[δημοσιεύτηκε 9:26-11/12/24, ανανεώθηκε 14:09-11/12/24]
Το ερώτημα της ημέρας σε όσους μιλάνε για πλήρη αποχώρηση της Ρωσίας, σαν να μην έβαλε πόδι ποτέ στη Συρία...
Αυτό αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι ακόμη δεν έχουν ψυχολογήσει την ρωσική ηγεσία. Ειδικά οι Τούρκοι οι οποίοι θα λάβουν την απάντησή τους εν ευθέτω χρόνω. Εάν οι μέχρι τώρα γεωπολιτικές συνθήκες επέβαλαν στη Ρωσία να επιδεικνύει "στρατηγική αυτοσυγκράτηση" έναντι της Τουρκίας σε μια σειρά από ζητήματα, τώρα αυτό θα αλλάξει. Στο Ουκρανικό πεδίο, στα Δαρδανέλια και αλλού (περισσότερα ΕΔΩ και ΕΔΩ).
Ο ανθέλληνας Ντούγκιν (περισσότερα ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ) το είπε ξεκάθαρα: "Η Συρία ήταν παγίδα για τον Ερντογάν. Έκανε στρατηγικό λάθος. Έχει προδώσει τη Ρωσία. Είχε προδώσει το Ιράν. Είναι καταδικασμένος. Τώρα άρχισε το τέλος της Τουρκίας του Κεμάλ, σας στηρίξαμε. Μέχρι τώρα. Από εδώ και πέρα θα μετανοήσετε".
Συνοπτικές εκτιμήσεις:
1ον Ο αποκλεισμός της Ρωσίας στην Βαλτική και η κατάρρευση της Συρίας θα έχουν σαν αποτέλεσμα η "στρατηγική αυτοσυγκράτηση" να αντικατασταθεί από πιο επιθετικές τακτικές ακόμη και χρήση νέων απόρρητων οπλικών συστημάτων.
2ον Θα επιταχυνθεί το Ουκρανικό το οποίο δεσμεύει πόρους και τις δυνατότητες επέμβασης της Ρωσίας αλλαχού.
3ον Η ρωσική ναυτική βάση της Ταρτούς (με παρουσία εκεί από το 1971) δεν θα εγκαταλειφθεί εύκολα (η διατήρηση του αεροδρομίου στη Χμέιμιμ είναι ίσως στόχος μικρότερης βαρύτητας). Αποτελεί κρίσιμης σημασίας σημείο ανεφοδιασμού/συντήρησης/προβολής ισχύος του ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού και μόνιμη παρουσία του στις θερμές θάλασσες που δεν επηρεάζεται από τους περιορισμούς στα Δαρδανέλια και τη Συνθήκη του Μοντρέ. Για την Ρωσία οι δυο κύριες εναλλακτικές είναι η Αίγυπτος (αν και τα αιγυπτιακά καθεστώτα είναι εύθραυστα και επιρρεπή σε πιέσεις) και η Αλγερία (η οποία όμως είναι μακριά από το Σουέζ και τα Δαρδανέλια) σε περίπτωση που αναγκαστεί να αποχωρήσει.
4ον Η όποια ελαστικότητα/συγκατάβαση έχει επιδείξει η Ρωσία στο θέμα της Αλεξανδρούπολης (αφορά την Ελλάδα), και το ζήτημα των Στενών (αφορά την Τουρκία), πλέον δεν θα υφίσταται, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις διμερείς σχέσεις αλλά και την εφαρμογή της Συνθήκης του Μοντρέ.
5ον Η μεγαλομανία της Τουρκίας την οδήγησε στην "παγίδα του Θουκυδίδη". Οι εύθραυστες ισορροπίες που κρατούσε η Άγκυρα φαίνεται να έχουν καταλυθεί. Η φαινομενικά πρόσκαιρη επιτυχία της, κρύβει από πίσω πολύ δυσάρεστες εξελίξεις για την ίδια. Δεν θα πέσουμε από τα σύννεφα εάν δούμε την Ρωσία να λειτουργεί παρασκηνιακά ως καταλύτης πλέον στο Κουρδικό χωρίς να υποσκάπτει την σχέση της με το Ιράν.
6ον Το φλερτ της Κυπριακής Δημοκρατίας με το ΝΑΤΟ δεν θα μείνει αναπάντητο και -εκτός των άλλων- σίγουρα θα επιβαρύνει έτι περαιτέρω την ήδη προβληματική υποστήριξη των μείζονος σημασίας ρωσικής κατασκευής οπλικών συστημάτων της Εθνικής Φρουράς τα οποία αργά ή γρήγορα θα πωληθούν.
7ον Η Μόσχα θα έρθει ακόμη πιο κοντά στην Τεχεράνη (η πίεση αμφότερων τους φέρνει αντανακλαστικά πιο κοντά) και όχι τόσο στο "απόμακρο" και περίεργα συγκρατημένο Πεκίνο. Η σύσφιξη των σχέσεων της Μόσχας με την Πιονγιάνγκ εντάσσεται επίσης στην ίδια λογική της στρατηγικής αναμόρφωσης της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής.
8ον Το επιτελείο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί φροντίζουν πριν την αλλαγή φρουράς στον Λ. Οίκο να ναρκοθετήσουν την όποια πιθανότητα προσέγγισης Τραμπ-Πούτιν καθώς και την αποσυμπίεση των αμερικανορωσικών σχέσεων.
9ον Οι αγγλοσάξονες συνεχίζουν το στρίμωγμα της Άρκτου σε όλα τα πεδία και αυτό θα έχει άμεση επίπτωση στην παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη.
