Δημήτρης Μηλάκας
Με τη νίκη του για τρίτη προεδρική θητεία, με τον θρίαμβο του κόμματος (ΑΚΡ) που αυτός ίδρυσε στις βουλευτικές εκλογές στις 14 Μαΐου και κατά κύριο λόγο με την κυβέρνηση που σχημάτισε ο Ερντογάν ξεκαθαρίζει εντός και εκτός της χώρας πως είναι το (μόνο) αφεντικό.
Έχοντας κερδίσει τις εκλογές με το αφήγημα της ανεξάρτητης (όχι υποτελούς) Τουρκίας που οδεύει προς τον χρυσό 21ο αιώνα της, ομοτράπεζη και ισότιμη με τους ισχυρούς, ο Τούρκος πρόεδρος έχει ήδη υποχρεώσει τους δυτικούς (ΗΠΑ, Γερμανία) να αποδεχτούν την πραγματικότητα: Η Τουρκία υπό την ηγεσία του «συστήματος Ερντογάν» θα συνεχίσει να διεκδικεί το ρόλο της περιφερειακής υπερδύναμης στην περιοχή και θα κινείται με γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της και μόνο.
Η δρομολογημένη εδώ και δυο δεκαετίες πορεία της Τουρκίας που την οδηγεί έξω από τη σφαίρα της δυτικής (αμερικανικής) σφαίρα επιρροής έχει αποτυπωθεί έμπρακτα:
-Με τη σύσφιξη των ρωσοτουρκικών σχέσεων ειδικά σε θέματα εξοπλισμών και την εκτός ΝΑΤΟϊκής «γραμμής» αντιμετώπιση από την Τουρκία του ρωσικού πολέμου στην Ουκρανία
-Με το «παιχνίδι» της Άγκυρας στη Συρία και το βόρειο Ιράκ όπου ο Ερντογάν αρνήθηκε να συμβιβαστεί με την αμερικανική επιθυμία δημιουργίας κουρδικού κράτους
-Με την άμεση τουρκική εμπλοκή στο μετα-κανταφικό κουβάρι στη Λιβύη όπου ο Ερντογάν έχει περιγράψει σαφώς τις τουρκικές διεκδικήσεις για τη διανομή των πλούσιων κοιτασμάτων μεταξύ αυτής της χώρας και της Κρήτης
-Με την χαρτογράφηση (στην κυριολεξία) μεγάλου τμήματος της δυνάμει ελληνικής ΑΟΖ από το Ορούτς Ρέις (2020) στην ανατολική Μεσόγειο μεταξύ Καστελόριζου, Ρόδου και Κρήτης
-Με την προβολή στην κορυφή της ελληνοτουρκικής ατζέντας της απαίτησης για (μερική) αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών που βρίσκονται στη μεθόριο
Όλα τα παραπάνω που σε γενικές γραμμές περιγράφουν το αφήγημα της «γαλάζιας πατρίδας» αποτελούν την πεμπτουσία της εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν δεν πρόκειται να αλλάξουν καθώς μάλιστα πρόσφατα αναβαπτίστηκαν στην λαϊκή εντολή. Υπό αυτήν την έννοια τα όσα γράφονται και ακούγονται από εγχώριους και ξένους αναλυτές περί του σχηματισμού μιας «δυτικόστροφης» κυβέρνησης από τον Ερντογάν είναι είτε ευσεβείς πόθοι είτε κρύβουν σκοπιμότητες καλλιεργώντας το έδαφος για έναν ακόμη γύρω ελληνοτουρκικής «προσέγγισης» και ελληνοτουρκικών συζητήσεων για τις, τελικά, τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας.
Φιντάν και Καλίν
Το ξεκάθαρο μήνυμα των προθέσεών του για τη συνέχιση της τουρκικής πορείας απεξάρτησης από την δυτική «καθοδήγηση» που έχει χαράξει ο Ερντογάν το έστειλε με την τοποθέτηση των δύο στενότερων συνεργατών του στο Υπουργείο Εξωτερικών (Φιντάν) και στις Μυστικές Υπηρεσίες (Καλίν). Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι ο μυστικοσύμβουλος του Ερντογάν Ιμπραήμ Καλίν παρέλαβε τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (ΜΙΤ) από τον Φιντάν ο οποίος μετακινήθηκε στο ΥΠΕΞ.
Για να έχουμε μια εικόνα του Ρόλου του «σκοτεινού» Φιντάν θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πως πρόκειται για τον άνθρωπο που (μαζί με τον νυν Υπουργό Άμυνας Γκιουρέλ) οργάνωσε την ενοχλητική για τις ΗΠΑ, τουρκική εμπλοκή στη Συρία χρησιμοποιώντας κάθε μέσο θεμιτό ή αθέμιτο. Δηλαδή οργανώνοντας προβοκάτσιες σε τουρκικό έδαφος, μεταφέροντας εξοπλισμό σε αντικαθεστωτικούς Σύριους συμπεριλαμβανομένων και εξτρεμιστικών μουσουλμανικών ομάδων. Καίρια υπήρξε η συμβολή του Φιντάν και στην οργάνωση της τουρκικής παρουσίας (και στρατιωτικά) στη Λιβύη. Η μέγιστη ωστόσο υπηρεσία που πρόσφερε ο Φιντάν ήταν η συμβολή του στην αντιμετώπιση του πραξικοπήματος και ο ρόλος του στην εκκαθάριση από το στρατό και το τουρκικό δημόσιο δεκάδων χιλιάδων ύποπτων φιλογκιουλενιστών/ φιλοδυτικών αξιωματικών και υπαλλήλων.
Απ' την πλευρά του ο νέος επικεφαλής της ΜΙΤ Ιμπραήμ Καλίν ως εξ απορρήτων του Ερντογάν ανάμεσα στις πολλές υποθέσεις που χειρίστηκε ήταν οι μυστικές ελληνοτουρκικές συνομιλίες για την «μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος» στη μεθόριο (δηλαδή αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών) που οργανώθηκαν από Ουάσιγκτον και Βερολίνο μετά την κρίση του Ορούτς Ρέις που όπως είπαμε χαρτογράφησε ανεμπόδιστα την δυνάμει ελληνική ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Έχοντας σαφή προσανατολισμό προς τον χρυσό 21ο τουρκικό αιώνα ο Ερντογάν δείχνει διατεθειμένος να «παζαρέψει» με τη Δύση και να προχωρήσει σε τακτικές παραχωρήσεις όπως φανερώνει η επιλογή του στο πρόσωπο (Σιμσέκ) που τοποθέτησε στο τιμόνι της τουρκικής οικονομίας. Ωστόσο πρέπει να είναι σαφές πως ο διασυνδεδεμένος με το δυτικό χρηματοοικονομικό σύστημα νέος τσάρος της τουρκικής οικονομίας δεν είναι αυτός που χαράσσει την τουρκική εξωτερική πολιτική. Ενδεχομένως να είναι αυτός που μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την εξέλιξη ενός δυτικό-τουρκικού παζαριού εφ όλης της ύλης…
Σε ότι αφορά στα ελληνικά συμφέροντα η εξέλιξη ενός ευρύτερου δυτικο-τουρκικού διαλόγου που έχει στόχο (απ την πλευρά των δυτικών) τη συγκράτηση της Τουρκίας σε δυτική τροχιά δεν μπορεί παρά μόνο δυσμενείς εξελίξεις να περιλαμβάνει. Ήδη «ακούγονται» και προβάλλονται με πανηγυρικό τόνο απόψεις σύμφωνα με τις οποίες μετά τις εκλογές στις δύο χώρες (Τουρκία και Ελλάδα) και την εμφάνιση κυβερνήσεων με ισχυρή και νωπή εντολή άνοιξε το παράθυρο ευκαιρίας για οριστικές διευθετήσεις στα ελληνοτουρκικά υπό την καθοδήγηση του δυτικού παράγοντα.
Πρόκειται, με άλλα λόγια, τη συνέχιση της προσπάθειας των δυτικών (Αμερικανών και Γερμανών) να γυαλίσουν τα παπούτσια του Ερντογάν με ελληνική γλώσσα…
Πηγή: topontiki.gr δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο "Οι (δύο) εκλεκτοί του Ταγίπ και τα ελληνοτουρκικά"
