Μ. Κοττάκης: ΘΑΥΜΑ δεν ήταν... Αλλά ήταν ένα συγκλονιστικό σημάδι αυτό που θα σας διηγηθώ

Χίλια περιστέρια

Μανώλης Κοττάκης

ΘΑΥΜΑ δέν ήταν. Αλλά ήταν ένα συγκλονιστικό σημάδι αυτό πού θά σάς διηγηθώ

Γιά όσους βεβαίως αναζητούν τήν πνευματικότητα πέρα από τά εγκόσμια. Γιά όσους ψάχνουν τήν γαλήνη καί τήν πληρότητα μακριά από τόν βούρκο καί τήν βρωμιά τού δημοσίου βίου. Γιά όσους η πίστη είναι τό καταφύγιό τους, μακριά από τήν διαβολή καί τό άσκοπο βουητό.

Συνέβη κατά τήν διάρκεια τής λιτάνευσης: τής κάρας τού Αγίου Νεκταρίου στήν παραλία τής Αίγινας τήν Τετάρτη τό μεσημέρι. Τρία ολόκληρα χρόνια, από τό 2019. Τότε είχε επιτραπεί τελευταία φορά στούς ορθοδόξους χριστιανούς νά ασκήσουν μέ ελευθερία τά θρησκευτικά τους καθήκοντα, καθώς ως γνωστόν οι συναθροίσεις δέν επιτρέποντο κατά τήν πανδημία. (Μέ εξαίρεση βεβαίως τό ραμαζάνι καί τό μπαϊράμι τών μουσουλμάνων τής Θράκης, τήν συγκέντρωση τών αριστερών έξω από τό εφετείο, τίς πορείες τού ΚΚΕ στό κέντρο τών Αθηνών καί τίς παρελάσεις υπερηφάνειας τών ΛΟΑΤΚΙ. Αυτές επιτρέποντο!)

Η ημέρα ήταν συγκλονιστικά ηλιόλουστη, (πάντα βγαίνει ο ήλιος στήν λιτανεία ακόμη καί άν τυχόν βρέχει), τό φώς τού νησιού άπειρο καί εκπληκτικό, η ατμόσφαιρα συγκινητική.

Χιλιάδες πιστών από όλη τήν Ελλάδα, τήν Ρουμανία (όπου ο Άγιος είναι ιδιαίτερα αγαπητός) καί τήν Σερβία είχαν συγκεντρωθεί στήν προκυμαία, προκειμένου νά παρακολουθήσουν τήν λιτάνευση τής εικόνας καί τής Αγίας Κάρας. Τά πλοία τής γραμμής επισήμως απεργούσαν, ωστόσο μέ άδεια τών συνδικαλιστών είχαν δέσει από τήν προηγούμενη στό λιμάνι τού νησιού καθώς καί στά λιμάνια τού Αγκιστρίου καί τών Μεθάνων σέ διασπορά γιά νά μεταφέρουν τό απόγευμα πρός Πειραιά τούς προσκυνητές, οι οποίοι είχαν συρρεύσει στό νησί από τίς προηγούμενες μέρες. Οι ντόπιοι οι οποίοι τό 2020 είχαν παραβιάσει τά μέτρα τών κύριων Γεραπετρίτη καί Σκέρτσου γιά νά παρακολουθήσουν μυστικά τήν αγρυπνία πού γινόταν στήν μνήμη τού Αγίου στό μοναστήρι τής Αγίας Τριάδος (μεταξύ αυτών καί ο υπογράφων), αυτήν τήν φορά ήταν ελεύθεροι νά παρακολουθήσουν τήν συγκινητική τελετή καθώς όλοι γνωρίζουν ότι ο Άγιος Νεκτάριος, ο Άγιος μετ εμποδίων όπως τόν ονομάζω (θά εξηγήσω παρακάτω γιατί) ταύτισε ένα μεγάλο κομμάτι τής ζωής του μέ τήν ζωή τών φτωχών ανθρώπων τού νησιού στίς αρχές τού 20ού αιώνα.

Όλα ήταν έτοιμα λοιπόν γιά τήν λιτανεία. Η φιλαρμονική τού Δήμου παρατεταγμένη καί άψογη, οι μαθητές όλων τών σχολείων, μέ τά χέρια σταυρωμένα καί μέ βήμα αργό όπως επιβαλλόταν από τήν ημέρα, τά τρία καράβια ο «Απόλλων», ο «Φοίβος» καί ο «Άγιος Νεκτάριος» δεμένα στό λιμάνι έτοιμα νά ξεσηκώσουν τόν κόσμο μέ παρατεταμένα σφυρίγματα, τά μικρά παπαδάκια μέ τά εξαπτέρυγα στό χέρι, ο δρόμος σπαρμένος μέ σκίνα η στιγμή είχε φθάσει.

Όταν η πομπή μέ τήν λιτανεία στήν οποία επί κεφαλής ήτανε ο τοπικός Μητροπολίτης Εφραίμ καί η 45χρονη δυναμική ηγουμένη τού μοναστηριού Τιμοθέη φάνηκαν στήν αρχή τής παραλίας καί άρχισε η πορεία κατά μήκος αυτής, συνέβη κάτι αξιοπερίεργο. Πρωτόγνωρο. Σημαδιακό. Εκατοντάδες περιστέρια, χίλια πιθανόν όσα καί τού γνωστού τραγουδιού, έκαναν τήν εμφάνισή τους πάνω από τήν λιτανεία καί πέταξαν σέ ένα πυκνό σχηματισμό κυκλικά πάνω απ τό λιμάνι σάν νά υποδέχονταν ξανά τόν Άγιο μετά τήν τρίχρονη απουσία του! Πώς βλέπουμε τά μαχητικά αεροσκάφη μας στίς παρελάσεις νά σκίζουν τόν ουρανό καί νά πετούν πάνω απ τά κεφάλια μας μέ υπερηχητικούς θορύβους; Ακριβώς αυτό! Μέ τήν διαφορά, ότι τά περιστέρια δέν ήτανε 10-20 όπως τά αεροσκάφη. Ήταν εκατοντάδες. Τρείς φορές έκαναν μέ άψογο σχηματισμό τό ένα δίπλα στό άλλο τόν κύκλο πάνω από τήν λιτανεία, στό ύψος τής παλαιάς προβλήτας. Μέ φοβερή ταχύτητα. Καί έπειτα προσγειώθηκαν λαμβάνοντας μέ πάσα επισημότητα τίς θέσεις τους στό γείσο τής οροφής ενός παλιού νεοκλασσικού κτιρίου τού νησιού, όπως τά βλέπετε στήν φωτογραφία. Κάθισαν ευθυτενή μέ τό βλέμμα εστιασμένο από ψηλά στό λιμάνι καί στήν εικόνα τού Αγίου σάν άνθρωποι. Σάν νά έλαβαν τίς θέσεις τών επισήμων γιά νά παρακολουθήσουν τήν λιτανεία. Καί δέν κουνήθηκαν από αυτές μέχρι τήν λήξη της.

Τά ξέρουμε εμείς στό νησί αυτά τά περιστέρια. Φωλιάζουν συνήθως στίς φυλακές τής Αίγινας, στά ερείπιά τους ακριβέστερα, εκεί πού κάποτε βασανίζονταν άνθρωποι από τήν δικτατορία. Σπανίως, γιά νά μήν πώ ποτέ, τά έχω δεί νά πετούν σέ σμήνος. Στήν παραλία. Κι όμως. Εμφανίστηκαν ξανά στά λευκά σάν νά έχουν φορέσει τά γιορτινά τους τρία χρόνια από τήν απαγόρευση τής θρησκευτικής αυτής τελετής, η οποία είχε ως αποτέλεσμα μάλιστα νά μήν μπορέσουμε νά γιορτάσουμε τά 100 χρόνια από τήν εκδημία τού Αγίου γιά νά αποδώσουν τιμές. Άν δέν είναι ευλογημένο σημάδι αυτό, τί είναι; Ο Άγιος όπως καμμιά φορά μού λέει καί η ηγουμένη, τά «οικονομεί» όλα. Ο κοσμικός χρόνος είναι πολύ διαφορετικός από τόν ορθόδοξο, πνευματικό άλλως τε. Δέν υπάρχει βιασύνη στήν αιωνιότητα. Ο χρόνος δέν ορίζεται από τήν ταχύτητα καί τά αγχωτικά «εδώ καί τώρα». Αλλά από τήν γαλήνη τής πληρότητας. Τί σήμερα, τί αύριο.

Ίσως νά μήν ήταν γραφτό νά εορταστούν τά 100 του χρόνια από τήν εκδημία τού Αγίου τό 2020. Ίσως ο εορτασμός τής μνήμης του νά ξεκίνησε μέ τήν συγκλονιστική ταινία τής Γελένα Πόποβιτς «Ο άνθρωπος τού Θεού», στήν οποία ο Άγιος τών φτωχών καί τών ανέργων, τών κατατρεγμένων καί τόν ανέστιων, τών επωνύμων καί τών ανωνύμων δίδαξε πώς τό ιδεατό είναι η άσκηση εξουσίας μέ τήν καλοσύνη καί όχι μέ τήν επιβολή καί τόν αυταρχισμό. Ίσως ο εορτασμός νά συνεχίστηκε καί χθές μέ αυτήν τήν πανηγυρική πτήση τών εκατοντάδων περιστεριών πού είναι ταυτισμένα στήν θρησκεία μας μέ τό Άγιο Πνεύμα. Ίσως ακόμη ακόμη καί τό γεγονός ότι τήν ημέρα τού εορτασμού τής μνήμης του είχε κηρυχθεί πανελλαδική απεργία, ένα ακόμη εμπόδιο στά τόσα, πού ξεπεράστηκε όμως καθώς τά πληρώματα δέχτηκαν νά τήν σπάσουν μερικώς καί νά μεταφέρουν κόσμο από τό νησί πρός τόν Πειραιά, είναι κι αυτό ένα σημάδι συνέχειας τού εορτασμού τών 100 χρονών από τήν εκδημία του.

Όποιος μελετήσει τήν ζωή τού Θρακιώτη Αγίου θά διαπιστώσει ότι ήταν μιά ζωή μετ εμποδίων, η οποία συνεχίστηκε καί μετά τήν εκδημία του καί μετά τήν αγιοποίησή του. Γι αυτό τόν αποκαλώ Άγιο μετ εμποδίων. Σέ όλους όσοι πιστεύουν βεβαίως ότι τήν πνευματικότητα μπορεί κανείς νά τήν αναζητήσει μόνο στά εγκόσμια καί στά υλικά, στίς τιμές καί όχι στίς αξίες καί σέ κάθε περίπτωση πέρα από αυτά (είναι τό γνωστό θέμα πού προκάλεσε τήν κόντρα τού φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου μέ κάποιον ομόλογό του), όλα αυτά μπορεί νά αποτελούν άρρητα ρήματα. Νά μήν ενδιαφέρουν, νά μήν κεντρίζουν. Νά μή γίνονται πιστευτά. Κανείς δέν μπορεί νά τούς υποχρεώσει νά πλησιάσουν, νά ακουμπήσουν καί νά καταλάβουν πόσο άδεια είναι η ζωή χωρίς Χριστό καί Ορθοδοξία. Τί χάνουν. Δικαίωμά τους ασφαλώς. Γιά όλους εμάς όμως πού θεωρούμε τήν πίστη καί τήν αναζήτηση πέρα από τά εγκόσμια ως ξεχωριστό συστατικό τής ταυτότητάς μας, όλα όσα συνέβησαν στό νησί τό μεσημέρι τής Τετάρτης είναι ένα βραβείο γιά τήν υπομονή.

Βραβείο γιά τούς χιλιάδες Ρουμάνους επισκέπτες, κυρίως, νέα ζευγάρια πού ήρθαν νά προσκυνήσουν τόν Άγιο μέ πούλμαν κατ ευθείαν από τό Βουκουρέστι. Μένοντας όλο τό βράδυ στήν αγρυπνία καί μέ λίγες μόνο ώρες ύπνου παρακολούθησαν τήν λιτανεία. Βραβείο γιά τά καράβια πού χάλασαν τόν κόσμο μέ τά διαπεραστικά σφυρίγματά τους καθώς είναι άγνωστο πόσο δεμένα ψυχικώς είναι τά πληρώματά τους μέ τό μοναστήρι. Καί πόσο τακτικά η ηγουμένη του στέλνει μικρά δώρα πρός αναγνώριση τών υπηρεσιών τους. Είναι βραβείο, τέλος, γιά όλους μας αυτή η εκπληκτική πτήση τών δεκάδων περιστεριών πάνω από τήν πομπή τής λιτανείας, τρείς φορές μάλιστα. Στά χρόνια πού έφυγαν, στά χρόνια τού περιορισμού τής ελευθερίας γιά χάρη τής πανδημίας, η πολιτεία έκανε διακρίσεις, διώξεις καί απαγορεύσεις. Έκανε διακρίσεις εις βάρος τών ορθοδόξων χριστιανών οι οποίες ποτέ δέν θά ξεχαστούν από τήν Εκκλησία καί τό πλήρωμά της, κύριε Γεραπετρίτη καί κύριε Σκέρτσο. Αναγκαστήκαμε, νομιμόφρονες άνθρωποι, πού δέν έχουμε πάει ποτέ στήν ζωή μας ούτε ανάποδα σέ μονόδρομο, νά παραβιάσουμε τόν νόμο σας τό 2020 γιά νά μπούμε μέσα από ένα κρυφό μονοπάτι στόν ναό τού Αγίου καί νά παρακολουθήσουμε τήν αγρυπνία η οποία ήταν απαγορευμένη από τήν Πολιτεία. Μέχρι καί σέ τοίχους σκαρφαλώναμε γιά νά τά καταφέρουμε επειδή είχαν μπεί μέ εντολές σας λουκέτα ντροπής στίς σιδερένιες πόρτες γύρω από τήν εκκλησία. Ποτέ δέν θά ξεχάσω στήν ζωή μου τούς κύκλους πού κάναμε μαζί μέ τόν θείο μου Νεκτάριο περιμετρικά τών τοίχων τής Εκκλησίας μέσα στό μαύρο σκοτάδι γιά νά βρούμε δίοδο εισόδου.

Αλλά η υπομονή από τήν οποία είχε άφθονη ο Άγιος καί έχει κληροδοτήσει καί σέ μας πού τόν αγαπάμε, νίκησε. Καί θά νικά. Είμαστε εδώ.

Πηγή: estianews.gr