Σε συζητήσεις που είχα τις τελευταίες μέρες με γνωστούς μου, μου τέθηκε συχνά το ερώτημα αν η δολοφονία του Ιρανού υποστράτηγου Κασέμ Σουλεϊμανί σηματοδοτεί τον ερχομό ενός γενικότερου μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή, και γιατί κατά τη γνώμη μου προχώρησε τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Τραμπ σε ένα τέτοιο χτύπημα το οποίο απειλεί να βάλει φωτιά στην ευρύτερη εύφλεκτη περιοχή.
Η πρώτη μου απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι πως οι άνθρωποι και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτές τις ενέργειες είναι οι μεγαλύτεροι αριστοτέχνες όλων των εποχών στην απόκρυψη, την εξαπάτηση, την προπαγάνδα και την παραπλάνηση, καθώς και οι αδιαμφισβήτητοι παγκόσμιοι πρωταθλητές στη χειραγώγηση της διεθνούς κοινής γνώμης. Επομένως είναι αυτονόητο πως οποιαδήποτε προφανής ή απλοϊκή απάντηση μας σερβίρεται μέσα από τα ΜΜΕ είναι εκ των πραγμάτων εσφαλμένη και παραπλανητική και αποσκοπεί στο να συσκοτίσει τα πράγματα και όχι βέβαια να τα αποσαφηνίσει. Γι’ αυτό, αν πραγματικά μας ενδιαφέρει η αλήθεια και όχι τα δημοσιογραφικά παραμύθια, ας ξεκινάμε πάντα με το να βάζουμε τα πράγματα σε μια λογική σειρά και να βλέπουμε πώς συνδέονται μεταξύ τους.
Στη στρατηγική αρένα της Ανατολικής Μεσογείου δεν υπάρχει χώρος παρά για έναν μόνο γενικό κουμανταδόρο – και αυτός είναι το Ισραήλ. Άλλες μεγάλες δυνάμεις μπορεί κατά καιρούς να ασκούν επιρροή, να παρεμβαίνουν δυναμικά ή να έχουν συμφέροντα στην περιοχή αυτή, αλλά κάποτε θα φύγουν ή θα πάψουν να ενδιαφέρονται, ενώ αντιθέτως το Ισραήλ δεν σκοπεύει να φύγει ποτέ και ξέρει τη Μέση Ανατολή όπως κανείς άλλος αφού έχει στήσει εκεί το καλύτερο δίκτυο κατασκοπίας και πληροφοριών που λειτουργεί πολύ επιτυχημένα επί 71 χρόνια. Πολλοί έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι στη Μέση Ανατολή αυτός που κάνει παιχνίδι είναι οι Αμερικανοί, και ότι το Ισραήλ είναι απλώς ο τοποτηρητής τους – ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Η σχέση των ΗΠΑ με το Ισραήλ είναι κάτι πολύ παραπάνω από συμμαχική. Οτιδήποτε πράττουν οι Αμερικανοί στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής τα τελευταία 50 χρόνια γίνεται για χάρη του Ισραήλ και για την κατοχύρωση της ασφάλειάς του. Το Ισραήλ, για παράδειγμα, είναι αυτό που (μέσω του λόμπι του στην Ουάσινγκτον) άσκησε αφόρητη πίεση στον Ερντογάν επί μήνες να επιλέξει είτε τους πυραύλους S-400 είτε τα μαχητικά αεροσκάφη stealth F-35. Για την εξασφάλιση της Ποιοτικής Στρατιωτικής Υπεροχής του Ισραήλ έναντι κάθε πιθανού αντιπάλου οι ΗΠΑ δεσμεύονται με νόμο από το 2008, κάτι που δεν έχουν διανοηθεί ποτέ να πράξουν για οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη. Είναι χαρακτηριστικό πως το σύνολο της δωρεάν στρατιωτικής βοήθειας που παρέχουν ετησίως οι Αμερικανοί σε 70 ξένες χώρες ανέρχεται σε 5,5 δις δολάρια, και από αυτό το ποσό τα 3 δις δολάρια καταλήγουν στο Ισραήλ.
Εν ολίγοις, όποιος θίξει την ασφάλεια του Ισραήλ γνωρίζει εκ των προτέρων ότι θα έχει αυτομάτως να κάνει με τις ίδιες τις ΗΠΑ οι οποίες θα επέμβουν για να το βοηθήσουν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ο τρόπος που δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ το 1948 και η συμπεριφορά που επέδειξε στη συνέχεια το έχουν μπλέξει σε έναν φαύλο κύκλο βίας από τον οποίο δεν δείχνει καμία διάθεση να βγει. Το αποτέλεσμα είναι να ζει διαρκώς με την αγωνία ότι υπάρχουν αδυσώπητοι εχθροί που θέλουν να το σβήσουν από τον χάρτη. Την περίοδο 1948-79 η μεγάλη «υπαρξιακή απειλή» για το Ισραήλ ήταν η Αίγυπτος, η οποία όμως μετά από τρεις χαμένους πολέμους και τη Συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ πραγματοποίησε φιλοδυτική στροφή και σήμερα είναι φίλη του Ισραήλ και σε παρακμή.
Μετά την Αίγυπτο τη σκυτάλη της μεγάλης «υπαρξιακής απειλής» για το Ισραήλ την περίοδο 1979-2003 πήρε το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν. Για να απαλλαγούν από αυτή την απειλή οι Ισραηλινοί δοκίμασαν για πρώτη φορά να βάλουν τους Αμερικανούς να «καθαρίσουν» για λογαριασμό τους, πράγμα που έγινε καταλήγοντας ουσιαστικά στη διάλυση και οριστική εξουδετέρωση του Ιράκ.
Μετά το 2003 τον ρόλο της «υπαρξιακής απειλής» για το Ισραήλ πήρε το σιιτικό Ιράν και τον διατηρεί έως σήμερα – αφού στο μεταξύ η Συρία των φανατικά αντι-Ισραηλινών Άσαντ ήδη έχει καταστραφεί και θα χρειαστεί δεκαετίες για να συνέλθει. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, τάσσεται αναφανδόν υπέρ ενός προληπτικού στρατιωτικού πλήγματος κατά του Ιράν με το πρόσχημα ότι δήθεν η χώρα αυτή επιδιώκει κρυφά να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Το Ισραήλ ήδη κατέχει (τελείως παράνομα) πυρηνικά όπλα από τη δεκαετία του 1960 αλλά δεν επιτρέπει σε καμία άλλη χώρα της ευρύτερης γειτονιάς του να αναιρέσει το πυρηνικό του μονοπώλιο. Ο πραγματικός λόγος όμως που οι Ισραηλινοί φοβούνται τόσο το Ιράν και θέλουν να του κόψουν τα πόδια είναι επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει τη στρατηγική πρωτοκαθεδρία του Ισραήλ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή με την αλυσίδα στρατηγικών αναχωμάτων που έφτιαξε από τα δυτικά του σύνορα μέχρι τη Μεσόγειο.
Στόχος του Ισραήλ δεν είναι βέβαια να καταλάβει στρατιωτικά το Ιράν, ούτε μπορεί να υποδαυλίσει εμφύλιο πόλεμο στο εσωτερικό του για να το διαλύσει ολοσχερώς όπως έκανε με τη Συρία διότι η χώρα αυτή είναι ομοιογενής και συμπαγής σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ελπίζει όμως ότι με μερικά ισχυρά στρατιωτικά πλήγματα είναι δυνατόν να γκρεμιστεί το θεοκρατικό καθεστώς των αγιατολάχ και να επέλθει μόνιμη πολιτική αλλαγή στη χώρα αν αναλάβει τα ηνία μια διαφορετική κυβέρνηση που θα πραγματοποιήσει φιλοδυτική στροφή.
Είναι πασίγνωστο ότι το εβραϊκό λόμπι ελέγχει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σε πολύ μεγάλο βαθμό και ενεργεί πάντα με γνώμονα την ασφάλεια και την ευημερία του Ισραήλ. Αυτό δεν είναι αυτομάτως κατακριτέο. Οι Εβραίοι της Διασποράς είναι αξιέπαινοι που έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο και μακάρι να μπορούσαν και οι Έλληνες ομογενείς να έχουν στα χέρια τους παρόμοια ισχύ την οποία να αξιοποιούν υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Το εβραϊκό λόμπι έχει κάνει μακρά και συστηματική εκστρατεία προκειμένου να σύρει τις ΗΠΑ σε πόλεμο κατά του Ιράν. Κι αυτό όχι επειδή το Ισραήλ φοβάται τις διεθνείς αντιδράσεις αν αναλάβει μόνο του στρατιωτική δράση κατά του Ιράν (είναι σίγουρο ότι σύσσωμη η Δύση θα παρακολουθήσει απαθής ένα τέτοιο σενάριο, αν δεν το επικροτήσει κιόλας) αλλά επειδή οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις παρά την ισχύ τους δεν διαθέτουν σήμερα τα απαραίτητα μέσα για να καταστρέψουν μόνες τους το πυρηνικό πρόγραμμα αυτής της χώρας, ούτε να εξουδετερώσουν με ασφάλεια την αεράμυνά της. Οι αποστάσεις Ισραήλ-Ιράν είναι τεράστιες, τα μαχητικά αεροσκάφη της ισραηλινής αεροπορίας που είναι σε θέση να δράσουν τόσο μακριά είναι σχετικά λίγα (περίπου 125 F-15I και F-16I και ελάχιστα F-35I που έχουν παραληφθεί), και τα ειδικά όπλα που απαιτούνται για μία σειρά αεροπορικών προσβολών των υπόγειων εγκαταστάσεων του Ιράν (βόμβες βαθιάς διάτρησης των 15 τόνων) δεν υπάρχουν στο ισραηλινό οπλοστάσιο ούτε μπορούν να μεταφερθούν από τα μαχητικά του.
Η αλήθεια όμως είναι πως το Ιράν όχι μόνο δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα, αλλά και οι ίδιες οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν διαβεβαιώσει επανειλημμένα πως ουδέποτε είχε επιδιώξει να τα αποκτήσει. Επιπλέον, όλες οι πυρηνικές εγκαταστάσεις του ελέγχονται ασφυκτικά από τη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) που εδρεύει στη Βιέννη. Τόσο οι άλλες χώρες που συνυπέγραψαν τη συμφωνία έλεγχου του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν JCPOA (δηλαδή η Ρωσία, η Κίνα, η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία) όσο και η ΙΑΕΑ, επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους ότι το Ιράν τηρεί απαρέγκλιτα τις δεσμεύσεις που ανέλαβε και δεν δίνει καμία λαβή αμφισβήτησης. Ωστόσο ο Τραμπ είχε υποσχεθεί στο εβραϊκό λόμπι προτού ακόμη εκλεγεί πρόεδρος ότι θα απέσυρε την υπογραφή των ΗΠΑ από αυτή τη συμφωνία, και το έκανε.
Οι όροι που έχει θέσει τώρα ο Τραμπ στο Ιράν προκειμένου να αρθούν οι κυρώσεις που του έχουν επιβληθεί, είναι 12 συνολικά και διατυπωμένοι με ύφος τελεσιγράφου το οποίο καμία ανεξάρτητη και αξιοπρεπής χώρα δεν θα δεχόταν να συζητήσει. Οι κυριότεροι από αυτούς είναι να μην αποκτήσει ποτέ το Ιράν πυρηνικό όπλο και να πάψει να αναμιγνύεται σε τρομοκρατική δράση. Πρόκειται όμως για εντελώς προσχηματικούς όρους που κινούνται στα όρια του παραλογισμού και επιχειρούν απλώς να συγκαλύψουν την ειλημμένη απόφαση του Ισραήλ να χτυπηθεί στρατιωτικά το Ιράν.
Η κατηγορία ότι το Ιράν εμπλέκεται τάχα σε τρομοκρατική δράση, είναι εντελώς έωλη. Ως η μεγαλύτερη σιιτική δύναμη που είναι μέσα σε μια Μέση Ανατολή βαθειά διαιρεμένη ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες, το Ιράν είναι λογικό να υποστηρίζει τη σιιτική κυβέρνηση του Ιράκ, το φιλοϊρανικό αλαουιτικό καθεστώς Άσαντ στη Συρία, τη σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ στον Λίβανο και τους σιίτες αντάρτες Χούτι στην Υεμένη. Επομένως αυτό που απαιτούν οι Αμερικανοί από την Τεχεράνη είναι να εγκαταλείψει ουσιαστικά όλους αυτούς τους συμμάχους της και να συνθηκολογήσει απέναντι στους σουνίτες εχθρούς της. Φυσικά και ΔΕΝ πρόκειται να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο και είναι εντελώς παλαβό να ζητείται από μια αξιοπρεπή χώρα να παραδώσει τα κλειδιά της εθνικής της ασφάλειας.
Ο Τραμπ δεν μπορεί παρά να αντιλαμβάνεται ότι το Ιράν δεν αποτελεί κανενός είδους απειλή για τις ΗΠΑ, ούτε ο σιιτισμός γενικά στηρίζει τους σουνίτες τρομοκράτες τζιχαντιστές αλλά απεναντίας είναι θανάσιμος εχθρός τους. Αν η πρόθεση του Τραμπ να εξαλείψει από προσώπου γης το ISIS ήταν ειλικρινής, θα έπρεπε να θεωρούσε το Ιράν ως τον καλύτερο σύμμαχό του και όχι εχθρό του! Οποιοσδήποτε επισκεφθεί την Τεχεράνη θα δει γιγαντιαία πορτρέτα Ιρανών μαρτύρων που έπεσαν στον πόλεμο κατά του ISIS στη Συρία (και μερικές φορές και των μητέρων τους που κρατούν το Κοράνι) να κοσμούν τους τυφλούς πλαϊνούς τοίχους πολυκατοικιών και κυβερνητικών κτηρίων, και οι ντόπιοι να αναφέρονται σ’ αυτούς με το ίδιο δέος και σεβασμό όπως μιλάμε εμείς για τους αγίους της Ορθοδοξίας.
Ο Τραμπ εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ το 2016 με σύνθημα το «Πρώτα η Αμερική!». Γι’ αυτό ψηφίστηκε από τον αμερικανικό λαό, για να κάνει τη μηχανή της αμερικανικής οικονομίας να πάρει και πάλι μπρος και για να βάλει τέλος στους ατέρμονους πολέμους που διεξάγουν επί δεκατίες οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις σε περιοχές όπου δεν διακυβεύεται κανένα κρίσιμο εθνικό συμφέρον παρά μόνο συμφέροντα του Ισραήλ. Στον πρώτο τομέα ο Τραμπ σημείωσε ανέλπιστη επιτυχία. Η ανεργία στις ΗΠΑ κινείται κάτω του 4% για δύο χρόνια, οι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης συνεχίστηκαν για 11η κατά σειρά χρονιά, και οι αξίες των μετοχών στο αμερικανικό χρηματιστήριο έχουν εκτοξευτεί κυριολεκτικά. Χρειάζεται να ανατρέξει κανείς 50 χρόνια πίσω για να βρει ανάλογες επιδόσεις. Επομένως ο Τραμπ θα πρέπει να θεωρεί σίγουρη την επανεκλογή του τον Νοέμβριο του 2020, αρκεί να εκπληρώσει και τη δεύτερη δέσμευσή του, δηλαδή να μην μπλέξει την Αμερική σε άλλους πολέμους που δεν την αφορούν.
Η επανεκλογή στον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ είναι ένας στόχος τον οποίο ο Τραμπ ιεραρχεί ψηλότερα από οποιονδήποτε άλλον. Μπορεί να προβαίνει συχνά σε αλλοπρόσαλλες δηλώσεις αλλά έχει αποδείξει διαχρονικά ότι δεν είναι ανόητος και ότι λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν του την άποψη παλαιών και έμπειρων στελεχών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος όπως ο γερουσιαστής Πάτρικ Μπιουκάναν. Αυτοί οι αφανείς αλλά μάλλον σοφοί σύμβουλοι έχουν ξεκαθαρίσει στον Τραμπ εδώ και πολύ καιρό πως το να συρθούν οι Αμερικανοί σε έναν πόλεμο κατά του Ιράν, τελείως παράλογο και αντίθετο με τα στρατηγικά συμφέροντά τους, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του Ισραήλ, θα ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να πράξει ο Τραμπ, και μάλιστα έναν χρόνο πριν από τη λήξη της πρώτης προεδρικής θητείας του, και είναι απολύτως βέβαιο ότι θα του στερήσει μια δεύτερη τετραετία.
Από τότε που εισήλθε στον Λευκό Οίκο ο Τραμπ προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Ξέρει πως το εβραϊκό λόμπι δεν πρόκειται να σταματήσει τον λυσσαλέο πόλεμο που κάνει εναντίον του αν αυτός δεν διατάξει τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις να πάνε σε κανονικό πόλεμο με το Ιράν, με στόχο την ανατροπή του θεοκρατικού αντι-ισραηλινού καθεστώτος της Τεχεράνης. Ο λυσσώδης αγώνας που κάνουν οι Δημοκρατικοί σε βάρος του Τραμπ δεν γίνεται βέβαια για χάρη του 77χρονου προεδρικού υποψηφίου Τζο Μπάιντεν.
Αρκεί να δει κανείς ποιοι είναι πίσω από τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια των ΗΠΑ (Τζεφ Ζούκερ στο CNN, Μπράιαν Ρόμπερτς στο NBC, Ρόμπερτ Άιγκερ στο ABC και Σάμνερ Ρέντστοουν στο CBS) που έχουν αναλάβει εργολαβικά τη σπίλωση του Τραμπ, ποιοι βουλευτές των Δημοκρατικών πρωτοστατούν στην προσπάθεια καθαίρεσής του (Άνταμ Σιφ, Τζέρολντ Νάντλερ και Έλιοτ Ένγκελ) και ποιοι ελέγχουν τον κινηματογράφο και ουσιαστικά την ψυχαγωγία στις ΗΠΑ (Σάρι Ρέντστοουν στην Paramaount, Ρόναλντ Μάγιερ στη Universal και Άλαν Μπρέιβερμαν στη Disney) για να αντιληφθεί πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου τόσο απλά και αθώα όσο φαίνονται εκ πρώτης όψεως.
Ο Τραμπ πιέζεται και εκβιάζεται συστηματικά από το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ το οποίο είναι οργισμένο απέναντί του επειδή ο Αμερικανός πρόεδρος πετάει τη μία μετά την άλλη τις καλύτερες αφορμές που θα μπορούσαν να υπάρξουν ποτέ για να πάει σε πόλεμο με το Ιράν. Τον Ιούνιο του 2019 που οι Ιρανοί κατέρριψαν πανάκριβο αμερικανικό κατασκοπευτικό drone, ο Τραμπ ενώ έδωσε αρχικά εντολή για αμερικανική στρατιωτική επίθεση κατά του Ιράν, άλλαξε γνώμη και έκανε πίσω την τελευταία στιγμή προκαλώντας έντονη δυσφορία στους Ισραηλινούς. Όταν οι Ιρανοί χτύπησαν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας τον Σεπτέμβριο του 2019 και μάλιστα παραδέχτηκαν εμμέσως ότι το έκαναν, ο Τραμπ πάλι δεν προχώρησε σε μαζικά στρατιωτικά αντίποινα σε βάρος του Ιράν.
Το μείζον πρόβλημα για το λόμπι είναι πως ο Τραμπ αρνείται επίμονα να υπακούσει στις εντολές του, να βάλει δηλαδή τα αμερικανικά στρατεύματα να βγάλουν το ιρανικό φίδι από την τρύπα για λογαριασμό του. Έτσι, κάθε φορά που η πίεση που ασκείται εναντίον του αυξάνεται σε υπερβολικό βαθμό (όπως έγινε πρόσφατα με την παραπομπή του σε δίκη στη Γερουσία με το ερώτημα της καθαίρεσης από το προεδρικό αξίωμα) προσπαθεί με διάφορες κινήσεις εντυπωσιασμού να δείξει στους απανταχού Εβραίους ότι είναι στο πλευρό τους. Στα πλαίσια αυτών των χειρονομιών καλής θέλησης προς το εβραϊκό λόμπι, θα πρέπει να εντάξουμε ενέργειες όπως, για παράδειγμα, η μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στο Ισραήλ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, η απόσυρση των ΗΠΑ από τη διεθνή συμφωνία του 2015 για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, η υπογραφή προεδρικής απόφασης που προβλέπει ότι για να προσληφθεί κανείς σε ορισμένους κρατικούς οργανισμούς των ΗΠΑ πρέπει να δεσμεύεται γραπτώς ότι δεν θα μποϊκοτάρει ποτέ προϊόντα του Ισραήλ, και άλλες. Παρά τις χειρονομίες καλής θέλησης ωστόσο του Τραμπ, οι Ισραηλινοί και το εβραϊκό λόμπι της Αμερικής έχουν γίνει έξω φρενών μαζί του και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον πετάξουν έξω από τον Λευκό Οίκο για να βάλουν στη θέση του ένα ευκολότερα διαχειρίσιμο ανδρείκελο.
Προσωπικά, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτοί που παρακολουθούσαν στενά τον Ιρανό υποστράτηγο Κασέμ Σουλεϊμανί και ήξεραν όλες τις κινήσεις του ήταν οι αμέσως ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι Ισραηλινοί. Μην ξεχνάμε ότι ο συγκεκριμένος Ιρανός αξιωματικός ήταν επικεφαλής της επίλεκτης Δύναμης Κουντς, δηλαδή της Δύναμης Ιερουσαλήμ των Φρουρών της Επανάστασης, που όπως λέει και το όνομά της σκοπό έχει να ελευθερώσει κάποτε την Ιερουσαλήμ (τον τρίτο ιερό τόπο των μουσουλμάνων μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα) από την ισραηλινή κατοχή. Θεωρώ σίγουρο πως οι ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών ήταν αυτές που έδωσαν την ακριβή θέση του Ιρανού αξιωματούχου στους Αμερικανούς ώστε να κάνει άλλος τη βρώμικη δουλειά – ως συνήθως. Η εποχή ωστόσο που ξεκινούσαν μεγάλοι πόλεμοι εξαιτίας μιας δολοφονίας (όπως έγινε το 1914 στην Ευρώπη) έχει περάσει, και δεν νομίζω πως είναι προς το συμφέρον του Ιράν να παρασυρθεί σε μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση που θα αποτελούσε «βούτυρο στο ψωμί» του Ισραήλ. Αντίποινα είναι πιθανό πως θα υπάρξουν, αλλά όχι σε τέτοια κλίμακα που να αναγκάσουν τους Αμερικανούς να ανεβάσουν ακόμη περισσότερο την ένταση. Συγκέντρωση αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου που να δείχνει επικείμενη ανάληψη στρατιωτικής δράσης κατά του Ιράν, δεν υπάρχει μέχρι στιγμής. Όλα τα μέτρα που έχουν λάβει οι Αμερικανοί τις τελευταίες μέρες είναι καθαρά αμυντικά.
Φυσικά, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακόμα με απόλυτη βεβαιότητα αν η δολοφονία του Σουλεϊμανί αποτελεί ένα ακόμη βήμα διολίσθησης των ΗΠΑ προς τον πόλεμο με το Ιράν για χάρη του Ισραήλ. Δεν μπορούμε επίσης να γνωρίζουμε αν ο Τραμπ υπέκυψε τελικά στις αφόρητες πιέσεις του εβραϊκού λόμπι, ή απλώς έκανε άλλη μία κίνηση εκτόνωσης της πίεσης και προσπαθεί να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμα. Η αίσθησή μου είναι ότι μάλλον πρόκειται για άλλον έναν ελιγμό διαφυγής του Τραμπ προκειμένου να κοπάσουν λίγο οι επιθέσεις του εβραϊκού λόμπι εναντίον του μέχρι να βγει η (θετική για αυτόν) ετυμηγορία της Γερουσίας στη δίκη του που ξεκινάει σε λίγες μέρες. Η δολοφονία Σουλεϊμανί θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως άλλη μια ύστατη κυνική προσπάθεια του Τραμπ να εξευμενίσει το εβραϊκό λόμπι και να το πείσει να πάψει επιτέλους τον ανελέητο επικοινωνιακό πόλεμο εναντίον του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Δημοκρατικοί που υποτίθεται ότι είναι αυτοί που ενορχηστρώνουν τον πόλεμο κατά του Τραμπ, χαιρέτισαν τη δολοφονία του Σουλεϊμανί και επαίνεσαν τον Τραμπ για την ενέργειά του. Είναι πλέον πασιφανές τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, και ποιος κινεί πραγματικά τα νήματα, εκτός αν κάποιος αρέσκεται να πιστεύει σε παραμύθια ή αδυνατεί να δει τι συμβαίνει γύρω του.
Πηγή: Stirlitz προσπελάστηκε infognomonpolitics.gr
