ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
Σε προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στην αποκεντρωτική μεθοδολογία μάχης, την οποία οι Γερμανοί αναφέρουν ως Auftragstaktik και στα ελληνικά έχει αποδοθεί ως Διοίκηση δια της Αποστολής και στις τεράστιες δυνατότητες που αυτή προσφέρει δυνητικά σε στρατεύματα όπως είναι το ελληνικό, αν την υιοθετήσουν σε όλο της το βάθος και εύρος.
Εδώ θα αναφερθούμε στις φιλοσοφικές ρίζες της Auftragstaktik για τον πόλεμο και την ιστορική της πορεία στον Πρωσικό και εν συνεχεία στον Γερμανικό Στρατό. Θα δούμε λοιπόν ότι η Auftragstaktik και οι αντίπαλοί της – υπό μία έννοια η μονομαχία της ανάγκης για προσαρμογή στη ρευστή πραγματικότητα της μάχης με την ουτοπία του ελέγχου της πολεμικής διαδικασίας – αποτέλεσε και αποτελεί μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού και των ανταγωνιστικών φιλοσοφικών ρευμάτων και κοσμοθεωριών που γεννήθηκαν μέσα σε αυτόν.
Σε μεγάλο βαθμό η Auftragstaktik υπήρξε προϊόν της σύγκρουσης της λογικοκρατίας και της θρησκειοποίησης της επιστήμης που έφερε μαζί του ο Διαφωτισμός και της αντίδρασης του γερμανικού Ρομαντισμού σε αυτές τις αντιλήψεις, αλλά και της επανάστασης στις στρατιωτικές υποθέσεις που προκάλεσε η ναπολεόντεια εποχή.
Συγκεκριμένα, η ναπολεόντεια τέχνη του πολέμου, η οποία έδωσε έμφαση στην κινητικότητα, την ταχύτητα και την τόλμη κατά τη διεξαγωγή των επιχειρήσεων, στηριζόμενη σε μεγάλο βαθμό στους ευέλικτους ελιγμούς σε ανοικτές φάλαγγες πριν από την ανάπτυξη σε γραμμή μάχης και στη μετακίνηση των μεραρχιών ως ανεξάρτητων σχηματισμών, έπληξε σοβαρά την άκαμπτη «επιστημονική» μορφή των πολεμικών επιχειρήσεων που επικρατούσε μέχρι τότε. Ο συνδυασμός των αρχών του Διαφωτισμού με αυτήν τη νέα πραγματικότητα οδήγησε στη δημιουργία νέων σχολών μελέτης του πολέμου.
Μία από αυτές ήταν το γερμανικό κίνημα Aufklärung, οι οπαδοί του οποίου δεν ακολούθησαν το «επιστημονικό μοντέλο» με την αυστηρότητα που επέδειξαν οι Γάλλοι. Αντιθέτως, έδωσαν έμφαση στη δημιουργία στρατιωτικής γνώσης και στη διάδοσή της στο σώμα των Πρώσων αξιωματικών. Ένας από τους κυρίαρχους θεωρητικούς αυτής της σχολής ήταν ο Ferdinand von Nikolai, ο οποίος αντέδρασε στο αυστηρά «επιστημονικό» πρόγραμμα του Γαλλικού Διαφωτισμού και έδωσε προτεραιότητα στην απόκτηση ενός ευρέος σώματος γνώσεων από τους αξιωματικούς αντί στην υιοθέτηση άκαμπτων επιστημονικών μεθοδολογιών. Σε αυτήν τη μορφή του «σκεπτόμενου αξιωματικού» μπορούν να εντοπιστούν ορισμένες από τις πρώτες ρίζες της Auftragstaktik.
Τα χαρακτηριστικά του πολέμου
Σε ένα αντίθετο πνεύμα, ο von Bülow, στο έργο του “Η Εκστρατεία” (The Campaign) του 1800, όπου ισχυριζόταν ότι ήταν ο θεμελιωτής της στρατιωτικής επιστήμης, αναφερόταν σε μια «επιστήμη» της στρατηγικής γεωμετρικού χαρακτήρα. Προωθώντας δε τη σκέψη του στα άκρα, προχώρησε ακόμη και στη διατύπωση μιας «επιστήμης της πολιτικής», που θα μπορούσε να υπολογιστεί μαθηματικά.
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
.png)
