.jpg)
«Στο διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει η έννοια της «μονομερούς οριοθέτησης». Ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης ή δικαστικής απόφασης που να καθορίζει σύνορα, ένα κράτος έχει δικαίωμα να γνωστοποιήσει στη διεθνή κοινότητα, μέσω του ΟΗΕ, ότι έχει συγκεκριμένη αξίωση σχετικά με τα εξωτερικά όρια των θαλασσίων ζωνών του.
Με άλλα λόγια, μπορεί ένα κράτος να υποβάλει στον ΟΗΕ χάρτες και συντεταγμένες και να λέει πως «θεωρώ ότι τα όρια των θαλασσίων ζωνών μου είναι μέχρι εδώ» (π.χ. Άρθρο 16 Σύμβασης ΔΘ).
Αυτό επ’ ουδενί δεν θεωρείται οριοθέτηση. Πρόκειται για μονομερή καθορισμό των απωτάτων ορίων των θαλασσίων ζωνών ενός κράτους, ο οποίος είναι απλώς μια αξίωση/διεκδίκηση. Τέτοιες μονομερείς αξιώσεις δεν παράγουν έννομες συνέπειες, δεν εγκαθιδρύουν οριστικά σύνορα, άρα δεν δεσμεύουν άλλα κράτη.
Συνεπώς, καίτοι η Αίγυπτος είχε κάθε δικαίωμα να κάνει αυτό που έκανε, εντούτοις δεν θεωρείται οριοθέτηση. Είναι απλώς μια επισημοποίηση των αξιώσεών της. Μόνο με διμερή συμφωνία με τη Λιβύη ή απόφαση διεθνούς δικαστηρίου θα θεωρηθεί οριστικό οποιοδήποτε σύνορο μεταξύ των δύο κρατών.
Τέλος, δεν έχει σημασία για τη νομιμότητα τέτοιων πράξεων το κατά πόσο έγινε με βάση τη μέση γραμμή ή όχι.»
Ο Ε/κ υδρογράφος-χαρτογράφος, εμπειρογνώμων καθορισμού θαλασσίων συνόρων της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Χρίστος Ζήνωνος, διευκρίνισε για το ίδιο ζήτημα στο iEpikaira ότι:
«Η ανακήρυξη ΑΟΖ παράκτιας χώρας (μονομερής εσωτερική πράξη της χώρας) δεν είναι παράνομη αλλά σίγουρα δεν νομιμοποιείται σαν οριοθετηθείσα ΑΟΖ κατω από την έννοια της UNCLOS 82. Όμως με την πράξη της η χώρα γνωστοποιεί τις επηρεαζόμενες χώρες την πρόθεσή της να διαπραγματευθεί την οριοθέτηση της ΑΟΖ».
