Όπως αναφέρει ανάλυση της Washington Examiner, η εκλογή μετριοπαθούς ηγέτη στα κατεχόμενα και η στροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας προς τη Δύση δημιουργούν μια σπάνια συγκυρία για να ξεπεραστεί το «παγωμένο» αδιέξοδο. Ο Τραμπ, με την εμπειρία του σε περιφερειακές συμφωνίες όπως η εξομάλυνση σχέσεων Αρμενίας–Αζερμπαϊτζάν, θα μπορούσε να προσφέρει στην Άγκυρα στρατηγικά κίνητρα ανοίγοντας τον δρόμο για την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο.
Το δημοσίευμα σημειώνει ότι για μισό αιώνα, η Κύπρος υπήρξε η «ξεχασμένη» σύγκρουση της Ευρώπης. Είναι διαιρεμένη από το 1974, όταν η Τουρκία εισέβαλε μετά από πραξικόπημα. Σήμερα, η Κυπριακή Δημοκρατία αποτελεί μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ το βόρειο μέρος του νησιού βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή και αναγνωρίζεται μόνο από την Άγκυρα.
Κάθε πρόεδρος των ΗΠΑ από τον Τζίμι Κάρτερ και έπειτα έχει αγνοήσει σε μεγάλο βαθμό την Κύπρο. Ο ΟΗΕ έχει φιλοξενήσει αμέτρητους γύρους ειρηνευτικών συνομιλιών που δεν οδήγησαν πουθενά. Η διαίρεση έχει εδραιωθεί σε ένα αδιέξοδο, με τις δύο πλευρές να γίνονται λιγότερο ενθουσιώδεις για την εξεύρεση λύσης. Οι προηγούμενες προσπάθειες για επανένωση της Κύπρου έχουν επανειλημμένα καταρρεύσει. Το 2004, μια πρόταση υποστηριζόμενη από τον ΟΗΕ εγκρίθηκε από τους Τουρκοκύπριους, αλλά απορρίφθηκε κατά συντριπτική πλειοψηφία από τους Ελληνοκύπριους, που φοβόντουσαν για ζητήματα ασφάλειας και τουρκική επιρροή. Η τελευταία σοβαρή προσπάθεια έγινε το 2017 στην Ελβετία, όπου οι συνομιλίες μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και των δύο κυπριακών πλευρών κατέρρευσαν λόγω της παρουσίας τουρκικών στρατευμάτων και των εγγυήσεων ασφαλείας. Τα ίδια προβλήματα συνεχίζουν να εμποδίζουν μια συμφωνία και σήμερα.
Η «ελπίδα» με την εκλογή Ερχιουρμάν και οι ανησυχίες των Τ/κ λόγω των εποίκων
Όμως, το έδαφος αλλάζει. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ο Τουφάν Ερχουρμάν, ένας μετριοπαθής υποψήφιος, νίκησε τον σκληροπυρηνικό Ερσίν Τατάρ στις εκλογές του βορρά. Ο Ερχουρμάν διεξήγαγε προεκλογική εκστρατεία για την εξεύρεση λύσης με την κυβέρνηση των Ελληνοκυπρίων, μετά από χρόνια αδιεξόδου και εθνικιστικής ρητορικής. Η νίκη του σηματοδοτεί μια σπάνια στιγμή αισιοδοξίας στο νησί. Για τους Τουρκοκύπριους, που είναι κουρασμένοι από την πολιτική απομόνωση και ανησυχούν για τον υπερπληθυσμό Τούρκων εποίκων, η νίκη του αποτελεί ευκαιρία να επανεξετάσουν τις σχέσεις με τις ελεύθερες περιοχές.
Ο χρόνος είναι σημαντικός. Νωρίτερα φέτος, ειδικοί της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ αξιολόγησαν τη βάση στην Πάφο για να δουν αν μπορεί να υποστηρίξει ανθρωπιστικές επιχειρήσεις στην περιοχή. Το σχέδιο είναι να βελτιωθεί η υποδομή ώστε η βάση να μπορεί να φιλοξενήσει ευρύτερο φάσμα αμερικανικών αεροσκαφών κατά τη διάρκεια εκκενώσεων ή περιφερειακών κρίσεων. Η Ουάσιγκτον έχει επίσης εξετάσει τη χρήση της βρετανικής βάσης Ακρωτηρίου για αντίδραση σε περιφερειακές κρίσεις. Όπως κάποτε περιέγραψε ο Χένρι Κίσινγκερ, η Κύπρος λειτουργεί ως «απίστευτη αεροπορική βάση», τοποθετημένη σε απόσταση βολής από τον Λίβανο, το Ισραήλ και τη μεγαλύτερη Μέση Ανατολή. Αυτή η γεωγραφία εξηγεί γιατί η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να βρει ενδιαφέρον να επενδύσει στο νησί.
Η αλλαγή συμβαίνει όχι μόνο στα κατεχόμενα αλλά και στις ελεύθερες περιοχές. Το δημοσίευμα τονίζει ότι υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νίκο Χριστοδουλίδη, η κυβέρνηση επιδιώκει στενότερους δεσμούς με την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, ένα διάλειμμα από την ευθυγράμμιση με τη Ρωσία, η οποία για δεκαετίες υπήρξε τόσο διπλωματικός εταίρος όσο και χρηματοδότης. Η Λευκωσία έχει δηλώσει την επιθυμία ένταξης στο ΝΑΤΟ, έχει καταπολεμήσει παράνομα ρωσικά κεφάλαια στη χώρα και έχει επιδιώξει στενότερες σχέσεις με το Ισραήλ.
«Η Άγκυρα βλέπει το νησί ως ζώνη ασφαλείας στην ανατολική Μεσόγειο»
Καθώς η Κυπριακή Δημοκρατία στρέφεται προς τη Δύση, τα κατεχόμενα παραμένουν σταθερά υπό τον έλεγχο της Τουρκίας. Περίπου 40.000 Τούρκοι στρατιώτες βρίσκονται ακόμη εκεί, και η Τουρκία καλύπτει τα περισσότερα έξοδα της περιοχής, από τους μισθούς των υπαλλήλων μέχρι την ενέργεια και την κατασκευή νέων κτιρίων. Η Άγκυρα βλέπει το νησί ως τμήμα της ζώνης ασφαλείας της στην ανατολική Μεσόγειο και το χρησιμοποιεί για στρατιωτικούς σκοπούς. Τα τελευταία χρόνια, η Τουρκία έχει χτίσει νέες βάσεις και μια βάση μη επανδρωμένων αεροσκαφών στο ψευδοκράτος, ενισχύοντας την παρουσία της. Το ψευδοκράτος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την Τουρκία για χρήματα και πολιτική στήριξη, πράγμα που σημαίνει ότι καμία πρόοδος προς επανένωση δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έγκριση της Άγκυρας.
Γι’ αυτό έχει αποτύχει η διαδικασία ειρήνευσης. Κανείς δεν έχει προσφέρει ποτέ στην Τουρκία κάτι που να αξίζει ώστε να εγκαταλείψει τη στρατιωτική της παρουσία και την προβολή δύναμης. Η ανάλυση υπογραμμίζει ότι ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται αυτή η «παγωμένη» σύγκρουση. Κατάφερε να τερματίσει δεκαετίες εχθρότητας μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Η Κύπρος μπορεί να είναι η επόμενη.
Τι θα μπορούσε να προσφέρει ο Τραμπ στην Άγκυρα
Ο Τραμπ θα μπορούσε να προσφέρει στην Άγκυρα όσα ποτέ ο ΟΗΕ δεν μπόρεσε, όπως αυξημένη συνεργασία στην άμυνα, εμπορικές ή ενεργειακές συμφωνίες με την υποστήριξη της Ευρώπης, σε αντάλλαγμα για την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και ένα ανανεωμένο σχέδιο διαμοιρασμού της εξουσίας στο νησί.
Για δεκαετίες, η Κύπρος υπήρξε το «νεκροταφείο» των διπλωματών, μια σύγκρουση όπου η λύση πάντα φαινόταν κοντά αλλά ποτέ δεν μπορούσε να επιτευχθεί. Αν η κυβέρνηση Τραμπ επιλέξει να εμπλακεί, θα μπορούσε να μετατρέψει αυτό το αδιέξοδο σε σπάνια επιτυχία εξωτερικής πολιτικής και να δώσει νέα ώθηση στην επίλυση μιας από τις μεγαλύτερες διαιρέσεις της Ευρώπης.
[iEpikaira: Όνειρο θερινής νυκτός η εθελουσία αποχώρηση της Τουρκίας από τα κατεχόμενα... Ο Νταβούτογλου γράφει στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος»: «ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα» και προσθέτει, «καμιά χώρα δεν μπορεί να μένει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου (σσ. τουρκικό ζωτικό χώρο». Με δεδομένο ότι οι ΗΠΑ αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά, συνάγεται ότι η καλλιέργεια τέτοιου κλίματος στο δημόσιο διάλογο δεν είναι τυχαία και προλειαίνει το έδαφος. Άλλωστε ο Χριστοδουλίδης έριξε ήδη τροχιοδεικτικές στη διάσκεψη για τη Γάζα όταν δήλωνε σχετικά με τί διημείφθη ανάμεσα στον ίδιο και τον Πρόεδρο Τραμπ, ότι «το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το θέμα που συζητήθηκε είναι το Κυπριακό».]
Απόδοση: philenews.com
Is the time ripe for Trump to try solving the Cyprus question?
By Ani Chkhikvadze (October 21, 2025)
For half a century, the Mediterranean island of Cyprus has been Europe’s forgotten conflict. It’s been divided since 1974, when Turkey invaded after a coup backed by Greece. Today, Greek Cypriots control the south, a member of the European Union, while the Turkish-occupied north is recognized only by Ankara. A United Nations buffer zone cuts through the capital, Nicosia, separating the two sides by barbed wire and checkpoints.
Every U.S. president since Jimmy Carter has largely ignored Cyprus. The U.N. has hosted endless rounds of peace talks that have led nowhere. The division has settled into a semi-comfortable stalemate, with both sides becoming less enthusiastic about finding a solution. Past attempts to reunify Cyprus have repeatedly collapsed. In 2004, a U.N.-backed proposal was approved by Turkish Cypriots but overwhelmingly rejected by Greek Cypriots, who feared security risks and Turkish influence. The last serious effort came in 2017 in Switzerland, where negotiations between Greece, Turkey, and both Cypriot sides broke down over the question of Turkish troops and security guarantees. These same problems continue to block a deal today.
But the ground is shifting. Last weekend, Tufan Erhurman, a moderate candidate, defeated hard-liner Ersin Tatar in elections in the north. Erhurman campaigned on finding a solution with the Greek Cypriot government after years of deadlock and nationalist rhetoric. His victory marks a rare moment of optimism on an island. For Turkish Cypriots, exhausted by political isolation and worried about being outnumbered by Turkish settlers, his win represents a chance to rethink relations with the south.
The timing is significant. Earlier this year, U.S. Air Force experts assessed the air base in Paphos to see if it could support humanitarian and logistical operations in the region. The plan is to improve infrastructure so that the base could accommodate a wider range of U.S. aircraft during evacuations or regional crises. Washington has also looked at using Britain’s Akrotiri base for regional crisis response. As Henry Kissinger once described it, Cyprus functions as “an unthinkable aircraft carrier,” positioned within reach of Lebanon, Israel, and the wider Middle East. That geography explains why Washington could find it interesting to invest in the island.
Shift is taking place not only in the north but in the south as well. Under President Nikos Christodoulides, the government is seeking closer ties with Washington and Brussels, a break from the country’s soft alignment with Russia, which for decades served as both a diplomatic partner and financial backer. Nicosia has declared its desire to join NATO, cracked down on illicit Russian money in the country, and sought closer ties with Israel.
As the south turns westward, the north remains firmly under Turkey’s control. About 40,000 Turkish soldiers are still based there, and Turkey pays most of the region’s bills, from government salaries to energy supplies and new construction. Ankara sees the island as part of its security zone in the eastern Mediterranean and uses it for military purposes. In recent years, Turkey has built new bases and a drone site in the north, strengthening its presence. The local authorities rely heavily on Turkey for money and political backing, which means that no progress toward reunification can happen without Ankara’s approval.
That’s why the peace process has failed: No one has ever offered Turkey anything worth giving up its military foothold and power projection. President Donald Trump may be exactly what this frozen conflict needs. He managed to end decadeslong enmity between Armenia and Azerbaijan. Cyprus can be next.
Trump could offer Ankara what the U.N. never could, such as increased defense cooperation or trade or energy deals backed by European support, in exchange for the pullback of Turkish troops and a revived power-sharing plan for the island.
For decades, Cyprus has been the diplomats’ graveyard, a safe conflict in which a solution always appeared near but never could be reached. If the Trump White House chooses to engage, it could turn that stalemate into a rare foreign-policy success and give new momentum to ending one of Europe’s longest divisions.
Source: https://www.washingtonexaminer.com/opinion/beltway-confidential/3857141/is-time-ripe-for-trump-try-solving-cyprus-question/
.png)
