Γράφει ο Αλέξανδρος Ιτιμούδης (FB)
Το έργο αυτό, αν και πρωτοποριακό για την εποχή του και προσπαθώντας να ξεφύγει από την απλή ιδεολογικό - πολιτικό - οικονομική ανάλυση των περασμένων δεκαετιών, εντούτοις διακρίνεται για κάποιους πολύ βασικούς περιορισμούς.
Οι περιορισμοί αυτοί δεν είναι καθόλου αμελητέοι, ειδικά εάν δεχτούμε πως το έργο αυτό επηρεάζει ακόμη και σήμερα την χάραξη εξωτερικής πολιτικής από πλευράς ΗΠΑ.
Επικεντρώνοντας στην περιοχή της Ορθόδοξης Περιοχής, ο Χάντιγκτον αγνοεί παντελώς της λεπτές ισορροπίες που διαχωρίζουν τα κράτη της περιοχής, ως προς την ορθόδοξη παράδοση του καθενός και προτείνει μια ολιστική αντιμετώπιση του συγκεκριμένου χώρου.
Το βασικό λάθος είναι ότι αγνοεί πως η Ορθοδοξία που εκφράζει η Ελλάδα έρχεται σε άμεση σύγκρουση με την Ορθοδοξία που εκφράζει η Ρωσία και τα υπόλοιπα σλαβικά έθνη της χερσονήσου του Αίμου. [iEpikaira: Η Ορθοδοξία είναι μια, ενιαία και αδιαίρετη και αποτελεί αποκάλυψη του Θεού προς τον άνθρωπο. Το πώς αντιλαμβάνεται την Ορθοδοξία ο εκάστοτε άνθρωπος και κατ' επέκταση ο κάθε λαός, είναι αυτό που ενδεχομένως να διαφέρει, χωρίς όμως αυτό να αλλοιώνει την ουσία της Ορθοδοξίας. Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για "ελληνική" Ορθοδοξία ή για "ρωσική" ή "σλαβική"... Μπορούμε όμως να στηλιτεύσουμε την εργαλειοποίηση της Ορθοδοξίας για την επίτευξη συγκεκριμένων πολιτικών που δεν συνάδουν με το πνεύμα της Ορθοδοξίας.]
Η Ελλάδα ως το κατεξοχήν κράτος, διάδοχος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και με όχημα την ελληνική γλώσσα και πολιτισμό, αποτελεί μία αυτοτελή οντότητα που διαχρονικά είτε αντιμαχόταν, είτε έλκυε τα υπόλοιπα κράτη προς αυτό.
Η Ρωσία από τότε που εξελίχτηκε σε μεγάλη δύναμη, αξιοποιεί μια δική της εκδοχή της Ορθοδοξίας η οποία διανθίζεται με δύο βασικά αφηγήματα: Τον Πανσλαβισμό και την Τρίτη Ρώμη.
Και τα δύο είναι αντίθετα προς τα ελληνικά συμφέροντα και άρα εξ ορισμού δεν μπορούμε να μιλάμε για σύμπλευση των δύο, παρά μόνο για συνεννόηση στην καλύτερη [περίπτωση].
Ο Χάντιγκτον με το να δίνει μια τέτοια εικόνα όμως στο βιβλίο του, καθιστά περισσότερο μυωπική την αμερικανική πολιτική η οποία ποτέ δεν αντιμετώπισε την Ελλάδα ως στρατηγικό της σύμμαχο.
Η ιδέα αυτή έχει να κάνει με τον φόβο των ΗΠΑ πως η Ελλάδα θα προστρέξει στην αγκαλιά της Ρωσίας λόγω της πολιτισμικής αναφοράς [iEpikaira: Θα ήταν πιο δόκιμο εάν αναφερόμασταν σε "θρησκευτική αναφορά"...].
Ένα κομμάτι του Ελληνισμού, όντως βρίσκει εξωτερικές ετεροαναφορές στην Ρωσία ακριβώς λόγω Ορθοδοξίας, όμως αυτό δεν έχει επηρεάσει σημαντικά την γεωστρατηγική της χώρας, η οποία ανέκαθεν ήταν προσανατολισμένη στις ναυτικές δυνάμεις.
Εάν δε ληφθεί υπόψη [το] πώς η Ελλάδα αντιμετωπίζει τον αναθεωρητισμό των Σκοπίων και των Βουλγάρων στα βόρεια, άσχετα εάν αυτό έχει καθίζηση πλέον για τους δεύτερους, αντιλαμβανόμαστε πως ο Ελληνισμός ποτέ δεν επεδίωξε να προσεταιριστεί τον συγκεκριμένο δρώντα.
Η προσέγγιση του Χάντιγκτον δυστυχώς ακολουθεί την λανθασμένη δυτικού τύπου ανάγνωση, η οποία αντιμετωπίζει μια τόσο σύνθετη περιοχή με όρους γεωγραφίας και μόνο.
Κάτι τέτοιο ισχύει και για το Αιγαιακό Σύστημα όπως έχουμε αναφέρει και άλλες φορές.
Η Ελλάδα αυτό που πρέπει να κάνει είναι να προσφέρει τεχνογνωσία περιοχής, βασισμένη στην συσωρευμένη ιστορική και όχι μόνο εμπειρία, ώστε να επαναπροσδιορίσει στο μυαλό των ΗΠΑ, το τι ακριβώς συμβαίνει εδώ.
Τότε μόνο θα μπορέσει να αναβαθμίσει την θέση της.
[iEpikaira: Συμφωνούμε με το συμπέρασμα αλλά αυτό είναι κάτι που προϋποθέτει οι πολιτικές ελίτ να έχουν Ορθόδοξο φρόνιμα και βίωμα. Εν προκειμένω μιλάμε για φανατικούς Χριστομάχους -δηλωμένους ή μη- από τη μια, για χριστιανολαϊκιστές από την άλλη, και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις πολιτικών που δεν ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες και που προσφάτως απόκτησαν φωνή στο κοινοβούλιο. Στην παρούσα κατάσταση αυτό που παρατηρείται είναι η υποδαύλιση του Ορθόδοξου φρονήματος και η ξεκάθαρη πολεμική σε οτιδήποτε έχει σχέση με την παράδοση και την πίστη του ελληνικού λαού, την προσκόλληση και τον μιμητισμό στις δυτικές, αγγλοσαξονικές αξίες και τον κατ' επίφαση ανθρωπισμό -γράφε ηθικισμό-, την πλήρη αποξένωση από την Ορθοδοξία, και κατ' επέκταση την διακοπή/βραχυκύκλωμα των όποιων σχέσεων με τα ομόδοξα έθνη. Μπορεί η προσέγγιση του Χάντιγκτον να είναι χονδροειδής ως προς την ενότητα των Ορθόδοξων λαών, όμως η στρατηγική αποκοπής των κοινών δεσμών των λαών αυτών, έχει σίγουρα το επιθυμητό αποτέλεσμα για τους αγγλοσάξονες σε γεωπολιτικό επίπεδο. Η ενότητα που φαινόταν να έχουν τα Ορθόδοξα έθνη στο παρελθόν πλέον αποτελεί παρελθόν, κυρίως γιατί οι πολιτικές τους ελίτ, έπαψαν να έχουν σχέση με την ουσία της Ορθοδοξίας, ασχέτως των όσων διατείνονται δημοσίως...]
