ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ 
Πριν από τρεις ημέρες επισκέφθηκα το σπίτι ενός καλού παιδικού μου φίλου, του Γιώργου. Μια φιλία που κρατάει πολλά χρόνια.
Ο φίλος μου κατοικεί σε μια διώροφη μεζονέτα στην Ανατολική Θεσσαλονίκη. Στο ισόγειο μένουν οι γονείς του και ο αιωνόβιος παππούς του, βετεράνος του πολέμου του ’40, ετών 96!
Η αλήθεια είναι ότι όποτε επισκέπτομαι το σπίτι του, έχω μέσα μου την κρυφή ελπίδα ότι θα μπορέσω να συναντήσω τον γλυκύ, πράο και σε πλήρη πνευματική διαύγεια γέροντα για να ξεκλέψω καμιά κουβέντα του.
Έτσι και προχθές, ο καλός Θεός μας τα έφερε έτσι και μας δόθηκε η ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον ηλικιωμένο ήρωα πολέμου. Καθώς μιλούσαμε, ο φίλος μου και εγγονός του, τον πληροφόρησε ότι πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε ένα ψήφισμα ορισμένων (ευτυχώς) οπαδών του ΠΑΟΚ το οποίο έλεγε ότι δεν προτίθενται να πολεμήσουν για την πατρίδα, διότι αδικείται η ομάδα τους!
Ο υπερήλικος γέροντας άκουσε αυτό που το έλεγε ο εγγονός του -με δυνατή φωνή λόγω βαρηκοϊας του γέροντα- και σκυθρώπιασε. Δεν σχολίασε κάτι άλλο, παρά μόνο είπε «ο Θεός να τους φωτίσει, σαν έρθει η ώρα να πολεμήσουν για την πατρίδα».
Ακούγοντας αυτή την κουβέντα, πήρα το θάρρος και τον ρώτησα «παππού, εσείς σαν ήρθε εκείνη η ώρα το 1940 στην Πίνδο δεν φοβόσασταν;».
«Πώς δεν φοβόμασταν παιδί μου», μου είπε. «Αλλά ο συγχωρεμένος ο υπολοχαγός μας, μας μάζεψε τότε μια χούφτα αμούστακα παιδιά-εγώ ήμουν 18,5 ετών- και μας μίλησε».
«Και τι σας είπε παππού που σας έκανε να νικήσετε το φόβο;».
«Μας είπε ότι «όλοι θα πεθάνουμε λεβέντες μου κάποια στιγμή. Εμείς έχουμε το δώρο από το Θεό να διαλέξουμε το πώς. Να πεθάνουμε από κάποια ασθένεια στα γερατειά ή να πεθάνουμε για το Χριστό, την Παναγία και την Πατρίδα μας. Το ξέρω ότι φοβάστε. Αλλά τι προτιμάτε; Να δειλιάσετε και να κρυφτείτε; Να πατήσει ο εχθρός τη λευτεριά σας και την οικογένειά σας; Και μετά από πολλά χρόνια, όταν στα γερατειά θα σβήνετε μέσα στα σάλια και τα φάρμακα να κουβαλάτε μέσα σας ότι δεν κάνατε αυτό που έπρεπε τότε; Ή να λευτερωθείτε από το φόβο και να αφήσετε τη ζωή σας στα χέρια Του Θεού πολεμώντας για τη λευτεριά, τη θρησκεία και την πατρίδα;».
«Και μετά σηκώθηκε παιδί μου ο υπολοχαγός, πολιτικός μηχανικός με γυναίκα και δύο παιδιά, αδιαφορώντας για τις σφαίρες του εχθρού και μας έκανε νεύμα χαμογελώντας και μας είπε «άντε πάμε να πεθάνουμε όρθιοι». Και πολεμήσαμε και αρκετοί από εμάς γυρίσαμε πίσω. Εκείνος όχι. Και μέχρι σήμερα παιδιά μου, δεν περνάει μέρα που να μην τον σκέφτομαι. Και τώρα που γέρασα τόσο και απλά περιμένω τον Κύριο να με πάρει κοντά του, αισθάνομαι ήσυχος, γιατί ξέρω ότι κάναμε αυτό που έπρεπε».
Μετά από αυτά ο παππούς δεν θέλησε να μιλήσει άλλο, παρά έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε να ταξιδέψει στις αναμνήσεις του.
Εμείς μη θέλοντας να τον κουράσουμε άλλο, φύγαμε με το φίλο μου και εγγονό του. «Ρε συ Γιώργη, ξέρεις τι σκέφτομαι;» του είπα. «Τι σκέφτεσαι;». «Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ και να άκουγαν αυτή την κουβέντα μας, όλοι αυτοί οι νέοι που αισθάνονται ότι η αδικία της ομάδας είναι πιο σημαντική από όλα τα άλλα»…
Ρίψασπις no more.-
αποκλειστικά στο i Epikaira
