...Δυστυχώς για το παραπλανητικό και εντελώς ψευδές κυβερνητικό αφήγημα ότι τάχα κατατροπώνουμε τους Τούρκους στο διπλωματικό πεδίο, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που θέλουν να μας παρουσιάσουν τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Μέχρι σήμερα σε όλες τις περιπτώσεις που οι Τούρκοι έφεραν ερευνητικά σκάφη τους εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, η Ελλάδα δεν αντέδρασε όπως θα όφειλε και δεν τα εμπόδισε να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν αντέδρασε επίσης ούτε όταν τουρκικά πολεμικά πλοία εμπόδισαν το γαλλικής ιδιοκτησίας ερευνητικό σκάφος «Nautical Geo» να κάνει εργασίες στη θάλασσα ανοικτά των ανατολικών ακτών της Κρήτης. Επομένως τα ερωτήματα είναι επίμονα και αμείλικτα. Σκοπεύει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να υπερασπιστεί τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην πράξη και όχι μόνο με παχιά λόγια; Θα εμποδίσουμε ποτέ τους Τούρκους να υφαρπάξουν τον υποθαλάσσιο ορυκτό πλούτο που κρύβει η ελληνική υφαλοκρηπίδα;...
Δεν περνάει μέρα που να μην ακούσουμε ή να μην διαβάσουμε ότι ο Ερντογάν «είναι τρελός», ότι «έχει καβαλήσει το καλάμι», ότι «έχει πάθει παράνοια και βλέπει παντού εχθρούς εξαιτίας του φόβου του για εσωτερικό πραξικόπημα», ότι είναι «το ποντίκι που βρυχάται», ότι «ενεργεί με γνώμονα το εσωτερικό ακροατήριο και κάνει κινήσεις εσωτερικής κατανάλωσης», ότι «οδηγεί την Τουρκία στον γκρεμό εξαιτίας της υπέρμετρης φιλοδοξίας και της μεγαλομανίας που τον διακατέχει», και ότι «θα έχει κακό τέλος με αυτά που κάνει». Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω όσους διατυπώνουν τέτοιες απλοϊκές θέσεις, αλλά είναι βαθιά νυχτωμένοι. Τα ίδια πράγματα που λέγονται τώρα για τον Ερντογάν, έλεγαν πριν από 80 χρόνια οι Δυτικοί για τον Χίτλερ – ότι ήταν «τρελός και «παρανοϊκός», ότι πάθαινε κρίσεις υστερίας και κυλιόταν στα πατώματα δαγκώνοντας τα χαλιά και τις κουρτίνες, και ότι κάποια στιγμή ο γερμανικός λαός θα τον ξεφορτωνόταν μόνος του. Φυσικά όλα αυτά ήταν απλώς ένας βολικός μύθος. Η δαιμονοποίηση του αντιπάλου μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο στην άσκηση προπαγάνδας σε καιρό πολέμου, αλλά αν γίνεται πιστευτή από την ίδια την πολιτική ηγεσία μιας χώρας αποτελεί τεράστιο πρόβλημα διότι τυφλώνει αυτούς που πρέπει να ζυγίζουν ψυχρά και αντικειμενικά τα πράγματα και να λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις μεγάλης βαρύτητας.
Ερντογάν και Μητσοτάκης αποτελούν εντελώς αντιδιαμετρικές προσωπικότητες. Ο Τούρκος πρόεδρος προερχόμενος από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, είναι ένα αυτοδημιούργητο άτομο που κατάφερε από το τίποτα να γίνει κυρίαρχος πόλος ισχύος μέσα στη χώρα του. Το πέτυχε μέσα από μία πορεία υψηλού ρίσκου έχοντας θητεύσει ακόμα και στη φυλακή, έχοντας επιβιώσει από ένα πραξικόπημα και από άλλες μεθοδεύσεις που απεργάζονταν την απομάκρυνση του, και έχοντας πολύ ισχυρούς εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς να αντιμετωπίσει. Η ίδια η φύση της αναρρίχησής του στην εξουσία, έκανε τον Ερντογάν τυχοδιωκτικό και ριζοσπαστικό στοιχείο, και τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν και οι κοινωνικές τάξεις που εκπροσωπεί. Παρ' ότι όμως ο Ερντογάν έχει αξιοποιήσει τη νομή της εξουσίας για να πλουτίσει ο ίδιος και το συγγενικό του περιβάλλον, δεν ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών ηγετών που βάζουν πάνω απ’ όλα την κληρονομική τους συνέχεια στην πολιτική. Έχει σαφέστατο και φιλόδοξο όραμα για τη χώρα του και θέλει να τη βάλει σε τροχιά να το επιτύχει, ασχέτως του ποιος θα τον διαδεχτεί.
Ο Μητσοτάκης, από την άλλη πλευρά, είναι γόνος εύπορης πολιτικής οικογένειας, καλοαναθρεμμένος, με εξαιρετικές σπουδές, με διασυνδέσεις και γνωριμίες, αλλά έφτασε ως το πρωθυπουργικό αξίωμα σχεδόν δια περιπάτου, εκμεταλλευόμενος το «βαρύ» όνομά του και το καθεστώς οικογενειοκρατίας που επικρατεί παραδοσιακά στην ελληνική πολιτική σκηνή. Εκπροσωπεί ένα πολιτικό τζάκι, και ένα ευρύτερο περιβάλλον που έχει πρόσβαση στα οφέλη της εξουσίας και ισχυρά προσωπικά συμφέροντα να υπερασπιστεί. Ένας πόλεμος με την Τουρκία ή ένα θερμό επεισόδιο με κακή κατάληξη θα μπορούσε να καταστρέψει ακαριαία αυτό το πολιτικό «μαγαζί», για το στήσιμο του οποίου έχουν εργασθεί γενιές, όπως επίσης περιμένουν γενιές να το καρπωθούν. Επομένως, ο Μητσοτάκης θα κάνει το παν για να αποφύγει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, και δεν θα ρισκάρει ποτέ να αντιδράσει δυναμικά στην τουρκική επιθετικότητα. Δεν δουλεύει αυτή τη στιγμή μόνο για τον εαυτό του, αλλά σιωπηρά στρώνει τον δρόμο για να γίνει πρωθυπουργός σε 10 χρόνια από σήμερα ο ανιψιός του, Κώστας Μπακογιάννης, και σε 20-25 χρόνια από σήμερα ο γιος του, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Επόμενο είναι, εφόσον έχει τέτοια απώτερη ιδιοτελή στόχευση, να είναι βαθιά συντηρητικός και συστημικός.
Είναι λυπηρό για την πατρίδα μας, αλλά Ερντογάν και Μητσοτάκης ούτε καν μπορούν να συγκριθούν. Ο Ερντογάν κάθεται ήδη στο ίδιο τραπέζι με τους G20, ενώ ο Μητσοτάκης είναι τόσο αμελητέο πολιτικό μέγεθος διεθνώς ώστε όταν συναντά ξένους ηγέτες συστήνεται λέγοντας «είμαι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας». Τα γεγονότα αποδεικνύουν δυστυχώς ότι ο Ερντογάν έχει «διαβάσει» σωστά τον Μητσοτάκη, ενώ δεν ισχύει το αντίστροφο. Ο Τούρκος πρόεδρος γνωρίζει ότι δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να ρισκάρει ο Μητσοτάκης πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία εφόσον δεν στριμωχτεί σε τέτοιο βαθμό που να μην του έχει απομείνει καμία οδός διαφυγής και πολιτικής επιβίωσης. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο η κόκκινη γραμμή μας να είναι τελικά στα 6 ναυτικά μίλια, που ούτε και αυτή είναι αληθοφανής αφού παραβιάζεται χιλιάδες φορές κάθε χρόνο από τα τουρκικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη χωρίς να υπάρχει καμία δυναμική αντίδραση από μέρους μας. Επομένως καλά κάνουν όλοι και έχουν στρέψει την προσοχή τους στη στάση των ξένων Δυνάμεων έναντι της Τουρκίας. Η μόνη ελπίδα να τιθασευτεί ο Ερντογάν είναι να παραβιάσει τις κόκκινες γραμμές εκείνων, αφού η Ελλάδα ουσιαστικά δεν έχει δικές της.
