Οι πόλεμοι στη Συρία και την Ουκρανία διαμορφώνουν μια νέα παγκόσμια γεωπολιτική πραγματικότητα και θέτουν νέες προκλήσεις για την ελληνική εθνική στρατηγική. Η άνοδος στην εξουσία του Τραμπ και η νέα ατζέντα που επιχειρεί να εφαρμόσει αποτελεί το πιο πρόσφατο επεισόδιο σε μια διαδικασία μετάλλαξης του διεθνούς συστήματος. Αυτό το νέο διεθνές σύστημα έχει καινοφανή ποιοτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με το προηγούμενο.
Ένα από αυτά είναι η επαναφορά του ολοκληρωτικού πολέμου, ως προς τα μέσα, τις μεθοδολογίες, το χρόνο διάρκειας, τις απώλειες και τις υλικές ζημιές που προκαλεί αλλά και τις στοχοθετήσεις. Η καταστροφή της Συρίας (όχι απλώς του καθεστώτος Άσαντ) μας έδειξε ότι φεύγουμε από τους πολέμους περιορισμένων σκοπών, που υποτίθεται ότι ήταν πλέον μόνον αυτοί που θα συνέβαιναν και επιστρέφουμε σε εξαιρετικά πιο διευρυμένη γκάμα πολεμικών αναμετρήσεων.
Σε αυτούς περιλαμβάνονται και πόλεμοι ολοκληρωτικού χαρακτήρα που αποσκοπούν στην κατάληψη ή την εξάλειψη άλλης χώρας. Και μάλιστα η καταστροφή αυτή μπορεί να προκύψει πολύ γρήγορα, στο πλαίσιο ενός κεραυνοβόλου πολέμου (Blitzkrieg) και όχι δια μιας διευρυμένα χρονικά πολεμικής αναμέτρησης, όπως είναι αυτή που εξελίσσεται εδώ και τρία χρόνια στην Ουκρανία. Επιπροσθέτως, η καταστροφή της Συρίας μας δείχνει ότι οι συγκρούσεις που αναφέρονται ως πόλεμοι δια αντιπροσώπων, υβριδικοί πόλεμοι κλπ, δεν είναι κατ’ ανάγκην μια πιο ήπια μορφή πολέμου με περιορισμένους σκοπούς. Μπορεί να αποτελούν κομμάτια μιας σύνθετης πολεμικής διαδικασίας ολοκληρωτικού χαρακτήρα, η οποία αναφέρεται ως επαυξημένος πόλεμος (enhanced warfare).
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
