Ανδρέας Πιμπίσιης
Διαχρονικά η κυπριακή πολιτική ηγεσία είχε ένα πρόβλημα στη σωστή ανάγνωση του διεθνούς περιβάλλοντος και στο πώς θα καταφέρει να πείσει στο Κυπριακό. Κυρίως επέδειξε μια σοβαρή αδυναμία στο να μπορεί να αναγνώσει σωστά τον τρόπο με τον οποίο η Άγκυρα ενεργούσε σε σχέση με την Κύπρο και πώς χειριζόταν τους συμμάχους της εξασφαλίζοντας σχεδόν όσα ζητούσε στο Κυπριακό.
Αποτέλεσμα της αδυναμίας ανάγνωσης του διεθνούς περιβάλλοντος και του τρόπου σκέψης της Τουρκίας ήταν να πέφτει μονίμως στην παγίδα των υποχωρήσεων ως τακτική που, τάχατες, θα ξεκλείδωνε την τουρκική αδιαλλαξία. Κάθε φορά που κτυπούσε πόρτες σε Λονδίνο, Βρυξέλλες, Ουάσιγκτον, Βερολίνο, ζητώντας άσκηση πιέσεων προς την τουρκική πλευρά. Και οι Κύπριοι αξιωματούχοι επέστρεφαν πάντα στη Λευκωσία έχοντας στη βαλίτσα τους υποδείξεις πως θα πρέπει να προβούν οι ίδιοι σε χειρονομίες με τις οποίες θα δείξουν τις προθέσεις τους και με αυτό τον τρόπο θα μείνει εκτεθειμένη η Τουρκία και να κάτσει να συζητήσει!
Το πρόβλημα δεν είναι το ότι οι ξένοι έλεγαν πως η εάν η ε/κ πλευρά προβεί σε χειρονομίες η Τουρκία θα δείξει θετικά δείγματα γραφής, το πρόβλημα ήταν οι Κύπριοι ηγέτες που δέχονταν κάτι ανάλογο και πίστευαν ότι όντως θα αλλάξει η τουρκική στάση. Και δεν υπάρχει σήμερα πολιτικός, σε ηγετικό πόστο, που δεν έχει μια αρνητική εμπειρία από την τουρκική συμπεριφορά. Δεν υπάρχει κανείς απ’ αυτούς που θέλουν να ηγηθούν του τόπου που κάποια στιγμή δεν έχουν εκνευριστεί με τη συμπεριφορά της Τουρκίας.
Πριν από ένα χρόνο η κυπριακή κυβέρνηση, όπως πίστεψαν πολλοί, γύριζε σελίδα στην εξωτερική πολιτική με την επιστροφή του Ιωάννη Κασουλίδη. Και μια από τις πρώτες πράξεις του ήταν να σπρώξει τη διαδικασία, να προωθήσει μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, τα οποία θα άφηναν εκτεθειμένη την τουρκική πλευρά. Αυτές εξάλλου ήταν και οι παραινέσεις των ξένων και ιδιαίτερα των Γερμανών που συμβούλευσαν τη Λευκωσία να κινηθεί με ΜΟΕ και να μην περιμένει ότι θα εξαναγκαστεί η Τουρκία.
Ως προς το ότι δεν θα έπρεπε να περιμένει η Λευκωσία κάποιο εξαναγκασμό της Τουρκίας, οι Γερμανοί έχουν δίκαιο. Ποτέ δεν είχαν είτε αυτοί είτε άλλοι σύμμαχοί τους την πρόθεση και τη διάθεση να εξαναγκάσουν σε οτιδήποτε την Τουρκία, εάν η στάση και η συμπεριφορά της δεν έπληττε τα δικά τους συμφέροντα. Και στο Κυπριακό τα γερμανικά συμφέροντα δεν πλήττονται επειδή η Άγκυρα είναι αδιάλλακτη. Αντίθετα, επηρεάζονται όταν η Λευκωσία ζητά από αυτούς να πιέσουν την Τουρκία.
Αλλά και όταν επηρεάζονται τα συμφέροντά τους υπάρχει η ετοιμότητα να ικανοποιηθούν τουρκικές απαιτήσεις με καλοπιάσματα προς την Άγκυρα. Αυτό επιβεβαιώνεται μέσω των κινήσεων της κυβέρνησης Μπάιντεν προκειμένου να καλοπιάσει την Τουρκία στο θέμα της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ. Ελπίζει ο Τζο Μπάιντεν πως εάν δοθούν F-16 στην Τουρκία τότε η Άγκυρα θα δεχθεί την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.
Είτε πετύχει είτε όχι η προσπάθεια Μπάιντεν, αυτό που έχει σημασία για την Κύπρο είναι αυτή καθεαυτή η κίνηση. Ότι οι ΗΠΑ, όπως η Βρετανία, η Γερμανία και άλλες χώρες, είναι πάντοτε έτοιμες να ικανοποιήσουν αιτήματα της Τουρκίας. Γι’ αυτό και χρειάζεται κάποιοι να προσέξουν καλύτερα τις χειρονομίες αυτές. Ιδιαίτερα δε να τις προσέξουν εκείνοι που θέλουν να αναλάβουν την ηγεσία του τόπου από την 1η Μαρτίου.
Αλλά την ίδια ώρα θα πρέπει να προσέξουν και τα καλοπιάσματα των ξένων. Βλέπουμε σήμερα το πώς αντιδρά ο Ι. Κασουλίδης στην έκθεση του ΓΓ ΟΗΕ για το Κυπριακό που τηρεί ίσες αποστάσεις. Ας βρεθεί κάποιος που να βάλει ένα τέλος σ’ αυτή την ιστορία. Οι ξένοι πάντοτε θα θέλουν κάποιον που θα πιστεύει τις υποσχέσεις τους, να τους είναι χρήσιμος. Το ερώτημα είναι εάν οι Κύπριοι θέλουν έναν Πρόεδρο που θα είναι χρήσιμος στους ξένους παρά στους ίδιους και στον τόπο τους.
Πηγή: philenews.com
