του Δημήτρη Τσαϊλά*
Όταν αναφερόμαστε στην πολιτική δεν εννοούμε τους νόμους και τα διατάγματα μόνο, αλλά τον τρόπο ζωής που επικρατεί σε μια χώρα. Εννοούμε τα κυρίαρχα ήθη και έθιμα ή όπως θα λέγαμε στις μέρες μας, την επικρατούσα «κουλτούρα».
Πολιτισμός είναι αυτό που λέμε στον εαυτό μας ότι είμαστε, τι κάνουμε και τι φιλοδοξούμε να γίνουμε. Έτσι πρέπει να γίνονται τα πράγματα σήμερα. Στην αρχαία εποχή για τον Αριστοτέλη, η δουλειά της σοφής πολιτικής ηγεσίας ήταν να θεσπίζει πολιτικές, κανονισμούς και νόμους που διέθεταν τον πολιτισμό, τροφοδοτώντας επιθυμητά χαρακτηριστικά μεταξύ του πληθυσμού. Στην Αθήνα, την κυρίαρχη ναυτική δύναμη της ελληνικής αρχαιότητας, αυτό σήμαινε την ενστάλαξη χαρακτηριστικών φιλόξενων για τα θαλάσσια κατορθώματα.
Όπως στην αρχαία Αθήνα, ο χαρακτήρας του λαού επικεντρώθηκε στη ναυτοσύνη, εννοώντας όχι μόνο ως ναυτικό πόλεμο αλλά και ως εγχώρια βιομηχανία, ένα στόλο από πολεμικά πλοία για την προστασία των συμφερόντων, και για μια εξωτερική πολιτική που αποσκοπούσε στην επαύξηση της εμπορικής, διπλωματικής και στρατιωτικής περιουσίας της χώρας, έτσι και κατά τους αγώνες της παλιγγενεσίας η ναυτιλία ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας της ελευθερίας μας.
Εν ολίγοις, ο Ελληνισμός ήταν μια κοινωνία θαλασσινή και έτσι πρέπει να ξαναγίνει. Θαλασσινό έθνος. Ο θαλασσινός τρόπος ζωής είναι ευνοϊκός για τη ναυτική πολιτεία και ενισχύεται από αυτόν. Οι ηγέτες που κυβερνούν σε μια ναυτική κοινωνία μπορούν να προκαλέσουν δημόσια υποστήριξη για τις ναυτικές επιχειρήσεις. Η λαϊκή ζέση είναι ζωτικής σημασίας για κάθε κοινωνία που κερδίζει από τη θάλασσα. Αλλά είναι διπλά σημαντικό για ανοιχτές κοινωνίες όπως η Ολλανδία ή η Βρετανία στην εποχή της αυτοκρατορικής ακμής τους, ή για εμάς τους ίδιους σήμερα. Άλλωστε η βούληση του λαού είναι κυρίαρχη. Καθορίζει τι κάνουμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε.
Μια ακμάζουσα ναυτική κοινωνία κυριαρχεί στις θαλάσσιες περιοχές. Διαποτίζει όλα όσα σκέφτονται, αισθάνονται και κάνουν η κυβέρνηση, οι ένοπλες δυνάμεις και οι πολίτες. Όντας έτσι, η θαλάσσια πολιτεία είναι επίσης πολιτιστική ανακαίνιση και συντήρηση.
Η εξωτερική πολιτική και η στρατηγική διαμορφώνονται από το γεωστρατηγικό πολιτισμό. Εάν πετύχουμε το κοινό εγχείρημα μιας νέας Θαλάσσιας Στρατηγικής, η θαλάσσια πολιτεία θα αναζωπυρώσει και θα στροβιλίσει την επίγνωση της ελληνικής κοινωνίας για την αγάπη στη θάλασσα. Και αν συμβεί αυτό, οι σωστές πολιτικές, κανονισμοί και νόμοι θα ακολουθήσουν φυσικά – βοηθώντας μας να διατηρήσουμε τον ενάρετο κύκλο μεταξύ του εμπορίου, της διπλωματίας και των πλοίων που απαιτούνται τώρα και για πάντα.
Η ενιαία σκέψη σε όλη την ελληνική κοινωνία θα προωθήσει τον αμοιβαίο σκοπό μας στην ανοιχτή θάλασσα. Αυτό είναι το ναυτικό κράτος. Και η Ελλάδα είναι ναυτικό κράτος. Είναι ναυτικό έθνος.
Το Πολεμικό Ναυτικό είναι ο κλάδος χειρισμού κρατικών μοχλών με συντονισμένο τρόπο και διακλαδικότητα με τους άλλους κλάδους των ενόπλων δυνάμεων για την εκπλήρωση εθνικών σκοπών που σχετίζονται με τη θάλασσα. Είναι μια προσέγγιση για να κάνεις πράγματα. Αυτή η διαδικασία εκτείνεται πολύ περισσότερο από την οικοδόμηση και την ανάπτυξη ενός ναυτικού ή μιας ακτοφυλακής. Αν το κάνουμε σωστά, το πολεμικό πλοίο θα συγκεντρώσει όχι μόνο τις ναυτικές υπηρεσίες, αλλά και άλλες υπηρεσίες που συν-επιχειρούν. Σε αυτήν την εποχή της κοινής θαλάσσιας ισχύος, ο στρατός Ξηράς και η Πολεμική Αεροπορία πρέπει να είναι θαλάσσιες υπηρεσίες τόσο ισχυρές όσο και το Πολεμικό Ναυτικό.
*Ο Δημήτριος Τσαϊλάς είναι απόστρατος Αξιωματικός του ΠΝ, δίδαξε επί σειρά ετών στις έδρες Επιχειρησιακής Σχεδιάσεως καθώς και της Στρατηγικής και Ασφάλειας, σε ανώτερους Αξιωματικούς στην Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου. Σήμερα είναι μέλος και ερευνητής του Institute for National and International Security, και του Strategy International. anixneuseis.gr
