Το αν συμφωνεί κανείς με αυτήν την τοποθέτηση είναι φυσικά θέμα οπτικής. Αυτό που όμως αξίζει επισήμανσης είναι ότι στην διαδικασία χειραγώγησης του κοινού μέσω των κατευθυνόμενων δημοσιευμάτων, προωθούνται υπεραπλουστευτικές ερμηνείες οι οποίες τελικά γίνονται αποδεκτές από το σύνολο των αναλυτών και οδηγούν σε προβληματικά συμπεράσματα.
Μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις αφορά στην εκτίμηση για τις πραγματικές επιχειρησιακές δυνατότητες των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων. Σύμφωνα με το αφήγημα των δυτικών Μέσων, ο «κόκκινος στρατός» εμφανίζεται πολύ πιο «αδύναμος και τρωτός από ότι νομίζαμε πριν την εισβολή στην Ουκρανία». Αυτό το συμπέρασμα έχει υιοθετηθεί σχεδόν αξιωματικά από το σύνολο των αναλυτών ακόμη και κάποιων που δεν αντιμετωπίζουν την Ρωσία ως τον «δαίμονα» της Ανατολής. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν μελετήσει τον Σουν Τζου ο οποίος λέει προτρεπτικά: «προσποιήσου ότι είσαι κατώτερος και ενθάρρυνε την αλαζονεία του εχθρού», ενώ αλλού επισημαίνει: «εάν γνωρίζεις τον εχθρό σου και τον εαυτό σου, δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι το αποτέλεσμα ακόμη και εκατό μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον εχθρό σου, για κάθε νίκη που κερδίζεις θα έχεις και μια ήττα. Εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου ούτε τον εχθρό σου, θα νικηθείς σε κάθε μάχη».
Παρά ταύτα οι ίδιοι αναλυτές απορρίπτουν συλλήβδην τον αντίλογο άλλων που προκρίνουν το ενδεχόμενο «ο πόλεμος στην Ουκρανία [να] αποτελεί όντως μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», η οποία στην ουσία είναι «εντατική εκπαίδευση» των ρωσικών δυνάμεων στην αντιμετώπιση Νατοϊκών όπλων και επιχειρησιακών τακτικών. Μια «επιχείρηση» δηλαδή η οποία έχει -εκτός των γεωπολιτικών στόχων- και τον επιπλέον αντικειμενικό σκοπό να προετοιμάσει τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις για μια ρωσονατοϊκή διένεξη που πιθανώς θα ακολουθήσει σε δεύτερη φάση...».
Η συγκεκριμένη εικασία απαξιώνεται ως μια «αιρετική» γνώμη για την δυτική επικοινωνιακή μηχανή, παρότι αξίζει να εξεταστεί σοβαρά. Μάλιστα, το πόσο προβληματική είναι η αξιωματική αποδοχή των υπεραπλουστευμένων συμπερασμάτων φαίνεται και από το γεγονός ότι δεν μπορούν να εξηγήσουν τον -φαινομενικά ανεξήγητο- λόγο για τον οποίο η «Ρωσία έχει χρησιμοποιήσει ελάχιστα από τα προηγμένα όπλα της στην Ουκρανία (όπως επί παραδείγματι τους πολυηχητικούς πυραύλους Kinzhal), τα οποία -παραδόξως- κρατά εφεδρεία ενώ εργαλειοποιεί ως επί το πλείστον παλαιότερα -αν όχι παρωχημένα- όπλα, δημιουργώντας μια παραπλανητική εικόνα».
Η αλήθεια είναι ότι οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις «πολεμούν «με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη». Ως εκ τούτου, το ΝΑΤΟ αποκομίζει μια στρεβλή εικόνα για τις πραγματικές επιχειρησιακές τους ικανότητες, πράγμα που μπορεί να αποβεί μοιραίο σε μια ενδεχόμενη αντιπαράθεση/θερμή διένεξη...». Είναι σαν να λέμε ότι ο ελέφαντας -για παράδειγμα- είναι ένα «αδύναμο ζώο» επειδή σε μία μάχη έναντι λιονταριών, δεν χρησιμοποίησε τους χαυλιόδοντές του... Σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος γι' αυτό, ο οποίος οφείλει να διερευνηθεί ή τουλάχιστον να βάλει ερωτηματικά στις όποιες εκτιμήσεις.
Η υποτίμηση των δυνατοτήτων των Ρώσων -εκτός των άλλων- υποδαυλίζει την δυνατότητα πρόβλεψης των μελλοντικών κινήσεών τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πεδίο των Βαλκανίων, όπου θεωρείται και πάλι σχεδόν αξιωματικά ότι, η Ρωσία δεν διαθέτει την επιχειρησιακή ικανότητα να επέμβει για να υποστηρίξει τα συμφέροντά της ανοίγοντας δεύτερο μέτωπο παράλληλα με την Ουκρανία.
Ως αντίλογο, σε παλαιότερο άρθρο στο iEpikaira γράψαμε:
«Δεδομένου ότι η Ρωσία δεν θα επιτρέψει να υπονομευθεί περαιτέρω η επιρροή της σε συγκεκριμένες περιοχές των Βαλκανίων, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εμπλακεί ενεργά -ίσως και στρατιωτικά- στις εξελίξεις. Ήδη φέρεται να έχει δημιουργήσει νέα στρατιωτική βάση στη Σερβία. Τα αναχώματα που ενδεχομένως να λειτουργούσαν ως κυματοθραύστης σε μια ρωσική επέμβαση -και- στα Βαλκάνια, έχουν κρημνισθεί στο ουκρανικό πεδίο. Για όσους αντιτείνουν την άποψη ότι η Ρωσία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει επιχειρησιακά σε δεύτερο μέτωπο μετά την Ουκρανία, παραπέμπουμε στις δηλώσεις του Ρώσου ΥΠΑΜ Σοϊγκού αλλά και σε αναλύσεις που δεν καταλήγουν στην ίδια εκτίμηση (ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το ρωσικό ΥΠΑΜ προπαγανδίζει παραπλανητικά). Είναι πιθανό λοιπόν να βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας μεγάλης εστίας έντασης στη Χερσόνησο του Αίμου (1, 2, 3, 4 και 5) όπου οι δρώντες είναι πολλοί, με αντικρουόμενα συμφέροντα τα οποία σχετίζονται και με το Ουκρανικό (1 και 2)».
Και καταλήξαμε επισημαίνοντας ότι: «πολλοί αναλυτές δεν πίστευαν στην πιθανότητα ενός πολέμου στην Ουκρανία και τελικά διαψεύστηκαν, το ίδιο μπορεί να συμβεί και στο Κοσσυφοπέδιο. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε το πού και πώς ξεκίνησε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος...». Ενώ σε επόμενο σημείωμά μας υπό τον τίτλο «Μήπως η Ρωσία προετοιμάζεται για κάποιου είδους «επιχείρηση» ΚΑΙ στο Κοσσυφοπέδιο;», αναδείξαμε επιπλέον στοιχεία με διαφαινόμενες ρωσικές προπαρασκευαστικές ενέργειες.
Εν κατακλείδι, το δυτικό αφήγημα σύμφωνα με το οποίο η Ρωσία είναι «αδύναμη και τρωτή» είναι ακραία υπεραπλουστευτικό και συνάμα επικίνδυνο για την ασφάλεια των ευρωπαϊκών χωρών και της Δύσης εν γένει. Εξίσου προβληματική είναι και «η αδιάκοπη δυτική αφήγηση ότι η Δύση είναι μεγαλόψυχη, ενώ η Ρωσία και η Κίνα είναι σατανικές» κατά την άποψη του Τζέφρι Σακς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και στη συγκεκριμένη περίπτωση επιβεβαιώνεται το ρητό του Αισχύλου: «Σε έναν πόλεμο η αλήθεια είναι πάντα το πρώτο θύμα»...
