η όποια «ελαστικότητα»/συγκατάβαση έχει επιδείξει η Ρωσία στο θέμα της Αλεξανδρούπολης (αφορά την Ελλάδα), και το ζήτημα των Στενών (αφορά την Τουρκία), πλέον δεν θα υφίσταται, με ότι αυτό σημαίνει τις διμερείς σχέσεις αλλά και την εφαρμογή της Συνθήκης του Μοντρέ

Επίσης, επιβεβαιώνονται οι προβλέψεις του χάρτη που δημοσίευσε το Μεσογειακό Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών της Γαλλίας (FMES) και περιγράφει την νέα παγκόσμια Υψηλή Στρατηγική των ΗΠΑ.

Στον χάρτη αυτό ένα κυρίαρχο στοιχείο είναι η γραμμή υπεράσπισης των κρίσιμων αμερικανικών συμφερόντων (μωβ χρώμα) -ως σκληρό σύνορο χωρίς buffer zones, όπως ήταν η Ουκρανία φερειπείν πριν τον πόλεμο- που επαναχαράσσεται για να διασφαλιστεί η άμυνα των σημαντικότερων αμερικανικών συμμάχων (σε Ευρώπη, Ιαπωνία, Ινδία, Αραβική Χερσόνησο) οι οποίοι εντοπίζονται στο επίμαχο τμήμα του Rimland (κίτρινο χρώμα). 

Αυτή η «νέα γραμμή άμυνας», προστατεύει τις κύριες θαλάσσιες διαδρομές που εγγυώνται Αμερικανική στρατηγική υπεροχή, αλλά ταυτόχρονα συνεπάγεται την απόσυρση από περιοχές όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εμπλακεί για αρκετές δεκαετίες (βόρειο τμήμα της Μέσης Ανατολής, Πακιστάν κα) και που τώρα επιτρέπουν στη Heartland (Κίνα-Ρωσία) να επεκταθεί.

Η «νέα γραμμή άμυνας» προαναγγέλλει τέλος και σχέδια διχοτόμησης κρατών με αλλαγή συνόρων. Η Ελλάδα στο μάτι του «γεωπολιτικού κυκλώνα» για τους λόγους που αναλύθηκαν ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ!

Σύνδεσμος άρθρου ⤶

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2024

Τί γνωρίζετε για το σχέδιο Oded Yinon και την "βαλκανιοποίηση" της Μέσης Ανατολής, της Ουκρανίας-Γεωργίας και άλλων χωρών;

Πηγή: Middle East borders, as reimagined by Lt. Col. (ret.) Ralph Peters (2006). http://armedforcesjournal.com/peters-blood-borders-map/

To 2019 το iEpikaira έγραφε σε ανάλυσή του:

"Το σχέδιο Oded Yinon από το 1982 προέβλεπε την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ με την παράλληλη στήριξη των Κούρδων ως στρατηγικός σύμμαχος του Ισραήλ, μετατρέποντάς τους σε «μακρύ χέρι» στην ευρύτερη περιοχή. Βάσει του σχεδίου αυτού, προβλεπόταν να πυροδοτηθεί ρήξη μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων των Αράβων και ενόσω αυτοί θα αντιμάχονται μεταξύ τους, θα επιτυγχάνονταν η ασφάλεια του Ισραήλ και η εδραιοποίησή του ως κυρίαρχο κράτος στην Μέση Ανατολή."

Το 2013 οι New York Times δημοσίευσαν την παρακάτω ανάλυση:
Imagining a Remapped Middle East
By Robin Wright (Sept. 28, 2013)

THE map of the modern Middle East, a political and economic pivot in the international order, is in tatters. Syria’s ruinous war is the turning point. But the centrifugal forces of rival beliefs, tribes and ethnicities — empowered by unintended consequences of the Arab Spring — are also pulling apart a region defined by European colonial powers a century ago and defended by Arab autocrats ever since.

A different map would be a strategic game changer for just about everybody, potentially reconfiguring alliances, security challenges, trade and energy flows for much of the world, too.

Syria’s prime location and muscle make it the strategic center of the Middle East. But it is a complex country, rich in religious and ethnic variety, and therefore fragile. After independence, Syria reeled from more than a half-dozen coups between 1949 and 1970, when the Assad dynasty seized full control. Now, after 30 months of bloodletting, diversity has turned deadly, killing both people and country. Syria has crumbled into three identifiable regions, each with its own flag and security forces. A different future is taking shape: a narrow statelet along a corridor from the south through Damascus, Homs and Hama to the northern Mediterranean coast controlled by the Assads’ minority Alawite sect. In the north, a small Kurdistan, largely autonomous since mid-2012. The biggest chunk is the Sunni-dominated heartland.

Syria’s unraveling would set precedents for the region, beginning next door. Until now, Iraq resisted falling apart because of foreign pressure, regional fear of going it alone and oil wealth that bought loyalty, at least on paper. But Syria is now sucking Iraq into its maelstrom.

The battlefields are merging,” the United Nations envoy Martin Kobler told the Security Council in July. “Iraq is the fault line between the Shia and the Sunni world and everything which happens in Syria, of course, has repercussions on the political landscape in Iraq.”

Over time, Iraq’s Sunni minority — notably in western Anbar Province, site of anti-government protests — may feel more commonality with eastern Syria’s Sunni majority. Tribal ties and smuggling span the border. Together, they could form a de facto or formal Sunnistan. Iraq’s south would effectively become Shiitestan, although separation is not likely to be that neat.

The dominant political parties in the two Kurdish regions of Syria and Iraq have longstanding differences, but when the border opened in August, more than 50,000 Syrian Kurds fled to Iraqi Kurdistan, creating new cross-border communities. Massoud Barzani, president of Iraqi Kurdistan, has also announced plans for the first summit meeting of 600 Kurds from some 40 parties in Iraq, Syria, Turkey and Iran this fall.

“We feel that conditions are now appropriate,” said Kamal Kirkuki, the former speaker of Iraq’s Kurdish Parliament, about trying to mobilize disparate Kurds to discuss their future.

Outsiders have long gamed the Middle East: What if the Ottoman Empire hadn’t been divvied up by outsiders after World War I? Or the map reflected geographic realities or identities? Reconfigured maps infuriated Arabs who suspected foreign plots to divide and weaken them all over again.

I had never been a map gamer. I lived in Lebanon during the 15-year civil war and thought it could survive splits among 18 sects. I also didn’t think Iraq would splinter during its nastiest fighting in 2006-7. But twin triggers changed my thinking.

The Arab Spring was the kindling. Arabs not only wanted to oust dictators, they wanted power decentralized to reflect local identity or rights to resources. Syria then set the match to itself and conventional wisdom about geography.

New borders may be drawn in disparate, and potentially chaotic, ways. Countries could unravel through phases of federation, soft partition or autonomy, ending in geographic divorce.

Libya’s uprising was partly against the rule of Col. Muammar el-Qaddafi. But it also reflected Benghazi’s quest to separate from domineering Tripoli. Tribes differ. Tripolitanians look to the Maghreb, or western Islamic world, while Cyrenaicans look to the Mashriq, or eastern Islamic world. Plus, the capital hogs oil revenues, even though the east supplies 80 percent of it.

So Libya could devolve into two or even three pieces. The Cyrenaica National Council in eastern Libya declared autonomy in June. Southern Fezzan also has separate tribal and geographic identities. More Sahelian than North African in culture, tribes and identity, it could split off too.

Other states lacking a sense of common good or identity, the political glue, are vulnerable, particularly budding democracies straining to accommodate disparate constituencies with new expectations.

After ousting its longtime dictator, Yemen launched a fitful National Dialogue in March to hash out a new order. But in a country long rived by a northern rebellion and southern separatists, enduring success may depend on embracing the idea of federation — and promises to let the south vote on secession.

A new map might get even more intriguing. Arabs are abuzz about part of South Yemen’s eventually merging with Saudi Arabia. Most southerners are Sunni, as is most of Saudi Arabia; many have family in the kingdom. The poorest Arabs, Yemenis could benefit from Saudi riches. In turn, Saudis would gain access to the Arabian Sea for trade, diminishing dependence on the Persian Gulf and fear of Iran’s virtual control over the Strait of Hormuz.

The most fantastical ideas involve the Balkanization of Saudi Arabia, already in the third iteration of a country that merged rival tribes by force under rigid Wahhabi Islam. The kingdom seems physically secured in glass high-rises and eight-lane highways, but it still has disparate cultures, distinct tribal identities and tensions between a Sunni majority and a Shiite minority, notably in the oil-rich east.

Social strains are deepening from rampant corruption and about 30 percent youth unemployment in a self-indulgent country that may have to import oil in two decades. As the monarchy moves to a new generation, the House of Saud will almost have to create a new ruling family from thousands of princes, a contentious process.

Other changes may be de facto. City-states — oases of multiple identities like Baghdad, well-armed enclaves like Misurata, Libya’s third largest city, or homogeneous zones like Jabal al-Druze in southern Syria — might make a comeback, even if technically inside countries.

A century after the British adventurer-cum-diplomat Sir Mark Sykes and the French envoy François Georges-Picot carved up the region, nationalism is rooted in varying degrees in countries initially defined by imperial tastes and trade rather than logic. The question now is whether nationalism is stronger than older sources of identity during conflict or tough transitions.

Syrians like to claim that nationalism will prevail whenever the war ends. The problem is that Syria now has multiple nationalisms. “Cleansing” is a growing problem. And guns exacerbate differences. Sectarian strife generally is now territorializing the split between Sunnis and Shiites in ways not seen in the modern Middle East.

But other factors could keep the Middle East from fraying — good governance, decent services and security, fair justice, jobs and equitably shared resources, or even a common enemy. Countries are effectively mini-alliances. But those factors seem far off in the Arab world. And the longer Syria’s war rages on, the greater the instability and dangers for the whole region.

*Robin Wright is the author of “Rock the Casbah: Rage and Rebellion Across the Islamic World” and a distinguished scholar at the United States Institute of Peace and the Wilson Center.

Source: https://www.nytimes.com/2013/09/29/opinion/sunday/imagining-a-remapped-middle-east.html

Στη συνέχεια ας διαβάσουμε και μια πιο διεισδυτική -κατά άλλους, συνωμοσιολογική- ανάλυση του 2014, με σαφείς αναφορές στο σχέδιο Oded Yinon: 

Balkanization and US' full spectrum dominance
Sultana Afroz (Tue Sep 16, 2014 12:00 AM. Last update on: Sun Mar 8, 2015 01:53 AM)

The above map was prepared by Lieutenant-Colonel Ralph Peters. It was published in the Armed Forces Journal in June 2006, Peters is a retired colonel of the U.S. National War Academy. (Map Copyright Lieutenant-Colonel Ralph Peters 2006).

THE tentacles of the balkanization policy of fragmenting states into small entities has spread worldwide initiated by civil rights societies at first with protests which have the flare of popular uprisings against the incumbent governments for democracy, human rights, minority rights and secularism. More is yet to come in the Middle East using local collaborators and once the West has achieved its objective it will discard them as they did with Saddam Hussein and are now in the process of doing with Nouri Al-Maliki in Iraq. One must remember how Al-Qaeda had been declared enemy “Number One" by the US-NATO yet Al-Qaeda is fighting on the side of the US-NATO in Syria (Al-Nusrat) and Al-Qaeda groups (LIFG) listed among the UN terror list deposed Muammar Gaddafi and destroyed Libya, which ranked as the number one country in Africa under the UN Human Index.

Aside from the balkanization of Iraq, the Yinon Plan calls for a divided Lebanon, Egypt, and Syria. Lt. Colonel Ralph Peters assigned to the Office of the deputy Chief of Staff for Intelligence had redrawn the map of the Middle East as far as Baluchistan, a province of Pakistan and called it “Blood Borders”.

The creation of Kurdistan will change the existing map of Turkey, Iran and Syria besides that of Iraq. Saudi Arabia and Jordan will not remain immune from the New Middle East. A new Palestinian state may emerge in the existing Hashemite Kingdom of Jordan, which traditionally is greater Palestine. Israel will enjoy the entire Palestinian territory as it existed under the British Mandate. West Bank, the proposed territory for the Palestinian state is a reservoir for fresh underground water and Gaza offshore contains rich gas fields. Thus Palestine is never to be realized. The Palestinian Authority is fictitious as there is no Palestine since 1948. President Obama had said at the AIPAC Conference, following his selection as the Presidential candidate for the Democratic Party in the US Presidential Election in 2007 that Jerusalem will remain as the indivisible capital of Israel. Every effort to have Peace Talk between Israel and the Palestinian Authority for a two-state solution since President Obama came to power is an illusion for there can be no Palestine without (East) Jerusalem as the capital. The Hashemite dynasty may find itself reverted to its traditional home in the Hejaz. Fred Halliday, the author of Arabia Without Sultans suggests that in the wake of any threat to the flow of Saudi oil to the West, there may be no kingdom but a divided Arabian Peninsula with its eastern section under direct US military control and the western section, the Hejaz with sacred cities of Makkah and Madinah under the Hashemite control. The map prepared by Peters is also indicative of independent states in the existing central and eastern Saudi territories and of an Islamic Sacred State along the Hejaz.

The Balkanization of the MENA region falls in line with Pentagon's Full Spectrum Dominance Doctrine”, which aims for the dominance of the world in every aspect: strategic, political, economic (agricultural and non-agricultural) cultural and military (nuclear and conventional) by the United States in the wake of a rising China as a global power in alliance with a reemerging Russia, and several multilateral blocs such as BRICS and SCO to name a few, challenging the western monetary system backed by a show of military power. For the implementation of the Full Spectrum Dominance, Pentagon has set up Command Centres throughout the world such as the EU Command, CENTCOM, AFRICOM and SOUTHCOM. With over 800 bases overseas, the Command Centres serve as intelligence headquarters for each specific region, promoting American and western economic and strategic interests. The Balkanization Plan, which ensures a better US grip over small states extends into the former Soviet territories in Eastern Europe (Ukraine and Georgia) and Central Asia, African continent covering Egypt, Somalia, Libya, Sudan, Nigeria, Chad, Kenya, and even includes the Peoples Republic of China, which has seen disturbances in Xingjian and Tibet. Since the US-NATO occupation of Afghanistan in 2001, the extreme western region of Xingjian province of China, which borders Afghanistan, has seen repeated insurgencies in Muslim communities. The Chinese government has expressed concern about the security in that region and says Muslim extremists receive help from neighboring countries. Also of security concern for the Chinese is Tibet where Human Rights Activists incite pro-Tibet protests and a group called Reporters without Borders staged their protest at the Beijing Summer Olympics in 2008. India which houses the exiled Tibetan government is suspected of inciting protests against the Chinese authorities within Tibet. Ralph

Peters echoed the sad consequences of the Balkanization Plan as envisioned under Pentagon's “Full Spectrum Dominance Doctrine” in 1997:

There will be no peace. At any given moment for the rest of our lifetimes, there will be multiple conflicts in mutating forms around the globe. Violent conflict will dominate the headlines….The de facto role of the US armed forces will be to keep the world safe for our economy and open to our cultural assault. To those ends, we will do a fair amount of killing.

With regard to the role of Israel in this mayhem, former Secretary Kissinger said when “the great Russian bear and Chinese sickle will be roused from their slumber and this is when Israel will have to fight with all its might and weapons to kill as many Arabs as it can. Hopefully if all goes well, half the Middle East will be Israel”. Russian and Chinese veto at the Security Council against US-UK-EU resolution to militarily intervene in the Syrian civil war and the formation of the Palestinian unity government, which has received worldwide acclamation are perhaps, warning bells for Israel to wage an all-out war against the Arabs to maintain its hegemonic dominance in the MENA region, through the full implementation of the Yinon Plan.

Source: https://www.thedailystar.net/balkanization-and-us-full-spectrum-dominance-41819

Για όσους έχουν ακόμη αμφιβολίες για το τί συμβαίνει, παραθέτουμε και το εξώφυλλο του Economist του 2012 σημειώνοντας την παρουσία του σημερινού ισραηλινού πρωθυπουργού στο επάνω μέρος:  
Economist Cover illustration - A rough guide to Hell - Cover artwork from 2012 Christmas double issue

Παραθέτουμε τέλος αυτούσιο και το άρθρο "Blood borders":

Blood borders
Ralph Peters (June 1, 2006)

How a better Middle East would look
Source: http://armedforcesjournal.com/peters-blood-borders-map/

International borders are never completely just. But the degree of injustice they inflict upon those whom frontiers force together or separate makes an enormous difference — often the difference between freedom and oppression, tolerance and atrocity, the rule of law and terrorism, or even peace and war.

The most arbitrary and distorted borders in the world are in Africa and the Middle East. Drawn by self-interested Europeans (who have had sufficient trouble defining their own frontiers), Africa’s borders continue to provoke the deaths of millions of local inhabitants. But the unjust borders in the Middle East — to borrow from Churchill — generate more trouble than can be consumed locally.

While the Middle East has far more problems than dysfunctional borders alone — from cultural stagnation through scandalous inequality to deadly religious extremism — the greatest taboo in striving to understand the region’s comprehensive failure isn’t Islam but the awful-but-sacrosanct international boundaries worshipped by our own diplomats.

Of course, no adjustment of borders, however draconian, could make every minority in the Middle East happy. In some instances, ethnic and religious groups live intermingled and have intermarried. Elsewhere, reunions based on blood or belief might not prove quite as joyous as their current proponents expect. The boundaries projected in the maps accompanying this article redress the wrongs suffered by the most significant "cheated" population groups, such as the Kurds, Baluch and Arab Shia, but still fail to account adequately for Middle Eastern Christians, Bahais, Ismailis, Naqshbandis and many another numerically lesser minorities. And one haunting wrong can never be redressed with a reward of territory: the genocide perpetrated against the Armenians by the dying Ottoman Empire.

Yet, for all the injustices the borders re-imagined here leave unaddressed, without such major boundary revisions, we shall never see a more peaceful Middle East.

Even those who abhor the topic of altering borders would be well-served to engage in an exercise that attempts to conceive a fairer, if still imperfect, amendment of national boundaries between the Bosporus and the Indus. Accepting that international statecraft has never developed effective tools — short of war — for readjusting faulty borders, a mental effort to grasp the Middle East’s "organic" frontiers nonetheless helps us understand the extent of the difficulties we face and will continue to face. We are dealing with colossal, man-made deformities that will not stop generating hatred and violence until they are corrected.

As for those who refuse to "think the unthinkable," declaring that boundaries must not change and that’s that, it pays to remember that boundaries have never stopped changing through the centuries. Borders have never been static, and many frontiers, from Congo through Kosovo to the Caucasus, are changing even now (as ambassadors and special representatives avert their eyes to study the shine on their wingtips).

Oh, and one other dirty little secret from 5,000 years of history: Ethnic cleansing works.

Begin with the border issue most sensitive to American readers: For Israel to have any hope of living in reasonable peace with its neighbors, it will have to return to its pre-1967 borders — with essential local adjustments for legitimate security concerns. But the issue of the territories surrounding Jerusalem, a city stained with thousands of years of blood, may prove intractable beyond our lifetimes. Where all parties have turned their god into a real-estate tycoon, literal turf battles have a tenacity unrivaled by mere greed for oil wealth or ethnic squabbles. So let us set aside this single overstudied issue and turn to those that are studiously ignored.

The most glaring injustice in the notoriously unjust lands between the Balkan Mountains and the Himalayas is the absence of an independent Kurdish state. There are between 27 million and 36 million Kurds living in contiguous regions in the Middle East (the figures are imprecise because no state has ever allowed an honest census). Greater than the population of present-day Iraq, even the lower figure makes the Kurds the world’s largest ethnic group without a state of its own. Worse, Kurds have been oppressed by every government controlling the hills and mountains where they’ve lived since Xenophon’s day.

The U.S. and its coalition partners missed a glorious chance to begin to correct this injustice after Baghdad’s fall. A Frankenstein’s monster of a state sewn together from ill-fitting parts, Iraq should have been divided into three smaller states immediately. We failed from cowardice and lack of vision, bullying Iraq’s Kurds into supporting the new Iraqi government — which they do wistfully as a quid pro quo for our good will. But were a free plebiscite to be held, make no mistake: Nearly 100 percent of Iraq’s Kurds would vote for independence.

As would the long-suffering Kurds of Turkey, who have endured decades of violent military oppression and a decades-long demotion to "mountain Turks" in an effort to eradicate their identity. While the Kurdish plight at Ankara’s hands has eased somewhat over the past decade, the repression recently intensified again and the eastern fifth of Turkey should be viewed as occupied territory. As for the Kurds of Syria and Iran, they, too, would rush to join an independent Kurdistan if they could. The refusal by the world’s legitimate democracies to champion Kurdish independence is a human-rights sin of omission far worse than the clumsy, minor sins of commission that routinely excite our media. And by the way: A Free Kurdistan, stretching from Diyarbakir through Tabriz, would be the most pro-Western state between Bulgaria and Japan.

A just alignment in the region would leave Iraq’s three Sunni-majority provinces as a truncated state that might eventually choose to unify with a Syria that loses its littoral to a Mediterranean-oriented Greater Lebanon: Phoenecia reborn. The Shia south of old Iraq would form the basis of an Arab Shia State rimming much of the Persian Gulf. Jordan would retain its current territory, with some southward expansion at Saudi expense. For its part, the unnatural state of Saudi Arabia would suffer as great a dismantling as Pakistan.

A root cause of the broad stagnation in the Muslim world is the Saudi royal family’s treatment of Mecca and Medina as their fiefdom. With Islam’s holiest shrines under the police-state control of one of the world’s most bigoted and oppressive regimes — a regime that commands vast, unearned oil wealth — the Saudis have been able to project their Wahhabi vision of a disciplinarian, intolerant faith far beyond their borders. The rise of the Saudis to wealth and, consequently, influence has been the worst thing to happen to the Muslim world as a whole since the time of the Prophet, and the worst thing to happen to Arabs since the Ottoman (if not the Mongol) conquest.

While non-Muslims could not effect a change in the control of Islam’s holy cities, imagine how much healthier the Muslim world might become were Mecca and Medina ruled by a rotating council representative of the world’s major Muslim schools and movements in an Islamic Sacred State — a sort of Muslim super-Vatican — where the future of a great faith might be debated rather than merely decreed. True justice — which we might not like — would also give Saudi Arabia’s coastal oil fields to the Shia Arabs who populate that subregion, while a southeastern quadrant would go to Yemen. Confined to a rump Saudi Homelands Independent Territory around Riyadh, the House of Saud would be capable of far less mischief toward Islam and the world.

Iran, a state with madcap boundaries, would lose a great deal of territory to Unified Azerbaijan, Free Kurdistan, the Arab Shia State and Free Baluchistan, but would gain the provinces around Herat in today’s Afghanistan — a region with a historical and linguistic affinity for Persia. Iran would, in effect, become an ethnic Persian state again, with the most difficult question being whether or not it should keep the port of Bandar Abbas or surrender it to the Arab Shia State.

What Afghanistan would lose to Persia in the west, it would gain in the east, as Pakistan’s Northwest Frontier tribes would be reunited with their Afghan brethren (the point of this exercise is not to draw maps as we would like them but as local populations would prefer them). Pakistan, another unnatural state, would also lose its Baluch territory to Free Baluchistan. The remaining "natural" Pakistan would lie entirely east of the Indus, except for a westward spur near Karachi.

The city-states of the United Arab Emirates would have a mixed fate — as they probably will in reality. Some might be incorporated in the Arab Shia State ringing much of the Persian Gulf (a state more likely to evolve as a counterbalance to, rather than an ally of, Persian Iran). Since all puritanical cultures are hypocritical, Dubai, of necessity, would be allowed to retain its playground status for rich debauchees. Kuwait would remain within its current borders, as would Oman.

In each case, this hypothetical redrawing of boundaries reflects ethnic affinities and religious communalism — in some cases, both. Of course, if we could wave a magic wand and amend the borders under discussion, we would certainly prefer to do so selectively. Yet, studying the revised map, in contrast to the map illustrating today’s boundaries, offers some sense of the great wrongs borders drawn by Frenchmen and Englishmen in the 20th century did to a region struggling to emerge from the humiliations and defeats of the 19th century.

Correcting borders to reflect the will of the people may be impossible. For now. But given time — and the inevitable attendant bloodshed — new and natural borders will emerge. Babylon has fallen more than once.

Meanwhile, our men and women in uniform will continue to fight for security from terrorism, for the prospect of democracy and for access to oil supplies in a region that is destined to fight itself. The current human divisions and forced unions between Ankara and Karachi, taken together with the region’s self-inflicted woes, form as perfect a breeding ground for religious extremism, a culture of blame and the recruitment of terrorists as anyone could design. Where men and women look ruefully at their borders, they look enthusiastically for enemies.

From the world’s oversupply of terrorists to its paucity of energy supplies, the current deformations of the Middle East promise a worsening, not an improving, situation. In a region where only the worst aspects of nationalism ever took hold and where the most debased aspects of religion threaten to dominate a disappointed faith, the U.S., its allies and, above all, our armed forces can look for crises without end. While Iraq may provide a counterexample of hope — if we do not quit its soil prematurely — the rest of this vast region offers worsening problems on almost every front.

If the borders of the greater Middle East cannot be amended to reflect the natural ties of blood and faith, we may take it as an article of faith that a portion of the bloodshed in the region will continue to be our own.

• • •
WHO WINS, WHO LOSES
Winners — Afghanistan, Arab Shia State, Armenia, Azerbaijan, Free Baluchistan, Free Kurdistan, Iran, Islamic Sacred State, Jordan, Lebanon, Yemen
Losers — Afghanistan, Iran, Iraq, Israel, Kuwait, Pakistan, Qatar, Saudi Arabia, Syria, Turkey, United Arab Emirates, West Bank

Source: http://armedforcesjournal.com/blood-borders/

Καταληκτικά, θέτουμε το απλό ερώτημα, εάν η σημερινή κατάσταση θυμίζει ή όχι κάτι από τα προαναφερθέντα; Περισσότερα και ΕΔΩ!

Σύνδεσμος άρθρου ⤶
×