Τα Εθνικά Θέματα ως Πνευματικές Καταστάσεις
Γεώργιος Χ. Τορνικάντης
Στην Ελλάδα έχουμε πολλά θέματα, ως κράτος, ως κοινωνία, ως νοοτροπία, ως στάση ζωής… Κι άλλες χώρες έχουν θέματα, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά. Θέματα όμως εθνικά και μάλιστα αρκετά, τα οποία παραμένουν εδώ και χρόνια ανεπίλυτα και ανέγγιχτα δεν έχουν πολλές χώρες στον πλανήτη.
Πέρα από την ιστορική εξήγηση και την πολιτική διαχείριση των εθνικών θεμάτων, υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ ανώτερο για την πληθώρα των εθνικών κρίσεων και ζητημάτων που να αναλώνεται σε μία στείρα πολιτική φράση ”οι προηγούμενοι άφησαν το θέμα ανοικτό” και από ένα λαϊκό ανάθεμα ”οι ξένοι μας αδίκησαν”. Σαφώς, οι πολιτικοί δεν θέλησαν ποτέ να τα διευθετήσουν για δύο κύριους λόγους:διότι αποτελούν θέματα – ταμπού, τα οποία επιζητούν τεράστιο ρίσκο, πολιτική βούληση και εθνικό όραμα και δεν έχουν τις γνώσεις και τις ικανότητες για τέτοιες καταστάσεις διότι εκλέγονται και προωθούνται από ξένα κέντρα εξουσίας ακριβώς για να μην τα αγγίζουν παρά μόνο όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες ή εξυπηρετούν τον ξένο παράγοντα (π.χ. Συμφωνία των Πρεσπών)
Ενώ οι λαϊκοί, ταλαιπωρημένοι από τις βιοτικές μέριμνες και βουτηγμένοι μέσα στις μικροαπολαύσεις της ζωής: είτε περιφρονούν τα εθνικά θέματα ως κάτι δυσεπίλυτο και χρονοβόρο είτε θέλουν να λυθεί με κάθε τρόπο ώστε να μην αναγκάζονται να ακούν και να δέχονται ειδήσεις και ενημερώσεις θεωρώντας ότι τους κοστίζει στην καθημερινότητα τους είτε αναθεματίζουν αυτούς που τα υποκινούν και τα αναμοχλεύουν φέρνοντας τους σε δύσκολη θέση.
Το ζήτημα είναι πως τα εθνικά θέματα άπτονται στο πνευματικό πεδίο και αποτελούν πτωτικές καταστάσεις του πνεύματος του λαού και του εθνικού φρονήματος και ήθους του.
Τα Εθνικά Θέματα ως Εσωτερικές Καταστάσεις
Τα βασικά εθνικά θέματα είναι τρία: το Μακεδονικό, το Αιγαιακό και το Κυπριακό. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και άλλα τρία, όπως το Θρακικό, το Μικρασιατικό και το Βορειοηπειρωτικό, θαρρώ όμως πως τα τρία πρώτα βρίσκονται σε ψυχοπνευματικό συσχετισμό μεταξύ των άλλων τριών, συν το γεγονός πως δεν υφίστανται τόση πίεση και τόσο γεωπολιτικό ενδιαφέρον όπως στη πρώτη βασική τριάδα.
Κατά ένα ανεξήγητο τρόπο για τον καθημερινό άνθρωπο και κατά ένα απόλυτα εξηγήσιμο τρόπο για τον γεωπολιτικό άνθρωπο, το ένα εθνικό θέμα από την στιγμή που υφίστανται σε μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή συνδέεται γεωπολιτικά και γεωοικονομικά μ’ ένα άλλο εθνικό θέμα.
Σύμφωνα με την κοσμική αντίληψη, ο κόσμος κινείται ανάμεσα στην ύλη, τους πόρους και τα παράγωγα της και γι’ αυτό αναλύονται και υπεραναλύονται με κοσμικούς, γεωγραφικούς και οικονομικούς όρους. Για τον πνευματικό άνθρωπο όμως, είναι απλώς η συνέπεια και η εκδήλωση της πνευματικής του κατάστασης και της ψυχικής του
κενοδοξίας στο υλικό πεδίο.
Το Μακεδονικό Ζήτημα ως απώλεια της ταυτότητας
Η ιστορία του μακεδονικού ζητήματος δεν θα αναφερθεί εδώ, καθώς έχει γραφτεί κατά καιρούς από πολλούς αξιότιμους συγγραφείς και ιστορικούς όπως ο
Απόστολος και
Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος. Εδώ, θα ερμηνεύσουμε το πως σχετίζεται η απώλεια του ονόματος της Μακεδονίας με την απώλεια του εθνικού μας εαυτού σε
ψυχοπνευματικό επίπεδο.Το όνομα της Μακεδονίας είχε παραχωρηθεί με ελαφρά καρδία από την ελληνική κυβέρνηση του τότε πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1991. Η ονομασία είχε κλαπεί και υιοθετηθεί από την κομμουνιστική ηγεσία της Γιουγκοσλαβίας και τον τότε ηγέτη της, Μπρος Τίτο. Όμως, εκείνη την περίοδο η Γιουγκοσλαβία αποκατέστησε τις σχέσεις με την Δύση και τις Η.Π.Α. και το σχέδιο της για την δημιουργία ζητημάτων στην Μακεδονία του Αιγαίου πάγωσε, αφήνοντας όμως πληγές στη μνήμη του λαού και κληρονομιά για τους συνεχιστές του εγχειρήματος, δηλαδή το ΝΑΤΟ*.
Την εποχή της εκδηλώσεως του μακεδονικού ζητήματος, οι Έλληνες πολιτικοί και ο ελληνικός λαός θα μπορούσαν να το είχαν κλείσει ιστορικώς και οριστικώς με κοινή βούληση και δράση. Οι έξωθεν δυνάμεις δεν ήθελαν να κλείσει αλλά να ανοίξει και πάλι, με τους πολιτικούς της μεταπολίτευσης να το περιφρονούν διαρκώς μέχρι που βρέθηκε μπροστά τους και αποφάσισαν να το αποδεχθούν εφαρμόζοντας μια επαίσχυντη συμφωνία, αυτή τη φορά επί αριστερής κυβερνήσεως. Ο ελληνικός λαός με την Ορθόδοξη Εκκλησία και λοιπούς πολιτιστικούς φορείς διαδήλωσαν στους δρόμους της χώρας δείχνοντας με ένα μοναδικό και δυναμικό τρόπο το δίκαιο του ελληνισμού για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Δυστυχώς, για εμάς, έμελλε να ήταν και ένα φωτεινό πυροτέχνημα στο νέο σκοτείνιασμα του πνευματικού μας ουρανού που φαίνονταν πως διερχόταν. Διεισδύοντας όλο και πιο βαθιά μέσα στον υλισμό, τον καταναλωτισμό και τον ηδονισμό των αισθήσεων υπό το ευρύτερο πολιτικό κλίμα της Πασοκοκρατίας και του δανεικού σοσιαλισμού**, οι Έλληνες ως λαός και ως έθνος ξέχασαν σταδιακά ποιοι είναι, την κληρονομιά που φέρουν και ποια η θέση τους στο ιστορικό γίγνεσθαι. Μεταλλάχθηκαν αργά και σταθερά σε έναν βαλκανικό λαό με ανατολίτικες συνήθειες και δυτικά γούστα.
Και όπως ορίζει ο πνευματικός νόμος, όταν ο άνθρωπος επιτρέψει την ύλη και τον κόσμο να τον απορροφήσει πνευματικά και να εισέλθει μέσα του καρδιακά, τότε χάνει τον εαυτό του, παραδίδει το αυτεξούσιο του σε άλλους (ηγέτες, ειδικούς, πάθη, επιθυμίες) και η πτώση του γίνεται κατακόρυφη μέχρι την οριστική του σύγκρουση με την αλήθεια και την δικαιοσύνη.
Ξεχάσαμε να είμαστε Έλληνες, απωλέσαμε την
ελληνικότητα μας και ως φυσικό επακόλουθο ήταν να αφήσουμε πίσω και τον όρο Μακεδονία που τόσο βαραίνει τις πλάτες μας και τόσο μας θυμίζει παλαιά και ένδοξα μεγαλεία που αδυνατούμε να εκφράσουμε.
Το Αιγαιακό Ζήτημα ως απώλεια του συναισθήματος
Το Αιγαίο Πέλαγος είναι μια πανέμορφη θάλασσα για τους τουρίστες, είναι θαλάσσια δίοδος για τους γεωγράφους και μία γέφυρα πολιτισμών για τους ιστορικούς. Για εμάς τους Έλληνες είναι κάτι πολύ βαθύτερο και πολυτιμότερο, είναι η καρδιά του Ελληνισμού.
Όπως ο ανθρώπινος οργανισμός αναπτύσσεται και εξελίσσεται γύρω από την καρδιακή χώρα και όλες οι φλέβες ξεκινούν από την καρδιά και σε αυτήν καταλήγουν, έτσι κι ο ελληνικός πολιτισμός έχει ως καρδιά του το Αιγαίο και από εκεί ξεκινούν όλα τα πολιτισμικά του ρεύματα και εκεί καταλήγουν.
Το Αιγαίο Πέλαγος συμβολίζει την εξωστρέφεια του Έλληνα, την αγάπη του για τον κόσμο και τον άνθρωπο, την έκφραση λόγου, το ελεύθερο πνεύμα του, την ανήσυχη φύση του…
Και ύστερα επικράτησε ο υλισμός! Και ο άνθρωπος ”υλοποιήθηκε”. Από αίμα και πνεύμα, από ψυχή και σώμα, μετατράπηκε σταδιακά σε ένα βιολογικό ον που καλύπτει τις ανάγκες του, τεχνητές και μη, και η μόνη του απασχόληση είναι πως θα ξοδέψει την μέρα του και που θα σπαταλήσει την ενέργεια του. Η καρδιά του σκλήρυνε, έχασε την ανθρωπιά του και το φιλότιμο του (παγκοσμίως άγνωστη λέξη που με τον καιρό χάνεται και εντός της πατρίδας μας), αδιαφόρησε για τον πλησίον του και τον τόπο του, για τις αξίες του και τα ιδανικά του. Ιδανικό του πλέον είναι μόνο το άτομο του, έγινε πρώτα ατομιστής και μετά μηδενιστής, διότι το ένα οδηγεί νομοτελειακά στο άλλο με βάση τον πνευματικό νόμο. Σημασία έχει να περνάει καλά, να γεμίζει η κοιλιά, να χαίρονται τα μάτια, να ακούν ωραία και φιλήσυχα λόγια τα αυτιά για να μην ταράζονται και μας ξυπνούν κατά διαστήματα οι εκκωφαντικοί θόρυβοι της πραγματικότητας και της συνειδήσεως.
Ο κατά φύσιν συναισθηματικός ελληνικός λαός, αλλοιώθηκε ηθικά και πνευματικά, μεταλλασσόμενος σε έναν αδηφάγο καταναλωτικό λαό, ο οποίος ”πεινάει” πνευματικά για μια Ιδέα και ”διψάει” για Αγάπη, βρίσκεται αθόρυβα και ασυνείδητα σε αναζήτηση για πνευματική τροφή και διακατέχεται από ακόρεστη δίψα. Θέλει να βρει τον Θεό του ξανά και δεν ξέρει που να ψάξει, κι ας είναι η πηγή δίπλα του, στην ίδια γειτονιά, σε ένα βιβλίο που υπάρχει μέσα στο σπίτι του. Θέλει να αγαπήσει τον εαυτό του για αυτό που είναι αλλά δεν μπορεί, πιστεύει πως δεν αξίζει να αγαπηθεί, διότι έτσι του έμαθαν οι πολιτικοί ταγοί της μεταπολίτευσης και οι ψυχολογικές επιχειρήσεις που εφάρμοσαν με δόλο και επιμονή. Και έτσι, μην μπορώντας να αγαπήσει και να αγαπηθεί, βρίσκει λίγη ψεύτικη αγάπη και παρηγοριά στα υλικά αγαθά, στις απολαύσεις και στις στείρες νοητικές αναζητήσεις.
Το συναίσθημα είναι φωλιασμένο μέσα του, εκδηλώνεται κατά καιρούς με ποικίλους τρόπους, κυρίως με αρνητικούς, διότι όταν ένα συναίσθημα καταπιέζεται και φυλακίζεται για πολλά χρόνια, αρρωσταίνει η ψυχή και το σώμα. Και αφού αρρώστησε η ελληνική ψυχή μας και νέκρωσε η καρδιά μας, τα ”σωματικά” σημάδια στην πατρίδα μας είναι ορατά σε όλο το Αιγαίο Πέλαγος.
Το Κυπριακό Ζήτημα ως απώλεια των ορίων
Η οριοθέτηση μας ως ανθρώπινα πλάσματα σε μία κοινωνία και ως επικοινωνιακές υπάρξεις σε έναν διάλογο προδιαθέτει ένα βασικό επίπεδο αυτογνωσίας, αυτοεκτίμησης και αντιλήψεως. Χωρίς αυτά τα βασικά στοιχεία, δεν μπορεί να δομηθεί ένας συνειδητός άνθρωπος με πλήρης κατανόηση του εαυτού του και με ψυχική υγεία, επομένως οι ψυχολόγοι και οι ειδικοί της επιστήμης της ψυχοθεραπείας θα ανέφεραν πως ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να εκπροσωπήσει ορθά τον εαυτό του και δεν δύναται να προσδιορίσει τα όρια του δεδομένου της προβληματικής του ψυχολογικής ανάπτυξης κατά την ενηλικίωση του.
Σε εθνικό επίπεδο, ένας λαός που δεν έχει όρια εσωτερικά και δεν διακατέχεται από σεβασμό προς
τα όρια του πλησίον του, αυτός ο λαός έχει απωλέσει κάθε ηθικό μέτρο και κάθε πνευματικό κανόνα. Η απώλεια των δικών του ορίων σε προσωπικό βαθμό, τον έφερε σταδιακά στην απώλεια των ορίων του συνανθρώπου του και του συντοπίτη του για να τον οδηγήσει νομοτελειακά στην απώλεια των δικών τους εθνικών ορίων.
Η έλλειψη ορίων από την μία πλευρά, θα επιφέρει την καταπάτηση των ορίων από την άλλη, όπως και έγινε. Οι Έλληνες ξέχασαν τα όρια της πατρίδας τους και λησμόνησαν πως ο Ελληνισμός ως πνευματική οντότητα δεν έχει σύνορα. Τα όρια καταργήθηκαν μπροστά στο νεοπλουτισμό, την υφαρπαγή, την απληστία, την φιλαργυρία, την καλοπέραση, την φιληδονία και τα τόσα άλλα δεινά που φέρνουν την πνευματική πτώση του ανθρώπου και του έθνους υποβιβάζοντας το από πολιτιστικό έθνος με αξίες και ιδεώδη σε ένα σαρκικό λαό που υπηρετεί μόνο τις αισθήσεις του…
Η τραγωδία της Κύπρου ήταν ένα ιστορικό δράμα και ένας ελληνικός οιωνός για την μελλοντική μας εθνική απώλεια και την αμφισβήτηση της οριοθέτησης μας στο γεωγραφικό, γεωπολιτικό και πολιτισμικό χώρο. Η αδυναμία και αβουλία της οριοθέτησης της ΑΟΖ και των φυσικών μας ορίων αποδεικνύει οδυνηρά πως υπάρχει λήθη της ελληνικής ιστορίας και της ελληνικής δυναμικότητας.
Όποιος οραματίζεται μια μεγαλύτερη Ελλάδα και έχει μια μεγαλύτερη ιδέα για τον Ελληνισμό, θα πρέπει να αναζητήσει πρώτα μια μεγαλύτερη πνευματικότητα και να πιστέψει σε έναν μεγαλύτερο ”θεό” πέρα απ’ τον εαυτό του.
Συμπέρασμα
Ο Ελληνισμός έχει υποστεί τριπλή απώλεια της προσωπικότητας του, η πρώτη στο νου μέσα από την παράδοση του ονόματος του και της θέσης του, η δεύτερη στην καρδιά του μέσα από αλλοίωση του ήθους του και της προθέσεως του και η τρίτη στη συμπεριφορά του μέσα από τις καταχρήσεις του και την γενική του απάθεια. Όπως ο άνθρωπος δίνει δικαίωμα στον Διάβολο και αυτός κατακτάει πρώτα τον νου, μετά εισχωρεί στην καρδιά του και ύστερα αλλάζει την συμπεριφορά του, έτσι έπραξε και η πολιτική μεταπολιτευτική ηγεσία πουλώντας ατομικά δικαιώματα στον μέσο Έλληνα και εισπράττοντας ψυχές και συνειδήσεις.
Τα εθνικά θέματα δεν είναι θέματα που πρέπει να λυθούν πάση θυσία. Είναι ζητήματα που ζητούν λύση και δικαίωση χωρίς φόβο και πάθος αλλά με διαύγεια, με βούληση και με όραμα. Τα εθνικά προβλήματα δεν λύνονται από προβληματικούς πολιτικούς και από συμπλεγματικούς ανθρώπους. Τα εθνικά ζητήματα αντιμετωπίζονται ως πνευματικά ζητήματα και ως καταστάσεις οι οποίες προέκυψαν από την πτώση του εθνικού πνεύματος.
Όλες οι πρόσφατες κρίσεις του Ελληνισμού, οικονομική, πολιτική, μεταναστευτική, υγειονομική, κοινωνική δεν είναι παρά εκφάνσεις της μίας, μοναδικής και καθολικής κρίσεως, αυτής της πνευματικής. Γι’ αυτό τον λόγο, τα εθνικά ζητήματα δύναται να διευθετηθούν μέσα από πνευματικές αρχές και πνευματικές μεθόδους ως ευρύτερα μικροπροβλήματα του μεγάλου ιστορικού
Ανατολικού Ζητήματος.Υποσημειώσεις:* Μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, θα μπορούσε να είχε δοθεί ένα διαφορετικό ιστορικό όνομα στη περιοχή αντί αυτού της Μακεδονίας. Ο λόγος που παρέμεινε και επαναχρησιμοποιήθηκε ήταν επειδή οι Η.Π.Α., οι οποίες διέλυσαν την τότε Ομοσπονδία κρατών, επιθυμούσαν να δημιουργήσουν ένα κράτος ανάχωμα για μελλοντικές πιέσεις στην Ελλάδα και για διαμόρφωση νέων συνόρων και κρατών.** Δανεικό σοσιαλισμό ονομάζω την εισαγωγή και την εφαρμογή των σοσιαλιστικών ιδεών επί ΠΑΣΟΚ με δανεικά χρήματα από το εξωτερικό και τις τράπεζες, την ληστρική επιδρομή των κρατούντων στα δημόσια ταμεία και την διοχέτευση ”ψεύτικων” χρημάτων στην αγορά με απώτερο σκοπό την πλήρης καθυπόταξη του λαού στο εύκολο χρήμα, στη φιλαργυρία και στην φιληδονία.
Πηγή:
neopolitika.gr
Oι περισσότεροι διαβάζουν και ΕΔΩ...
Σύνδεσμος άρθρου ⤶