ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ 
iEpikaira.- Δεν είναι λίγες οι φορές, ειδικά τους τελευταίους μήνες, που έχουν διατυπωθεί αντικρουόμενες θέσεις μεταξύ Μαξίμου και ΥΠΕΞ. Πλέον όμως η διάσταση απόψεων έχει φτάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε εάν τελικά υπάρχει μια κοινή στρατηγική εντός της κυβερνήσεως ή εάν ο πρωθυπουργός υποσκάπτει τις όποιες προσπάθειες -καλές ή κακές- του ΥΠΕΞ, για λόγους που εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνονται ακατανόητοι. Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί το κραυγαλέο άδειασμα του ΥΠΕΞ στην Σύνοδο Κορυφής κατά την οποία ο Κ. Μητσοτάκης τάχθηκε υπέρ μιας πενταμερούς στην Αν. Μεσόγειο σε αντιδιαστολή με το ΥΠΕΞ το οποίο μέχρι πρότινος διατείνονταν προς πάσα κατεύθυνση ότι η Ελλάδα δεν υποστηρίζει την πενταμερή. Ακούστε το σχετικό σχόλιο του Πρέσβη ετ Περικλή Νεάρχου σε συνέντευξη που έδωσε στο Ράδιο Πρώτο Κύπρου (14/12/2020).
(Ακούστε μετά το 5:11)
Ας σημειωθεί ότι στο παρελθόν, και ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας εμφανίστηκε να κάνει «διορθωτικές δηλώσεις» ως αντιστάθμισμα στην κατευναστική πολιτική που το Μαξίμου ακολουθεί απαρέγκλιτα. Είναι το μόνο κυβερνητικό στέλεχος -και προς τιμήν του- το οποίο έχει «τολμήσει» να τα βάλει με τους Γερμανούς δηλώνοντας το αυτονόητο, ότι δηλαδή εμμένουν στην εξόφθαλμα μεροληπτική στάση τους σε βάρος της Ελλάδας.
Έτσι γίνεται ολοένα και πιο εμφανής η διάσπαση σε ετερόκλιτες ενδοκυβερνητικές φατρίες, όπου από την μία συντάσσονται οι παρά τω πρωθυπουργώ ΕΛΙΑΜΕΠοτραφείς σύμβουλοι (βλ. Θ.Ντόκος κλπ) με προεξάρχουσα την Ντ. Μπακογιάννη, και από την άλλη έχουμε το ΥΠΕΞ υπό τον Ν. Δένδια. Και για να γίνουμε ακόμη πιο συγκεκριμένοι, οι μεν δείχνουν να έχουν εναποθέτει τις ελπίδες τους για την επίλυση των ελληνοτουρκικών εξ ολοκλήρου στο Βερολίνο, ενώ οι άλλοι προκρίνουν το ΝΑΤΟ και την Ουάσιγκτον ως επιδιαιτητή. Ίσως έτσι να εξηγείται και ο λόγος για τον οποίο δεν έχει ακόμη καρατομηθεί ο Ν. Δένδιας και παραμένει επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας. Και φυσικά εν τοιαύτη περιπτώσει το μεγάλο θύμα των ενδοκυβερνητικών ξιφουλκήσεων είναι η εθνική στρατηγική, η οποία απ' ότι φαίνεται δεν δύναται να χαραχτεί ούτε εντός των κυβερνητικών στρατοπέδων, πολλώ δε μάλλον να εφαρμοστεί ως εργαλείο προάσπισης των εθνικών συμφερόντων... Αυτή είναι η κατάντια του πολιτικού κατεστημένου, το οποίο εν μέσω ακραίων τουρκικών προκλήσεων και ορατού του κινδύνου απώλειας εθνικής κυριαρχίας (όχι απλώς κυριαρχικών δικαιωμάτων), παραμένει αγκιστρωμένο στους εκάστοτε «σωτήρες» που κανοναρχούν την εξωτερική μας πολιτική...
