Η παραδοσιακά εχθρική στάση της Βρετανίας απέναντι στη Ρωσία ξεκινά τουλάχιστον από το 1791, όταν ο πρωθυπουργός Ουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος κατακεραύνωσε τη Ρωσία για την επιθυμία της να διαμελίσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Συνεχίστηκε με τον Κριμαϊκό Πόλεμο και το “Μεγάλο Παιχνίδι” και έχει επανέλθει στο προσκήνιο με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ο σερ Κιρ Στάρμερ, λοιπόν, πρέπει να βρίσκεται σε δύσκολη θέση, δεδομένων των κοσμογονικών αλλαγών που φαίνεται να συντελούνται με την κυβέρνηση Τραμπ, οδηγώντας σε διάφορες αντιδράσεις –ορισμένες αγγίζοντας τα όρια της υστερίας– από τα μέλη της ΕΕ.
Πράγματι, μετά τη δημόσια διαμάχη μεταξύ Τραμπ και Ζελένσκι, είναι πιθανή μια αναδιάταξη της δυτικής διακρατικής τάξης πραγμάτων. Αυτό φυσικά έχει ξανασυμβεί, και αξίζει να θυμηθούμε τη ρήση του Φραντσέσκο Γκουιτσαρντίνι ότι τα πράγματα είναι πάντα τα ίδια, ότι το παρελθόν ρίχνει φως στο μέλλον, αλλά ότι τα ίδια γεγονότα επιστρέφουν με διαφορετικά ονόματα και χρώματα. Η Δύση διέρχεται αυτή τη στιγμή μια περίοδο σύγχυσης που πολλοί αναλυτές δυσκολεύονται να κατανοήσουν.
Η συνάντηση της 2ας Μαρτίου 2025, που προωθήθηκε από το Λονδίνο και συγκέντρωσε διάφορους ηγέτες της Ευρώπης, του Καναδά και της Τουρκίας, είναι απίθανο να επηρεάσει τους στόχους του Τραμπ και του Πούτιν, παρά μόνο θα τους ενοχλήσει. Σε αυτό το άρθρο, θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει, εμβαθύνοντας στο υπόβαθρο των εξελίξεων και υποστηρίζοντας ότι πολλά εξαρτώνται από τον ανθρώπινο παράγοντα. η διατήρηση του κύρους, η φιλοδοξία, ο αταβισμός και ο σωβινισμός διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο.
Από τουλάχιστον την βασιλεία του Ερρίκου Η’, η Βρετανία προσπαθεί να διασφαλίσει ότι καμία δύναμη δεν θα γίνει αρκετά ισχυρή ώστε να ηγηθεί της Ευρώπης, καθώς αυτό θεωρούνταν απειλή για τα συμφέροντά της. Έτσι, ενεπλάκη σε πολέμους εναντίον του Λουδοβίκου ΙΔ’ και του Ναπολέοντα, μεταξύ άλλων. Στους δύο παγκόσμιους πολέμους, κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία (προφανώς για να σώσει το Βέλγιο και την Πολωνία αντίστοιχα), επειδή δεν μπορούσε να ανεχθεί την ιδέα της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη.
Διαίρει και βασίλευε
Μετά τον τελευταίο πόλεμο, η Βρετανία επανήλθε στην παλιά εμμονή της, επηρεασμένη από τη θεωρία του Μακίντερ, να κρατήσει τη Γερμανία και συνολικά την Ευρώπη μακριά από τη Ρωσία, φοβούμενη ότι η φιλία μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας θα αποδυνάμωνε τη βρετανική επιρροή. Η εχθρική της στάση απέναντι στη Μόσχα δεν βασιζόταν τόσο στις ιδεολογικές διαφορές, όσο στην επιθυμία να διατηρήσει την Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση σε αντιπαράθεση. Η ιδεολογική προπαγάνδα χρησιμοποιήθηκε απλώς για να κερδίσει τη στήριξη των μαζών. Ο λόρδος Ίσμεϊ, πρώτος Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, το έθεσε ωμά αλλά εύστοχα, όταν είπε ότι ο σκοπός της Συμμαχίας ήταν να κρατήσει τους Αμερικανούς εντός, τους Ρώσους εκτός και τους Γερμανούς κάτω.
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
