Η θεωρία της εξελίξεως των ειδών είναι ένα από τα όπλα που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν οι υλιστές κατά της πίστεως. Η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι το σύνολο των ζωντανών οργανισμών κατάγεται από άλλους απλούστερους οργανισμούς που και αυτοί κατάγονται από άλλους, ώσπου φτάνουμε σε ένα αρχικό πρώτο κύτταρο, που δημιουργήθηκε από μόνο του. Αντίθετη με αυτή, είναι η θεωρία της δημιουργίας. Σύμφωνα με αυτή, τα όντα δημιουργήθηκαν σε τέλεια μορφή και ξεχωριστά το κάθε είδος από το άλλο. Η δημιουργία βασίζεται στο θεικό σχεδιασμό, ενώ η εξέλιξη στην τυχαιότητα.
Για να δεχθεί κανείς τη θεωρία της εξελίξεως θα πρέπει να δεχθεί και τη θεωρία της αυτόματης γένεσης της ζωής από την ανόργανη ύλη. Όμως ο Γάλλος χημικός Παστέρ μετά από μία σειρά αδιαμφισβήτητων πειραμάτων απέδειξε ότι είναι αδύνατον η ζωή να παραχθεί μόνη της. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι και οι φαινομενικά πιο απλοί οργανισμοί (π.χ. μικρόβια, βακτήρια κ.α) στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά πολύπλοκοι.
Ένας από τους μηχανισμούς στους οποίους πίστευε ο Δαρβίνος ότι οφείλεται η εξέλιξη ήταν η κληρονόμηση των επίκτητων ιδιοτήτων. Για παράδειγμα αν κάποιος έκοβε το δάχτυλό του, τότε και το παιδί του θα γεννιόταν με κομμένο δάκτυλο. Ο Αυστριακός βιολόγος Βάισμαν πειραματίστηκε με ποντικούς, για να δεί αν κληρονομούνται οι επίκτητες ιδιότητες. Τους έκοβε τις ουρές και μετά τα διασταύρωνε. Κατά τη διάρκεια 22 γενεών ποτέ δεν παρατήρησε μείωση του μήκους της ουράς σε ποντικό. Επομένως οι επίκτητες ιδιότητες δεν κληρονομούνται.
Ένας άλλος βασικός μηχανισμός εξέλιξης κατά τους εξελικτικούς επιστήμονες αποτελεί η φυσική επιλογή. Αυτό σημαίνει ότι ο οργανικός κόσμος προχωρούσε εξελικτικά μέσω δοκιμών και επιλογών. Η φύση δηλαδή έκανε διάφορους συνδυασμούς και επέλεγε κάθε φορά τον καλύτερο. Αλλά αν κάτι τέτοιο ίσχυε, θα έπρεπε για κάθε είδος ζώου, να υπάρχουν και τα αποτυχημένα δείγματα όλων αυτών των δοκιμών σε σχέση με τα κανονικά. Για παράδειγμα θα έπρεπε στο αρχείο των απολιθωμάτων να υπάρχουν προγονικές μορφές νυκτερίδας, που να έχουν διαφορετικά πτερύγια, νύχια, δόντια, οστά κ.λπ., έως ότου γίνουν όπως οι σημερινές. Όμως κανένα τέτοιο απολίθωμα δεν βρέθηκε. Και το παλαιότερο απολίθωμα νυκτερίδας, ηλικίας 52 εκατομμυρίων ετών, είναι απολύτως όμοιο με τις σημερινές. Που βρίσκονται λοιπόν οι αποδείξεις των αποτυχημένων δοκιμών, των εκατομμυρίων ειδών ζώων που ζούνε στη γη, εξαιτίας της δράσης της φυσικής επιλογής;
Για να υποστηρίξουν οι εξελικτικοί τη δημιουργία νέων ειδών, διατύπωσαν τη θεωρία των μεταλλάξεων. Σύμφωνα με αυτήν είναι δυνατόν να εμφανιστούν μεταβολές στα γονίδια με αποτέλεσμα την εμφάνιση νέων ευνοικών χαρακτήρων στα άτομα. Οι μεταλλάξεις όμως είναι ένα σπάνιο φαινόμενο και στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι βλαπτικές για τον οργανισμό. Αλλά και οι ωφέλιμες μεταλλάξεις συντελούν μονάχα στη δημιουργία διαφόρων ποικιλιών μέσα στα πλαίσια του ίδιου είδους και ποτέ στη δημιουργία ενός πραγματικά διαφορετικού είδους ( π.χ. από αηδόνι σε καναρίνι). Εκτός αυτού το εύρος των μεταλλάξεων είναι περιορισμένο και αφορά τη μετατροπή των ήδη υπαρχουσών πληροφοριών που είναι γραμμένες στα γονίδια. Δεν είναι δηλαδή δυνατό να προσθέσουν καινούριες πληροφορίες, αλλά να τροποποιήσουν τις ήδη υπάρχουσες. Για παράδειγμα, ένα θηλαστικό μπορεί να αλλάξει χρώμα στο τρίχωμά του, αλλά όχι να βγάλει πτερά. Έτσι μία αλεπού, ακόμα κι αν αλλάξει το χρώμα της γούνας της, δεν παύει να παραμένει αλεπού.
Παρά ταύτα, οι εξελικτικοί ισχυρίζονται ότι μία βαθμιαία συσσώρευση των αλλαγών στον οργανισμό οδηγεί τελικά στη δημιουργία ενός άλλου είδους. Όμως οι αλλαγές αυτές έχουν όρια, τα οποία δε γίνεται να υπερπηδηθούν. Για παράδειγμα επί 40 χρόνια γίνονταν πειράματα τεχνητών μεταλλάξεων πάνω στη μύγα των φρούτων δροσόφιλα. Το έντομο αυτό επιλέχθηκε επίτηδες, γιατί διέθετε λίγα χρωματοσώματα και πολύ μικρό κύκλο ζωής, ώστε να αναπαράγεται σύντομα. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Άλλες μύγες είχαν περισσότερο τρίχωμα κι άλλες λιγότερο, άλλες είχαν κοντά πτερά κι άλλες μακριά κλπ, πάντοτε όμως όλες οι ποικιλίες ήταν μέσα στα πλαίσια του είδους δροσόφιλα. Όταν επιχειρήθηκε περαιτέρω ακτινοβολία, η δροσόφιλα πέθανε, γιατί είχε εξαντλήσει όλο το δυνατό εύρος παραλλαγών και ο οργανισμός της δεν άντεχε άλλο την ακτινοβολία.
Στην πραγματικότητα όλα τα ζώα που ζούν σε ένα συγκεκριμένο φυσικό περιβάλλον διαθέτουν εκ γενετής όργανα και μηχανισμούς ώστε να είναι τέλεια προσαρμοσμένα να ζούν στο περιβάλλον αυτό. Κι αν κάποια ζώα αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, διαθέτουν άλλους τρόπους προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες τους: είτε υποστηρίζονται μεταξύ τους είτε αφήνουν περισσότερους απογόνους από τους θηρευτές τους είτε μετακινούνται σε άλλο περιβάλλον ευνοικότερο προς αυτούς. Επομένως δεν χρειάζεται να υπερβούν τα όρια του είδους τους εξελισσόμενα σε κάτι άλλο, προκειμένου να επιζήσουν. Αν παρά ταύτα δεν τα καταφέρουν, τότε εξαφανίζονται.
Στη συνέχεια οι εξελικτικοί προσπάθησαν να αναζητήσουν συμμάχους στο χώρο της Παλαιοντολογίας. Έλπιζαν ότι εκεί θα έβρισκαν τις πολυπόθητες αποδείξεις που θα τεκμηρίωναν τις θεωρίες τους. Αλλά και το αρχείο των απολιθωμάτων διέψευσε τις προσδοκίες τους. Οι μεγάλες ομάδες ζώων, όπως τα ερπετά και τα θηλαστικά, διαφέρουν πολύ μεταξύ τους και δεν έχουν βρεθεί απολιθώματα όντων που να υπήρξαν ενδιάμεσος εξελικτικός κρίκος. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για πολλούς τύπους ζώων της ίδιας συνομοταξίας. Αντίθετα έχουμε χιλιάδες παραδείγματα απολιθωμένων οργανισμών, οι οποίοι είναι απολύτως όμοιοι με τους σημερινούς. Είναι εντυπωσιακό ότι βρέθηκαν απολιθωμένα βακτήρια ηλικίας 3 δισεκατομμυρίων ετών, τα οποία είναι πανομοιότυπα με τα σημερινά! Το αρχείο των απολιθωμάτων όχι μόνο δε μαρτυρεί βαθμιαίες αλλαγές αλλά είναι γεμάτο από αγεφύρωτα χάσματα1. Κάθε μεγάλη ομάδα οργανισμών εμφανίζεται αιφνιδιαστικά σε διαφορετική γεωλογική περίοδο, επιβεβαιώνοντας έτσι την αφήγηση της Γένεσης περί προοδευτικής δημιουργίας σύμφωνα με τη διαδοχή των μωσαικών «ημερων»2.
Η έλλειψη μεταβατικών κρίκων από το ένα είδος στο άλλο οδήγησε τους εξελικτικούς να καταφύγουν ακόμα και σε πλαστογραφίες. Και οι απάτες αυτές δε συνέβησαν μόνο στο παρελθόν, όπως π.χ. με την πλαστογράφηση εικόνων ωαρίων ανθρώπου και ζώων από τον Χαίκελ η του «ανθρώπου» του Πιλντάουν3, αλλά και πρόσφατα. Αμερικανοί ερευνητές αποκάλυψαν ότι το απολίθωμα του αρχαιοράπτορα, που είχε θεωρηθεί ως ο χαμένος κρίκος της εξέλιξης των πτηνών από τους πτερωτούς δεινόσαυρους, ήταν παραποιημένο!4
Οι εξελικτικοί διατείνονται ότι σε διάφορους οργανισμούς επιβιώνουν διάφορα όργανα, εντελώς άχρηστα,. Τα όργανα αυτά, λένε οι εξελικτικοί, υποδηλώνουν ότι είναι υπολείμματα οργάνων κατά τη διαδικασία μετασχηματισμού τους από προηγούμενους οργανισμούς. Ωστόσο, πολλά όργανα, που θεωρήθηκαν κάποτε ως άχρηστα λείψανα, ξέρουμε σήμερα ότι έχουν σπουδαίες χρήσεις. Οι αδένες που παράγουν σημαντικές χημικές ουσίες, που ελέγχουν τις σωματικές λειτουργίες, είχαν θεωρηθεί αρχικά σαν άχρηστα λείψανα ενός παλαιότερου σταδίου εξέλιξης του ανθρώπου. Η σκωληκοειδής απόφυση είχε κάποτε θεωρηθεί ως εντελώς άχρηστη, αλλά σήμερα γνωρίζουμε ότι παίζει ένα ρόλο στην άμυνα του σώματος κατά των νόσων. Ακόμη και το ακραίο οστό της σπονδυλικής στήλης, ο κόκκυγας, δεν είναι υπόλειμμα …ουράς, αλλά χρησιμεύει για τη στήριξη ορισμένων μυών. Ένα ακόμα εξελικτικό επιχείρημα αποδείχθηκε ψεύτικο.
Άραγε, από τη δημιουργία των ειδών μέχρι σήμερα, δεν υπήρξε καμία μεταβολή; Ασφαλώς και υπήρξε, αλλά ποτέ μέσα από τις μεταβολές αυτές δε βγήκαν πραγματικά νέα είδη. Απλώς ο Θεός προίκισε τους ζωντανούς οργανισμούς με την ικανότητα να μεταβάλονται και να προσαρμόζονται κάθε φορά στις φυσικές συνθήκες διαβιώσεώς τους, χωρίς όμως ποτέ να αλλοιώνονται τα κύρια χαρακτηριστικά του είδους στο οποίο ανήκουν.
[iEpikaira: Ο αναγνώστης παραπέμπεται στο Βιβλίο της Γενέσεως όπου περιγράφεται επακριβώς η δημιουργία του κόσμου σύμφωνα με την Ορθόδοξη Θεολογία στο orthodoxoiorizontes.gr.]
Σημειώσεις:
1. Ένας κορυφαίος εξελικτικός καθηγητής ομολογεί: «Θεωρώντας δεδομένη την εξέλιξη, θα περίμενε κανείς τα απολιθώματα να τεκμηριώνουν μία βαθμιαία σταθερή αλλαγή από τις προγονικές μορφές προς τους απογόνους. Ο παλαιοντολόγος όμως δεν βρίσκει κάτι τέτοιο. Αντίθετα βρίσκει κενά σχεδόν σε κάθε φυλετική σειρά. Έχουν εμφανιστεί νέοι τύποι αρκετά ξαφνικά και οι άμεσοι πρόγονοί τους απουσιάζουν από τα προγενέστερα γεωλογικά στρώματα. (…) Μάλιστα το αρχείο των απολιθωμάτων γέμει ασυνεχειών, οι οποίες φαινομενικά τεκμηριώνουν άλματα από ένα τύπο οργανισμού σε κάποιο διαφορετικό» (Ernst Mayr, Τι είναι η εξέλιξη, εκδ. Κάτοπτρο, Αθήνα 2001, σελ. 45.).
Παράλληλα έχουμε άφθονα παραδείγματα απολιθωμένων οργανισμών, των οποίων οι σημερινοί απόγονοι είναι πανομοιότυποι με τους απολιθωμένους προγόνους τους. Αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα: Το ψάρι κοιλάκανθος ήταν γνωστό μόνο από τα απολιθώματά του ηλικίας 65 εκατομμυρίων ετών. Λίγα χρόνια πριν ψαρεύτηκε ζωντανός κοιλάκανθος στις θάλασσες της Ανατολικής Αφρικής. Έτσι αποδείχτηκε ότι η μορφή του έμεινε ουσιαστικά αναλλοίωτη. Μερικά είδη κατσαρίδας υπήρξαν στην ίδια μορφή, όπως είναι και σήμερα ηλικίας 250 εκατομμυρίων ετών. Το μαύρο μυρμήγκι έχει βρεθεί σε γεωλογικούς σχηματισμούς ηλικίας 70 εκατομμυρίων ετών. Το έντομο λιβελούλη βρέθηκε σε γεωλογικά στρώματα ηλικίας 170 εκατομμυρίων ετών. Το 1952, ένα μαλάκιο (neopilina galatheae ) βρέθηκε σε ακτή της Κεντρικής Αμερικής. Μέχρι τότε ήταν γνωστό μόνο από τα απολιθώματά του που χρονολογούνταν από την κάμβριο γεωλογική περίοδο, δηλ. 500 περίπου εκατομμύρια χρόνια πριν. Κι όμως ήταν πανομοιότυπο με τους μακρινούς του προγόνους!
2. «Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα της γεωλογικής ιστορίας είναι και η ξαφνική εμφάνιση στις αρχές του Καμβρίου, μορφών που αντιπροσωπεύουν όλες τις μεγάλες συνομοταξίες ζώων (τριλοβίτες, βραχιονόποδα, γραπτόλιθοι κ.α.). Η απότομη εμφάνισή τους είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή (…) ο μεγάλος αριθμός των ζώων με περίπλοκα μορφολογικά γνωρίσματα, που εμφανίζεται ξαφνικά, θα πρέπει να προήλθε μετά από κάποια μακρά περίοδο εξέλιξης των οργανισμών. Στα προκάμβρια όμως πετρώματα δεν έχουν βρεθεί μέχρι τώρα υπολείμματα τέτοιων μορφών». (Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάννικα, τομ. 17, σελ. 196).
3. Περισσότερες λεπτομέρειες για τις απάτες αυτές των εξελικτικών, αλλά και σχετικές άλλες, βλ. Ν.Π. Βασιλειάδη, Η χριστιανική πίστις εις τον αιώνα της επιστήμης, εκδ. Σωτήρ, σελ. 54 – 62.
4. (Εφημ. «Τα Νέα», 25/6/2001). Το 1996 επιστήμονες της ΝΑΣΑ υποστήριξαν ότι ένα πέτρωμα που ανακαλύφθηκε στην Ανταρκτική, έφτασε στη Γη από μετεωρίτη προερχόμενο από τον Άρη. Είπαν ακόμα ότι περιείχε βακτηρίδια προερχόμενα από τον κόκκινο πλανήτη. Μετά από αυτή την ανακοίνωση, μία εφημερίδα έγραψε ότι «πρόκειται για μία από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις της ανθρωπότητας». Δύο χρόνια αργότερα, η θεωρία περί αρειανών βακτηριδίων άρχισε να αμφισβητείται, καθώς ίχνη αμινοξέων εντοπίστηκαν κοντά στο σημείο που βρέθηκε η μυστηριώδης πέτρα. Το Νοέμβριο του 1998, ένα άλλο άρθρο σε επιστημονικό περιοδικό έγραψε ότι οι ενδείξεις ύπαρξης ζωής στον Άρη παραμένουν επιστημονικά ατεκμηρίωτες. Όσο για το πέτρωμα θεωρείται σίγουρο ότι δεν προέρχεται από την επιφάνεια του Άρη. (Εφημ. «Καθημερινή», 26/11/2000).
Γράφει ο κ. Ανδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Αρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικού Σχολείου Εκάλης orthodoxostypos.gr
