[Δημοσιεύτηκε 9:23 04/11/22, ανανεώθηκε 11:03 04/11/22]
Οι στενές γερμανορωσικές σχέσεις (και ειδικά η εξασφάλιση φθηνής ενέργειας για την Γερμανία) την περίοδο της καγκελαρίου Μέρκελ, αποτέλεσε «κάρφος εν τω οφθαλμώ» των Αμερικανών. Μια εξαιρετική και ευσύνοπτη ανάλυση η οποία αναδημοσίευτηκε χθες στο παρόν βήμα, εξηγεί γιατί οι θιγμένοι Αμερικανοί από τα γερμανικά ανοίγματα στην Ρωσία, έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο διάλυσης της ΕΕ μέσω του ουκρανικού.
Άλλωστε και πριν λίγες εβδομάδες διέρρευσε από το αμερικανικό think tank RAND (το οποίο θεωρείται πολύ κοντά στη CIA και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με τεράστιο εργατικό δυναμικό 1.850 υπαλλήλων, προϋπολογισμό 350 εκατ. δολαρίων) ότι οι ΗΠΑ αξιοποιούν τον πόλεμο στην Ουκρανία για να συρρικνώσουν την Γερμανία και διαμέσου αυτής την ΕΕ.
Το ότι ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς παρά ταύτα και παρά τις «παραινέσεις» και τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ στο ενδεχόμενο η Κίνα να αποκτήσει μέρος του λιμανιού του Αμβούργου, επέλεξε πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στο Πεκίνο (συνοδευόμενος από πλήθος Γερμανών επιχειρηματιών) και να συναντήσει τον Σι Τζινπίνγκ, σημαίνει ότι η Γερμανία σηκώνει το γάντι στην Αμερική.
«Ο κρίσιμος ρόλος της Κίνας σε βασικούς κλάδους, από τη ναυπηγική έως τα ηλεκτρικά οχήματα, μαζί με τα άνευ προηγουμένου οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Γερμανία, σημαίνει ότι ο Σολτς χρειάζεται συνεργασία με την Κίνα περισσότερο από ό,τι η προκάτοχός του Άνγκελα Μέρκελ», αναφέρει σε δηλώσεις του στο Reuters ο Wang Yiwei, Καθηγητής Jean Monnet και διευθυντής του Κέντρου Ευρωπαϊκές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Renmin.
«Η Μέρκελ αντιμετώπιζε αρκετά ιδεολογικά την Κίνα στην αρχή, αλλά στη συνέχεια άλλαξε τον τόνο της. Ο Σολτς άλλαξε το ρυθμό του ακόμα πιο γρήγορα, αλλά δεν είναι τόσο σταθερή πολιτικά η θέση του στο εσωτερικό της Γερμανίας όπως η Μέρκελ», επισήμανε ο Wang Yiwei.
Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, ο Εμανουέλ Μακρόν είχε προτείνει στον καγκελάριο Σολτς να πάνε μαζί στο Πεκίνο, αλλά ο Σολτς αρνήθηκε. Η γαλλική La Tribune αναφέρει πως η επιλογή του Σολτς να πάει μόνος στο Πεκίνο, και η μερική παραχώρηση του λιμανιού του Αμβούργου στην κινεζική Cosco, θέτει υπό αμφισβήτηση τις Βρυξέλλες, οι οποίες υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουν ενιαία το Πεκίνο.
Φυσικά είναι αδύνατο να φανταστούμε ότι θα κάνει τώρα πίσω η αδίστακτη αμερικανική γραφειοκρατία η οποία μηχανεύτηκε έναν πόλεμο (δυνάμει πυρηνικό) στην αυλή της Ρωσίας για να διαρρήξει τις γερμανορωσικές σχέσεις και να διαβάλλει την ΕΕ. Επομένως, αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι από από τούδε και στο εξής, θα εκτραχυνθούν οι αμερικανογερμανικές σχέσεις και θα επισπευσθεί η κατάρρευση του σαθρού ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αφού ούτως ή άλλως η Γερμανία δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ ειλικρινά για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αλλά αντιθέτως εργαλειοποίησε την ΕΕ για την επίτευξη των αυστηρά εθνοκεντρικών στόχων της εις βάρος των αδύνατων «εταίρων».
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ουδέποτε παρέκκλιναν από το «Δόγμα Μονρόε» το οποίο αποτελεί έναν από τους πυλώνες της εξωτερικής πολιτικής τους. Έτσι θα συνεχίσουν και τώρα να ασκούν τη δική τους αυτόνομη εξωτερική πολιτική που θα εξυπηρετεί τα εθνικά τους συμφέροντα, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει την υπονόμευση της ΕΕ, την οποία στήριξαν από τα γεννοφάσκια της, για λόγους που ίσως πλέον δεν υφίστανται...
