Η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Άγκυρα και το γραφείο της Τουρκίας στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ παπαγαλίζουν τις τουρκικές θέσεις περί κουρδικής τρομοκρατίας φοβούμενοι ότι θα έρθουν σε ανταγωνισμό με τους συχνά ρατσιστές ηγεμόνες της Τουρκίας.
Οι ΗΠΑ χρειάζονται μια κουρδική πολιτική που να συντονίζεται μεταξύ των τμημάτων και να συνδέει διπλωματικές, ενημερωτικές, στρατιωτικές και οικονομικές πολιτικές σε μια συνεκτική στρατηγική.
Η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Άγκυρα και το γραφείο της Τουρκίας στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, για παράδειγμα, παπαγαλίζουν τις τουρκικές θέσεις για την κουρδική τρομοκρατία φοβούμενοι ότι θα έρθουν σε ανταγωνισμό με τους συχνά ρατσιστές ηγεμόνες της Τουρκίας.
Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν,
Ο εκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αντιπαθεί τους ειδικούς απεσταλμένους. Πάρα πολλοί πρόεδροι και γραμματείς των Εξωτερικών τους διορίζουν για δύο λόγους: Πρώτον, για να παρακάμψουν την επιβεβαίωση της Γερουσίας για αμφιλεγόμενα ή μη δημοφιλή πρόσωπα και, δεύτερον, για να παρακάμψουν αντί να μεταρρυθμίσουν τη δυσλειτουργία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Σε πρώτη φάση, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν διόρισε τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι ως τον «τσάρο του κλίματος», για παράδειγμα. Ο Μπάιντεν αντιλήφθηκε ότι η πιθανότητα επιβεβαίωσης από τη Γερουσία για το jet-setting ο Κέρι ήταν απίθανη, δεδομένης της αλαζονείας του Κέρι , της σπατάλης των κεφαλαίων των φορολογουμένων και των θρήνων του για τα δικαιώματα της Πρώτης Τροποποίησης των αντιπάλων του στην πολιτική.
Το ίδιο ίσχυε και για τον απεσταλμένο του Μπάιντεν για την ενέργεια, Άμος Χόκσταϊν, του οποίου [η συμμετοχή σε] λόμπι στον ιδιωτικό τομέα και [τα ερωτηματικά περί σύγκρουσης] συμφερόντων έκαναν [την επιλογή του αδικαιολόγητη]. Ο Χόκσταϊν [παρέκαμψε] την καθιερωμένη γραφειοκρατία για να ανατρέψει την υποστήριξη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στον αγωγό EastMed και να νομιμοποιήσει τις ενεργειακές διεκδικήσεις της Χεζμπολάχ. [iEpikaira: Είναι πλέον ξεκάθαρο ποιός ήταν ο ιθύνων νους πίσω από το περιβόητο "non paper" για τον EastMed όπως το παρόν βήμα έγραφε ΕΔΩ από τον Ιανουάριο του 2022. Και όχι μόνο αυτό αλλά στη washingtonexaminer.com ο Ρούμπιν ξεκαθάριζε από το 2023 ότι ο Χόκσταϊν ενεργεί ανοικτά υπέρ των τουρκικών συμφερόντων αφού προωθεί αγωγούς υδρογονανθράκων που να διέρχονται από την Τουρκία προς την Ευρώπη έναντι του EastMed. Περισσότερα ΕΔΩ!] Καθώς ο Μπάιντεν έπεφτε διανοητικά, ο Χόκσταϊν ουσιαστικά ενήργησε ως διευθυντής του δικού του τμήματος και χωρίς κανένα έλεγχο στην ατζέντα του. Το πρόβλημα από τη σκοπιά του νόμου και του Συντάγματος, ωστόσο, ήταν ο (επιβεβαιωμένος) Βοηθός Υπουργός Εξωτερικών για τους Ενεργειακούς Πόρους του οποίου το χαρτοφυλάκιο αντέγραψε ο Hochstein .
Η επιθυμία να παρακαμφθεί η δυσλειτουργία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα μπορούσε να εξηγήσει τον διορισμό του Τζόνι Κάρσον από τον Μπάιντεν ως «Ειδικού Προεδρικού Αντιπροσώπου του για την υλοποίηση της Συνόδου Κορυφής Ηγετών ΗΠΑ-Αφρικής». Σε τελική ανάλυση, εάν ο Μπάιντεν πίστευε ότι ο δικός του Βοηθός Υπουργός Εξωτερικών για Αφρικανικές Υποθέσεις ήταν ικανός, γιατί να φτιάξει νέα θέση; Το ίδιο ισχύει και με τους διάφορους ειδικούς απεσταλμένους του για το Σουδάν. Εάν ο πρεσβευτής των ΗΠΑ είναι ικανός, ακόμη και μπροστά στην τεράστια πολυπλοκότητα του εμφυλίου πολέμου αυτής της χώρας, γιατί οι ΗΠΑ χρειάζονται έναν επιπλέον απεσταλμένο; Αντίθετα, εάν το κύρος ήταν το ζήτημα, γιατί να μην διοριστεί απλώς ο απεσταλμένος ως πρεσβευτής και να επανατοποθετηθεί ο άλλος πρέσβης σε ένα απλούστερο σύνολο προβλημάτων, όπως η Αγία Λουκία;
Οι Κούρδοι είναι όλο και πιο κεντρικοί στην πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή, αλλά εμπίπτουν σε γραφειοκρατίες.
Μερικές φορές, ωστόσο, προκύπτουν ζητήματα που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν είναι αρμόδιο να αντιμετωπίσει. Αυτό συμβαίνει με τους Κούρδους. Οι Κούρδοι είναι όλο και πιο κεντρικοί στην πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή, αλλά εμπίπτουν σε γραφειοκρατίες. Το Ιράκ, το Ιράν και η Συρία εμπίπτουν στο Γραφείο Υποθέσεων Εγγύς Ανατολής, για παράδειγμα, ενώ η πολιτική έναντι των Κούρδων που ζουν στην Τουρκία υπάγεται στο Γραφείο Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Υποθέσεων. Συνολικά, οι Κούρδοι ανέρχονται σε τουλάχιστον 40 εκατομμύρια και, αν συγκεντρωθούν μαζί, θα αντιπροσώπευαν την τέταρτη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στην περιοχή μετά την Αίγυπτο, το Ιράν και την Τουρκία, αλλά υπό το τρέχον πλαίσιο, οι ομάδες των χωρών τους αντιμετωπίζουν ως δευτερεύον ζήτημα. χώρα στην οποία ζουν. Η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Άγκυρα και το γραφείο της Τουρκίας στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, για παράδειγμα, παπαγαλίζουν τις τουρκικές θέσεις για την κουρδική τρομοκρατία φοβούμενοι ότι θα έρθουν σε ανταγωνισμό με τους συχνά ρατσιστές ηγεμόνες της Τουρκίας. Το Πεντάγωνο, εν τω μεταξύ, θεωρεί τους ίδιους Κούρδους που πολλοί στην Τουρκία συκοφαντούν ως βασικούς εταίρους για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας του Ισλαμικού Κράτους.
Πριν από τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το Πεντάγωνο και η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών συνεργάστηκαν με διαφορετικούς Κούρδους, συχνά σε διασταυρούμενους σκοπούς. Αυτή η δυσλειτουργία της πολιτικής συνεχίζεται καθώς βασικοί Κούρδοι ηγέτες αγωνίζονται να πάρουν βίζα για τις ΗΠΑ επειδή οι πρεσβείες στις οποίες υποβάλλουν αίτηση έχουν άλλες προτεραιότητες.
Οι ΗΠΑ χρειάζονται μια κουρδική πολιτική που να συντονίζεται μεταξύ των τμημάτων και να συνδέει διπλωματικές, ενημερωτικές, στρατιωτικές και οικονομικές πολιτικές σε μια συνεκτική στρατηγική.
Ένας ειδικός απεσταλμένος θα μπορούσε επίσης να καλύψει άλλες τρύπες πολιτικής. Οι Κούρδοι του Ιράκ συμμετέχουν σε οποιονδήποτε αριθμό σχεδίων που εκμεταλλεύονται την έλλειψη συντονισμού της πολιτικής των ΗΠΑ. Η διαφθορά στο ιρακινό Κουρδιστάν είναι θρυλική. Το καθεστώς Μπαρζανί μπορεί να ξεπεράσει τους Αλίεφ στο Αζερμπαϊτζάν και ακόμη και τον Βλαντιμίρ Πούτιν στη Ρωσία για το απόλυτο θράσος των μεθόδων του, πιο πρόσφατα διογκώνοντας την τιμή των τεστ καρκίνου πάνω από σαράντα φορές. Οι Κούρδοι ηγέτες παραποιούν ανοιχτά αμερικανικά προϊόντα όπως το ουίσκι Jack Daniel’s και αψηφούν τα ευρήματα της διαιτησίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Σε ένα πρόσφατο παράδειγμα, ένας Κούρδος αξιωματούχος πήγε από έναν ειδησεογραφικό οργανισμό συνδεδεμένο με τον Πρόεδρο της Περιφέρειας Κουρδιστάν Νετσιρβάν Μπαρζανί, ζήτησε άσυλο στις Ηνωμένες Πολιτείες και φέρεται τώρα να εισπράττει πενταψήφιο μηνιαίο επίδομα για να ασκήσει παράνομα πιέσεις στο Κογκρέσο ως μη εγγεγραμμένος ξένος πράκτορας για λογαριασμό του το καθεστώς που είπε στην αίτησή του για άσυλο τον καταπιέζει. Ούτε είναι μόνος. Οι Μπαρζανί σήμερα πληρώνουν ανθρώπους για να διεισδύσουν στον κόσμο του Τραμπ, νομίζοντας ότι μπορούν να μπολιαστούν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και να προβάλλουν ότι είναι η φωνή όλων των Κούρδων, παρόλο που αντιπροσωπεύουν μόνο ένα μικρό κομμάτι.
Ο Λευκός Οίκος και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, εν τω μεταξύ, απλώς αγνοούν τους Ιρανούς Κούρδους. Αυτό είναι αυτοκαταστροφικό δεδομένου ότι οι διαμαρτυρίες για τη δολοφονία της 22χρονης Κουρδίσσας Τζίνα «Μαχσά» Αμίνι, στις 16 Σεπτεμβρίου 2022, συγκλόνισαν το καθεστώς μέχρι τον πυρήνα του.
Οι ΗΠΑ χρειάζονται μια κουρδική πολιτική που να συντονίζεται μεταξύ των τμημάτων και να συνδέει διπλωματικές, ενημερωτικές, στρατιωτικές και οικονομικές πολιτικές σε μια συνεκτική στρατηγική. Η ταυτόχρονη υποστήριξη των Κούρδων της Συρίας και εκείνων που τους βομβαρδίζουν δεν έχει νόημα πολιτικής και γεννά κυνισμό και δυσαρέσκεια. Η αποδοχή πληροφοριών από αντικουρδικά καθεστώτα όπως η Τουρκία και η παράβλεψη πληροφοριών από Κούρδους που μπορεί να αντικατοπτρίζουν άσχημα ή να αποκαλύπτουν ψέματα στους τουρκικούς φακέλους διαφθείρουν ολόκληρη τη διαδικασία πληροφοριών.
Δεδομένης της κουρδικής διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος, είναι επίσης σημαντικό το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ και η Υπηρεσία Εσωτερικών Εσόδων να έχουν πρόσβαση στον ίδιο διαμεσολαβητή με τον οποίο συντονίζονται το Πεντάγωνο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να μην είναι έτοιμες να αναγνωρίσουν ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν. Αυτό δεν χρειάζεται να αποτελεί εμπόδιο, καθώς οι περισσότερες κουρδικές ομάδες σήμερα —συμπεριλαμβανομένου του πολύ κακοποιημένου Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK)— εγκατέλειψαν προ πολλού τον αυτονομισμό υπέρ του φεντεραλισμού εντός των υπαρχόντων συνόρων. Ωστόσο, η έλλειψη μιας γενικής πολιτικής έναντι των Κούρδων παραμένει ένας αυτοεπιβαλλόμενος περιορισμός για την αποτελεσματική πολιτική των ΗΠΑ. Ο Τραμπ και ο υποψήφιος Υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο μπορούν να το διορθώσουν κάνοντας μια εξαίρεση στην πολιτική τους χωρίς απεσταλμένους και διορίζοντας τον πρώτο Ειδικό Απεσταλμένο των ΗΠΑ στους Κούρδους και το Κουρδιστάν.
Πηγή: meforum.org απόδοση geopolitico.gr. Το πρωτότυπο κείμενο αυτούσιο παρακάτω.
U.S. Government Agencies Work with Kurds in Different Countries, Often at Cross Purposes
Michael Rubin, December 31, 2024
President-elect Donald Trump dislikes special envoys, with reason. Too many presidents and secretaries of State appoint them for two reasons: First, to bypass Senate confirmation for controversial or unpopular figures and, second, to bypass rather than reform State Department dysfunction.
In the first instance, President Joe Biden appointed former Secretary of State John Kerry to be his “climate czar,” for example. Biden understood the likelihood of Senate confirmation for the jet-setting Kerry was unlikely, given Kerry’s arrogance, his waste of taxpayer funds, and his laments about the First Amendment rights of his policy opponents.
The same held true for Biden energy envoy Amos Hochstein, whose private sector lobbying and questions over conflicts of interest also made him unconfirmable. Hochstein ran roughshod over the established bureaucracy to reverse State Department support for the EastMed pipeline and legitimize Hezbollah’s energy claims. As Biden declined mentally, Hochstein essentially acted as the principal of his own department and without any check to his agenda. The problem from the standpoint of law and the Constitution, however, was the (confirmed) Assistant Secretary of State for Energy Resources whose portfolio Hochstein duplicated.
A desire to bypass State Department dysfunction could explain Biden’s appointment of Johnnie Carson to be his “Special Presidential Representative for U.S.-Africa Leaders Summit Implementation.” After all, if Biden believed his own Assistant Secretary of State for African Affairs to be competent, why duplicate the position? The same holds true with his various special envoys for Sudan. If the U.S. ambassador is competent, even in the face of the tremendous complexity of that country’s civil war, why would the U.S. need an additional envoy? Conversely, if prestige were the issue, why not simply appoint the envoy as ambassador and reassign the other ambassador to a simpler problem set, like St. Lucia?
The Kurds are increasingly central to U.S. policy in the region, but they fall across bureaucracies.
Sometimes, however, issues emerge that the State Department is not competent to address. This is the case with the Kurds. The Kurds are increasingly central to U.S. policy in the region, but they fall across bureaucracies. Iraq, Iran, and Syria fall within the Bureau of Near Eastern Affairs, for example, while policy toward Kurds who live in Turkey is under the Bureau of European and Eurasian Affairs. Taken together, the Kurds number at least 40 million and, if lumped together, would represent the fourth most populous country in the region after Egypt, Iran, and Turkey, but under the current framework, country teams treat them as a secondary issue to the country in which they live. The U.S. Embassy in Ankara and the Turkey desk in the State Department, for example, parrots Turkish talking points about Kurdish terrorism for fear of antagonizing Turkey’s mercurial and often racist rulers. The Pentagon, meanwhile, considers the same Kurds whom many on the Turkey desk slander as essential partners to counter Islamic State terror.
In the run-up to the 2003 Iraq War, the State Department, Pentagon, and Central Intelligence Agency all worked with different Kurds, often at cross purposes. That policy dysfunction continues as key Kurdish leaders struggle to get U.S. visas because the embassies to which they apply have other priorities.
The U.S. needs a Kurdish policy that coordinates among departments and ties diplomatic, informational, military, and economic policies together into a coherent strategy.
A special envoy also could plug other policy holes. Iraqi Kurds engage in any number of schemes that take advantage of lack of U.S. policy coordination. Corruption within Iraqi Kurdistan is legendary; the Barzani regime may exceed the Aliyevs in Azerbaijan and even Vladimir Putin in Russia for the sheer audacity of its schemes, most recently inflating the price of cancer testing more than fortyfold. Kurdish leaders openly counterfeit American products like Jack Daniel’s whiskey and defy multibillion-dollar arbitration findings. In one recent example, a Kurdish official went from a news organization tied to Kurdistan Regional President Nechirvan Barzani, claimed asylum in the United States, and now reportedly collects a five-figure monthly stipend to illegally lobby Congress as an unregistered foreign agent on behalf of the regime he said in his asylum application oppresses him. Nor is he alone. The Barzanis today pay people to infiltrate Trump’s world, thinking they can both immunize themselves from the Department of Justice and stake claims to be the voice of all Kurds, even though they represent only a tiny sliver.
The White House and State Department, meanwhile, simply ignores Iranian Kurds. This is self-defeating given that the protests over the September 16, 2022, murder of Jina “Mahsa” Amini, a 22-year-old Kurdish woman, shook the regime to its core.
The U.S. needs a Kurdish policy that coordinates among departments and ties diplomatic, informational, military, and economic policies together into a coherent strategy. To support simultaneously Syrian Kurds and those who bomb them makes no policy sense and breeds cynicism and resentment. To accept intelligence from anti-Kurdish regimes like Turkey and ignore intelligence from Kurds that may reflect poorly or expose falsehoods in Turkish dossiers corrupts the entire intelligence process.
Given Kurdish corruption and organized crime, it is also essential that the U.S. Department of Justice and the Internal Revenue Service can access the same ombudsman with whom the Pentagon, State Department, and Central Intelligence Agency coordinate.
The United States may not be prepared to recognize an independent Kurdistan. This need not be an impediment, as most Kurdish groups today—including the much-maligned Kurdistan Workers Party (PKK)—long ago abandoned separatism in favor of federalism within existing borders. Still, the lack of an overarching policy toward the Kurds remains a self-imposed constraint to effective U.S. policy. Trump and Secretary of State-designee Marco Rubio can fix this by making an exception to their no-envoy policy and by appointing the first U.S. Special Envoy to Kurds and Kurdistan.
Source: https://www.meforum.org/mef-observer/trump-and-rubio-should-appoint-a-special-envoy-for-the-kurds
