Η ελληνική γεωπολιτική ταυτότητα έχει ως συνεκτικό της ιστό το ηρωικό στοιχείο. Αυτό είναι το αόρατο νήμα που συνδέει τον αρχαίο οπλίτη με τον αρματολό του 1821, τον στρατιώτη του 1940 και τον Ευρυτάνα ορεσίβιο που ξέθαβε τα πατρογονικά όπλα για να πολεμήσει στην Εθνική Αντίσταση. Είναι ο κοινός παλμός που ενοποιεί τους Έλληνες μέσα στους αιώνες και δίνει στο γένος μας τη συνείδηση της ιστορικής του συνέχειας.
Ο ηρωισμός αυτός δεν είναι προϊόν ρομαντικής εξιδανίκευσης ούτε αποτέλεσμα ρεαλιστικού υπολογισμού. Είναι έκφραση εσωτερικής ανάγκης αξιοπρέπειας, όχι επιλογή σκοπιμότητας. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Ελλάδα βίωσε μια βαθιά κρίση αυτογνωσίας. Η Μεγάλη Ιδέα είχε συντριβεί και το κράτος βρέθηκε αντιμέτωπο με την ταπείνωση, την οικονομική δυσπραγία και πολλαπλές διεθνείς πιέσεις. Αυτή η ιστορική πίκρα και υπαρξιακή αγωνία βρήκε την πνευματική της έκφραση στη Γενιά του ’30, η οποία επιχείρησε να ανασυνθέσει την έννοια της ελληνικότητας.
Ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Θεοτοκάς και οι συνοδοιπόροι τους δεν αναζήτησαν έναν ηρωισμό εξωτερικό και θορυβώδη, αλλά την στωική αντοχή να σταθείς όρθιος μέσα στη σιωπή της Ιστορίας. Όπως είχε πει ο Σεφέρης «αυτός το τόπος δεν αντέχει άλλα φαντάσματα». Και οι Έλληνες του ’40 έκαναν ακριβώς αυτό. Έβγαλαν την Ελλάδα από τον κόσμο των φαντασμάτων και την επανατοποθέτησαν ως ζωντανό, δυναμικό και πρωταγωνιστικό μέγεθος στη ζώσα Ιστορία.
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
.png)
