Υπενθυμίζεται ειδικότερα ότι την περασμένη εβδομάδα πολλαπλασιάστηκαν οι φωνές πολιτικών και σχολιαστών που μιλούσαν για έναν επικείμενο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Donald Trump υποστήριξε ότι βρισκόμασταν «στο χείλος του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου». Ο Volodymyr Zelensky είπε ότι ο Putin ετοιμάζεται να επιτεθεί στο ΝΑΤΟ και «αυτό σημαίνει σίγουρα τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο». Η Margarita Simonyan, αρχισυντάκτρια του Russia Today, δήλωσε ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα συμβεί οπωσδήποτε και μάλιστα «στο εγγύς μέλλον».Στον ίδιο τόνο και ο Βρετανός υπουργός Άμυνας Grant Shapps, πριν από δύο εβδομάδες, υποστήριξε ότι είχαμε μετακομίσει «από έναν μεταπολεμικό κόσμο σε έναν προπολεμικό κόσμο».
Λίγο αργότερα, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, στρατηγός, Sir Patrick Sanders προειδοποίησε ότι ο βρετανικός στρατός έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ που όταν τελικά έλθει ο πόλεμος η Βρετανία δεν θα ήταν σε θέση να τον κερδίσει.Τι ξέρουν αυτοί οι πολιτικοί και οι στρατιώτες που δεν ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι;, διερωτάται ο αρθρογράφος. Πώς περάσαμε τόσο γρήγορα από τον εφησυχασμό στην απόγνωση, από τον Παγκόσμιο πόλεμο που είναι σχεδόν αδιανόητος στην ήττα που φαίνεται σχεδόν αναπόφευκτη; Μέρος της απάντησης είναι ότι έχει αρχίσει να κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο η άποψη που υποστηρίζουν εδώ και χρόνια οι ιστορικοί και οι γεωστρατηγικοί αναλυτές, ότι δηλαδή ότι η στροφή από έναν μονοπολικό κόσμο είναι αναπόφευκτα επικίνδυνη.
Ήταν το 2017 που ο ακαδημαϊκός του Χάρβαρντ Graham Allison έγραψε το Destined for War: Can America and China Escape Thucydides’s Trap? Ο Allison υποστήριξε ότι, με εξαίρεση την εξάλειψη της Βρετανίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες τον 20ο αιώνα, η αντικατάσταση μιας ηγεμονικής δύναμης από μια άλλη οδηγούσε πάντα σε σύγκρουση.
Στα επτά χρόνια από τη δημοσίευση αυτού του βιβλίου, η σχετική ισχύς της Αμερικής συνέχισε να μειώνεται και οι ανελεύθερες δυνάμεις – κυρίως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν – έχουν περάσει από μια ασαφή αντιδυτική συμμαχία σε μια σταθερή συμμαχία. Τι θα συμβεί όμως αν η σταδιακή παρακμή της Αμερικής μετατραπεί σε άτακτη υποχώρηση; Τι θα συμβεί αν ο Donald Trump, πιθανός νικητής των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, αφήσει στα κρύα του λουτρού την Ουκρανία και αποσυρθεί από το ΝΑΤΟ;
Ο Trump ισχυρίζεται ότι ο πραγματικός κίνδυνος προέρχεται από την υποστήριξη της Ουκρανίας. Αν θέλετε ειρήνη, υποστηρίζει, απηχώντας το κίνημα του μεσοπολέμου America First, σταματήστε να εμπλέκεστε σε υπερπόντιες συγκρούσεις. Το πρόβλημα είναι ότι, όπως και τότε, οι αντιδημοκρατικές δυνάμεις δεν έχουν σκοπό να μας αφήσουν ήσυχους. Δεν τους ενοχλεί η εξαγωγή του φιλελεύθερου καπιταλισμού, αλλά η ύπαρξή του. Δεν τους αρέσει να παρασύρονται οι δικοί τους άνθρωποι από αυτό που θεωρούν δυτικό εγωισμό, υλισμό και ανοησία.
Ο Trump είναι βέβαια διαβόητα απρόβλεπτος. Μπορεί, όπως υποστηρίζει ο Boris Johnson, να στηρίξει τελικά την Ουκρανία. Όλα όσα λέει όμως υποδηλώνουν το αντίθετο. Εκτός από τον γενικό απομονωτισμό του, ο Trump κατηγορεί την Ουκρανία για τον ρόλο της στην παραπομπή του. Μιλάει πιο θερμά για τον Putin παρά για τον Zelensky. Εξ ου και το αινιγματικό χαμόγελο του Ρώσου ισχυρού άνδρα.
Ο Putin, ο οποίος φαινόταν στριμωγμένος στο καναβάτσο μετά την αποτυχία της αρχικής του εισβολής, τώρα πιστεύει ότι χρειάζεται να αντέξει μόνο για 10 ακόμα μήνες. Ανάλογα συμπεράσματα βγάζουν και άλλοι αυταρχικοί ηγέτες. Από το χτύπημα που χρηματοδοτείται από το Ιράν κατά των αμερικανικών στρατευμάτων στην Ιορδανία μέχρι τις απειλές της Βενεζουέλας κατά της Γουιάνας, οι παγκόσμιοι κουκουλοφόροι ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Αυτό συμβαίνει όταν μια μονοπολική τάξη κατακερματίζεται.
Θα μετατραπεί η γενική αναταραχή σε Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο; Πολύ πιθανό. Η Κίνα μπορεί να εισβάλει στην Ταϊβάν, μια χώρα που οι ΗΠΑ έχουν δεσμευτεί να υπερασπιστούν. Ο Xi Jinping υποσχέθηκε επανένωση εντός πέντε ετών και κατέστησε σαφές στους Αμερικανούς ότι το εννοούσε. Προφανώς, θα προτιμούσε να την κατακτήσει χωρίς να πολεμήσει – ο ορισμός του Sun Tzu για την απόλυτη στρατιωτική ικανότητα. Αλλά η στιγμή του μέγιστου ναυτικού πλεονεκτήματος της Κίνας έναντι των ΗΠΑ, λόγω των αντίστοιχων χρονοδιαγραμμάτων προμηθειών και κινητοποίησής τους, φαίνεται ότι θα συντελεστεί το δεύτερο μισό αυτής της δεκαετίας.
Ένας πόλεμος στην Ταϊβάν θα αποδιοργάνωνε όλη την προσοχή της Αμερικής, δίνοντας στον Putin την καλύτερη ευκαιρία να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με άλλες πρώην ρωσικές επαρχίες – τις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία, τη Φινλανδία. Ακόμη και χωρίς πόλεμο στην Ταϊβάν, ο Τραμπιανός απομονωτισμός μπορεί να αφήσει την Ευρώπη ανυπεράσπιστη. «Ανυπεράσπιστη» κυριολεκτικά. Υπήρξε μια εποχή που, απουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, η Βρετανία μπορούσε να ηγηθεί ενός αξιόπιστου ευρωπαϊκού συνασπισμού. Αλλά ο βρετανικός στρατός έχει πλέον μειωθεί σε 76.950– από 109.600 το 2000.
Ελλείψει ανδρών και υλικού και ανίκανη να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις της πριν από το τέλος της δεκαετίας, όταν η Κίνα θα μπορούσε να είχε κάνει την κίνησή της, η μόνη επιλογή που απομένει στη Βρετανία, στο πνεύμα του Sun Tzu, είναι να κερδίσει χωρίς μάχη. Με άλλα λόγια, να βοηθήσει τους Ουκρανούς να απωθήσουν τον Putin ή, τουλάχιστον, να τον κρατήσουν ‘δεμένο’, ώστε να μην μπορεί να σκεφτεί μια ευρύτερη σύγκρουση. Αν και η αντεπίθεση της Ουκρανίας απέτυχε, αυτή η χώρα απέχει πολύ από το να ρίξει λευκή πετσέτα. Η νέα στρατηγική της να χτυπήσει πολύ πίσω από τις γραμμές στην ενεργειακή υποδομή της Ρωσίας αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματική. Ομάδες ειδικών δυνάμεων εξαφανίζονται και, στη συνέχεια αεροσκάφη ανατινάζονται και Ρώσοι στρατηγοί χάνονται.
Το πρώτο αεροσκάφος F-15 θα φτάσει στην Ουκρανία αργότερα αυτόν τον μήνα. Εν τω μεταξύ, επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους έχουν ουσιαστικά αγκυροβολήσει τον ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας στα λιμάνια. Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Ο Putin έχει εμμονή με τα λιμάνια και όχι μόνο στη Ρωσία. Με τα δίκτυα πετρελαίου και φυσικού αερίου και τις εγκαταστάσεις της υπό επίθεση, η Ρωσία, η οποία ήδη πληρώνει το τίμημα που έχει μετατρέψει περισσότερο από το ένα τρίτο της οικονομίας της σε πολεμική παραγωγή, θα ξεμείνει από χρήματα. Αυτό θα στείλει το δικό του σήμα στον Xi.
Ο τρίτος αυταρχικός σύμμαχος είναι το Ιράν, το οποίο κατάφερε να κατασκευάσει υπερσύγχρονα στρατιωτικά drones παρά τα 30 χρόνια οικονομικής απομόνωσης – επιπλέον απόδειξη ότι οι εμπορικές κυρώσεις είναι άχρηστες και ότι η ανάσχεση απαιτεί βία. Το Ιράν είναι φτωχό, το καθεστώς του αντιδημοφιλές, αλλά διατηρεί ένα σταθερό δίκτυο διεθνών ταραχοποιών, όπως η Χαμάς, η Χεζμπολάχ και οι Χούτι. Η αποφυγή του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου σημαίνει ανάσχεση της Ρωσίας, αποτροπή της Κίνας και, κυρίως, αντιμετώπιση του Ιράν – είτε ανατρέποντας τους Αγιατολάχ είτε απομακρύνοντάς τους από τους συμμάχους τους.
Η Βρετανία δεν είναι χωρίς άσους στο μανίκι της. Οι Ένοπλες Υπηρεσίες της Βρετανίας μπορεί να έχουν ελλείψεις, αλλά οι ειδικές της δυνάμεις τρομοκρατούν τον εχθρό και η Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών, η οποία προειδοποιούσε τους σκεπτικιστές Ευρωπαίους για την επικείμενη ρωσική εισβολή το 2021, είναι αξεπέραστη. Υπάρχουν μεμονωμένοι Ρώσοι, Κινέζοι και Ιρανοί που είναι τόσο πρόθυμοι όσο η Βρετανία να αποφύγουν τον ολοκληρωτικό πόλεμο.
Όλα εξαρτώνται από την προθυμία να δαπανηθούν περισσότερα για την άμυνα – στη Βρετανία και στην Ευρώπη. Αν δεν επανεξοπλιστεί η Βρετανία, καταδικάζει τον εαυτό της, όχι απλώς σε έναν πόλεμο, αλλά και στην απώλειά του, προειδοποιεί ο αρθρογράφος.
Πηγή: Telegraph απόδοση hellasjournal.com
