ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ 
 |
| Χάρτης «τουρκικής» ΑΟΖ που προέκυψε από το μνημόνιο συνεννόησης Τουρκίας-Λιβύης |
iEpikaira.- [ανανεώθηκε στις 14/12/2019] Οι νέες μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις του Ρ.Τ.Ερντογάν με την υπογραφή του μνημονίου συνεννόησης Τουρκίας-Λιβύης, για άλλη μια φορά έπιασαν στον ύπνο την ελληνική πολιτική ηγεσία, η οποία τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Η προσπάθεια οριοθέτησης ΑΟΖ από κοινού με την Αίγυπτο, με την εσπευσμένη επίσκεψη του Έλληνα ΥΠΕΞ Ν. Δένδια, πέραν των ευχολογίων και βερμπαλιστικών-πυροτεχνηματικών δηλώσεων, δεν απέφερε καρπούς, διότι η Αίγυπτος εμμένει στην παλαιότερη θέση της κατά την οποία δεν αναγνωρίζει ΑΟΖ στο σύμπλεγμα Μεγίστης (Καστελόριζο). Οπότε η νέα απόπειρα κοινής οριοθέτησης έπεσε στο κενό. Διευκρινίζεται ότι βάσει του δίκαιου της θάλασσας, η οριοθέτηση ΑΟΖ στην συγκεκριμένη περιοχή, προϋποθέτει την κοινή συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου για να έχει νομική ισχύ σε περίπτωση προσφυγής στο δικαστήριο της Χάγης.
 |
| Χάρτης Γ. Μανιάτη που κατατέθηκε στην ΕΕ το 2014 |
Πέραν τούτου όμως, στις 7/12/2019 με δημοσίευμά της η ηλεκτρονική εφημερίδα noiazomai.gr, έκανε μια πολύ σημαντική παρατήρηση στον χάρτη της «τουρκικής» ΑΟΖ που προέκυψε μετά την υπογραφή του μνημονίου συνεννόησης Τουρκίας-Λιβύης. Συγκεκριμένα, παρατηρήθηκε ότι το νοτιοδυτικό όριο της υποτιθέμενης «τουρκικής» ΑΟΖ συμπίπτει πλήρως με το όριο της ελληνικής ΑΟΖ η οποία αποτυπώνεται στους χάρτες που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα της ΕΕ, επί υπουργίας Γ. Μανιάτη το 2014. Οι χάρτες αυτοί έχουν χαραχτεί με την αρχή της μέσης γραμμής των ακτογραμμών της Κρήτης με τη Λιβύη, λαμβάνοντας υπόψη την επήρεια και της Γαύδου. Επισημαίνεται ότι η Ελλάδα με τον ν.4001/2011 είχε νομοθετήσει την πρόβλεψη του δικαίου της θάλασσας UNCLOS 1982, σύμφωνα με το οποίο, ΑΟΖ δικαιούνται όλα τα νησιά που έχουν οικονομική ζωή, συμπεριλαμβανομένου του συμπλέγματος Μεγίστης, Γαύδου και των Οθωνών.
 |
| Χάρτης που δημοσιεύτηκε στο noiazomai.gr, και προέκυψε με την αντιπαραβολή του χάρτη του Γ. Μανιάτη του 2014 και του μνημονίου συνεννόησης Τουρκίας-Λιβύης |
Το ερώτημα βέβαια είναι για ποιο λόγο η Τουρκία αποφάσισε να μην συμπεριλάβει μέρος της ΑΟΖ που έχει μερικώς κατοχυρώσει η Ελλάδα από το 2014 με τον χάρτη Γ. Μανιάτη. Το ενδεχόμενο να σεβάστηκε τα δικαιώματά μας που κατοχυρώνονται από το UNCLOS, εξ ορισμού δεν στέκει όταν αναφερόμαστε στην αναθεωρητική Τουρκία. Δύο τινά μπορούμε λοιπόν να εικάσουμε. Το πρώτο είναι ότι η Τουρκία προσπάθησε να αποφύγει την νομική διένεξη με την Ελλάδα και την ΕΕ διότι ο χάρτης Μανιάτη έχει νομική ισχύ από την στιγμή που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της ΕΕ. Γεγονός που καταδεικνύει τη διαχρονική ολιγωρία των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων οι οποίες δεν έπραξαν το αυτονόητο, αφού δεν κατέθεσαν στην ΕΕ αντίστοιχους χάρτες για το σύνολο της ελληνικής ΑΟΖ στο Ιόνιο, Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο.
Το άλλο ενδεχόμενο για να εξεταστεί πρέπει να πάμε πίσω στο 2017 και την δίωρη μυστική συνάντηση Τσίπρα-Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη. Σε δημοσίευμα του newsbreak.gr, ο δημοσιογράφος Μανώλης Κοττάκης αποκάλυψε ότι ο Αλ. Τσίπρας άνοιξε συζήτηση περί συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο και προχώρησε σε πρόταση για συγκεκριμένη ανταλλαγή, η οποία προέβλεπε την παραχώρηση μεγάλου μέρους του ορυκτού πλούτου της Μεσογείου με την προϋπόθεση να αποχωρήσει σταδιακά ο Αττίλας από την Κύπρο. Ο κ. Κοττάκης ανέφερε μάλιστα ότι μετά το πέρας των εθνικών εκλογών του Ιουλίου 2019, πρόσωπο του ευρύτερου κύκλου των συνεργατών του κ. Τσίπρα, του εκμυστηρεύτηκε ότι η αποκάλυψη του περιεχομένου των συνομιλιών με τον Ρ.Τ.Ερντογάν, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στον πρώην Πρωθυπουργό.
Ακούστε τι αναφέρει ο Αγγ. Συρίγος στο 1:52 και εντεύθεν ως επιβεβαίωση. Σημειώνεται ότι η συνέντευξη έλαβε χώρα μετά το παρόν δημοσίευμα στις 14/12/2019.
Καταλήγοντας, και χωρίς να πάρουμε περαιτέρω θέση, διαπιστώνουμε ότι έκαστο ενδεχόμενο επιβεβαιώνει την γενικότερη έλλειψη εθνικής στρατηγικής η οποία διαχρονικά μας οδηγεί από την μια ήττα στην άλλη και καταρρακώνει την διεθνή μας υπόληψη. Νομίζετε λοιπόν ότι απέχουμε πολύ από το να απολέσουμε βασικά κυριαρχικά μας δικαιώματα εάν συνεχίσουμε να εμμένουμε στις ίδιες αυτοκαταστροφικές πρακτικές;
