Οδηγούμεθα σε συνεκμετάλλευση με συμμετοχή Ελλάδος, Τουρκίας και Λιβύης στην Μεσόγειο! Η πληροφορία είναι πολύ σοβαρή, αλλά περνά απαρατήρητη, διότι την επικαιρότητα έχουν κατακλύσει οι ειδήσεις για την ΔΕΘ και τα «πακέτα» που θα εξαγγείλει ο Πρωθυπουργός, καθώς και οι περιπλοκές με την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδος-Κύπρου.
Διαβάζουμε στο διαδίκτυο ότι κορυφαίοι και πολύ ισχυροί κύκλοι της αμερικανικής πετρελαϊκής αγοράς έριξαν την ιδέα της συνεκμεταλλεύσεως, που μπορεί να μην είναι καθόλου εξωπραγματική και να αλλάξει πλήρως το τοπίο στις έρευνες υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου: «Αντί να προβληματιζόμαστε με ΑΟΖ, Ελλάδα, Λιβύη, Τουρκία και λοιπούς, γιατί να μην ενοποιήσουμε χωροθετικά και κυρίως οικονομικά τα θαλάσσια οικόπεδα νοτίως της Κρήτης και βορείως της Λιβύης και να τα εκμεταλλευτούμε από κοινού; Κέρδη για όλους, μηδέν τσακωμοί και business as usual…»
Σε αυτήν την περίπτωση, τίθεται βεβαίως το ερώτημα ποιοί είναι αυτοί που θα εκμεταλλευθούν από κοινού τα κοιτάσματα. Σε αυτό η απάντησις που φημολογείται είναι: «στην κορυφή ExxonMobil και Chevron που θα κάνουν και την δίκαιη μοιρασιά και μέσα σε μια πιθανή κοινοπραξία HelleniQ Energy, η λιβυκή NOC LIBYA (της Δυτικής Λιβύης, με πρωτεύουσα την Τρίπολη), και όποιος άλλος θέλει να συμμετάσχει καλοδεχούμενος».
Και όμως η «Εστία» το είχε προβλέψει ήδη από τις 5 Ιουνίου, οπότε στο κύριο θέμα της, υπό τον τίτλο «Πρόβα συνεκμεταλλεύσεως Ελλάδος-Τουρκίας στην Λιβύη», έγραφε:
«Ιδού γιατί η Κυβέρνησις γύρισε την πλάτη στον στρατηγό Χάφταρ και άνοιξε τον δρόμο στην Τουρκία να νομιμοποιήσει το παράνομο και ανυπόστατο μνημόνιο μέσω της επικυρώσεώς του από την Βουλή της Βεγγάζης.
Η Κυβέρνησις, ανατρέποντας την πολιτική που η ίδια εφάρμοζε επί πεντέμισι χρόνια, προχωρά στην υιοθέτηση της λεγόμενης “θετικής οικονομικής ατζέντας” με την Λιβύη, χωρίς την παραμικρή δέσμευση της μεταβατικής Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος της Τριπόλεως για μελλοντική κατάργηση (ή, τουλάχιστον, έναρξη αναθεωρήσεως) των μνημονίων της με την Τουρκία».
Και παρακάτω: «Φέτος τον Μάρτιο, η Αθήνα αναθάρρησε, επειδή ο κ. Ντμπέιμπα και η Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου (NOC) ανακοίνωσαν διεθνή διαγωνισμό εκμεταλλεύσεως θαλάσσιων οικοπέδων υδρογονανθράκων, κοντά στην Κρήτη, αποφεύγοντας να θίξουν τις θαλάσσιες ζώνες της Ελλάδας υπό το σημερινό νομικό πλαίσιο της μη οριοθετημένης ΑΟΖ. Επίσης, τα όρια δύο άλλων οικοπέδων του διαγωνισμού εφάπτονται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, όπως έχει καθοριστεί με τον νόμο 4001/2011 (“νόμος Μανιάτη”). Ωστόσο, δεν υπάρχει βάσιμος λόγος ελληνικού ενθουσιασμού, καθώς σε όλη την Μεσόγειο (και διεθνώς) για τα εφαπτόμενα κοιτάσματα υδρογονανθράκων ασκείται πίεση συνεκμεταλλεύσεώς τους. Μεσοπρόθεσμα, η –πιθανώτατη– εξέλιξη θα είναι η Ελλάδα να πιέζεται για συμφωνία συνεκμεταλλεύσεως με τον τουρκικό κρατικό όμιλο TPAO, ο οποίος έχει προβάδισμα για τα θαλάσσια οικόπεδα της Λιβύης με βάση το μνημόνιο του 2022».
Να θυμίσουμε ότι σε τέσσερα θαλάσσια «οικόπεδα» της Λιβύης θα διεξαγάγει έρευνες η κρατική τουρκική TPAO, η Chevron, για την οποία ευελπιστεί η Ελλάς να αναλάβει έρευνες νοτίως της Κρήτης, εδήλωσε έτοιμη να επιστρέψει στην Λιβύη, έπειτα από μια δεκαετία απουσίας, ενώ συμφωνίες με την κρατική εταιρεία της χώρας NOC LIBYA έχουν ήδη υπογράψει η ExxonMobil, η ΒΡ και η Shell.
Στην Ελλάδα, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι προκηρύσσοντας θαλάσσιες έρευνες και καλώντας αμερικανικές εταιρείες (εν προκειμένω την Chevron νοτίως της Κρήτης), αυτές θα φέρουν μαζί τους και τον 6ο Στόλο να προασπίσει τα συμφέροντά τους και παρέργως και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Μια τέτοια σκέψις όμως δεικνύει παντελή άγνοια του τρόπου με τον οποίο κινείται το διεθνές σύστημα. Οι εταιρείες, ακόμη και αυτές του μεγέθους της Chevron ή της ExxonMobil, δεν φέρνουν τον Στόλο μαζί τους. Μεριμνούν απλώς να μην τίθενται σε κίνδυνο οι επενδύσεις τους φροντίζοντας να έχουν διευθετηθεί οι όποιες τριβές ή αμφισβητήσεις στις περιοχές που τις ενδιαφέρουν, πριν αρχίσουν να δραστηριοποιούνται σε αυτές. Και πολλές φορές το κάνουν κινώντας νήματα και ενεργοποιώντας πολιτικές εξελίξεις από το παρασκήνιο. Κάτι τέτοιο δείχνει να είναι εν εξελίξει στην κεντρική και ανατολική Μεσόγειο. Ούτε οι εταιρείες ούτε και οι αμερικανικές υπηρεσίες ενδιαφέρονται για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, για τις οριοθετήσεις στην «μέση γραμμή» ή για τα κυριαρχικά δικαιώματα της μιάς ή της άλλης χώρας. Θέλουν «ήρεμα νερά» για να κάνουν την δουλειά τους χωρίς περιττούς κινδύνους. Και συνήθως στηρίζουν την χώρα που φαίνεται πιο πρόθυμη να δημιουργήσει επεισόδια εις βάρος εκείνης που δείχνει διάθεση συνδιαλλαγής, υποχωρητικότητα ή εν πάση περιπτώσει απροθυμία να κινηθεί δυναμικά. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η κατευναστική πολιτική της Ελλάδος έχει μέχρι σήμερα αποδειχθεί ατελέσφορη σε όλα τα μέτωπα. Παρά ταύτα, μυαλό δεν έχουμε βάλει. Και τώρα ευρισκόμεθα προ μιάς εξαιρετικώς δυσαρέστου καταστάσεως. Οι πιέσεις για συνεκμετάλλευση είναι αυτό που λογικώς θα έκανε μια εταιρεία για να διασφαλίσει τα συμφέροντά της. Ο κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει λοιπόν προς ποιάν κατεύθυνση οδεύουν τα πράγματα.
Πηγή: estianews.gr φωτο protagon.gr
.png)
