ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ 
Πασχάλιος Ποιμαντορική Εγκύκλιος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Κυθήρων κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ
«ΠΑΣΧΑ ΟΥΡΑΝΙΟΝ εορτάζοντες ημείς, το γήινον υπερβεβήκαμεν… το δε παρ’ ημίν επιτελούμενον Πάσχα, απάντων ανθρώπων σωτηρίας εστίν αίτιον…» (Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, P.G. 59, Εις το Πάσχα, σ. 723)
Αγαπητοί μου Αδελφοί και Συλλειτουργοί,
Αδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Το θείον, άκτιστον και ανέσπερον φως της Αναστάσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού ας φωτίζη και ας καταυγάζη «νούν, ψυχήν και καρδίαν» πάντων ημών και πάντων των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών, των από περάτων έως περάτων της οικουμένης, αλλά και τον σύμπαντα κόσμον.
Εις το πρόταγμα της παρούσης Πασχαλίου Ποιμαντορικής Εγκυκλίου μας μας λέγει ο «μελίρρυτος ποταμός της σοφίας», ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι ημείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εορτάζοντες το Ουράνιον Πάσχα υπερέβημεν το γήινον. Και εξηγεί ο Θεοφόρος Πατήρ : Πάσχα μεν γήινον εορτάζουν οι Ιουδαίοι, ενώ αρνούνται το ουράνιον, αφού δεν πιστεύουν εις την Θεότητα του Ιησού Χριστού και αρνούνται την Ανάστασίν Του, ότι ανέστη εκ των νεκρών ως Θεός Παντοδύναμος. «Εκείνο (το Ιουδαικό Πάσχα) εωρτάζετο μίαν φοράν το έτος, ενώ το ιδικό μας, το Χριστιανικό Πάσχα, τελείται εις κάθε Λειτουργική Σύναξι» (Ε.Π.Ε. 34, 168).Και, συγκρίνων τα δύο Πάσχα, το Ιουδαικόν και το Χριστιανικόν, ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος επισημαίνει ότι το Εβραικόν Πάσχα, το οποίον εώρτασαν και εορτάζουν εκείνοι ήτο σύμβολον της σωτηρίας των πρωτοτόκων τέκνων των Ιουδαίων. Τότε, με το αίμα των θυμάτων – των αμνών του Πάσχα εκείνου εις την Αίγυπτον, με το οποίον εχρίσθησαν οι θύρες των Εβραίων, δεν εθανατώθησαν τα πρωτότοκα των Ιουδαίων, μαζί με τα πρωτότοκα τέκνα των Αιγυπτίων. Το Χριστιανικόν, όμως, Πάσχα, συνεχίζει ο θείος Χρυσόστομος, το επιτελούμενον από ημάς, είναι αίτιον της εν Χριστώ σωτηρίας όλων των ανθρώπων.
«Το Πάσχα δεν περιορίζεται εις την νηστείαν, αλλά είναι η προσφορά του Χριστού και η Θυσία Του, και αυτή επιτελείται εις κάθε Λειτουργική Σύναξι. Κάθε φορά, που με καθαρά συνείδησι προσέρχεσαι εις την Θείαν Κοινωνίαν, κάνεις Πάσχα, όχι όταν απλώς νηστεύης, αλλ’ όταν μετέχης υπαρξιακά εις την Θυσία εκείνη… Εμείς εις το Κήρυγμα όλο τον χρόνο επιμένουμε να κηρύσσωμε την νηστεία, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, αλλά οι Χριστιανοί ως επί το πλείστον δεν προσέχουν εις τα λόγια μας, ώστε να ακολουθούν την νηστεία. Μόλις όμως φθάση ο καιρός της νηστείας της Αγίας Τεσσαρακοστής, τότε και χωρίς κανένας να προτρέψη ή να συμβουλεύση, ακόμη και ο πιο νωθρός αφυπνίζεται και ακολουθεί την προτροπή και την συμβουλή, που επιβάλλει ο καιρός της νηστείας» (Ε.Π.Ε. 34, 176-178).
«Η νηστεία μας δεν γίνεται διά το Πάσχα, ούτε διά τον Σταυρόν, επισημαίνει ο Ιερός Χρυσόστομος, αλλά διά τα ιδικά μας αμαρτήματα, επειδή πρόκειται να προσέλθωμεν θεαρέστως εις τα Άγια Μυστήρια. Το Πάσχα άλλωστε δεν είναι αιτία νηστείας, ούτε και πένθους, αλλ’ είναι υπόθεσις ευφροσύνης και χαράς» (Ε.Π.Ε. 34, 178).
«Το Πάσχα είναι εορτή του ουρανού και της γης. Χαίρονται οι Άγγελοι, μαζί και οι Αρχάγγελοι και προ παντός συνεορτάζει ο Δημιουργός των Επουρανίων Δυνάμεων» (Ε.Π.Ε. 36, 152).
«Σήμερα (ημέρα του Πάσχα) εις όλην την οικουμένην επικρατεί χαρά και θεία ευφροσύνη. Σήμερα όλοι οι Άγγελοι και όλες οι Ουράνιες Δυνάμεις συναγάλλονται διά την σωτηρίαν των ανθρώπων» (Ε.Π.Ε. 36, 76).
Αγαπητοί μου Αδελφοί,
Το Ορθόδοξον Χριστιανικόν Πάσχα σημαίνει την διάβασιν των πιστών Χριστιανών «εκ του θανάτου προς την ζωήν και εκ γης προς ουρανόν» με προεξάρχοντα τον Αναστάντα Κύριον και Θεόν ημών. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν. Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν …» ψάλλομεν θριαμβευτικώς. «Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται ». «Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα των πιστών. Πάσχα το πύλας ημίν του Παραδείσου ανοίξαν. Πάσχα πάντας αγιάζον πιστούς».
Αυτό το άγιον, το ιερόν, το καινόν, το μυστικόν, το πανσεβάσμιον, το άμωμον, το λύτρον λύπης, το μέγα Πάσχα, το Πάσχα των πιστών, αυτό το μέγα και άγιον Πάσχα εορτάζομεν περιχαρώς, πανευφροσύνως, περιλάμπρως, αλλά και ιεροπρεπώς και θεοπρεπώς.
Είναι η κορυφαία εορτή του Εκκλησιαστικού μας Εορτολογίου «εορτών εορτή και πανήγυρις εστί πανηγύρεων». «Ως όντως ιερά και πανέορτος αύτη η σωτήριος νυξ και φωταυγής, της λαμπροφόρου ημέρας της εγέρσεως ούσα προάγγελος, εν η το άχρονον φως εκ τάφου σωματικώς πάσιν επέλαμψεν» διαλαλεί με τον εξαίσιον Αναστάσιμον Κανόνα του ο μέγας Δογματικός Θεολόγος της Αγίας μας Εκκλησίας Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Δεν είναι ως το φυσικόν και ηλιακόν το Άγιον Φως, το οποίον αναδύεται από τον Πανάγιον Τάφον, όπως διακηρύσσουν οι άπιστοι, αλλά, ως προελέχθη, είναι Θείον, άκτιστον, αληθινόν, ανέσπερον, όπως το Θαβώρειον Θεικόν Φως.
«Το Φως που εμφανίσθηκε στον Τάφο του Θεανθρώπου την ώρα της Αναστάσεώς Του, ήταν το Άκτιστο Φως του Τριαδικού Θεού. Το ίδιο Φως κατέστη ορατό στους Αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Χριστού στο όρος Θαβώρ. Το Άκτιστο Φως φανερώθηκε και κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν πύρινες γλώσσες επικάθισαν στους Δώδεκα Αποστόλους. Το ίδιο Φως φανερώθηκε και τύφλωσε τον Απόστολο Παύλο κατά την πορεία του προς την Δαμασκό. Το «πύρινο άρμα», διά του οποίου ο Προφήτης Ηλίας ανελήφθη «ως εις ουρανόν», συμβολίζει την αρπαγή του Προφήτου εντός του Ακτίστου Φωτός. Το ίδιο Φως έγινε ορατό και στον Μωϋσή στο όρος Σινά, όταν αντίκρυσε την φλεγόμενη, αλλά μη κατακαιόμενη βάτο. Η βάτος, παρόλο που φλεγόταν, παρέμεινε άκαυστη και άφθαρτη. Οι ιδιότητες της ακαίας και της αφθαρσίας παρατηρούνται και στη φλόγα του Αγίου Φωτός, η οποία δεν προκαλεί καύσι ή φθορά τα πρώτα δευτερόλεπτα. Οι ιδιότητες αυτές διατηρούνται μερικώς περίπου 15-20 λεπτά…
Το Φως της Αναστάσεως του Χριστού που φανερώνεται στον Πανάγιο Τάφο κάθε Μεγάλο Σάββατο είναι το Άκτιστο Φως… «Το Άκτιστον Φως, κατά τον αείμνηστον Καθηγητήν της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Πρωτ. π.Γεώργιο Μεταλληνό, είναι ο σπινθηρισμός που βγαίνει από τον Τάφο του Χριστού. Αυτό το Φως είναι αδιόρατο και άκτιστο. Από εκεί και πέρα, όταν ανάψουν οι δεσμίδες του Πατριάρχη, το Φως γίνεται κτιστό. Δηλαδή η αιτία της αναφλέξεως του φωτός, η αιτία της αναφλέξεως των κεριών του Πατριάρχη (Ιεροσολύμων) είναι το Άκτιστο Φως. Η φλόγα, όμως που ανάβει στα κεριά του, την οποία ημπορούμε να εγγίσωμε, είναι κτιστό φως. Και επειδή η φλόγα αυτή έχει στην αρχή την Χάρι του Ακτίστου Φωτός γι΄αυτό δεν καίει» (Χ. Σκαρλακίδη, «ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ, ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΚΑΘΟΔΟΥ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ», Αθήνα 2021, σελ. 24).
Το Θείον και Άκτιστον Φως αναδύεται συνεπώς κατά θαυμαστόν τρόπον εκ του Παναγίου και Θεοδέγμονος Τάφου, κατόπιν συντόμου τελετής του Αγίου Φωτός, τελουμένης υπό του Ορθοδόξου Πατριάρχου Ιεροσολύμων και μόνον, ή υπό του αναπληρούντος αυτόν Ορθοδόξου Αρχιερέως. Ουδέποτε κατά την διαχρονικήν πορείαν των 20 Χριστιανικών αιώνων, ανεδύθη το Άγιον Φως εκ του Παναγίου Τάφου ενώπιον ετεροδόξου και κακοδόξου λειτουργού, και πολύ περισσότερο ουδείς αιρετικός και κακόδοξος έλαβε ποτέ εκ του Θεοδέγμονος Τάφου το Άγιον και Άκτιστον Φως, όπερ αποτελεί αποκλειστικόν θείον προνόμιον του Ορθοδόξου Πατριάρχου Ιεροσολύμων, αλλά και τεκμήριον γνησιότητος της Αγίας και αμωμήτου Ορθοδόξου ημών Πίστεως και Κανονικότητος της Μιάς Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, της οποίας Κεφαλή είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Οι ετερόδοξες, κακόδοξες και αιρετικές ομολογίες δεν είναι, όπως θέλουν να λέγωνται Εκκλησίες και δεν έχουν καμμίαν οντολογικήν σχέσιν και ενότητα με την Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Τα μέλη της Ορθοδόξου Καθολικής ημών Εκκλησίας «εν Σώμα και εν Πνεύμα»(Εφεσ. δ, 4) είμεθα, κατά τον Απόστολον Παύλον, δηλαδή αποτελούμε ένα Σώμα, την Αγία μας Εκκλησία, και ένα Πνεύμα, το οποίο ζωοποιεί το Σώμα αυτό. «Εις Κύριος, μία Πίστις, εν Βάπτισμα» (Αυτόθι στιχ.5). Ένας και μόνος Κύριος υπάρχει (η Κεφαλή της Μιάς Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας). Μίαν Πίστιν (ανόθευτον και αμόλυντον από αιρετικάς και κακόδοξους διδασκαλίας) έχομεν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ένα Βάπτισμα (ορθόδοξον χριστιανικόν) ελάβομεν.
Αγαπητοί μου Αδελφοί,
Από Ανατολήν και Δύσιν προανακρούονται εσχάτως, εν όψει του εορτασμού, κατά το επόμενον έτος, των 1700 χρόνων από της συγκλήσεως της Α’ Οικουμενικής Συνόδου εις την Νίκαιαν της Βιθυνίας το 325 μ.Χ., προανακρούονται επαναλαμβάνω, «σάλπιγγες», οι οποίες προμηνύουν τον κοινόν εορτασμόν του Πάσχα Ορθοδόξων και Παπικών, και κατ’ επέκτασιν και των λοιπών ετεροδόξων ομολογιών, με προοπτικήν το «κοινόν Ποτήριον».
Και θα ήτο ευχής έργον και ευλογία Θεού εάν επραγματοποιείτο θεοφιλώς και ιεροκανονικώς, και όχι απροϋποθέτως η προσευχή της Αγίας μας Εκκλησίας «υπέρ της των πάντων ενώσεως» και ο λόγος του Κυρίου μας «…και γενήσεται μία ποίμνη, εις Ποιμήν». Όμως, δυστυχώς, απέχομεν μυρίας παρασάγγας από αυτά τα ευκταία και προσδοκώμενα. Ο διάχυτος οικουμενισμός, οι καινοτομίες, οι αιρέσεις και οι κακοδοξίες, οι συμπροσευχές και οι συγχρωτισμοί με τους ακοινώνητους, που απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνας και σκανδαλίζουν το Χριστεπώνυμο πλήρωμα, η μη σθεναρά αντίδρασις, όταν νομοθετούνται σαφώς αντιχριστιανικοί νόμοι, και άλλα θλιβερά γεγονότα, δεν επιτρέπουν το πολύ τολμηρό διάβημα του συνεορτασμού της κορυφαίας εορτής της Αναστάσεως του Σωτήρος μας Χριστού, και πολύ περισσότερον του «κοινού Ποτηρίου», με τα σημερινά δεδομένα.
Αν αναλογισθούμε ότι προ 100χρόνων ερυθμίσθη το Ημερολογιακό -Εορτολογικό ζήτημα με παρέμβασιν της Πολιτείας, χωρίς να ακολουθηθή η κανονική διαδικασία μελέτης του θέματος υπό Πανορθοδόξου Συνόδου και το ζήτημα αυτό εδημιούργησε ταραχές και σχίσματα επί σχισμάτων, και δεν παρήλθε ακόμη η δοκιμασία αυτή, εις βάρος της Ελληνορθοδόξου Πατρίδος μας.
Αν συλλογισθούμε ότι το προ 5ετίας δημιουργηθέν ζήτημα , πάλιν κατόπιν πιέσεως και παρεμβάσεων πολιτικών παραγόντων, εις την Ουκρανίαν με την μη απόδοσιν της Αυτοκεφαλίας εις την Κανονικήν υπό τον Μητροπολίτην Ονούφριον Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ουκρανίας, (η οποία αναγνωρίζεται από τα 2/3 των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών), αλλά εις σχισματικούς, καθηρημένους, αχειροτόνητους και αναθεματισμένους, εξελίσσεται από το κακόν εις το χειρότερον και με την παρέμβασιν της πολιτικής εξουσίας εκτυλίσσονται καθημερινώς σκηνές πρωτοχριστιανικών διωγμών και αντί της ειρηνεύσεως υπάρχουν θύτες και θύματα, διώκτες και διωκόμενοι, Κληρικοί έναντι Κληρικών και Χριστιανοί έναντι Χριστιανών.
Και αν μελετήσωμεν επισταμένως το προβαλλόμενον θέμα του συνεορτασμού του κοσμοσωτηρίου γεγονότος της Αναστάσεως του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού μετά των κατεγνωσμένων υπό Αγίων Οικουμενικών Συνόδων αιρετικών, σχισματικών, κακοδόξων και ακοινωνήτων και το παρεπόμενον και επιδιωκόμενον παράτολμον διάβημα της απροϋποθέτου συμμετοχής των ως άνω εις το «κοινόν Ποτήριον», τότε το δράμα της Ελληνορθοδόξου Πατρίδος μας, και της Ορθοδοξίας μας γενικώτερα, προβλέπεται, μεγαλύτερον και οξύτερον από τα δύο προηγούμενα. Εδώ προωθείται ο συνεορτασμός και αργότερον το «κοινόν Ποτήριον», Ορθοδόξων, Παπικών και κακοδόξων, με όσα αυτό συνεπάγεται: παράβασις Ιερών Κανόνων, ανατροπή χιλιετούς παραδόσεως διακοπής της ακοινωνησίας διά δογματικούς και θεολογικούς λόγους, χωρίς να έχουν αρθή εν τοις πράγμασι οι δογματικές και εκκλησιολογικές διαφορές και, εάν δεν εξετασθή πανορθοδόξως το πολύ σοβαρόν θεολογικόν αυτό ζήτημα, αλλά περιορισθούν οι διάλογοι μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Βατικανού, θα έχωμεν και θα θρηνήσωμεν περαιτέρω εμβάθυνσιν του ήδη υφισταμένου ρήγματος μεταξύ των κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αν όχι αθεράπευτα σχίσματα, όπερ ολέθριον.
Ο εορτασμός των 1700 χρόνων από της συγκλήσεως της Α΄Οικουμενικής Συνόδου θα έχη ιδιαιτέραν αξίαν και σημασίαν, εάν σύμπασα η Ορθοδοξία αλλά και οι ετερόδοξοι, εάν το επιθυμούν, προσεγγίσωμεν ευσεβάστως και μελετήσωμεν την δογματικήν διδασκαλίαν και τους Θείους και Ιερούς Κανόνας της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας και ιδιαιτέρως τα όσα ορίζει διά την εορτήν του Πάσχα, τα οποία και να τηρήσωμεν επακριβώς.
Εάν οι Παπικοί και λοιποί ετερόδοξοι και αιρετικοί επιθυμούν να εορτάζουν το Πάσχα, όταν το εορτάζομεν ημείς οι Ορθόδοξοι είναι πρόβλημά των. Ημείς, όμως, οι Ορθόδοξοι να μη συνεορτάσωμεν ποτέ μαζί τους, εν όσω υφίστανται οι δογματικές διαφορές, οι κακοδοξίες και οι αιρέσεις των. Να μη κάμωμεν συμπροσευχές και πολύ περισσότερο να μην επιτρέψωμεν το «κοινόν Ποτήριον», ούτως εχόντων των πραγμάτων.
Τα όσα απεφάσισεν η Αγία Α’ Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας διά τον μη συνεορτασμόν του Χριστιανικού Πάσχα με το Ιουδαικόν πάσχα (Φάσκα), διά τους λόγους τους οποίους επικαλείται, ισχύουν, δυστυχώς, το γε νυν έχον, και διά την περίπτωσιν του συνεορτασμού, και του επακολουθήσοντος εν καιρώ «κοινού Ποτηρίου», μεταξύ Ορθοδόξων, Παπικών και λοιπών κακοδόξων, υφισταμένων εισέτι των κακοδοξιών, των αιρέσεων και των αιρετικών ετεροδιδασκαλιών.
Ταπεινώς παρακαλούμεν ενθέρμως τον Παναγ. Οικουμενικόν Πατριάρχην και τους Μακ. Προκαθημένους των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών το σοβαρότατον αυτό ζήτημα να αντιμετωπισθή υπό Πανορθοδόξου Αγίας Συνόδου, με γνώμονα την περί του εορτασμού του Αγίου Πάσχα Απόφασιν και Διδασκαλίαν της Α’ Οικουμενικής Συνόδου και της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία και την προσεπεκύρωσε, και την Ορθόδοξον Παράδοσιν.
Και επί τούτοις, ευχόμενος από καρδίας ευλογημένο, ειρηνικό και χαριτοφόρο το Άγιον Πάσχα δι΄όλους σας και τους αγαπητούς μας ναυτικούς διατελώ,
Μετά Πασχαλίων ευχών και αγάπης.
Ο Μητροπολίτης
†ο Κυθήρων & Αντικυθήρων Σεραφείμ
Πηγή: katanixi.gr
