Δυσκολεύεται ο “ΚΑΤΑΔΕΙΚΤΗΣ” να υιοθετήσει ως δεδομένη την πληροφορία που θα ακολουθήσει, όμως υποχρεούται να την αναφέρει, καθώς αυτό που αξιολογείται είναι η αξιοπιστία των πηγών. Κι επειδή το να προλαβαίνεις είναι καλύτερο από το να θεραπεύεις, αποφασίσαμε να κοινοποιήσουμε την πληροφορία, καθώς ερμηνειών επιδέχεται και η εμμονή διαφόρων στους οποίους αποτανθήκαμε, να αρνηθούν είτε να επιβεβαιώσουν είτε να διαψεύσουν. Δεν ισχύει αυτό στη διπλωματία όταν ακούς το “no comment”;
Η πληροφορία είναι σαφέστατη. Διάφοροι “insiders” εν Αθήναις εκφράζουν αισιοδοξία ευνοϊκής κατάληξης των “διαπραγματεύσεων” με την Λιβύη για το ζήτημα της χάραξης θαλασσίων ζωνών, ψιθυρίζοντας ότι το “μεγάλο όπλο” είναι η παραίτηση από την επήρεια της Γαύδου στη χάραξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) ανάμεσα στις δυο χώρες, για να επιταχυνθεί η δραστηριοποίηση της αμερικανικής Chevron στην περιοχή. Σε αντάλλαγμα, υποτίθεται, οι Λίβυοι θα παραιτηθούν από το περίφημο κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης, που όμως είναι εξόφθαλμα παράνομο! Κι αυτό δεν το προσπερνάς έτσι εύκολα…
Είναι εξόφθαλμα παράνομο, όπως και το “Τουρκολιβυκό Μνημόνιο”! Διότι η απόσταση ανάμεσα στα δυο άκρα που ορίζουν την είσοδο στον κόλπο, είναι εφταπλάσιο από αυτό που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) για να επιτρέπει το “κλείσιμο”. Δηλαδή, με τη χάραξη μιας ευθείας γραμμής ανάμεσα στα δύο σημεία εισόδου, η οποία και θα θεωρηθεί ως βάση, πέραν της οποίας θα αρχίσει να υπολογίζεται η ΑΟΖ.
Είναι προφανές ότι το παράνομο κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης δίνει ένα σημαντικό επιπλέον θαλάσσιο μέρος στη Λιβύη ως ΑΟΖ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αξιοποίηση πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Είναι άλλο πράγμα του να συζητήσεις και ενδεχομένως να συμφωνήσεις, ή να παραπέμψεις σε κάποιον διεθνή δικαιοδοτικό μηχανισμό την εκτίμηση της επήρειας της Γαύδου στην ΑΟΖ των δυο χωρών και άλλο να παριστάνεις ότι διαπραγματεύεσαι και να κομπάζεις ότι έλυσες το πρόβλημα… παραιτούμενος! Και καμία Chevron δεν σε “υποχρεώνει”.
Δεν ανταλλάσσεις νόμιμο με παράνομο…
Αυτό θα συνιστούσε κλασικό παράδειγμα “αλά Γκρέκα διαπραγμάτευσης”. Για να μην ξεχάσουμε τα στοιχειώδη, ελπίζω να αντιλαμβάνονται όλοι, ότι από τη μία πλευρά θα έχει μπει το παράνομο και προδήλως καταχρηστικό κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης και από την άλλη ένα νόμιμο δικαίωμα της ελληνικής πλευράς, του οποίου η είναι υπό συζήτηση μόνο η έκταση. Ας μην ξεχνάμε ότι όλες οι νήσοι ανεξαρτήτως μεγέθους που έχουν οικονομική δραστηριότητα, δικαιούνται ΑΟΖ. Εν ολίγοις, είναι παράλογο ακόμα και να μπει η ελληνική πλευρά σε τέτοιο παζάρι.
Εάν το πράξει, θα έχει αυτομάτως νομιμοποιήσει τη συνήθη πρακτική της Τουρκίας, που φαίνεται ότι αντιγράφει και η Λιβύη, του να ισχυρίζεται κάτι που γνωρίζει ότι είναι παράνομο, με στόχο να προσδώσει διαπραγματευτική ευελιξία και να ανταλλαχθεί στο τραπέζι κάποιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης. Είναι ζήτημα αρχής η απόρριψη τέτοιων μεθοδεύσεων.
Διότι πέραν του ξεκάθαρου παραλογισμού στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης, θα συνιστούσε και “θανατηφόρο” προηγούμενο στην περίπτωση του Καστελορίζου! Ήδη αντιμετωπίζουμε ως χώρα το επιχείρημα, ότι στη διαπραγμάτευση με την Αίγυπτο εκχωρήσαμε 17+% της επήρειας επί της ΑΟΖ μιας νήσου του μεγέθους της Κρήτης! Αν έχουμε εκεί εκχωρήσει τέτοιο ποσοστό, ποια είναι αναλογικά η “δίκαιη επήρεια” του Καστελορίζου;
Σε εισαγωγικά το “δίκαιη”, διότι π.χ. η Χάγη, συνυπολογίζει πολλούς παράγοντες, διαφορετικούς σε κάθε περίπτωση. Άλλο το να συμφωνηθεί ή να κριθεί επήρεια της Γαύδου 10-15-20-30% κι άλλο να το παραιτηθείς από μόνος σου, δήθεν διαπραγματευόμενος. Η Τουρκία μας περιμένει στη γωνία και εμμένει στην παράνομη θέση της ότι τα νησιά δεν δικαιούνται τίποτα πέραν των χωρικών υδάτων, μη εξαιρώντας ούτε την Κρήτη (σε αυτή την καταπάτηση στηρίζεται το “Τουρκολιβυκό”), ούτε την Κύπρο που είναι και κράτος.
Εάν έστω έστω ως σκέψη κάποιοι το ονειρεύονται για “λύση”, ας το ξανασκεφθούν. Βέβαια, τονίζεται ξανά, ότι είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι κάποιοι το σκέπτονται σοβαρά. Ας κρατήσουμε και την απειροελάχιστη πιθανότητα να “θάψει” το Τουρκολιβυκό με αυτό τον έμμεσο τρόπο η σημερινή Λιβύη. Ας μείνουμε όμως, στο ότι στη διπλωματία ποτέ κανείς δεν απαιτεί από εσένα να αυτοκτονήσεις. Εάν όμως εμφανίζεσαι “εθελοντής“, τότε αλλάζει το πράγμα. Γρηγορείτε…
Πηγή: defence-point.gr
.png)
