Γρίβας Κώστας
Στην ανάλυση για το Ουκρανικό ζήτημα σημαντικό ρόλο παίζουν οι αντιλήψεις περί περικύκλωσης της Ρωσίας, που έχει επιβάλλει η επέκταση του ΝΑΤΟ και η οποία μπορεί να γίνει κυριολεκτικά ασφυκτική αν ενταχθεί στη ΝΑΤΟϊκή δομή και η Ουκρανία και να επανέλθει το φάντασμα του πυρηνικού πολέμου στην Ευρώπη. Αυτή ακούγεται ως υπερβολική ή “φιλορωσική” ανάγνωση των τεκταινομένων από πολλούς, ενώ ακόμη και όσοι συνηγορούν υπέρ των ρωσικών ανησυχιών αναφέρονται κυρίως στην “αίσθηση περικύκλωσης” που έχει παραδοσιακά η Ρωσία.
Η μετατροπή του άλλοτε Συμφώνου της Βαρσοβίας και τμημάτων της τέως Σοβιετικής Ένωσης (και παλαιότερα της τσαρικής Ρωσίας) σε εχθρικό έδαφος για τη Ρωσία, συνεπάγεται πραγματικούς κινδύνους για τη στρατηγική ασφάλειά της. Δεν είναι απλώς “ψυχολογική αίσθηση ανασφάλειας”. Για να κατανοήσουμε αυτό το πρόβλημα ας εξετάσουμε ένα από τα πιο επικίνδυνα συμβάντα του Ψυχρού Πολέμου.
Αυτό της εγκατάστασης στην Ευρώπη το 1983 των περιβόητων βαλλιστικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς (MRBM) Pershing II, ως απάντηση στην ανάπτυξη από πλευράς της ΕΣΣΔ των βαλλιστικών πυραύλων ενδιάμεσου βεληνεκoύς (IRBM) RSD-10 (κωδική ονομασία NATO SS-20 “Saber”) . Οι Pershing ΙΙ είχαν βεληνεκές περίπου 1800 χλμ και μετέφεραν την πυρηνική κεφαλή W85 μεταβλητής ισχύος μεταξύ πέντε και 80 χιλιοτόνων.
