ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
Παρόλες τις ιδιορρυθμίες και την αμφιλεγόμενη ρητορική του, με μια αρχική ανάγνωση, φαίνεται πως ο πρόεδρος Τραμπ και το σύστημα εξουσίας που τον στηρίζουν λειτουργούν πιο ρεαλιστικά και λιγότερο ιδεοληπτικά από ό,τι η προηγούμενη κυβέρνηση Μπάιντεν και προσπαθούν να επανατοποθετήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως κυρίαρχη δύναμη στον πλανήτη.
Για να το καταλάβουμε αυτό, θα πρέπει πριν και πάνω απ’ όλα, να θυμηθούμε ότι παραδοσιακά ο πυρήνας της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής πρακτικής ήταν το “διαίρει και βασίλευε” (divide and rule) και στόχος της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής στρατηγικής ήταν η αποφυγή της δημιουργίας μιας κυρίαρχης δύναμης στην Ευρασία.
Όμως, η πολιτική της λεγόμενης “διπλής ανάσχεσης” (dual containment) τόσο εναντίον της Κίνας, όσο και εναντίον της Ρωσίας, οδηγούσε τις δύο μεγάλες ευρασιατικές δυνάμεις τη μία στην αγκαλιά της άλλης, ωθώντας τις να υπερβούν τα ανταγωνιστικά στοιχεία στις γεωπολιτικές τους ταυτότητες. Επιπροσθέτως, τα ανταγωνιστικά στοιχεία μεταξύ Κίνας και Ρωσίας στην πραγματικότητα ενίσχυαν τη δυναμική του σινορωσικού συστήματος, προσδίδοντάς του στοιχεία ανοιχτής αρχιτεκτονικής.
Δηλαδή, χώρες όπως η Ινδία ή το Βιετνάμ, που έχουν επίσης ανταγωνιστικά στοιχεία στις σχέσεις τους με την Κίνα, αλλά θεωρούν πολύ σημαντική μια στενή σχέση με τη Ρωσία, οδηγούνται και αυτές, αργά αλλά σταθερά, προς τη μερική ενσωμάτωση μέσα στο σύστημα Ρωσίας-Κίνας, ακριβώς για να μην επιτρέψουν στην Κίνα να αποκτήσει μια προνομιακή σχέση με τη Ρωσία και συνακόλουθα χάσουν αυτές την πρόσβασή τους στη Μόσχα.
Το ίδιο συμβαίνει, αλλά από την αντίθετη πλευρά, με το Ιράν, το οποίο παραδοσιακά έχει ανταγωνιστικά στοιχεία στις σχέσεις του με τη Ρωσία, αλλά όχι με την Κίνα. Άρα, ωθείται και αυτό προς μια ενσωμάτωση στο σινορωσικό σχήμα. Με άλλα λόγια, έχει προκύψει ένα λειτουργικό μείγμα ανταγωνισμών και συνεργειών μεταξύ Ρωσίας και Κίνας το οποίο δημιουργεί μια μεγάλη γεωπολιτική μάζα, η οποία έλκει προς την τροχιά της και πολλά άλλα ευρασιατικά κράτη.
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
