by Tyler Durden
On the table from Pepe Escobar, a geopolitical banquet – served by some of the best independent analytical minds from Bursa to Diyarbakir.
ISTANBUL – The scene is a Circassian restaurant off fabled Istiklal street in historic Beyoglu. On the table, a geopolitical banquet – served by some of the best independent analytical minds from Bursa to Diyarbakir. The menu, apart from a meze feast, is simple: only two broad questions about Sultan Erdogan’s approach to BRICS and to Syria.
Here’s a concise synopsis of our dinner – more relevant than a torrent of Western-manufactured word salads. Enjoy it with a hefty dose of the best arak. And let the table have the first – and last – word.
On BRICS:
“Türkiye feels itself as part of the West. If we look at our political party leaderships and Turkish elites, right-wing or left-wing, there’s no difference. Maybe a little bit part of the East… Ankara is using its membership in BRICS as a bargaining chip against the West.”
Türkiye simultaneously could be a member of BRICS and NATO?
“Erdogan has no clear future plans. After Erdogan there’s no clear answer for the future of the AKP party. They could not establish a normal, permanent system. We have a governmental system just for Erdogan. We are receiving gas from Russia. We buy materials from China, assembling them in Turkish factories and selling them to Europe and the U.S. We have advantages in foreign trade compared to the EU, according to statistics published by the Turkish government. The biggest trade deficit is against Russia – and then China. This is our special position – and explains why Ankara does not want to lose the Eastern option. And at the same time we depend on the West to defend ourselves. All that explains our unique foreign policy behavior.”
So there’s no guarantee Ankara will agree to become a BRICS partner?
“No. But Ankara will not completely close the door to BRICS. Türkiye knows the West is losing its power. There are new dynamics, rising powers, but at the same time we are not a completely independent power.”
On the three pillars of Turkish society:
“You can’t think about geopolitics without ideology. Erdogan and the AKP decided that it’s only possible to integrate Türkiye with a liberal-Islamist project. Almost two generations have grown with them – and they don’t know what happened before. They are neo-Ottomans, Islamists, pro-Arabization guys. In Türkiye, if someone openly supports Islamism, he is Arabized, ideologically. Here we have three pillars. The first one is a nationalist view – we have right Kemalism and left Kemalism. The other one is a Western perspective. And the third one is Islamist, also divided in two factions; one is nationalist and the other is liberal Islamist, integrated with Western institutions, NGOs and capital. That’s why we can say that wokeism and Islamism are different sides of the same coin. These guys are using the Turkish state to maneuver in the broader Middle Eastern geography – but in fact they are focused on Western-minded neoliberal economy, politics, society.”
Neo-Ottomanism, revived:
“The West planned Syria together with them – the neo-Ottomans. During the Gaza war they kept sending oil to Israel, it was a P.R. thing for Erdogan, he needs to give this message to the grassroots anti-imperialist, Islamist part of Turkish society. The problem for Erdogan is that Türkiye is different from Arab countries, while Turkish capital is connected to the West, some of it connected with Russia, and Türkiye is dependent as much as 40% on Russian energy. Ankara needs to act in a balanced way, but that does not change the whole picture: Capital that supports Erdogan, and benefits from Erdogan, including 40% of the Turkish exports going to Europe. When it comes to BRICS, they can try to manage the relationship but they will never agree to join the BRICS directly.”
The Sultan never sleeps:
“Erdogan is a pragmatist. Ideological. He can sell out the Palestinians – easily. He may be very powerful, and grasp how the state system works, but he does not enjoy total obedience from society to rule. That’s why he’s always aiming for some sort of balance.”
Can we say that with Greater Idlibistan under the control of Türkiye’s MIT – with Jolani as one of their main assets, if not the top asset – the MIT knew about the capabilities of HTS, and they knew this would stop in Aleppo?
“Not all the way to Damascus. That was the original plan. The aim of the operation was attacking the regime, The aim was not the conquest of Damascus. This was the best unexpected result of the attack. The military leadership of HTS said, “we lost our best warriors in the first moments of the operation”. But then came the collapse of the Syrian Army.”
So what does Erdogan really want? Rule over Aleppo or over the whole of Western Syria?
“Syria was part of the Ottoman empire. In his dreams, this is still the Ottoman empire. But he knows Türkiye’s limits in trying to rule over Syria – and the Arab world, enraged, could align against Türkiye. It’s possible – partly – to have a proxy government in Damascus. This is what Erdogan wanted from the Assad government only six months ago. Erdogan was begging to Assad, ‘please come to the table’. It turned out that he was actually sincere. Jolani said “we were really anxious that Assad would accept the offer by Erdogan’. This was the Assad government’s big mistake. Assad had already lost the ability to rule the country. Ankara never wanted the sudden collapse of the Assad government. To rule this chaos is not easy. And Türkiye does not have the military capacity to do it. HTS also does not. And without Türkiye HTS cannot survive.”
So Syria as a province of neo-Ottomanism is not gonna happen?
“This is not just Türkiye’s strategy. This is American and Israeli strategy – to cantonize Syria. So they achieved something, but it’s not finished. We don’t know what’s gonna happen. Remember before October 7, geopolitically no one could foresee what happened in Gaza. In Turkey’s case, this was a joint project. It began in 2011. The main goal was so obvious, to integrate Syria into the Western world. That failed, but the Americans stayed there, because they created a brand called ‘ISIS’, American investment in the Kurds, and in the end Türkiye, what they got was Idlib; it was necessary at the time, because Syria, Russia, Iran, they are not like the Americans or American-connected Islamists, they are not a destructive power. Step by step they wanted to “earn” Türkiye, with the Astana process. Türkiye in the end stuck with the American policy, they waited and waited and waited, and now they have something other than what they wanted. And that’s an alarming situation for Türkiye – because they don’t want Syria to be partitioned. It’s not even certain that the Americans will let Türkiye train the new Syrian army. The West now has total economic leverage.”
Source: https://www.zerohedge.com/geopolitical/escobar-what-sultan-erdogan-really
O σουλτάνος τζογάρει με τους BRICS περιμένοντας τη Δύση
Στο τραπέζι σας… ένα γεωπολιτικό συμπόσιο – σερβιρισμένο από μερικά από τα καλύτερα ανεξάρτητα αναλυτικά μυαλά, από την Προύσα μέχρι το Ντιγιάρμπακιρ.
Φανταστείτε ένα τσερκεζικό εστιατόριο, κοντά στη θρυλική οδό Ιστικλάλ, στην ιστορική συνοικία Μπέιογλου.
Στο τραπέζι, ένα γεωπολιτικό συμπόσιο – σερβιρισμένο από μερικά από τα καλύτερα ανεξάρτητα αναλυτικά μυαλά, από την Προύσα μέχρι το Ντιγιάρμπακιρ.
Το μενού, πέρα από ένα γλέντι με μεζέδες, είναι απλό: δύο βασικά ερωτήματα σχετικά με την προσέγγιση του «Σουλτάνου» Erdogan προς τους BRICS και τη Συρία.
Σύμφωνα με τον αναλυτή Pepe Escobar, «Η Τουρκία αισθάνεται πως ανήκει στη Δύση.
Αν δούμε τις ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων και τις τουρκικές ελίτ, δεξιές ή αριστερές, δεν υπάρχει διαφορά.
Ίσως λίγο να ανήκει και στην Ανατολή… Η Άγκυρα χρησιμοποιεί τη συμμετοχή της στους BRICS ως διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στη Δύση».
Σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί η Τουρκία να είναι ταυτόχρονα μέλος των BRICS και του ΝΑΤΟ;
Η αλήθεια είναι πως «ο Erdogan δεν έχει ξεκάθαρα σχέδια για το μέλλον.
Στη μετά από αυτόν εποχή, δεν υπάρχει σαφής απάντηση για το μέλλον του κόμματος AKP.
Τα μέλη του δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα φυσιολογικό, μόνιμο σύστημα.
Στην Τουρκία έχουμε ένα κυβερνητικό σύστημα σχεδιασμένο αποκλειστικά για τον Erdogan.
Παίρνουν φυσικό αέριο από τη Ρωσία. Αγοράζουν υλικά από την Κίνα, τα συναρμολογούν σε τουρκικά εργοστάσια και τα πουλούν, κατόπιν, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με τα στατιστικά της τουρκικής κυβέρνησης, έχουν πλεονεκτήματα στο εξωτερικό εμπόριο σε σύγκριση με την ΕΕ.
Αλλά το εμπορικό έλλειμμα έναντι της Ρωσίας και της Κίνας είναι μεγάλο. Αυτή είναι η ιδιαίτερη θέση τους – και εξηγεί γιατί η Άγκυρα δεν θέλει να χάσει την επιλογή της Ανατολής.
Ταυτόχρονα, εξαρτώνται από τη Δύση για την άμυνά τους. Όλα αυτά εξηγούν τη μοναδική συμπεριφορά μας στην εξωτερική πολιτική».
Ως εκ τούτου, σημειώνει ο Escobar, η Άγκυρα δεν θα γίνει μέλος των BRICS, ωστόσο δεν θα κλείσει εντελώς την πόρτα τους.
«Η Τουρκία γνωρίζει ότι η Δύση χάνει τη δύναμή της. Υπάρχουν νέες δυναμικές, αναδυόμενες δυνάμεις, αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι εντελώς ανεξάρτητη δύναμη»
Οι τρεις πυλώνες της τουρκικής κοινωνίας
Σύμφωνα με τον Escobar, «Δεν μπορείς να σκεφτείς τη γεωπολιτική χωρίς ιδεολογία. Ο Erdogan και το AKP αποφάσισαν ότι η μοναδική επιλογή είναι το πολιτικό Ισλάμ, σε συνδυασμό με ένα πνεύμα φιλελευθερισμού.
Σχεδόν δύο γενιές έχουν μεγαλώσει με αυτή τη νοοτροπία – και δεν γνωρίζουν τι υπήρχε πριν. Είναι νέο-οθωμανοί, ισλαμιστές, υποστηρικτές της αραβοποίησης.
Στην Τουρκία, αν κάποιος υποστηρίζει ανοιχτά τον ισλαμισμό, ιδεολογικά θεωρείται αραβοποιημένος»
Υπάρχουν τρεις βασικοί πυλώνες. Ο πρώτος είναι η εθνικιστική οπτική – έχουμε τον δεξιό κεμαλισμό και τον αριστερό κεμαλισμό.
Ο δεύτερος είναι η δυτική προοπτική. Και ο τρίτος είναι ο ισλαμισμός, ο οποίος επίσης διαιρείται σε δύο φράξιες: η μία είναι εθνικιστική και η άλλη φιλελεύθερη ισλαμιστική, διαμορφωμένη σύμφωνα με δυτικούς θεσμούς, ΜΚΟ και κεφάλαια.
Γι’ αυτό μπορούμε να πούμε ότι η "woke κουλτούρα" και ο ισλαμισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Χρησιμοποιούν το τουρκικό κράτος για να ελιχθούν στη Μέση Ανατολή – αλλά στην πραγματικότητα επικεντρώνονται σε μια δυτικότροπη νεοφιλελεύθερη οικονομία, πολιτική και κοινωνία».
Νεοοθωμανισμός
Στη συνέχεια, όπως επισημαίνει ο αναλυτής, «Η Δύση σχεδίασε την πτώση Assad στη Συρία μαζί με τους νέο-οθωμανούς.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα συνέχισαν να στέλνουν πετρέλαιο στο Ισραήλ – ήταν μια επικοινωνιακή κίνηση για τον Erdogan.
Χρειάζεται να στείλει αυτό ένα μήνυμα στη λαϊκή, αντιαποικιοκρατική, ισλαμιστική μερίδα της τουρκικής κοινωνίας.
Το πρόβλημα για τον ίδιο είναι ότι η Τουρκία διαφέρει από τις αραβικές χώρες, ενώ το τουρκικό κεφάλαιο είναι συνδεδεμένο με τη Δύση, και ένα μέρος του με τη Ρωσία.
Επίσης, η Τουρκία εξαρτάται κατά 40% από τη ρωσική ενέργεια. Η Άγκυρα πρέπει να δρα ισορροπημένα, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη συνολική εικόνα: το κεφάλαιο που στηρίζει τον Erdogan και ωφελείται από αυτόν περιλαμβάνει και το 40% των τουρκικών εξαγωγών που κατευθύνονται προς την Ευρώπη.
Όταν πρόκειται για τους BRICS, μπορεί να προσπαθήσουν να διαχειριστούν τη σχέση, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσουν να ενταχθούν άμεσα.»
Ο Σουλτάνος δεν κοιμάται ποτέ
«Ο Erdogan είναι πραγματιστής και ας το παίζει ιδεολόγος. Μπορεί να πουλήσει τους Παλαιστίνιους – εύκολα.
Μπορεί να είναι πολύ ισχυρός και να κατανοεί πώς λειτουργεί το κρατικό σύστημα, αλλά δεν απολαμβάνει απόλυτη υπακοή από την κοινωνία για να κυβερνήσει. Γι’ αυτό προσπαθεί πάντα να διατηρεί μια κάποια ισορροπία.»
Σε ό,τι αφορά τη Συρία, «Στόχος δεν ήταν η Δαμασκός. Ο στόχος της επιχείρησης ήταν η επίθεση στο καθεστώς, όχι η κατάκτηση της Δαμασκού.
Αυτό ήταν το πιο καλό σενάριο. Η στρατιωτική ηγεσία της HTS είπε: "χάσαμε τους καλύτερους πολεμιστές μας στις πρώτες στιγμές της επιχείρησης". Αλλά μετά ήρθε η κατάρρευση του Συριακού Στρατού.»
Αλλά τι θέλει λοιπόν πραγματικά ο Erdogan: να κυβερνήσει το Χαλέπι ή ολόκληρη τη δυτική Συρία;
«Η Συρία ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στα όνειρά του, αυτή είναι ακόμα η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αλλά γνωρίζει τα όρια της Τουρκίας – και ο αραβικός κόσμος, εξοργισμένος, θα μπορούσε να συσπειρωθεί εναντίον της Τουρκίας αν τραβούσε το σχοινί.
Είναι δυνατόν – εν μέρει – να υπάρξει μια κυβέρνηση-μαριονέτα στη Δαμασκό.
Αυτό ήθελε ο Erdogan από την κυβέρνηση του Assad μόλις πριν από έξι μήνες.
Ο Erdogan ικέτευε τον Assad: "έλα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων". Αποδείχθηκε ότι ήταν πραγματικά ειλικρινής. Ο Jolani είπε: "ανησυχούσαμε πραγματικά μήπως ο Assad δεχτεί την πρόταση του Erdogan".
Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος της κυβέρνησης Assad.
Ο Assad είχε ήδη χάσει την ικανότητα να κυβερνά τη χώρα.
Η Άγκυρα δεν ήθελε ποτέ την αιφνίδια κατάρρευση της κυβέρνησης Assad.
Το να κυβερνήσεις αυτό το χάος δεν είναι εύκολο.
Και η Τουρκία δεν έχει τη στρατιωτική ικανότητα να το κάνει. Ούτε η HTS την έχει. Και χωρίς την Τουρκία, η HTS δεν μπορεί να επιβιώσει.»
Νέο-οθωμανική επαρχία
Σύμφωνα με τον αναλυτή, «Ο διαμελισμός της Συρίας δεν είναι μόνο στρατηγική της Τουρκίας. Είναι στρατηγική των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Έχουν πετύχει κάτι, αλλά δεν έχει τελειώσει. Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί. Θυμηθείτε, πριν από τις 7 Οκτωβρίου, γεωπολιτικά, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα συνέβαινε στη Γάζα.
Στην περίπτωση της Τουρκίας, αυτό ήταν ένα κοινό σχέδιο. Ξεκίνησε το 2011.
Ο βασικός στόχος ήταν προφανής: να ενσωματωθεί η Συρία στον δυτικό κόσμο.
Απέτυχε, αλλά οι Αμερικανοί παρέμειναν εκεί, επειδή δημιούργησαν ένα brand που ονομάζεται "ISIS", επένδυσαν στους Κούρδους, και στο τέλος, αυτό που πήρε η Τουρκία ήταν το Ιντλίμπ.
Ήταν αναγκαίο εκείνη την εποχή, γιατί η Συρία, η Ρωσία, το Ιράν δεν είναι όπως οι Αμερικανοί ή οι Αμερικανο-συνδεδεμένοι ισλαμιστές, δεν είναι καταστροφικές δυνάμεις.
Βήμα-βήμα, ήθελαν να "κερδίσουν" την Τουρκία μέσω της διαδικασίας της Αστάνα.
Στο τέλος, η Τουρκία κόλλησε με την αμερικανική πολιτική.
Περίμενε και περίμενε, και τώρα έχει κάτι διαφορετικό από αυτό που ήθελε. Και αυτή είναι μια ανησυχητική κατάσταση για την Τουρκία – επειδή δεν θέλει τη Συρία να διαμελιστεί.
Δεν είναι καν βέβαιο ότι οι Αμερικανοί θα επιτρέψουν στην Τουρκία να εκπαιδεύσει τον νέο συριακό στρατό. Η Δύση πλέον έχει τον απόλυτο οικονομικό μοχλό πίεσης.»
Απόδοση: bankingnews.gr