ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ 
Αφού τον ευχαριστήσουμε δημόσια, να σημειώσουμε την ποιοτική διαφορά της υποψηφιότητας με πολλές που αφορούν “celebrities”, με αφορμή ένα θέμα τόσο επίκαιρο και κρίσιμο όσο αυτό της χάραξης ΑΟΖ. Είναι προφανές ότι κάθε σκεπτόμενος Έλληνας θα πρέπει να σταθμίσει στην επιλογή του τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων και την αντικειμενική τους δυνατότητα να συνεισφέρουν ουσιαστικά. Ασχέτως του ποιο κόμμα θα επιλέξουν να ψηφίσουν.
Ακολουθεί η απάντηση που λάβαμε:
Ενόψει της προγραμματισμένης επίσκεψης του Έλληνα Πρωθυπουργού της Ελλάδος στην Τουρκία την Δευτέρα 13 Μαΐου 2024 με θεματολογία και την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) μεταξύ των δύο χωρών, κρίνεται σκόπιμο να αποσαφηνιστούν τα παρακάτω: Οι ιδρυτικές Συνθήκες της ΕΕ συμπληρώνονται, ως εφαρμογή του δικαίου, από το παράγωγο ή δευτερογενές δίκαιο, τις διεθνείς συμφωνίες ή αλλιώς μεικτές συμφωνίες και την πάγια νομολογία του Δικαστηρίου της ΕΕ. Ειδικά οι διεθνείς ή μεικτές συμφωνίες είτε συνομολογούνται με τρίτες χώρες βλ. ΕΟΚ-Τουρκία το 1963 είτε ΕΕ και Αλβανία το 2009 ή με διεθνείς οργανισμούς (π.χ. ΟΗΕ στα πλαίσια της επικύρωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση της Σύμβασης για το δίκαιο της θάλασσας του 1982) αποτελούν ως sui generis ενωσιακό δίκαιο αναπόσπαστο τμήμα του δικαίου της ΕΕ και υπέχει θέσει μεταξύ του πρωτογενούς και δευτερογενούς ή παράγωγου δικαίου της ΕΕ.
Λαμβανομένου υπόψη τα παραπάνω, η Σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασσας του 1982 κατέστη sui generis κοινοτικό δίκαιο τον Ιούνιο του 1998, διότι η Ευρωπαϊκή Κοινότητα προέβη εξ’ ονόματος της ΕΕ στην επικύρωση της Σύμβασης αυτής σε συνέχεια των εγγράφων εξουσιοδοτήσεων που κατατέθηκαν από τα κράτη μέλη της και ως εκ τούτου δεσμευτικό κοινοτικό κεκτημένο για όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ και ρητής υποχρέωσης τήρησης των άρθρων 344 και 216 της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ (ΣΛΕΕ) όπου χώρα μέλος της ΕΕ όπως η Ελλάδα δεν δύναται να επιλύει νομική διαφορά με οποιαδήποτε χώρα εκτός του δικαστηρίου της ΕΕ στο Λουξεμβούργου (ΔΕΕ). Η ΑΟΖ των Κρατών-Μελών της ΕΕ είναι κατ’ επέκταση και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Και υπ’ αυτό το πρίσμα, τίθεται το νομικό -και πολιτικό- ζήτημα όταν συμμετέχει σε θαλάσσια διαφορά χώρα μέλος της ΕΕ βλ. Ελληνική Δημοκρατία όπου αναγνωρίζεται επισήμως στο άρθρο 4 της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ (ΣΛΕΕ) η συντρέχουσα αρμοδιότητα για ζητήματα αλιείας και (υποθαλάσσιων) ενεργειακών πόρων μεταξύ της ΕΕ και των χωρών μελών της ΕΕ τότε είναι υποχρεωτική και η σύμπραξη της ΕΕ στην όλη διαδικασία οριοθέτησης κάθε Κράτους-Μέλους τόσο μεταξύ τους όσο και με τρίτα προς αυτήν Κράτη όπως η Τουρκία η οποία είναι και υποψήφια χώρα προς ένταξη στην ΕΕ, δεδομένου ότι έχει, από πλευράς έννομων συνεπειών, την ίδια νομική σημασία και αξία η σύμπραξή της και στην διαδικασία οριοθέτησης της μεταξύ Κρατών-Μελών, όπως συνέβη προσφάτως με την συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας-Ιταλίας.
Επιπλέον, το άρθρο 34 παράγραφος 1 του κανονισμού λειτουργίας του διεθνές δικαστηρίου της Χάγης δεν επιτρέπει την συμμετοχή υπερεθνικής νομικής οντότητας όπως είναι η ΕΕ σε διαδικασία οριοθέτησης θαλάσσιας ζώνης ΑΟΖ χώρας μέλους της ΕΕ όπως είναι η Ελλάδα και δια του τρόπου αυτού καθίσταται δοτή αποκλειστική αρμοδιότητα οριοθέτησης ΑΟΖ Κράτους- Μέλους της ΕΕ στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Λουξεμβούργο (ΔΕΕ).
Ο Γεώργιος Ανθρακεύς, Δρ. Νομικής Πανεπιστημίου του Αμβούργου, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών και δικηγόρος Αθηνών. defence-point.gr
