Η θάλασσα είναι γενικά "το βασίλειο των ήχων" διότι ο ήχος μεταδίδεται στο νερό 5 φορές πιο γρήγορα απ' ό,τι στον αέρα. Επομένως υπάρχουν δύο τρόποι για να εντοπίσεις ένα υποβρύχιο: 1) να "ακούσεις" τον θόρυβο που αυτό παράγει καθώς κινείται μέσα στο νερό, κυρίως από την έλικά του, και 2) να στείλεις ηχητικά κύματα να ανακλαστούν πάνω του και να επιστρέψουν στον δέκτη σου. Η πρώτη διαδικασία γίνεται με τα λεγόμενα "παθητικά σόναρ" και η δεύτερη με τα "ενεργητικά σόναρ". Τα υποβρύχια γενικά διακρίνονται σε πυρηνοκίνητα και συμβατικής πρόωσης. Πυρηνοκίνητα υποβρύχια διαθέτουν μόνο οι υπερδυνάμεις, οπότε θα ασχοληθώ εδώ μόνο με τα συμβατικής πρόωσης. Για να κινηθεί ένα υποβρύχιο κάτω από το νερό διαθέτει ηλεκτρικούς συσσωρευτές (μπαταρίες) οι οποίοι κινούν τις μηχανές του. Για να φορτιστούν όμως οι μπαταρίες είναι αναγκαίο να δουλέψει ένας κινητήρας ντήζελ ο οποίος από κάπου πρέπει να λάβει οξυγόνο για να κάνει την καύση του. Το υποβρύχιο πρέπει ανά τακτά χρονικά διαστήματα να υψώνει πάνω από την επιφάνεια του νερού έναν "αναπνευστήρα" από τον οποίο να διοχετεύει οξυγόνο στον κινητήρα ντήζελ, για να φορτίζει τις μπαταρίες του. Όμως ακόμη κι ο σωλήνας του αναπνευστήρα μπορεί να γίνει αντιληπτός από τα ραντάρ αεροπλάνων ή ελικοπτέρων και να κινδυνεύσει να εντοπιστεί και να καταστραφεί το υποβρύχιο. Αυτή την παλιά τεχνολογία της συχνής χρήσης του αναπνευστήρα έχουν τα υποβρύχιά μας Τύπου 209 (και τα αντίστοιχα τουρκικά) τα οποία μπορούν να μείνουν σε κατάδυση χωρίς χρήση αναπνευστήρα περίπου 4-5 μέρες το πολύ, και μόνο αν πλέουν με πολύ μικρή ταχύτητα κάτω των 4 κόμβων. Εννοείται, πως αν το υποβρύχιο αναγκαστεί να κάνει κάποιο "σπριντ" με πολλούς κόμβους, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, ο χρόνος μέχρι την επόμενη χρήση αναπνευστήρα ελαττώνεται δραματικά. Με τη νέα τεχνολογία αναερόβιας πρόωσης όμως που χρησιμοποιούν τα υποβρύχια Τύπου 214, δεν χρειάζεται να ανεβεί αναπνευστήρας στην επιφάνεια παρά έπειτα από 15 ή και περισσότερες μέρες - το ακριβές χρονικό διάστημα είναι απόρρητο και εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την ταχύτητα με την οποία κινείται το υποβρύχιο σε κατάδυση.
Επομένως με την πολύ πιο αραιή χρήση του αναπνευστήρα, τα υποβρύχια Τύπου 214 έχουν λύσει μόνο το πρόβλημα του εντοπισμού τους από ραντάρ στην επιφάνεια. Επίσης επειδή έχουν ενσωματώσει πιο προηγμένες τεχνολογίες απόσβεσης κραδασμών, είναι σίγουρα και πιο δύσκολο να εντοπιστούν με παθητικά σόναρ, ιδίως αν εκμεταλλευτούν κιόλας τις διαφορές αλατότητας των επιπέδων του νερού ή τις θερμοκρασιακές διαφορές τους - τις λεγόμενες "θερμοκλίνες". Το πρόβλημα του εντοπισμού τους όμως από τα ενεργητικά σόναρ παραμένει, γιατί έχει να κάνει μόνο με τις διαστάσεις του υποβρυχίου και με τη γωνία που προσπίπτει πάνω του ο ηχητικός παλμός του ενεργητικού σόναρ - το λεγόμενο "πινγκ". Επομένως τα υποβρύχια αναερόβιας πρόωσης όπως τα Τύπου 214 δεν είναι άτρωτα, απλώς δίνουν πολύ μεγαλύτερη επιχειρησιακή ευελιξία σε ένα καλά εκπαιδευμένο πλήρωμα, το οποίο μπορεί να στήνει πολύ πιο αποτελεσματικά ενέδρες στον αντίπαλο αφού μπορεί να λαμβάνει κάπου κατάλληλη θέση από πολλές μέρες πριν και να περιμένει το θήραμά του εντελώς αθόρυβο και αθέατο. Όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα και σε ασκήσεις, τα υποβρύχια αναερόβιας πρόωσης μπορούν να διαπεράσουν την άμυνα ακόμη και μιας αμερικανικής ομάδας κρούσης αεροπλανοφόρου η οποία είναι πολυεπίπεδη, πολυπρόσωπη και εξαιρετικά σύγχρονη.
