Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶
- Συνέχεια Άρθρου ▼Η εις Άδου Κάθοδος του Χριστού και η Ανάσταση
- Συνέχεια Άρθρου ▼Η ιστορία του ξύλου του Τιμίου Σταυρού
Το Τίμιο Ξύλο αποτελείται από κέδρο, πεύκο και κυπαρίσσι, το οποίο οι προσκυνητές των Αγίων Τόπων, το συναντούν και στις δύο μορφές του: την φυσική σαν δέντρο και στον Ι.Ν. της Αναστάσεως, σαν προσκύνημα, το εμποτισμένο Τίμιο Ξύλο, με τις θείες ρανίδες αίματος Του Σταυρωθέντος Χριστού. (Ζωντανό καθώς αφομοιώνει θαυμαστά, το φυσικό ξύλο από έτος σε έτος, οπότε δεν ελαττώνεται), Ζωοδόχο (γιατί δέχτηκε το Αίμα της Ζωής=Χριστός) και Ζωοπάροχο, εκ του πρώτου θαύματος (και όχι μόνο) στην ανεύρεσή του από την Αγία Ελένη, της αναστάσεως της νεκρής διερχόμενης Ιουδαίας).
Σύμφωνα με μία ευλαβή παράδοση η προέλευση του ξύλου είναι η εξής.
«Οι τρεις Άγγελοι, τούς οποίους εφιλοξένησε ό Αβραάμ εις τύπον της Αγίας Τριάδος, φεύγοντες «ελησμόνησαν» τάχα τάς ράβδους των εκεί, παρά τήν δρύν Μαμβρή….
Ταύτας μετεχειρίσθη ή Σάρα επανειλημμένως ως ξύλα εις την φωτιάν όμως εκαπνίζοντο χωρίς να καίονται. Επειδή όμως είχαν μια ξεχωριστή ευωδία, ο Αβραάμ τα έβγαλε από τη φωτιά και τα φύλαξε σα θεόσταλτο δώρο.
Όταν ό Λώτ μέθυσε εποίησε την αμαρτίαν με τας θυγατέρας του, ανανήψας υπήγεν εις τον θείον του Αβραάμ και εξωμολογήθη το κακόν που του συνέβη.
Ό δε είπε μεγάλη η αμαρτία σου, τέκνον πλην λάβε αυτούς τους τρεις δαυλούς (τά ξύλα πού πέταξε ή Σάρα) φύτευσέ τα εις το υποδειχθέν μέρος και φέρε νερό από τον Ιορδάνη να τα ποτίζης∙ αν βλαστήσουν, σημείον ότι εδέχθη ο Θεός την μετάνοιάν σου καί σε συγχώρησε.
Εποίησεν ούτως ο Λώτ και έφερε νερό από τον Ιορδάνην, όστις απέχει μιας ημέρας όδόν. ‘Αλλ’ ό διάβολος, μετασχηματισμένος άλλοτε μεν εις κεκοπιακότα διψασμένο οδοιπόρο, άλλοτε δε εις γέροντα ασθενή και άλλοτε εις γυναίκα πτωχήν καί δυστυχή, του έπινε το νερό καθ’ όδόν. Τον λυπήθηκεν ο Θεός και μίαν φοράν διέφυγε την συνάντησιν και πότισε μίαν μόνην φοράν τα ξύλα, τα οποία εβλάστησαν και ηνώθησαν εις το τρισύνθετον ξύλον πεύκη, κέδρος καί κυπάρισσος. Ό τόπος τούτου δεικνύεται εντός του Ναού της Μονής του Σταυρού εις τα προάστια της Ιερουσαλήμ.
Όταν δε ο Σολομών, μετά χίλια σχεδόν έτη (1015—975 π.Χ.), ανήγειρε τόν Ναόν και όλοι οι άνθρωποι και η φύσις προσέφεραν στην οικοδομή του, εκόπηκε καί το δένδρον τούτο γι` αυτόν τον σκοπό.
Όταν όμως επρόκειτο να χρησιμοποιηθή, όπου ετίθετο, ήταν άλλοτε μέν κοντό άλλοτε δέ μακρύ και τελικώς τό πέταξαν ως άχρηστον σε μία γωνία ειπόντες «κατηραμένον ξύλον».
Καί όταν αι ιουδαίοι έτρεχον καί ζήτουσαν ξύλον δια την σταύρωσιν του Κυρίου, -εύρον προχείρως αυτό καί ήτο κατάλληλον και δια αύτου κατεσκευάσθη ο σταυρός του Χριστού.
Πηγή: orthodoxianewsagency.gr
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶ - Συνέχεια Άρθρου ▼Τρισδιάστατη περιήγηση στον Ναό της Αναστάσεως και τον Πανάγιο Τάφο
Ο παρακάτω Σύνδεσμος έχει φωτογραφικό υλικό 360 μοιρών ώστε δίνει την αίσθηση της *ζωντανής επίσκεψης στα μέρη που διαδραματίστηκαν τα φρικτά γεγονότα των ημερών.* Μπορείτε να Περιηγηθείτε στον Πανάγιο Τάφο στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως σαν να περπατούσατε εκεί! Υπάρχει ένα πλήκτρο, το οποίο βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία, το οποίο κάνει αυτόματη περιήγηση. Επίσης μπορείτε με το άγγιγμα της οθόνης ή με του ποντικιού (σε υπολογιστή) να ρυθμίσετε εσείς την κατεύθυνση της πορείας σας. Εύκολα όμως μπορείτε να χαθείτε! Οποιαδήποτε στιγμή πατήστε το πλήκτρο περιήγησης και συνεχίζει από εκεί που είστε! Επίσης μπορείτε να κάνετε μεγέθυνση σε όλα. Να τα δείτε με εξαιρετική λεπτομέρεια...
Πατήστε ΕΔΩ!
Πηγή: Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου Πόρου
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶ - Συνέχεια Άρθρου ▼Το Πάσχα μέσα από τις μνήμες μίας Κωνσταντινουπολίτισσας
Πάσχα στὴ Κωνσταντινούπολη, στὰ γαλάζια νερὰ τοῦ Βοσπόρου, σὲ μία πόλη ὄνειρο. Πόσο διαφορετικὸ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπὸ τὸ Πάσχα στὴν Ἑλλάδα; Μία Κωνσταντινουπολίτισσα, ἡ κ. Μαίρη Μαυρομμάτη, ποὺ ἦρθε στὴν Ἑλλάδα στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, περιγράφει τὸ Πάσχα τῶν Ἑλλήνων τῆς Πόλης, ὅπως τὸ ἔζησε ἡ ἴδια γιὰ δεκαετίες. «Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα στὴν Πόλη ἄρχιζε με αυστηρὴ νηστεία ποὺ τελείωνε τὸ Μεγάλο Σάββατο. Τρώγαμε νερόβραστα φαγητά. Στὸ τραπέζι κυριαρχοῦσαν οἱ ἐλιές, ὁ ταραμάς, τὰ λαχανικά, τὰ ὄσπρια, τὸ χοσάφι, δηλαδὴ ἡ κομπόστα ἀπὸ ξερὰ φροῦτα, ξερὰ βερίκοκα, δαμάσκηνα, σταφίδες. Οἱ φακὲς ἦταν τὸ φαγητὸ τῆς Μεγάλης Πέμπτης καὶ ὅσοι μεταλάμβαναν, συνήθως τὰ παιδιά, τὶς ἔτρωγαν μὲ λάδι.Οἱ νοικοκυρὲς ἀπὸ τη Μεγάλη Δευτέρα αρχιζαν τὶς προετοιμασίες γιὰ τὸ Πάσχα. Τὰ πρωινὰ καθάριζαν καὶ συγύριζαν τὰ σπίτια καὶ κάθε ἀπόγευμα, ὅλη τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, πήγαιναν στὴν ἐκκλησία.
Τη Μεγάλη Πέμπτη εβαφαν αὐγὰ καὶ μαγείρευαν φακές. Τὸ πρῶτο αὐγὸ ποὺ ἔβαφαν κόκκινο τὸ ἔβαζαν στὸ εἰκονοστάσι καὶ πετοῦσαν αὐτὸ ποὺ εἶχαν ἀπὸ τὸ προηγούμενο Πάσχα στὴ θάλασσα -ὄχι στὰ σκουπίδια. Τὰ σπιτικὰ πολίτικα τσουρέκια τὰ ζύμωναν μὲ....μαστίχα καὶ μαχλέπι καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ψησίματος μοσχοβολοῦσε ὅλο τὸ σπίτι.
Τη Μεγάλη Παρασκευή το πρωὶ οἱ πιστοὶ μάζευαν λουλούδια γιὰ τὸν στολισμὸ τοῦ Ἐπιταφίου. Γαρύφαλλα, βιολέτες, κρίνοι, μοσχοβολοῦσαν μέσα στοὺς ναούς. Στὴ συνέχεια, οἱ πιστοὶ παρακολουθοῦσαν τὴν Ἀποκαθήλωση καὶ μετὰ προσκυνοῦσαν σὲ ἑπτὰ ἐκκλησίες τοὺς Ἐπιταφίους, περνώντας τρεῖς φορὲς κάτω ἀπὸ τὸ κουβούκλιο.
Ἐπίσης, οἱ Ρωμιοὶ πήγαιναν στὴν ἐκκλησία τῶν Ταξιαρχῶν, στὸν Μπαλατά, σὲ μία περιοχὴ κοντὰ στὸ Πατριαρχεῖο, γιὰ νὰ περάσουν ἀπὸ τὴ ζουλόπετρα: ἀπὸ μία τρύπα στὸν τοῖχο τῆς ἐκκλησίας ποὺ «βγάζει» σὲ ἕνα μικρὸ δωμάτιο. Περνοῦσαν τρεῖς φορὲς ἀπὸ τὴ ζουλόπετρα γιὰ νὰ ἔχουν καλὴ τύχη.
Ἐξάλλου, ἡ Μεγάλη Παρασκευὴ ἦταν ἡ μέρα τοῦ νεκροταφείου. Οἱ πιστοὶ πήγαιναν στοὺς τάφους γιὰ νὰ κάνουν τρισάγιο γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν. Αὐτὴ τὴ μέρα οἱ νοικοκυρὲς δὲν ἔκαναν δουλειὲς στὸ σπίτι. Ἀναβαν μόνο τὸ καντήλι τοῦ σπιτιοῦ καὶ θυμίαζαν. Τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς ἡ περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου γινόταν στὸ προαύλιο τῆς ἐκκλησίας. Πρέπει νὰ πῶ ὅτι στὴν Ἀθήνα τοῦ ’60 εἶδα γιὰ πρώτη φορὰ ἀνθρώπους νὰ παρακολουθοῦν ἀπὸ τὰ καφενεῖα καὶ ἀπὸ τὰ ἀνοικτὰ καταστήματα τὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου καὶ μοῦ χρειάστηκε πολὺς χρόνος γιὰ νὰ συνηθίσω τὸ θέαμα αὐτό.
Στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ πρωὶ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου οι πιστοὶ μεταλάμβαναν. Οἱ νοικοκυρὲς μέχρι τὸ ἀπόγευμα τελείωναν τὶς προετοιμασίες γιὰ τὴν Ἀνάσταση και το βράδυ τοῦ Σαββάτου πηγαιναν οἰκογενειακῶς στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ πάρουν τὸ Ἅγιο Φῶς. Μετὰ τὸ «δεῦτε λάβετε φῶς» ἀναβαμε τὴ λαμπάδα μας ἀπὸ τὴ λαμπάδα τοῦ δεσπότη καὶ ἀκολουθοῦσε τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» ποὺ ἔψαλλαν ὅλοι μαζὶ οἱ πιστοί. Ἔχοντας πάρει τὸ Ἅγιο Φῶς, γυρίζαμε σπίτι σταυρώναμε τρεῖς φορὲς τὸ πάνω ξύλο τῆς κάσας τῆς ἐξώπορτας καὶ ἀναβαμε τὸ καντήλι.
Στὸ σπίτι περίμενε τὸ στρωμένο τραπέζι μὲ πρῶτο πιάτο τὴ σούπα μὲ ζωμὸ κότας ἢ ἀρνίσιου κρέατος μὲ ρύζι καὶ αὐγολέμονο. Σὲ κάποια σπίτια ἔτρωγαν μαγειρίτσα, σύμφωνα μὲ τὸ ἑλληνικὸ ἔθιμο. Στὸ δεῖπνο τσουγκρίζαμε πρῶτα τὰ κόκκινα αὐγὰ ποὺ τὰ συνόδευε μαρουλοσαλάτα μὲ φρέσκο κρεμμυδάκι καὶ μπόλικο ἄνιθο. Τυρὶ -συνήθως κασέρι- τσουρέκι καὶ παστουρμὰς εἶχαν τὴν τιμητική τους.
Το μεσημέρι τῆς Ἀναστασης οι νοικοκυρὲς στόλιζαν τὸ γιορτινὸ τραπέζι μὲ λευκὰ τραπεζομάντηλα, κολλαριστὲς πετσέτες, καλὰ σερβίτσια, καὶ κρυστάλλινα ποτήρια. Στὸ κέντρο τοῦ τραπεζιοῦ κυριαρχοῦσαν τὰ κόκκινα αὐγὰ καὶ μεταξύ τους ὑπῆρχαν καὶ κάποια, βαμμένα μὲ κρεμμυδότσουφλα, ποὺ εἶχαν χρῶμα κεραμιδί. Τὸ γεῦμα ἄρχιζε μὲ τσούγκρισμα αὐγῶν, ἀκολουθοῦσαν τὰ ὀρεκτικὰ -ντολμαδάκια γιαλαντζὶ μὲ μπόλικο δυόσμο καὶ ἄνιθο, ἡ μαρουλοσαλάτα, οἱ ἀγκινάρες καὶ ἄλλοι πολίτικοι μεζέδες, ὅπως σουτζούκια, τυρί, συνήθως κασέρι, καπνιστὴ γλώσσα, ρωσικὴ σαλάτα. Κυρίως πιάτο ἦταν τὸ φουρνιστό, δηλαδὴ ἀρνάκι μὲ πατάτες στρογγυλές, φρέσκες, μὲ φρέσκια σάλτσα ντομάτας, ψημένο στὸ φοῦρνο. Ἀκολουθοῦσαν τὸ ἐπιδόρπιο, τὰ φροῦτα καὶ ὁ μπακλαβάς. Στὶς 4 τὸ ἀπόγευμα πηγαίναμε στὴν ἐκκλησία γιὰ τὴ δεύτερη Ἀνάσταση, ὅπου διάκος καὶ παπάδες διάβαζαν τὸ Εὐαγγέλιο σὲ πολλὲς ξένες γλῶσσες.
Ἔτσι ἔκλεινε ὁ κύκλος τῆς μεγάλης γιορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Κωνσταντινούπολη».
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ orthodoxia-ellhnismos.gr
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶ - Συνέχεια Άρθρου ▼ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Αντί άλλης Πασχαλινής ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, όπως τα έζησα μία Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του. Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρεκάλεσε να μη φύγω. Κάθησα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε: -Ξέρεις το τροπάριο που λέει “Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…”; -Ναί, γέροντα, το ξέρω. -Πες το. Άρχισα γρήγορα γρήγορα. “Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν· και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον”. -Το κατάλαβες; -Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για την ερμηνεία του. Έκανε μία απότομη κίνηση του χεριού τουύ και μου είπε: -Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης… Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μία διώρυγα, από μία λίμνη η από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μία άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε από τον θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα “θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν”. Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την “απαρχή” της “άλλης βιοτής, της αιωνίου” ζωής κοντά Του. Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε λίγο και συνέχισε πιο δυνατά: -Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε και μείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του… Τι ευτυχία η Ανάσταση! “Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον”. Έχεις δεί τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι· να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε και μείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση τον Κυρίου και τη δική μας. Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μία ευφρόσυνη ατμόσφαιρα. -Μπορώ να σου δώσω μία συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεφτό στον εαυτό σου και να λες αργά αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου. Μου ’σφίξε το χέρι, λέγοντας: -Σου εύχομαι να “σκιρτάς” από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, “ο μόνος ευλογητός των Πατέρων”… Ψάλε τώρα και το “Χριστός Ανέστη”. Υστερόγραφο δικό μου: “Αληθώς Ανέστη”.
Κείμενο του καθηγητή καρδιολογίας Γεωργίου Παπαζάχου (1935-2001) δημοσιευμένο στο βιβλίο “Πάσχα το τερπνόν” των εκδόσεων Ακρίτας
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶ - Συνέχεια Άρθρου ▼Ο εμίρης που μαρτύρησε γιατί είδε το θαύμα με το Άγιο Φως
Το Πάσχα του 1579 μ.Χ. οι Αρμένιοι ( η αρμενική ''εκκλησία'' είναι μονοφυσιτικών αποκλίσεων, ανήκει δηλαδή στους λεγόμενους «αντιχαλκηδόνιους») κατόρθωσαν να δωροδοκήσουν τον Τούρκο Διοικητή, και να εκδώσει απαγορευτική διαταγή προς τον Έλληνα Ορθόδοξο Πατριάρχη Σωφρόνιο Δ’, ώστε να μην έχει πρόσβαση εντός του Ναού της Αναστάσεως για την τελετή του Αγίου Φωτός.
Οι φρουροί έκλεισαν την Αγία Πόρτα και ο Πατριάρχης Σωφρόνιος Δ’ με το ιερατείο και τους πιστούς του παρέμειναν έξω προσευχόμενοι, αναμένοντες την έκβαση των γεγονότων.
Πράγματι η απάντηση του Κυρίου ήταν άμεσος. Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του Αρμενίου Πατριάρχου, το Άγιο Φως δεν έλαμψε στο ιερό Κουβούκλιο ή σε άλλο σημείο εντός του Ναού...
Το Άγιο Φως εξήλθε διαπερνόν την Κολόνα, η οποία μέχρι σήμερον φαίνεται σχισμένη και μαυρισμένη, και προς μεγάλη κατάπληξιν άναψαν τα κεριά, τα οποία κρατούσε στα χέρια του ο Ορθόδοξος Πατριάρχης.
Στην συνέχεια ο Πατριάρχης έδωσε το Άγιο Φως στους Ορθοδόξους, οι οποίοι βρίσκονταν στην αυλή, ενώ ο Αρμένιος έφυγε ντροπιασμένος...
Το αξιοθαύμαστο γεγονός μαρτύρησε ο Εμίρης Τούνομ, ο οποίος εκείνη την στιγμή ήταν φρουρός στην Αγία Πόρτα...
Αυτό έγινε αιτία να πιστέψει και να γίνει Χριστιανός.
Οι Τούρκοι τον σκότωσαν για να μην μαθευτεί το γεγονός. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, όταν αντελήφθη το θαύμα αναφώνησε προς τους συγκεντρωμένους: «Αυτή είναι η αληθινή πίστη». Οι Τούρκοι για την αλλαξοπιστία του τον έκαψαν ζωντανό...
Όταν ο Σουλτάνος πληροφορήθηκε το θαύμα, εξέδωσε φιρμάνι και ανεγνώρισε το αποκλειστικό δικαίωμα για την λήψη του Αγίου Φωτός στον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη.
Τα οστά του Αγίου Τούνομ φυλάσσονται στο Μοναστήρι της Μεγάλης Παναγιάς.
Πηγή: pneumatoskoinwnia.blogspot.com
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶ - Συνέχεια Άρθρου ▼Το ηχηρό χαστούκι του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Διοδώρου: «Έγινα μάρτυρας του Αγίου φωτός 61 φορές»
Να το ακούσουν όλοι, μας λέγει ο Διόδωρος Α’ που ήταν Πατριάρχης Ιεροσολύμων από το 1981 έως τον επίγειο του θάνατό το 2000! Για 19 ολόκληρα χρόνια!Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Διόδωρος Α’ δέχθηκε το Ιερό Πύρ – Άκτιστον Φώς ως επικεφαλής της Εκκλησίας για 19 συναπτά έτη (μόνο στον Ορθόδοξο πατριάρχη εμφανίζεται ιστορικά όπως θα δούμε και πιο κάτω που και αυτό το γεγονός αποδεικνύει την μοναδικότητα και Αλήθεια της Ορθοδοξία μας) και αναφερόμενος στις λεπτομέρειες του Θαύματος του Ακτίστου Φωτός που οι ανίεροι, δαιμονισμένοι ορθολογιστές, και βλάσφημοι κατά του Αγίου Πνεύματος, λύσσαξαν πάλι ως δαιμονοκρατούμενοι τις Άγιες μέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και πολεμούν μετα μανίας, είπε:«Όταν σβήσουν όλα τα φώτα σκύβω και μπαίνω στον Πανάγιο Τάφο στο μπροστινό τμήμα του φέρετρου!Από εκεί στο σκοτάδι βρίσκω τον δρόμο για την εσωτερική κατανομή…Εκεί σκύβω τα γόνατα με ιερό φόβο, και λέγοντας κάποιες προσευχές που μας έχουν παραδοθεί ανά τους αιώνες και περιμένοντας… όπου μερικές φορές η αναμονή διαρκεί για μερικά λεπτά,αν και συνήθως το θαύμα συμβαίνει αμέσως μετά την ανάγνωση των προσευχών, από τα σπλάχνα της πέτρας πάνω στην οποία βρίσκεται το Σώμα του Χριστού εκπέμπει Φως απερίγραπτο!Κανονικά είναι μπλε ωστόσο το χρώμα μπορεί να αλλάξει…Έρχεται διαφορετικά κάθε χρόνο!Μερικές φορές καλύπτει μόνο την πλάκα του φέρετρου, μερικές φορές γεμίζει το φέρετρο με Φως ώστε οι άνθρωποι να στέκονται έξω, φαίνεται ότι το δωμάτιο γέμισε φωτιά!Αυτό το Φως δεν καίει!Όλα τα 16 χρόνια της πατριαρχίας μου στην Ιερουσαλήμ ποτέ δεν έκαψα τα γένια μου ενώ έλαβα το Φως!Σε ένα συγκεκριμένο μέρος αυτό το Φως ανεβαίνει στην κορυφή σχηματίζοντας έναν πυλώνα που η φλόγα του έχει διαφορετική φύση,για να μπορώ να ανάψω τα κεριά μου από αυτόν…Αυτό είναι ένα ΘΑΎΜΑ !Κάνει την ΑΝΆΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΎ ΤΟΣΟ ΖΩΝΤΑΝΉ για εμάς σαν να συνέβη πριν λίγα χρόνια!Ζω στην Ιερουσαλήμ από το 1939 από τότε που ήρθα στην πόλη σε ηλικία 15 ετών και όλα αυτά τα χρόνια, παρακολούθησα την Λειτουργία της κάθοδου του Αγίου Φωτός και έγινα μάρτυρας ενός Θαύματος 61 φορές!Για μένα δεν υπάρχει αμφιβολία αν πιστεύω στα Θαύματα ή όχι!Ξέρω ότι είναι ΑΛΗΘΙΝΟ!»
Διόδωρος Α’ Πατριάρχης Ιεροσολύμωνoodegr.com
Υ. Γ. Να σημειώσω ακόμη ότι στον πρώτο χρόνο της πατριαρχίας του, περιεργαζόμενος την κρύπτη της μονής της Μικράς Γαλιλαίας, όπου κείνται οι τάφοι των τελευταίων πατριαρχών, είχε εκφράσει την επιθυμία, όταν πεθάνει,να ταφεί εις το κεντρικό παρεκκλήσιο του Αγίου Νικολάου της κρύπτης του ναού αυτού των Γαλιλαιων Ανδρών.Εκ Θεού είχε προβλέψει την εις ουρανούς αναχώρησή του την ημέρα της μνήμης του Αγίου Νικολαου!Εκεί και ετάφη, όπως επιμαρτυρεί και ο απέριττος τάφος του.Η μνήμη αυτού ειη αιωνία!Αμήν
Πηγή: exapsalmos.gr
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶ - Συνέχεια Άρθρου ▼Το Άγιο και Μεγάλο Σάββατο
Άγιο και Μεγάλο Σάββατο η Αγία μας Εκκλησία τελεί την Θεόσωμον Ταφή και την εις Άδου Κάθοδον του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Το Σάββατο, αφού συγκεντρώθηκαν οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι στο Πόντιο Πιλάτο, τον παρακάλεσαν να ασφαλίσει τον τάφο του Ιησού για τρεις ημέρες διότι, καθώς έλεγαν, «έχουμε υποψία μήπως οι μαθητές Του, αφού κλέψουν την νύχτα το ενταφιασμένο Του σώμα κηρύξουν έπειτα στο λαό ως αληθινή την ανάσταση την οποία προείπε ο πλάνος εκείνος, όταν ακόμη ζούσε· και τότε θα είναι η τελευταία πλάνη χειρότερη της πρώτης». Αυτά αφού είπαν στον Πόντιο Πιλάτο και αφού πήραν την άδεια του, έφυγαν και σφράγισαν τον τάφο τοποθετώντας εκεί για ασφάλεια του κουστωδία, δηλαδή στρατιωτική φρουρά.
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶ - Συνέχεια Άρθρου ▼Ι. Μάζης: Συμμαχίες εναντίον της Τουρκίας
- Συνέχεια Άρθρου ▼Η συσκότιση του ήλιου και της σελήνης κατά την ημέρα τής Σταύρωσης του Χριστού
Γιώργος Τ. Αλεξίου
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, περιγράφοντας το φρικτό γεγονός τής Σταύρωσης τού Χριστού μας από τους άνομους Εβραίους κατά τη Μεγάλη Παρασκευή, αναφέρει τα εξής:
“Και ότε απήλθον επί τον τόπον τον καλούμενον Κρανίον, εκεί εσταύρωσαν αυτὸν και τους κακούργους ον μεν εκ δεξιών ον δε εξ αριστερών…
Ην δε ωσεί ώρα έκτη και σκότος εγένετο εφ᾿ όλην την γην έως ώρας ενάτης, του ηλίου εκλείποντος, και εσχίσθη το καταπέτασμα του ναού μέσον· και φωνήσας φωνή μεγάλη ο Ιησούς είπε· πάτερ, εις χείράς σου παρατίθεμαι το πνεύμά μου· και ταύτα ειπών εξέπνευσεν (κγ’ 33, 44-46).
Και όταν έφθασαν εις τόπον, που ελέγετο Κρανίον, εκεί εσταύρωσαν αυτόν και τους δύο κακούργους, ένα εις τα δεξιά και ένα εις τα αριστερά….
Ήτο δε ώρα εξ περίπου από την ανατολήν του ηλίου, δηλαδή μεσημέρι, και απλώθηκε σκότος εις όλην την γην έως τας τρεις το απόγευμα, διότι είχε χαθή ο ήλιος από τον ουρανόν. Και εσχίσθη στο μέσον το πολύτιμον παραπέτασμα του ναού.
Και εφώναξε με φωνήν μεγάλην ο Ιησούς και είπε· “πάτερ, εις τας χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου”. Και αφού είπε τους λόγους αυτούς, εξέπνευσε}.
Η προαναφερόμενη έκλειψη του ήλιου και το επακόλουθό της σκοτάδι που κάλυψε όλη τη γη από τη δωδεκάτη μεσημβρινή ώρα κι έως την τρίτη απογευματινή, ήταν, σύμφωνα με τα εκκλησιαστικά μας κείμενα, και μία συμβολική προεικόνιση τής μετέπειτα μελανόχρωμης αμφίεσης των Ιερωμένων και των Μοναχών μας.
Ένα σχετικό εγκώμιο (τροπάριο) του Επιταφίου Θρήνου, που ψάλλεται στους ναούς μας κατά τη Μεγάλη Παρασκευή έχει ως εξής:
«Ήλιος ομού, και σελήνη σκοτισθέντες Σώτερ, δούλους ευνοούντας εικόνιζον, οί μελαίνας αμφιέννυνται στολάς”.
Δηλαδή, ο ήλιος μαζί με τη σελήνη, Σωτήρα μας, όταν έχασαν το φως τους προεικόνιζαν τους καλούς δούλους, ήτοι τους ιερείς και μοναχούς μας, οι οποίοι φέρουν μαύρες στολές για να εκφράσουν συμβολικά το πένθος τους για το θάνατο του Κυρίου τους.
Κλείνοντας το παρόν σύντομο άρθρο αναφέρουμε ανακεφαλαιωτικά, ότι το μέλαν χρώμα τής αμφίεσης των Ιερωμένων και των Μοναχών μας (: το μαύρο χρώμα των ράσων τους και των λειτουργικών αμφίων τής Μεγάλης Εβδομάδας) παραπέμπει στη συσκότιση τού ηλίου και τής σελήνης που έγινε κατά την ημέρα τής Σταύρωσης του Κυρίου, εκφράζει δε (αυτό το χρώμα) συμβολικά το πένθος τους για τον θάνατό Του, τον οποίον θάνατο υπενθυμίζει διαρκώς στους ίδιους που το φέρουν, καθώς και στους χριστιανούς που το βλέπουν στην αμφίεση αυτών.
Κανών Σταυρώσιμος Ιωσήφ Υμνογράφου (840 – 883).
Ωδή ε΄. Τροπάριον.
Ιδών σε ο ήλιος, επί σταυρού υψούμενον,Δέσποτα συνέστειλεν ακτίνας, φαίνειν μη σθένων,σου Σώτερ δύναντος και φωταγωγούντος τους νυκτί,της πλάνης καθεύδοντας, προσκυνούντας το κράτος σου.
Ωδή στ΄. Τροπάριον.
Ηλίου σέλας εκρύπτετο, ναού δε η φαιδρότης ερρήγνυτο,γη κατεσείετο, πέτραι συν φόβω εσχίζοντο,επί Σταυρού τον Κτίστην οράν μη σθένουσαι.
Πηγή: simeiakairwn
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶ - Συνέχεια Άρθρου ▼Ο Μυστικός Δείπνος και η προδοσία του Ιούδα. Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των δύο αυτών γεγονότων
Γεγονότα χαρακτηρίζουν τις ιερές ακολουθίες της Αγίας και Μεγάλης Πέμπτης: ο Μυστικός Δείπνος του Κυρίου Ιησού Χριστού με τους μαθητές Του και η προδοσία του Ιούδα.
Το βαθύτερο νόημα και των δύο αυτών γεγονότων είναι η αγάπη. Ο Μυστικός Δείπνος είναι η εσχατολογική αποκάλυψη της σωτηριώδους αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, της αγάπης που είναι η καρδιά της σωτηρίας. Η προδοσία του Ιούδα αποκαλύπτει ότι η αμαρτία, ο θάνατος και η αυτοκαταστροφή οφείλονται επίσης στην αγάπη · αλλά σε μια αγάπη καταστροφική, μια αγάπη που διαιρεί, διαλύει και οδηγεί εκεί που κάθε άλλο παρά αγάπη κυριαρχεί. Ακριβώς εδώ βρίσκεται το μυστήριο τούτης της μοναδικής ημέρας, της Μεγάλης Πέμπτης. Οι ιερές ακολουθίες της, όπου το φως και το σκοτάδι, η χαρά και η λύπη είναι παράξένα αναμειγμένα, μας προκαλούν σε μια επιλογή από την οποία εξαρτάται ο τελικός προορισμός του καθενός από μας.
«Προ δε της εορτής του Πάσχα ειδώς ο Ιησούς ότι ελήλυθεν αυτού η ώρα… αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω, εις τέλος ηγάπησεν αυτούς…» (Ιω. 13, 1). Για να καταλάβουμε το νόημα του μυστικού Δείπνου θα πρέπει να τον δούμε σαν τέλος της μεγαλειώδους ενέργειας της Θείας Αγάπης, η οποία άρχισε με τη δημιουργία του κόσμου και τώρα ολοκληρώνεται με το Θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού.
«Ο Θεός αγάπη εστίν» (Α’ Ιω. 4, 8). Και το πρώτο δώρο της Αγάπης ήταν η ζωή . Το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής ήταν η κοινωνία. Για να ζήσει ο άνθρωπος έπρεπε να τρώει και να πίνει, να συμμετέχει στη ζωή του κόσμου. Έτσι ο κόσμος ήταν θεία αγάπη που έγινε τροφή, έγινε Σώμα του ανθρώπου. Και όντας ζωντανός, δηλαδή συμμετέχοντας στον κόσμο, ο άνθρωπος έπρεπε να ζει σε κοινωνία με τον Θεό, να βρει νόημα στον Θεό, να βρει σ’ Αυτόν το περιεχόμενο και το τέλος της ζωής του. Κοινωνία με τον κόσμο – το δημιούργημα του Θεού – ήταν πραγματική κοινωνία με τον Θεό.
Ο άνθρωπος έλαβε την τροφή του από τον Θεό και κάνοντας την σώμα του και ζωή του, πρόσφερε ολόκληρο τον κόσμο στον Θεό μεταμορφώνοντας τον σε ζωή «εν Χριστώ». Η αγάπη του Θεού έδωσε στον άνθρωπο ζωή, η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό μεταμόρφωσε αυτή τη ζωή σε κοινωνία με τον Θεό. Αυτός ήταν ο Παράδεισος . Η ζωή στον παράδεισο ήταν, πραγματικά, ευχαριστιακή . Μέσα από τον άνθρωπο και την αγάπη του για τον Θεό, όλη η δημιουργία επρόκειτο να αγιαστεί και να μεταμορφωθεί σ’ ένα μυστήριο της Θείας Παρουσίας και ο άνθρωπος θα ήταν ο λειτουργός αυτού του μυστηρίου.
Με την αμαρτία όμως ο άνθρωπος έχασε αυτή την ευχαριστιακή ζωή. Την έχασε γιατί έπαψε να βλέπει τον κόσμο σαν μέσο επικοινωνίας με τον Θεό, και τη ζωή του σαν ευχαριστία, σαν λατρεία και ευγνωμοσύνη… Αγάπησε τον εαυτό του για τον εαυτό του και τον κόσμο για τον κόσμο. Έκανε τον εαυτό του και τον κόσμο αυτοσκοπό. Αγάπησε τόσο τον εαυτό του ώστε τον έκανε το κέντρο, το περιεχόμενο και το τέλος της ύπαρξης του. Πίστεψε ότι η πείνα και η δίψα του, δηλαδή η εξάρτηση της ζωής του από τον κόσμο, θα μπορούσε να ικανοποιηθεί από αυτόν τον κόσμο, από την τροφή που προσφέρει ο κόσμος. Αλλά ο κόσμος και η τροφή, από τη στιγμή που αποχωρίζονται από το αρχικό μυστηριακό νόημα τους – σαν μέσα επικοινωνίας με τον Θεό – από τη στιγμή που δεν προσλαμβάνονται σαν δώρα του Θεού και δεν ικανοποιούν την πείνα και τη δίψα για τον Θεό, παύουν να προσφέρουν κάποια ικανοποίηση και κάποιο πλήρωμα.
Με αλλά λόγια, όταν ο Θεός δεν είναι πια το αληθινό περιεχόμενο και το νόημα της ζωής του κόσμου, παύει να ικανοποιείται η πείνα και η δίψα γιατί ο κόσμος δεν έχει αυτοζωή… Έτσι τοποθετώντας σ’ αυτά την αγάπη του ο άνθρωπος ξέκοψε από το μόνο αντικείμενο όλης της αγάπης, όλης της πείνας, όλων των επιθυμιών. Και πέθανε. Πέθανε γιατί ο θάνατος είναι η αναπόφευκτη «αποσύνθεση» της ζωής της ξεκομμένης από τη μόνη πηγή και το αυθεντικό περιεχόμενο.
Ο άνθρωπος αντί να βρει ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο και στην τροφή που του προσφέρει ο κόσμος, βρήκε το θάνατο. Η ζωή έγινε πια κοινωνία με το θάνατο αντί να μεταμορφώνει τον κόσμο μέσα από την πίστη, την αγάπη, τη λατρεία του Θεού και την κοινωνία μαζί Του. Ο άνθρωπος υποτάχτηκε εξ ολοκλήρου στον κόσμο, έπαψε να είναι ο λειτουργός του και έγινε ο σκλάβος του. Με την αμαρτία του ολόκληρος ο κόσμος έγινε ένα απέραντο νεκροταφείο όπου οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι σε θάνατο διότι είναι «καθήμενοι εν χώρα και σκιά θανάτου…» (Ματθ. 4, 16).
Αν και ο άνθρωπος πρόδωσε, ο θεός όμως έμεινε πιστός στον άνθρωπο, δεν έστριψε τα νώτα του. «Ου γαρ απεστράφης το πλάσμα σου εις τέλος, ο εποίησας Αγαθέ, ουδέ επελάθου έργου χειρών σου, αλλ’ επεσκέψω πολυτρόπως δια σπλάχνα ελέους σου». (Ευχή από τη Θεία Λειτουργία του Μεγ. Βασιλείου). Ένα καινούργιο θεϊκό έργο άρχισε · το έργο της απολύτρωσης και της σωτηρίας. Και ολοκληρώθηκε, το έργο αυτό, με τον Χριστό, τον Υιό του Θεού, ο οποίος, για να επανορθώσει τον άνθρωπο στο «αρχαίο κάλλος» του και να επαναφέρει τη ζωή στο επίπεδο της κοινωνίας με το Δημιουργό της, έγινε Άνθρωπος. Προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας με όλα τα χαρακτηριστικά της: την πείνα, τη δίψα, τη λαχτάρα για αγάπη, για ζωή. Στο πρόσωπο του ενανθρωπίσαντος Χριστού αποκαλύφθηκε η αληθινή ζωή η οποία είχε αρχικά δοθεί στον άνθρωπο σαν πλήρης και τέλεια Ευχαριστία, σαν πλήρης και τέλεια κοινωνία με τον Θεό.
Ο Θεάνθρωπος Χριστός αρνήθηκε τον βασικό ανθρώπινο πειρασμό: να ζήσει «επ’ άρτω μόνο». Αποκάλυψε ότι ο Θεός και η Βασιλεία Του είναι ο πραγματικός άρτος, η πραγματική ζωή του ανθρώπου. Αυτή την τέλεια ευχαριστιακή Ζωή, τη γεμάτη από τον Θεό – και κατά συνέπεια θεία και αθάνατη ζωή – την έδωσε σε όλους τους πιστούς Του. Δηλαδή οι πιστοί στον θεό βρίσκουν σ’ Αυτόν το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής τους. Ακριβώς αυτό είναι το βαθύτερο, το υπέροχο νόημα του Μυστικού Δείπνου.Ο Ιησούς Χριστός πρόσφερε τον Εαυτό Του σαν την αληθινή, την ουσιαστική τροφή του άνθρωπου, γιατί η ζωή του Χριστού είναι η αληθινή ζωή. Έτσι η κίνηση της Θείας Αγάπης που είχε αρχίσει στον Παράδεισο με την προσφορά του Θεού «από παντός ξύλου εν τω Παραδείσω βρώσει φάγη» (γιατί τροφή είναι η ζωή του ανθρώπου) φτάνει τώρα στην αποκορύφωση της με κείνο το θεϊκό «λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου…» (γιατί ο Θεός είναι η ζωή του ανθρώπου). Ο Μυστικός Δείπνος, λοιπόν, είναι η αποκατάσταση του Παραδείσου της τρυφής , αποκατάσταση της ζωής σαν Ευχαριστία και Κοινωνία.
Αλλά αυτή η ώρα της έσχατης Αγάπης είναι επίσης και η ώρα της έσχατης προδοσίας. Ο Ιούδας εγκαταλείπει το φως που πλημμύριζε το «Μέγα Ανώγαιον» και μπαίνει στο σκοτάδι. «Λαβών ουν το ψωμίον εκείνος ευθέως εξήλθεν · ην δε νυξ» (Ιω. 13, 30). Γιατί έφυγε; Διότι αγαπούσε , απαντάει το Ευαγγέλιο. Και αυτή η μοιραία (θανατηφόρα) αγάπη τονίζεται επαναληπτικά στους ύμνους της Μεγάλης Πέμπτης. «Ο τρόπος σου δολιότητος γέμει, παράνομε Ιούδα · νοσών γαρ φιλαργυρίαν, εκέρδησας μισανθρωπίαν · ει γαρ πλούτον ηγάπας, τι τω περί πτώχειας διδάσκοντι εφοίτας; ει δε και εφίλεις, ίνα τι επώλεις τον ατίμητον;…». Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι αντικείμενο της αγάπης του Ιούδα ήταν ο «χρυσός». Ο χρυσός , το χρήμα εδώ αντιπροσωπεύει όλες τις διεστραμμένες και καταστρεπτικές αγάπες που οδηγούν τον άνθρωπο στην άρνηση του Θεού. Είναι, στην πραγματικότητα αγάπη κλεμένη από τον Θεό και ακριβώς γι’ αυτό ο Ιούδας είναι ο κλέφτης. Και όταν κάποιος δεν αγαπάει τον Θεό και γενικά η αγάπη του δεν προέρχεται από τον Θεό, ακόμα και τότε ο άνθρωπος αγαπάει και επιθυμεί – γιατί είναι δημιουργημένος ν’ αγαπάει και η αγάπη είναι η φύση του – αλλά ένα σκοτεινό και αυτοκαταστροφικό πάθος τον οδηγεί στο θάνατο.
Κάθε χρόνο καθώς γιορτάζουμε τη μεγάλη αυτή ημέρα της Αγίας Πέμπτης και βυθιζόμαστε στο ατέρμονο φως της και στα απύθμενα βάθη των νοημάτων της ημέρας αυτής, η ίδια αποφασιστική ερώτηση απευθύνεται στον καθένα από μας: εγώ ανταποκρίνομαι στην αγάπη του Θεού και την αποδέχομαι σαν ζωή μου, ή ακολουθώ τον Ιούδα μέσα στο σκοτάδι της νύχτας του;
Οι ακολουθίες της Μεγάλης Πέμπτης περιλαμβάνουν τον Όρθρο, τον Εσπερινό και ακολουθεί η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Παλαιά στους Καθεδρικούς Ναούς τελούσαν την ειδική ακολουθία του «Νιπτήρος» μετά τη Θεία Λειτουργία. Σήμερα αυτό γίνεται σε ελάχιστα μοναστήρια. Ενώ ο Διάκονος διαβάζει το Ευαγγέλιο, ο Επίσκοπος (ή ο Ηγούμενος) πλένει τα πόδια δώδεκα ιερέων (ή μοναχών), γεγονός που θυμίζει ότι η αγάπη του Χριστού είναι το θεμέλιο της ζωής της Εκκλησίας και χαρακτηρίζει όλες τις σχέσεις μέσα στην Εκκλησία. Επίσης στις πρώτες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες συνηθιζόταν παλαιά να γίνεται τη Μεγάλη Πέμπτη η ακολουθία του Αγίου Μύρου το οποίο χρησιμοποιείται στο μυστήριο του Αγίου Χρίσματος. Σήμερα όμως το Άγιο Μύρο ετοιμάζεται μόνο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως σε ειδική ακολουθία τη Μεγάλη Πέμπτη. Στην ακολουθία αυτή παίρνουν μέρος ο Οικουμενικός Πατριάρχης, o ι Μητροπολίτες και όλος ο κλήρος του Αγίου Θρόνου. Με το Άγιο Χρίσμα που παίρνουμε μετά τη βάπτιση μας δεχόμαστε τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Έτσι η καινούργια αγάπη, που φέρνει ο Χριστός στη γη, μας σφραγίζει την ημέρα που, σαν νέα μέλη, μπαίνουμε στην Εκκλησία .
Στον Όρθρο τα τροπάρια τονίζουν το θέμα της ημέρας που είναι η αντίθεση ανάμεσα στην αγάπη του Χριστού και στην «ακόρεστη ψυχή» του Ιούδα. Ένα από τα πολλά τροπάρια μας λέει:
«Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί, εν τω νιπτήρι του Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής φιλαργυρίας νοσήσας εσκοτίζετο · και ανόμοις κριταίς σε τον δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων εραστά, τον δια ταύτα αγχόνη χρησάμενον · φεύγε ακόρεστον ψυχήν, την Διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν. Ο περί πάντας αγαθός, Κύριε, δόξα σοι»
Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα (Λουκά 22, 1-39) είναι η εξιστόρηση των γεγονότων που έγιναν σε κείνο το «ανώγαιον μέγα εστρωμένον». Ακολουθεί ο ωραιότατος κανόνας – γεμάτος με θεολογικά νοήματα – ποίημα Κοσμά Μονάχου: «Τμηθείση τμάται, πόντος ερυθρός…». Αυτός μας δίνει την ώθηση για αυτοσυγκέντρωση και σκέψη πάνω στο εσχατολογικό νόημα του Μυστικού Δείπνου. Ο τελευταίος Ειρμός της 9ης Ωδής μας καλεί να πάρουμε μέρος στο αθάνατο τραπέζι που με δεσποτική φιλοξενία μας παρέχει ο Κύριος:
«Ξενίας δεσποτικής και αθανάτου τραπέζης, εν υπερώω τόπω, ταις υψηλαίς φρεσί, πιστοί, δεύτε απολαύσωμεν, επαναβεβηκότα Λόγον, εκ του Λόγου μαθόντες, ον μεγαλύνομεν»
Στον Εσπερινό μετά το «Κύριε, εκέκραξα προς σε…» στα ιδιόμελα των Αίνων που ακολουθούν τονίζεται η φοβερή πνευματική παρακμή του Ιούδα: Η προδοσία. Αντιπροσωπευτικό είναι το εξής στιχηρό:
«Ιούδας ο δούλος και δόλιος, ο μαθητής και επίβουλος, ο φίλος και διάβολος, εκ των έργων απεφάνθη. Ηκολούθει γαρ τω Διδασκάλω, και καθ’ εαυτόν εμελέτα την προδοσίαν · έλεγεν εν εαυτώ · Παραδώσω τούτον, και κερδήσω τα συναχθέντα χρήματα · Επεζήτει δε και το μύρον πραθήναι, και τον Ιησούν δόλω κρατηθήναι · Απέδωκεν ασπασμόν, παρέδωκε τον Χριστόν και ως πρόβατον επί σφαγήν, ούτως ηκολούθει, ο μόνος εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος»
Μετά την Είσοδο του ιερού Ευαγγελίου διαβάζονται τρία αναγνώσματα από την Παλαιά Διαθήκη:1) Έξοδος 19, 10-19. Ο Θεός «εν γνόφω» κατέρχεται στο όρος Σινά και ο Μωυσης με το λαό εξέρχεται σε συνάντηση Του. Αυτό προεικονίζει την έλευση του Χριστού στον κόσμο και μάλιστα στην Ευχαριστιακή συνάντηση.2) Ιώβ 38, 1-23, 42, 1-5. Ο Θεός συνομιλεί με τον Ιώβ, και ο Ιώβ άπαντα: «… τις δε αναγγέλλει μοι α ουκ ήδειν, μεγάλα και θαυμαστά, α ουκ επιστάμην;» Και αυτά τα «μεγάλα και θαυμαστά» εκπληρώνονται τώρα σε τούτο το υπέρλαμπρο «Ανώγαιον» με τα ύψιστα Δώρα: το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.3) Ησαΐας 50, 4-11. Οι προφητείες για τα Πάθη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. «Τον νώτον μου έδωκα εις μάστιγας, τας δε σιαγόνας μου εις ραπίσματα, το δε πρόσωπον μου ουκ απέστρεψα από αισχύνης εμπτυσμάτων…»
Στον Απόστολο διαβάζεται από την Α’ προς Κορινθίους Επιστολή (11, 23-32) η περιγραφή του Μυστικού Δείπνου και το νόημα της Θείας Κοινωνίας όπως τα δίνει ο Απόστολος Παύλος.
Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακολουθεί, είναι το μεγαλύτερο σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, και είναι κομμάτια και από τα τέσσερα Ευαγγέλια. Αναφέρει όλη την ιστορία του Μυστικού Δείπνου, της προδοσίας του Ιούδα, και της σύλληψης του Ιησού Χριστού στον κήπο της Γεσθημανής.
Ακολουθεί η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, όπου αντί του Χερουβικού Ύμνου και του Κοινωνικού ψάλλεται ο ύμνος που λέμε πάντα πριν από τη Θεία Κοινωνία:
«Του Δείπνου σου του μυστικού σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε · ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω, ου φίλημα σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας. Αλλ’ ως ο ληστής ομολογώ σοι · Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου»
Πηγή: Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδ. Ακρίτας 1990.Πηγή: simeiakairwn
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
.jpg)
