Αποκάλυψη των Finantial Times: Οι ευρωπαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις επεξεργάζονται σχέδιο 5-10 ετών για να αντικαταστήσουν την Ουάσιγκτον
Οι μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις της Ευρώπης καταρτίζουν σχέδια για να αναλάβουν μεγαλύτερες ευθύνες από τις ΗΠΑ για την άμυνα της ηπείρου, συμπεριλαμβανομένης της πρότασης στην κυβέρνηση Τραμπ για μια διαχειριζόμενη μεταφορά ευθυνών μέσα στα επόμενα πέντε έως δέκα χρόνια.
Όπως αποκαλύπτουν οι Financial Times, οι συζητήσεις είναι μια προσπάθεια να αποφευχθεί το χάος μιας μονομερούς αποχώρησης των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ, ένας φόβος που πυροδοτήθηκε από τις επανειλημμένες απειλές του Αμερικανού Προέδρου να αποδυναμώσει ή να αποχωρήσει από τη διατλαντική συμμαχία που προστατεύει την Ευρώπη εδώ και σχεδόν οκτώ δεκαετίες.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Γερμανία και οι Σκανδιναβοί, είναι μεταξύ των χωρών που συμμετέχουν στις ανεπίσημες αλλά δομημένες συζητήσεις, σύμφωνα με τέσσερις Ευρωπαίους αξιωματούχους που συμμετείχαν.
Στόχος τους είναι να καταλήξουν σε ένα σχέδιο για να μεταφέρουν το οικονομικό και στρατιωτικό βάρος στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και να το παρουσιάσουν στις ΗΠΑ ενόψει της ετήσιας συνόδου κορυφής των ηγετών του ΝΑΤΟ στη Χάγη τον προσεχή Ιούνιο.
Η πρόταση θα περιλαμβάνει σταθερές δεσμεύσεις για την αύξηση των ευρωπαϊκών αμυντικών δαπανών και τη δημιουργία στρατιωτικών δυνατοτήτων, σε μια προσπάθεια να πειστεί ο Τραμπ να συμφωνήσει σε μια σταδιακή μεταβίβαση ευθυνών, που θα επιτρέψει στις ΗΠΑ να επικεντρωθούν περισσότερο στην Ασία.
Οι ΗΠΑ, οι οποίες ξοδεύουν περισσότερα για την άμυνα από όλους τους άλλους συμμάχους του ΝΑΤΟ μαζί, είναι απαραίτητες για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Εκτός από το πυρηνικό αποτρεπτικό μέσο, το οποίο είναι αφοσιωμένο στην άμυνα της Ευρώπης με πολλές ευρωπαϊκές αεροπορικές δυνάμεις που φέρουν πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ, παρέχουν στρατιωτικές δυνατότητες που δεν διαθέτουν οι σύμμαχοι της ηπειρωτικής Ευρώπης, διοικούν αεροπορικές, ναυτικές και στρατιωτικές βάσεις και έχουν 80.000 στρατιώτες σε βάσεις στην Ευρώπη.
Χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, κινήθηκαν για να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες ή να επιταχύνουν τις ήδη προγραμματισμένες αυξήσεις μετά την εκλογή Τραμπ, ενώ η ΕΕ έχει αναπτύξει πρωτοβουλίες για τα κράτη μέλη της ώστε να επιταχύνει τις αυξημένες στρατιωτικές επενδύσεις.
Εκτιμάται ότι θα χρειαστούν πέντε έως δέκα χρόνια ώστε αυτές οι αυξημένες δαπάνες να αυξήσουν τις ευρωπαϊκές ικανότητες σε ένα επίπεδο όπου θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις περισσότερες αμερικανικές αρμοδιότητες, είπαν οι αξιωματούχοι, χωρίς να περιλαμβάνεται η πυρηνική αποτροπή των ΗΠΑ.
The plan includes a pitch to the Trump administration for a managed transfer over the next five to 10 years
https://t.co/vETIQvOVwT pic.twitter.com/cwSljI4ZN4— Financial Times (@FT)
March 20, 2025«Η αύξηση των δαπανών είναι η μόνη κίνηση που έχουμε: ο επιμερισμός του βάρους και η μετατόπιση του βάρους από την εξάρτηση των ΗΠΑ», είπε ένας από τους αξιωματούχους. «Ξεκινάμε αυτές τις συνομιλίες, αλλά είναι τόσο μεγάλο έργο που πολλοί έχουν πελαγώσει από την κλίμακα του».
Ενώ οι Αμερικανοί διπλωμάτες έχουν διαβεβαιώσει τους Ευρωπαίους ομολόγους τους ότι ο Τραμπ παραμένει προσηλωμένος στο ΝΑΤΟ και στη ρήτρα αμοιβαίας άμυνας του Άρθρου 5, πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ανησυχούν ότι ο Λευκός Οίκος μπορεί να αποφασίσει να περιορίσει γρήγορα τις αναπτύξεις στρατευμάτων ή εξοπλισμού του, ή να απεμπλακεί από τα κοινά καθήκοντα της Συμμαχίας.
Ορισμένες πρωτεύουσες δεν ήταν πρόθυμες να συμμετάσχουν στις συνομιλίες για τη μετατόπιση των βαρών, φοβούμενες μήπως ενθαρρύνουν τις ΗΠΑ να προχωρήσουν πιο γρήγορα, είπαν αξιωματούχοι, με την πεποίθηση ότι – παρά τη ρητορική – ο Τραμπ δεν σκοπεύει να κάνει σημαντικές αλλαγές στην παρουσία της χώρας του στην Ευρώπη.
Άλλοι είναι δύσπιστοι ότι η κυβέρνηση Τραμπ θα συμφωνούσε ακόμη και σε μια δομημένη διαδικασία δεδομένου του απρόβλεπτου χαρακτήρα του.
«Χρειάζεται μια συμφωνία με τους Αμερικανούς και δεν είναι σαφές αν θα είναι διατεθειμένοι να την κάνουν», είπε ένας άλλος από τους αξιωματούχους. «Μπορείς να τους εμπιστευτείς ότι θα την τηρήσουν;»
Αξιωματούχοι επισημαίνουν τις συνεχιζόμενες και τακτικές συζητήσεις, υπό την ηγεσία της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, για τη συγκρότηση ενός «συνασπισμού των πρόθυμων» να υποστηρίξουν την Ουκρανία στον πόλεμό της εναντίον της Ρωσίας και να επενδύσουν στην ευρωπαϊκή άμυνα, ως ενδεικτικό της κατεύθυνσης που ακολουθούν.
Αυτές οι συζητήσεις μεταξύ περισσότερων από 12 ευρωπαϊκών αμυντικών δυνάμεων, δεν περιλαμβάνουν τις ΗΠΑ.
Ερωτηθείς τι σημαίνει ευρωπαϊκός πυλώνας εντός του ΝΑΤΟ και αν αυτό είναι εφικτό, ένας τρίτος ανώτερος δυτικός αξιωματούχος απάντησε: «Το βλέπουμε τώρα: το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία [για μια δύναμη καθησυχασμού για την Ουκρανία] χωρίς τους Αμερικανούς».
Αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ υποστηρίζουν ότι η διατήρηση της συμμαχίας με λιγότερη ή καθόλου εμπλοκή των ΗΠΑ, ήταν πολύ πιο απλή από τη δημιουργία μιας νέας δομής, δεδομένης της δυσκολίας αναδημιουργίας ή επαναδιαπραγμάτευσης των υπαρχόντων στρατιωτικών σχεδίων για την άμυνα της ηπείρου, των στόχων ικανότητας και κανόνων της, της δομής διοίκησης και του Άρθρου 5.
Η βασική άμυνα της Ευρώπης θα απαιτούσε πάντα το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες ναυτικές δυνάμεις του Ατλαντικού, τους Σκανδιναβούς για τον βορρά της ηπείρου και την Τουρκία για τη νοτιοανατολική άμυνα, είπαν αξιωματούχοι: Μέλη που έχει ήδη το ΝΑΤΟ.
«Ακόμη και χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ παρέχει μια δομή για τη συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας στην Ευρώπη», δήλωσε η Marion Messmer, ανώτερη ερευνήτρια για τη διεθνή ασφάλεια στο Chatham House.
«Υπάρχουν πτυχές που θα πρέπει να αντικατασταθούν εάν οι ΗΠΑ αποδεσμευτούν. Ωστόσο, παρέχει μια δομή και ένα πλαίσιο υποδομής με το οποίο οι Ευρωπαίοι είναι πραγματικά εξοικειωμένοι… Κάνει μεγάλο μέρος της δουλειάς που θα έπρεπε να γίνει από την αρχή εάν επρόκειτο να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό είδος δομής μόνο για τα ευρωπαϊκά μέλη», πρόσθεσε η Messmer.
Πηγή: Financial Times απόδοση
newsbreak.grChatham House: The EU must enable its defence industry to boost capabilities and reduce dependence on US systems
Kajsa Ollongren, Armida van Rij
With the second presidency of Donald Trump, European governments have been forced to urgently rethink their security and defence policies.
Seismic shifts are underway, with long-held beliefs about debt brakes and fiscal rules being questioned: The German Bundestag approved a previously unimaginable reform of the country’s debt-brake to enable more spending on defence on 18 March.
A shift towards a ‘Europe-alone’ perspective is taking place, from both EU and non-EU European countries, with steps being taken to recalibrate Europe to become a global power that can defend itself without US support.
The European Commission published
a white paper on European defence on 19 March to help address the many challenges involved – the next step in the ReArm Europe Plan announced by European Commission President von der Leyen, in which she enabled the mobilization of €800 billion for European defence.
The problems involved in EU defence cooperation are not new. Indeed, the European Commission and experts alike have been trying to improve defence cooperation for several decades with little success. But the context has now drastically changed, opening up new avenues for potential solutions.Strengthen a European NATO
The White Paper stresses that NATO should remain the organization that ensures the collective defence of Europe. That means EU efforts should be directed towards sustaining NATO and the individual member states’ capability requirements.
It is clear the Trump administration wants to shift the burden within NATO away from the US toward European countries – but this must be done in a coordinated way.
A more in-depth assessment on how to enhance EU and NATO collaboration should be a priority.
Rather than wait for The Hague Summit in June, military planning for an increase of European troops and capabilities can already begin. So too can large scale investments in the critical enablers like transport aircraft and ISTAR capabilities needed for a transition to European responsibility. With crisis scenarios worryingly realistic – including a bad ending to the Russian war in Ukraine – all this needs to be fast forwarded.
Equally pressing is the need to establish information sharing between NATO and the EU – which is currently not possible, hindering cooperation. A more in-depth assessment on how to enhance EU and NATO collaboration should be a priority, including regular meetings on all levels and intensified cooperation on joint procurement, strategic enablers and intel-sharing.
Assess dependencies on US defence software and capabilities
Various European defence ministries are already reassessing their dependencies on the US. A known issue is that key data points from American weapon systems are automatically sent to the US, crucial software updates depend on US manufacturers, and many weapons systems are sourced from the US. These are problematic dependencies at a time when Europe is considering going it alone.
Europe also relies on the US for use of their capabilities. This has been oversimplified in the media, to discussions about the US being able to flick a ‘kill switch’ and disable American-made systems – but it raises important questions.
The F-35 is designed to use US-made weapons…adapting the aircraft to rely on European software and weapons is not realistic in the short-term.
The F-35 5th generation fighter jet is a good example. More European countries have purchased the aircraft since the large-scale invasion of Ukraine began. All rely heavily on the US government and US defence company Lockheed Martin for software updates.
The F-35 is designed to use US-made weapons. Changing that would require US approval. Adapting the aircraft to rely on European software and weapons is not realistic in the short-term, leading to serious questions about these massive procurement commitments.
In the military intelligence sphere, databases for targeting and threat detection are usually US controlled, although some countries are creating their own. Depending on the currency of the data systems used, in some cases data is still sent automatically to the US, raising sovereignty concerns.
Across all these areas, defence ministries need to carefully evaluate the implications of these dependencies at a time when an unpredictable presidency is overturning some fundamental assumptions about the nature of US alliances
Closing defence capability gaps
The White Paper names the seven areas in which European defence capabilities gaps need closing. These areas are very broad – ‘air and missile defence’ or ‘ AI, quantum, Cyber and electronic warfare’ – and need to be translated to more specific (but aggregated) demand that can be turned to development and procurement.
For example, when talking about ‘air and missile defence’, this means combining and integrating different capabilities from close range drone detection to radars, ground-to-air missile systems and air born surveillance. Fine tuning this is crucial.
Part of the problem that leads to gaps seems to be limited understanding by the European Commission of end-users, namely European armed forces. Rather than defence industry figures, it should be European defence chiefs who are asked to define the enabling capabilities they prioritize when assessing gaps.
Equally, industries should come up with the best technical, collaborative proposals to meet those needs. The iterative approach taken in the White Paper is better than a highly centralized five-year plan.
To get started, the European Defence Agency – which knows what capability gaps exist in which member states – should be tasked to initiate, enable and support the execution of projects in accordance with earlier capability assessments.
This should align with the needs of member states and be coordinated with NATO, NSAP and OCCAR, and report back to the European Council.
Creating an enabling environment for defence in Europe
More broadly, the EU needs to address the underlying problems. This involves taking an approach where the European defence industry is a part of a joint defence capacity. Europe should also strive to foster new defence products.
The omnibus package for defence is a positive move that will create a more harmonized regulatory environment for defence.
Loosening EU fiscal rules to allow member states to increase defence expenditure is an easy and vital measure.
But more is needed: a first step is to improve access to financing for innovative dual-use and defence tech start-ups from venture capital. The second is to reassess labour market regulations to address
critical labour shortages in defence companies and armed forces, including
bottlenecks for recruiting and retaining skilled personnel. Third, the EU’s ESG taxonomy may need to be reversed completely, and actually require that companies deliver when crises require it, thereby strengthening resilience.
Additionally, many EU and non-EU European allies are operating within a fiscally constrained space: there is too limited public funding to adequately meet the challenges presented by a withdrawal of US military support. Loosening EU fiscal rules to allow member states to increase defence expenditure is an easy and vital measure.
Finally, the EU needs to evolve its approach by learning from the modern battlefield. Ukraine has demonstrated the importance of using cheap technology and scaling quickly. The European defence industry is simply not set up to do this. Room should be created to encourage large scale innovation and start-ups to grow more new European defence tech champions like Helsing and Mistral.
None of this is going to be easy or straightforward. But as European governments come to grips with the reality of an unreliable US administration, taking such steps is essential.
Source: https://www.chathamhouse.org/2025/03/eu-must-enable-its-defence-industry-boost-capabilities-and-reduce-dependence-us-systems
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶
epikairos@pm.me
«Δείξε μου τον άνθρωπο και θα σου πω το έγκλημα»
Φοβάται και ο δήμαρχος της Άγκυρας
Του Κώστα Ράπτη
Κυκλοφορεί πρόταση στα πολιτικά μέσα ενημέρωσης στην Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες που ζητά την έναρξη της ονομασίας «Δυτική Συρία» στις άνω ακτές και τα γύρω βουνά.Αυτή η περιοχή εκτείνεται από τη Μεσόγειο έως τη δυτική ύπαιθρο Homs, και οι σφαγές που έπεσαν εκεί μπορεί να την δώσουν για να διεκδικήσει διεθνές δημοψήφισμα για τη δημιουργία μιας διεθνώς προστατευόμενης.Το δημοψήφισμα θα περιλαμβάνει επίσης το ερώτημα των κατοίκων για το μέλλον τους, είτε εντός του συριακού κράτους είτε εκτός, σε ανεξάρτητη οντότητα.Το Βερολίνο αποδέχεται την κατοχική κυβέρνηση στη Δαμασκό παρά την πεποίθησή του ότι οι Μουσουλμάνοι δεν μπορούν να είναι δημοκράτες.Η διαίρεση έχει γίνει μια υποτιθέμενη πραγματικότητα, και η αμερικανική βούληση είναι ξεκάθαρη να πιέσει προς τον τερματισμό της ενιαίας φόρμουλας της Συρίας.Αντιθέτως, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα η Γερμανία, κινούνται προς την αντιμετώπιση της κατοχικής κυβέρνησης στη Δαμασκό ως πραγματικότητα, όχι από πειθώ, αλλά για να απαλλαγούν από το βάρος που βρίσκονται οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες στην Ευρώπη.
Ενεργειακό σαμποτάζ στην ανατολική μεσόγειο - Ποιοι υπονομεύουν την αυτονομία Ελλάδας και Κύπρου;
