Άριστος Μιχαηλίδης
Ε, μα ήταν επόμενο! Σου λέει ο άλλος, έχει εφτά χρόνια που με εκλιπαρούν να κάτσω στο τραπέζι των συνομιλιών, να μην βγάλω και κάτι για να κάτσω;
Να, που το είπε καθαρά μπας και καταλάβουν όλοι τι πάει να πει να έχεις μια στρατηγική, μια προνοητικότητα, και να μην πέφτεις στα κύματα αν δεν ξέρεις καλό κολύμπι. Βάλε τουλάχιστον ένα σωσίβιο! Τίποτα εμείς. Ξετσίπωτοι. Κι όποιος τολμούσε να μιλήσει για σωσίβιο, να διασφαλίσουμε τουλάχιστον τη βάση της διαπραγμάτευσης, τον έβγαζαν τρελό. Εφτά ολόκληρα χρόνια.
«Αν θα εισέλθουμε σε μια νέα διαπραγματευτική διαδικασία, πρέπει οπωσδήποτε να πάρω κάτι», λέει τώρα ο Ερσίν Τατάρ. «Πρέπει να αρθεί η απομόνωση, να αρχίσουν απευθείας πτήσεις, να αρθεί η νοοτροπία που μας εμποδίζει να συναντιόμαστε με τους συνομιλητές μας. Αν επιτευχθούν αυτά, θα αρχίσουμε μια νέα διαδικασία συνομιλιών». Αυτά εκ των προτέρων, όχι να τα πάρει στις συνομιλίες, να τα πάρει πριν από τις συνομιλίες, και χωρίς να δώσει κι αυτός κάτι για να τα πάρει. Κάτι τέτοιο είναι αυτό που μας λένε win – win, φαίνεται.
Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε πόσες φορές και με ποια αφοριστικά λόγια οι ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων, αλλά και αρθρογράφοι εμπειρογνώμονες του Κυπριακό, έκαναν στους υπόλοιπους μαθήματα «καλής συμπεριφοράς» και καλούσαν τον Πρόεδρο να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι πραγματικά θέλει διαπραγματεύσεις. Πόσες φορές ζητούσαν να μην μιλά κανένας με τρόπο που να φαίνεται ότι βάζουμε όρους και προϋποθέσεις. Πείσαμε, λοιπόν. Πείσαμε ότι το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να έχουμε διαπραγματεύσεις κι ας μην έχουμε προοπτικές.
Διότι όταν έχουμε διαπραγματεύσεις μπορεί και η κομματική κραιπάλη να αναπτύσσεται γύρω από αυτές, άλλοι υπέρ, άλλοι εναντίον, άλλοι να κατηγορούν τον δικό μας, άλλοι τον δικό τους… Αυτό μόνο τους ενδιαφέρει. Και για αυτό επί εφτά χρόνια δεν ακούσαμε κανέναν να ζητά να ξέρουμε εκ των προτέρων, να ξεκαθαρίσει ο Γκουτέρες ή το Συμβούλιο Ασφαλείας, πάνω σε ποια βάση θα γίνει η διαπραγμάτευση από τη στιγμή που εμείς λέμε «από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντάνα» (με ΔΔΟ και συγκλίσεις) και οι άλλοι λένε «ούτε να το σκέφτεστε».
Σε ποια βάση αναζητεί κοινό έδαφος η Μαρία Άνχελα Ολγκίν Κουεγιάρ, ας πούμε; Οπουδήποτε; Όλα ανοιχτά; Και τα δικά μας και τα δικά τους; Θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο, λέει ο Τατάρ, καθώς «η τουρκική πλευρά δεν πρόκειται να ανατρέψει την εθνική της πολιτική» και αυτό ήταν κάτι που της έγινε ξεκάθαρο κατά το ταξίδι στην Άγκυρα. Άρα; Είτε θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο, είτε θα δεχτούμε εμείς τους όρους του Τατάρ. Διότι, αν δεν τους δεχτούμε «όλοι μπορούν ν’ αντιληφθούν τους θανάσιμους κινδύνους που προκαλεί η στασιμότητα και το αδιέξοδο», όπως έλεγε χαρακτηριστικά πριν ένα μήνα ο Στέφανος Στεφάνου.
Μπροστά στους θανάσιμους κινδύνους της στασιμότητας, λοιπόν, τι κάνουμε; Θα πάρει κάτι ο Τατάρ για να κάτσει στο τραπέζι και να σπάσει η στασιμότητα; Και, για να εξηγούμαστε, δεν πρέπει να του υποσχεθούμε εμείς ότι θα πάρει. «Αυτά», λέει, «πρέπει να υλοποιηθούν με υπόσχεση που θα μας δώσει η διεθνής κοινότητα κατά τρόπο μόνιμο και δεν πρέπει να υπάρχει επιστροφή. Δεν πρέπει να είναι με την άδεια της Κυπριακής Δημοκρατίας».
Ο Τατάρ δήλωνε, επίσης, ότι «ξένοι κύκλοι» βάζουν πίεση στον Χριστοδουλίδη και τον παροτρύνουν να αλλάξει προσέγγιση. Του λένε ότι «είναι λάθος η απομόνωση και τα εμπάργκο, ότι αυτό είναι απαράδεχτο και ότι πρέπει να δώσει κάποια πράγματα στους Τουρκοκύπριους». Όσοι νομίζουν ότι είναι κουβέντες του Τατάρ αυτές κάνουν λάθος. Δεν ξέρω τι πίεση βάζουν οι κύκλοι στον Χριστοδουλίδη, αλλά η κ. Ολγκίν στις επαφές της με τους πολιτικούς μας, τους ρωτά τι είναι διατεθειμένοι να δώσουν για να πεισθούν οι Τουρκοκύπριοι. Λιμάνι Αμμοχώστου, αεροδρόμιο, εμπόριο… τέτοια. Είναι φανερό που πάει το πράγμα. Αφού εμείς είμαστε δεδομένοι! Άντε τώρα να βγούμε από μέσα.
Πηγή: philenews.com
