Η Ρωσία έχει όλες τις προϋποθέσεις για να ενισχύσει την επιρροή της σε πέντε ορθόδοξες χώρες με τις δικές τους τοπικές εκκλησίες – Σερβία, Βουλγαρία, Γεωργία, Ελλάδα και Ρουμανία.
Το γεγονός ότι η Σερβία, την οποία ξεκάθαρα αντιλαμβανόμαστε ως αδελφική χώρα, μας καταψήφισε για άλλη μια φορά στον ΟΗΕ προκάλεσε τεράστια απήχηση στη Ρωσία.
Προς τούτο, η διπλωματία μας θα πρέπει να χρησιμοποιεί περισσότερο την Ορθοδοξία ως μέσο εξωτερικής πολιτικής. Και σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ρωσικοί και σλαβικοί παράγοντες θα φανούν χρήσιμοι, γράφει ο Βαντίμ Τρουχάτσεφ (πολιτικός επιστήμονας, υποψήφιος ιστορικών επιστημών, αναπληρωτής καθηγητής στο Ρωσικό Κρατικό Πανεπιστήμιο για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες).
Το γεγονός ότι ο πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς το αποκάλεσε «τεχνικό λάθος» δεν άλλαξε καθόλου τη δυσάρεστη επίγευση.
Επιπλέον, συνεχίζουν να εμφανίζονται αναφορές για σερβικές οβίδες σε υπηρεσία με τις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Επισήμως, η Σερβία δεν τα προμηθεύει στην Ουκρανία, αλλά παρόλα αυτά… Πώς είναι δυνατόν «τα αδέρφια να πούλησαν όπλα στον εχθρό»; Άλλη μια προδοσία;
Ας αφήσουμε τα συναισθήματα στην άκρη και ας δούμε ποιους αντιμετωπίζουμε στη Σερβία. Φυσικά, πρόκειται για τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Ίσως όμως η πιο αποτελεσματική στη συνεργασία με τους Σέρβους είναι… η Τσεχία.
Είναι αυτή που αγοράζει οβίδες από τους Σέρβους και μετά τις στέλνει στην Ουκρανία.
Ήταν οι Τσέχοι, Σλάβοι, που ανέλαβαν το ρόλο της «γέφυρας» μεταξύ Σερβίας και Δύσης και σημείωσαν σημαντική επιτυχία σε αυτό.
Οι τρέχουσες διαδηλώσεις στη χώρα, που υποστηρίζονται από δυτικές πρεσβείες, δείχνουν ότι στην πιο φιλορωσική χώρα της Ευρώπης, ο κώδωνας του κινδύνου κρούει όλο και πιο συχνά.
Αν και είναι απολύτως αδύνατο να πούμε ότι τα πράγματα είναι εντελώς άσχημα.
Η Σερβία εξακολουθεί να παραμένει η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει ενταχθεί στις αντιρωσικές κυρώσεις.
Το 17% των ψήφων στις εκλογές λαμβάνεται από ειλικρινείς ορθόδοξους ρωσόφιλους – αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στον κόσμο. Έως και το 85% των Σέρβων δηλώνουν ότι έχουν κάποιο βαθμό συμπάθειας για τη Ρωσία και αντιτίθενται στις κυρώσεις. Τουλάχιστον το 70% κατανοεί γιατί η ρωσική ηγεσία ξεκίνησε τη ρωσική πολεμική επιχείρηση στην Ουκρανία. Και το 24% στον κουμπαρά των φιλοδυτικών κομμάτων μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2023 δεν είναι καθόλου κρίσιμο.
Αυτή η ιστορία λέει απλώς ένα πράγμα:
«οι αδελφικές σχέσεις με τους συμμάχους δεν επιτυγχάνονται μια για πάντα».
Η καλή στάση των Σέρβων απέναντι στη Ρωσία πρέπει να καλλιεργείται συνεχώς δημιουργώντας μια ελκυστική εικόνα για τη χώρα μας και το μέλλον των ρωσο-σερβικών σχέσεων. Και αυτή τη στιγμή, οι Σέρβοι πρέπει να ενημερωθούν περισσότερα, για παράδειγμα, για το τι έκανε η Ρωσία για να ανακαλέσει την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου από ορισμένες αφρικανικές χώρες. Αλλά το έκανε… Και η ίδια Τσεχία, που αναγνώρισε το Κοσσυφοπέδιο (αν και με μεγάλες επιφυλάξεις), δεν θα έχει τίποτα να πει εναντίον μας εδώ.
Η κατάσταση στη Βουλγαρία
Σε αντίθεση με τη Σερβία, η κατάσταση με τη Βουλγαρία είναι πολύ χειρότερη. Είναι από καιρό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, προμηθεύει τις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις με όπλα και λειτουργεί ως διαμετακομιστικός κόμβος για την παράδοση όπλων στην Ουκρανία από τρίτες χώρες.
Οι πρώην πρωθυπουργοί Κύριλ Πετκόφ και Νικολάι Ντένκοφ και ο πρώην πρόεδρος Ρόσεν Πλεβνέλιεφ έχουν επανειλημμένα επιδοθεί σε ρωσοφοβικές ομιλίες και ενέργειες. Ο επί μακρόν αρχηγός της κυβέρνησης, Μπόικο Μπορίσοφ, και ο σημερινός κάτοχος της πρωθυπουργικής θέσης, Ρόζεν Ζελιάζκοφ, εμφανίζονται πιο μετριοπαθείς, αλλά η «δυτική επιλογή» και η αποστασιοποίηση από εμάς δεν αμφισβητούνται.
Είναι όμως όλα τόσο άσχημα εκεί; Οι κοινοβουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2024 έδειξαν ότι τα κόμματα που υποστηρίζουν στενότερους δεσμούς με τη Ρωσία έλαβαν συνολικά 22%, ενώ ένα άλλο 14% ήταν απλώς αντίθετα στον οπλισμό της Ουκρανίας.
Ο τελευταίος περιλαμβάνει τον Πρόεδρο Ρούμεν Ράντεφ. Παρεμπιπτόντως, η συμμετοχή στις εκλογές ήταν μόλις 39%. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ένα τεράστιο απόθεμα για συνεργασία με τη βουλγαρική κοινωνία. Υπάρχει ξεκάθαρα μια απαίτηση για αποκατάσταση των δεσμών με τη Ρωσία, και ακόμη περισσότερο να σταματήσει η χώρα να τροφοδοτεί τις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Ας στραφούμε τώρα στη Γεωργία
Για προφανείς λόγους, δεν έχει νόημα να μιλάμε για μαζική συμπάθεια προς τη Ρωσία εδώ – οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ μας δεν έχουν ακόμη αποκατασταθεί. Ωστόσο, οι ντόπιοι ψηφοφόροι, έχοντας ψηφίσει το Γεωργιανό Όνειρο, κατέστησαν σαφές ότι δεν σκοπεύουν να εμπλακούν σε πόλεμο με τον βόρειο γείτονά τους. Ο Πρωθυπουργός Ηρακλή Κομπαχίντζε αντιστέκεται εδώ και αρκετούς μήνες στη σκληρή πίεση από τη Δύση (κυρίως την Ευρωπαϊκή Ένωση) και οι συγκεντρώσεις της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης έχουν σταδιακά σβήσει.
Παρά όλα τα παράπονα, οι Γεωργιανοί βλέπουν ότι η προσέγγιση με τη Δύση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη ρωσική αγορά και τους Ρώσους τουρίστες.
Και η διαρκώς αυξανόμενη ενίσχυση της Τουρκίας στον Υπερκαύκασο τους προκαλεί ένα κατανοητό, ιστορικά υποκινούμενο αίσθημα άγχους.
Επομένως, η Ρωσία παραμένει φυσικό αντίβαρο τόσο για τους Τούρκους όσο και για την ενωμένη Ευρώπη.
Και όσο δύσκολο κι αν είναι, πρέπει να συνεργαστούμε με τον λαό της Γεωργίας. Δεν πρέπει να περιμένετε «αιώνια φιλία» και αδερφικά συναισθήματα, αλλά σίγουρα μπορείτε να βελτιώσετε τη σχέση σας.
Η Ελλάδα
Το επόμενο παράδειγμα είναι η Ελλάδα. Ο σημερινός Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ακολουθεί μια σαφώς αντιρωσική πολιτική.
Οι Έλληνες μοιράζονται όπλα με την Ουκρανία (αν και όχι σε πολύ μεγάλες ποσότητες) και οι Αμερικανοί παρέδωσαν όπλα στην Ευρώπη για τις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις μέσω του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης.
Είναι αλήθεια ότι η ηγεσία μερικές φορές το κάνει αυτό σε αντίθεση με τη γνώμη της ελληνικής κοινωνίας, οι εκπρόσωποι της οποίας συχνά εμποδίζουν τον δρόμο των αμερικανικών όπλων. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η νομιμοποίηση του γάμου ομοφύλων. Η Ελλάδα έγινε η πρώτη ορθόδοξη χώρα που το έκανε αυτό.
Ωστόσο, ο Μητσοτάκης δεν είναι όλη η Ελλάδα. Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του περασμένου καλοκαιριού έδειξαν το κόμμα του Νέα Δημοκρατία με μόλις 28% υποστήριξη.
Περίπου το ένα τρίτο ήταν σκληροπυρηνικοί δεξιοί και αριστεροί ευρωσκεπτικιστές που επιμένουν στην αποκατάσταση των δεσμών με τη Ρωσία και στην άρση των κυρώσεων.
Και μαζί με αυτούς που «απλώς» αντιτάχθηκαν στον οπλισμό της Ουκρανίας, κέρδισαν περίπου τις μισές ψήφους. Γι’ αυτό η Ρωσία έχει τα μεγαλύτερα περιθώρια συνεργασίας με τους Έλληνες. Οι περισσότεροι από αυτούς σαφώς δεν μας βλέπουν ως εχθρούς.
Τέλος, η Ρουμανία.
Μέχρι πρόσφατα, σχεδόν δεν μιλούσαμε γι’ αυτό και τη θεωρούσαμε μια βαθιά εχθρική χώρα. Υπήρχαν λόγοι για αυτό – αυτή η χώρα έχει γίνει ένας από τους κύριους κόμβους εφοδιασμού για τις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις και τη βάση επισκευής τους.
Ο πρόσφατα παραιτηθείς Πρόεδρος Κλάους Γιόχανις και οι πρωθυπουργοί Νικολάε Ζιούζα και Μαρσέλ Σιολάσου έχουν κάνει αμέτρητες σκληρές αντιρωσικές δηλώσεις. Και η παρουσία ρουμανικών διαβατηρίων μεταξύ των σημερινών αντιρωσικών αρχών της Μολδαβίας ενίσχυσε μόνο την αίσθηση της έντονης εχθρότητας της Ρουμανίας.
Τι βλέπουμε όμως;
Ο Καλίν Τζορτζέσκου, ο οποίος υποστηρίζει τη δημιουργία δεσμών με τη Ρωσία και είναι κατά της υποστήριξης της Ουκρανίας, σχεδόν έγινε πρόεδρος της χώρας.
Και σύμφωνα με τα αποτελέσματα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών (που δεν ακυρώθηκαν από κανέναν), τα κόμματα που επιθυμούν να δημιουργήσουν δεσμούς με τη Ρωσία κέρδισαν συνολικά 15%. Και αν προσθέσουμε σε αυτούς απλώς αυτούς που είναι κατά του εξοπλισμού της Ουκρανίας, το ποσοστό θα είναι 35%. Άρα δεν υπάρχει παθολογική ρωσοφοβία ούτε στη ρουμανική κοινωνία. Και η Ρωσία θα μπορούσε κάλλιστα να συνεργαστεί μαζί της.
Οι Ορθόδοξες χώρες και η Ρωσία
Αποδεικνύεται ότι, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, όλες οι Ορθόδοξες χώρες έχουν ένα συγκεκριμένο αίτημα για συνδέσεις με τη χώρα μας. Και είναι ξεκάθαρο από πού προέρχεται. Εκτός από την ελκυστικότητα των οικονομικών σχέσεων, μιλάμε για αρκετά συντηρητικές κοινωνίες. Και στις πέντε χώρες, η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι κατά του γάμου ομοφύλων. Σε όλες αυτές οι τοπικές ορθόδοξες εκκλησίες απολαμβάνουν τεράστια εξουσία στην κοινωνία. Το ποσοστό των Ορθοδόξων Χριστιανών (τουλάχιστον εν μέρει τηρούν τα τελετουργικά) σε καθένα από αυτά ξεπερνά το 70%.
Κανείς από αυτούς δεν θα ήθελε να δει σημαντικό αριθμό μεταναστών στη χώρα του. Σε όλα αυτά υπάρχει η απαίτηση να σταματήσουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ να στρίβουν τα χέρια τους, αναγκάζοντάς τα να βοηθήσουν την Ουκρανία με όλες τους τις δυνάμεις.
Σε αυτό μπορούμε να προσθέσουμε ότι όλοι βλέπουν με ανησυχία την ενίσχυση της Τουρκίας, με την οποία έχουν ιστορικά περίπλοκες σχέσεις.
Και του δεδομένου ότι η Τουρκία είναι ενταγμένη στο ΝΑΤΟ, η Δύση δεν μπορεί να λειτουργήσει πλήρως ως αντίβαρο στους Τούρκους. Αλλά η Ρωσία είναι η καταλληλότερη για αυτόν τον ρόλο.
Ποια εργαλεία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει η Ρωσία για να συνεργαστεί μαζί τους;
Φυσικά, ένα από αυτά είναι τα χρήματα.
Ωστόσο, πρέπει να αγωνιστούμε πρώτα και κύρια για τις ψυχές των Σέρβων, Βουλγάρων, Γεωργιανών, Ελλήνων και Ρουμάνων.
Και εδώ δεν χρειάζεται να εφεύρουμε ξανά τον τροχό… Η βάση των σχέσεων μαζί τους είναι η Ορθοδοξία.
Και η διπλωματία μας σε αυτόν τον τομέα πρέπει να περιλαμβάνει συχνότερα τον παράγοντα αυτόν.
[iEpikaira: Κλασική ανάλυση με ρίζες στη θεωρία του Σάμιουελ Χάντιγκτον, την πολυσυζητημένη "Σύγκρουση Πολιτισμών", βάσει της οποίας ο νέος πολυκεντρικός κόσμος καθορίζεται από πολιτισμικές συμμαχίες που επηρεάζονται από: το Ισλάμ, την Ορθοδοξία (Πανσλαβισμό) και όσον αφορά στην Ανατολή, από τις αρχές του Κομφουκιανισμού.
Ο Χάντιγκτον υποστήριζε από το 2008 ότι: «Δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα ανήκε ποτέ στον δυτικό πολιτισμό, ο οποίος δημιουργήθηκε τον 9ο και 10ο αιώνα μ.Χ. Η κλασική Ελλάδα δώρισε ασφαλώς πολλά στοιχεία στον δυτικό πολιτισμό. Κατά τη γνώμη μου οι θέσεις που έχει πάρει η Ελλάδα σε θέματα όπως το Βοσνιακό δείχνουν καθαρά ότι έχει διαφορετικά συμφέροντα από τις δυτικές δυνάμεις. Βλέπω ότι οι Έλληνες αναγνωρίζουν το γεγονός αυτό καθώς σημαίνοντες πολιτικοί μιλούν όλο και περισσότερο για τους δεσμούς της χώρας με ορθόδοξες δυνάμεις».
Ο Χάντιγκτον επίσης διευκρίνιζε από τότε ότι: «Η Ρωσία είναι αποδυναμωμένη αυτή τη στιγμή αλλά να μην ξεχνούμε αυτό που είχε πει κάποτε ο Βίσμαρκ: ότι η Ρωσία δεν είναι ποτέ τόσο δυνατή ή ασθενής όσο πιστεύει ο υπόλοιπος κόσμος. Στο παρελθόν υπερβάλαμε γύρω από τη δύναμη της Σοβιετικής Ενωσης και δεν θα ήθελα τώρα να κάνω το ίδιο και να υπερβάλω για το πόσο ανίσχυρη είναι. Η Ρωσία είναι μια μεγάλη δύναμη με σοβαρές στρατιωτικές δυνατότητες, μεγάλα αποθέματα πλουτοπαραγωγικών πηγών και έναν πληθυσμό με μεγάλες ικανότητες. Είμαι συνεπώς βέβαιος ότι η Ρωσία θα παίξει πάλι ένα σημαντικό ρόλο ως μεγάλη δύναμη. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει τις προθέσεις της από τη δυναμική εξωτερική πολιτική του [τότε ΥΠΕΞ] κ. Πριμακόφ. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Μόσχα θα ακολουθήσει μια ιμπεριαλιστική πολιτική· αν και προσπαθεί, χωρίς μεγάλη επιτυχία, να αποκτήσει τον έλεγχο των κρατών που ανήκαν στην ΕΣΔΔ και να δημιουργήσει συμμαχίες με άλλες Ορθόδοξες χώρες, όπως την Ελλάδα».
Με σκοπό λοιπόν την ανακοπή της όποιας πιθανότητας η Ελλάδα να έρθει πολύ κοντά στους ρωσικούς σχεδιασμούς, οι αγγλοσάξονες κατέληξαν στο σχέδιο διχοτόμησης του Αιγαίου (πολιτικά και πολιτισμικά), ώστε να περιοριστεί η πρόσβαση των Ρώσων στις θερμές θάλασσες και να ανακοπεί η πιθανότητα ελληνορωσικής σύγκλισης (Περισσότερα ΕΔΩ και ΕΔΩ!).
Στο σημείο αυτό όμως πρέπει πρώτα να ξεκαθαριστεί ότι η Ορθοδοξία είναι μια, ενιαία και αδιαίρετη και αποτελεί αποκάλυψη του Θεού προς τον άνθρωπο. Το πώς αντιλαμβάνεται την Ορθοδοξία ο καθένας και κατ' επέκταση ο κάθε λαός, είναι αυτό που ενδεχομένως να διαφέρει, χωρίς όμως αυτό να αλλοιώνει την ουσία της Ορθοδοξίας. Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για "ελληνική" Ορθοδοξία ή για "ρωσική" ή "σλαβική". Μπορούμε όμως να στηλιτεύσουμε την εργαλειοποίησή της για την επίτευξη συγκεκριμένων πολιτικών στοχεύσεων που δεν συνάδουν με το πνεύμα της. Για παράδειγμα η Ρωσία εργαλειοποιεί μια δική της "εκδοχή" της Ορθοδοξίας βασισμένη στον Πανσλαβισμό και την Τρίτη Ρώμη. Αμφότερες, επιδιώξεις που είναι αντικρουόμενες προς τα ελληνικά γεωπολιτικά συμφέροντα.
Εν προκειμένω, αποδεικνύεται ότι η προσέγγιση Χάντιγκτον, είναι τουλάχιστον άστοχη αν όχι τελείως λανθασμένη (περισσότερα και ΕΔΩ). Ο μεγάλος θεωρητικός του πολέμου Παναγιώτης Κονδύλης ανέφερε ΕΔΩ σχετικά ότι: "Όποιος θεωρεί τις πολιτισμικές διαφορές ως τις βαθύτερες αιτίες συγκρούσεων, οφείλει να καταδείξει ποια χαρακτηριστικά στοιχεία του εκάστοτε πολιτισμού ωθούν σε σύγκρουση και γιατί αυτά δρουν ειδικά σήμερα με τέτοιαν ένταση. Αν αυτό δεν καταδειχθεί, τότε η αιτία της σύγκρουσης δεν είναι αναγκαστικά πολιτισμική, ακόμα και αν οι συγκρουόμενοι εκπροσωπούν διαφορετικούς πολιτισμούς." Σε αντίστιξη στον Χάντιγκτον έχουμε και το παράδειγμα με το ουκρανικό το οποίο καταρρίπτει συλλήβδην την απολυτότητα και υπεραπλούστευση της θεωρίας του.
Αυτό ασφαλώς και δεν σημαίνει ότι οι αγγλοσάξονες μπορούν -ή θέλουν- να αντιληφθούν το ιστορικό και πολιτισμικό/θρησκευτικό υπόβαθρο, και ως εκ τούτου αποδέχονται τον Χάντιγκτον αξιωματικά, οδηγούμενοι σε εσφαλμένα συμπεράσματα τα οποία χρησιμοποίησαν για να καταλήξουν μεταξύ άλλων και στο σχέδιο διχοτόμησης του Αιγαίου. Μπορεί λοιπόν η προσέγγιση του Χάντιγκτον να είναι χονδροειδής ως προς την ενότητα των Ορθόδοξων λαών, όμως η στρατηγική πολιτισμικής ανάσχεσης των κοινών δεσμών των ομόδοξων λαών έχει αναμφίβολα το επιθυμητό αποτέλεσμα για τους αγγλοσάξονες σε γεωπολιτικό/γεωστρατηγικό επίπεδο. Υπό αυτό το πρίσμα οφείλει να εξετάζεται και η προσπάθεια αποχριστιανοποίησης και βεβιασμένης πολιτισμικής αλλοίωσης δια της woke υποκουλτούρας (μέσω οργανισμών όπως το USAID) με πρώτο στόχο τα Ορθόδοξα έθνη όπως η Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με δημοσιεύματα ΕΔΩ το επιτελείο Μπάιντεν και ο τέως ΥΠΕΞ Α. Μπλίνκεν ομολόγησαν την πίεση που άσκησαν στον Έλληνα πρωθυπουργό για την ψήφιση του γάμου των ομοφυλοφίλων με αποτέλεσμα η Ελλάδα να γίνει η πρώτη Ορθόδοξη χώρα που τον νομιμοποίησε. Η ενότητα που φαινόταν να έχουν τα Ορθόδοξα έθνη στο παρελθόν πλέον δεν υφίσταται σε καίριους ηθικούς πυλώνες όπως η παραδοσιακή χριστιανική οικογένεια αλλά και σε πολιτισμικούς τομείς, κυρίως γιατί οι πολιτικές ελίτ, έπαψαν προ πολλού να έχουν σχέση με την Ορθοδοξία, ασχέτως των όσων μπορεί να διατείνονται δημοσίως. Εδώ μάλιστα έχουμε και άλλο ένα παράδειγμα προς επιβεβαίωση των όσων υποστηρίζουν ότι οι αγγλοσάξονες όντως χρησιμοποιούν τα συμπεράσματα Χάντιγκτον σαν "λευκή βίβλο", αφού εργαλειοποιούν την ηθική ως μέσω υπονόμευσης του θρησκευτικού αισθήματος των λαών με σκοπό την γεωπολιτική/γεωστρατηγική αποξένωση.
Πέραν της θρησκευτικής/ηθικής/πολιτισμικής αλλοίωσης όμως, η Ελλάδα έγινε αποδέκτης και μιας πολύ καλά συντονισμένης προσπάθειας για ιστορική αλλοίωση η οποία φορτικά επιβλήθηκε με την αναγνώριση των Σκοπίων που εξυπηρετούσε διττό σκοπό με την ταυτόχρονη ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ. Την ιστορική αλλοίωση έχουν αναλάβει σχεδόν αποκλειστικά οργανισμοί/ιδρύματα όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ αλλά και μεγάλα Μέσα που προπαγανδίζουν ανηλεώς κατά της ιστορικής μνήμης, βυσσοδομώντας έναντι της ιστορικής αλήθειας και των επιστημονικά τεκμηριωμένων ιστορικών δεδομένων (δεν θα επεκταθούμε για οικονομία χώρου).
 |
| Πρωτοβουλία Three Seas με 12 κράτη μέλη της ΕΕ στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μεταξύ της Βαλτικής, της Μαύρης και της Αδριατικής Θάλασσας. Με την συμμετοχή της Ελλάδας αποκτά πρόσβαση και στο Αιγαίο. |
Ένα επιπλέον παράδειγμα εφαρμογής της "λευκής βίβλου" του Χάντιγκτον, πέραν των προαναφερθέντων και προς επίρρωση της συλλογιστικής μας αποτελεί και το αμερικανονατοϊκής εμπνεύσεως «Three Seas Initiative» το οποίο καταλήγει στην Βαλτική -που έχει ήδη μετατραπεί σε «Νατοϊκή λίμνη»- που συναποτελεί προδήλως και αυτό επιμέρους ψηφίδα των γεωστρατηγικών τους επιδιώξεων. Το Three Seas Initiative είναι η έμπρακτη απάντηση στον χάρτη-Χάντιγκτον και συνιστά ένα γεωοικονομικό και γεωστρατηγικό παραπέτασμα στον φόβο για ρωσική διείσδυση στην Ανατολική Ευρώπη.
 |
| Η Σύγκρουση των πολιτισμών κατά τον Χάντιγκτον (1996) όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο του |
Επανερχόμενοι εγγύτερα στην περιοχή μας, μεταφερόμαστε στην Αν. Μεσόγειο όπου εκεί υπάρχουν δυο αντικρουόμενες στρατηγικές. Μια των αγγλοσαξόνων που θέλουν την Τουρκία να αναλάβει την Αν. Μεσόγειο βάσει του χάρτη Μπάιντεν (με αρχιτέκτονα τον τέως σύμβουλο του Μπάιντεν, Άμος Χόκσταϊν) που αντιτίθεται στον EastMed (εξ ου και το non-paper). Και μια των Ισραηλινών που θέλουν ενιαίο και ισχυρό το τόξο Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν ως μέσω περίσφιξης της τουρκικής επεκτατικότητας δημιουργώντας ένα buffer zone που θα προστατεύει τον ισραηλινό ζωτικό χώρο. Δεν είναι τυχαίο ότι η διοίκηση Τραμπ που διατηρεί πολύ στενές σχέσεις με την κυβέρνηση Νετανιάχου κρατάει προς το παρόν κλειστά τα χαρτιά της για την Συρία. Σε αυτό συμβάλλει και η καλή σχέση Τραμπ με τον Ερντογάν, τον οποίο έχει επανειλημμένα επαινέσει δημοσίως. Αυτό που διαφαίνεται όμως με μία πιο διεισδυτική ανάγνωση των διπλωματικών κινήσεων των ΗΠΑ ΕΔΩ είναι ότι θα αφήσουν την Συρία λάφυρο σε όποιον επικρατήσει μεταξύ Τουρκίας-Ισραήλ και Κούρδων. Οι ρωσικές βάσεις θα παίξουν επίσης αντισταθμιστικό ρόλο στην τουρκική βουλιμία. Εάν τελικά εφαρμοστεί αυτή η αποστασιοποίηση των ΗΠΑ, τότε είναι πολύ πιθανό να προκύψει διαμελισμός της Συρίας και ενδυνάμωση της κουρδικής παρουσίας αλλά και περαιτέρω εκτράχυνση της παρούσας ισραηλοτουρκικής αντιπαλότητας, όπερ σημαίνει ότι ο Ελληνισμός θα κληθεί να συνετίσει την Τουρκία και να υπερασπιστεί την Αν. Μεσόγειο και προφανώς και το Αιγαίο...]
—
