Το μεγάλο πρόβλημά μας είναι ότι δεν αντιμετωπίζουμε έναν διεθνή παρία (όπως π.χ. το Ιράν ή η Βόρεια Κορέα) αλλά έναν κεντρικό παίκτη στο παγκόσμιο σύστημα, που ασκεί ικανότατη διπλωματία και ανήκει στο ίδιο πλέγμα συμμαχιών με εμάς. Η Τουρκία όχι μόνο δεν είναι διεθνώς απομονωμένη, αλλά αποτελεί προνομιακό συνομιλητή των ισχυρών κρατών. Με την παρουσία της σε διεθνείς συνόδους και διπλωματικά fora, «ξεπλένει» κάθε φορά τα προηγούμενα ανομήματά της για να μπορεί να προχωρήσει ανενόχλητη στη διάπραξη των επόμενων. Τον μανδύα της κατ’ επίφασιν νομιμότητας οι Τούρκοι τον εξυφαίνουν μεθοδικά και υπομονετικά, σε βάθος χρόνου, κάνοντας διαρκώς πλύση εγκεφάλου όχι μόνο στη διεθνή κοινότητα αλλά και στις όμορες σ’ αυτή χώρες. Γνωρίζουν καλά ότι η νομιμοποίηση είναι πιο αποτελεσματική όταν τους την παρέχει το ίδιο το υποψήφιο θύμα τους κάθε φορά. Γι’ αυτό και παίζουν σε βάρος μας το παιγνίδι της γάτας και του ποντικού που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια. Από τη μια προβαίνουν σε ιταμές προκλήσεις καταπάτησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας, και από την άλλη παρουσιάζονται ως ένθερμοι θιασώτες του διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών.
Παρασύροντας την Ελλάδα να αποδεχτεί την εναλλαγή στρατιωτικών εντάσεων και διπλωματικών επαφών, οι Τούρκοι την καθιστούν ουσιαστικά εξάρτημα της στρατηγικής τους, αφού την υποχρεώνουν να νομιμοποιήσει όχι μόνο τις εξωφρενικές διεκδικήσεις τους αλλά και την ίδια την επιθετική τακτική τους. Λέγοντας, για παράδειγμα, ο Μητσοτάκης μετά την πρόσφατη συνάντηση με τον Ερντογάν ότι «συμφωνήσαμε να αφήσουμε πίσω μας τις εντάσεις», ουσιαστικά αποδέχεται εμμέσως ότι οι Τούρκοι είχαν κάποιο δίκιο σε όσα έκαναν πέρυσι το καλοκαίρι στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και γι’ αυτό δεν πρέπει να υποστούν καμία συνέπεια και καμία κύρωση. Το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα έχει και η πολιτική της «θετικής ατζέντας» που υιοθετούμε έναντι της Τουρκίας, που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να νομιμοποιεί οτιδήποτε έχει κάνει η χώρα αυτή κατά το πρόσφατο παρελθόν παραγράφοντας την παραβατική της συμπεριφορά. Έτσι, την επόμενη φορά που οι Τούρκοι θα ανεβάσουν και πάλι το θερμόμετρο της έντασης, θα μπορούν να επικαλεστούν ότι απλώς υπερασπίζονται δικαιώματά τους τα οποία αναγνωρίζει εμμέσως πλην σαφώς και η ελληνική πλευρά αφού με τη στάση της τους δίνει κάθε φορά «άφεση αμαρτιών». Όταν το ίδιο το θύμα λέει συνεχώς στον θύτη «περασμένα ξεχασμένα», τι να πουν οι τρίτοι και τίνος το μέρος να πάρουν;
Δεν είναι και τόσο δύσκολο να προβλέψει κανείς ποια κατάληξη θα έχει η μυστική διπλωματία που γίνεται εδώ και κάμποσους μήνες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, για την οποία ο ελληνικός λαός δεν πληροφορείται απολύτως τίποτα από την κυβέρνησή του. Οι Τούρκοι έχουν στρατηγική δεκαετιών την οποία υπηρετούν πιστά και μεθοδικά, και εμείς κοιτάμε απλώς πώς θα τους ηρεμήσουμε για να μας αφήσουν ήσυχους το ερχόμενο τρίμηνο. Οι Τούρκοι ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ένα πολύ φιλόδοξο ναυπηγικό πρόγραμμα και σήμερα είναι σε θέση να σχεδιάζουν και να ναυπηγούν μόνοι τους κορβέτες και φρεγάτες, ενώ παράλληλα έχουν αγοράσει ένα σωρό ερευνητικά σκάφη και πλωτά γεωτρύπανα, κι εμείς κοιτάμε να κλοτσήσουμε το τενεκεδάκι μερικούς μήνες πιο κάτω για να μην τύχει η στραβή στη βάρδια μας. Οι Τούρκοι επί 20 χρόνια τουλάχιστον αναπτύσσουν και εξελίσσουν drones για τις ένοπλες δυνάμεις τους σε βαθμό που να συγκαταλέγονται σήμερα στις 5 πιο ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη σ’ αυτόν τον τομέα, και η ελληνική κυβέρνηση έχει μοναδική έγνοια πώς θα εξασφαλίσει ένα ήρεμο καλοκαίρι χωρίς πολεμικές εντάσεις στο Αιγαίο. Ο Ερντογάν ανακοινώνει μεγαλεπήβολα σχέδια και οράματα για την Τουρκία του 2071 (που πιθανώς να είναι και πυρηνική Δύναμη) και εμάς ο ορίζοντάς μας φτάνει μετά βίας μέχρι τις επόμενες εκλογές. Όποιος δεν βλέπει τη χαώδη υστέρηση της χώρας μας έναντι της Τουρκίας στη χάραξη εθνικής στρατηγικής είτε εμποδίζεται από τις κομματικές παρωπίδες είτε είναι αθεράπευτα αφελής.
