Εκείνη τήν ημέρα όλα ήταν θολά
Είχα μιλήσει νωρίς τό πρωί μέ φίλη, συγγενή τού Παναγιώτη Βλαχάκου. «Ο Νίκος χάθηκε!» μού είχε πεί. Είχα ρωτήσει: «Πώς πού;», αλλά απάντηση δέν έλαβα. Δέν γνώριζε, δηλαδή καί η ίδια Μετά, άρχισαν νά φθάνουν καταιγιστικά τά νέα. Όλα τά νέα! Είχαμε παραδώσει πάτριον έδαφος! Μίλησα μέ πρώην υπουργό τού Ανδρέα. «Τί είναι αυτά; Τί τρέχει;» Δέν μπορώ νά γράψω τίς φράσεις πού άκουσα. Μίλησα μέ κανά-δυό φίλους από τό ΠΑΣΟΚ, πού είχαν τεθεί εκτός «εκσυγχρονισμού». Τά «καντήλια» έπεφταν βροχηδόν. Μίλησα μέ τόν αείμνηστο Μίλτο Έβερτ. «Έλα στήν Βουλή, νά δούμε τί θά πεί»
Στήν Βουλή υπήρχε αναταραχή. Κόσμος στούς διαδρόμους, «πηγαδάκια», φωνές, τούς μάζεψαν κάποια στιγμή οι αρχηγοί. Η αίθουσα τών δημοσιογράφων, όπου τρυπώσαμε κι εμείς οι πολιτικοί συντάκτες (τότε ήμουν στήν «Καθημερινή»), κατάμεστη καί θορυβώδης. Οι περισσότεροι μιλούσαν γιά εμφανή ήττα, άλλοι, κήνσορες τού σημιτισμού, πού είχαν φθάσει σέ σημείο νά μισούν τόν Ανδρέα Παπανδρέου, υπερασπίζονταν τίς αποφάσεις τού ολίγων ημερών πρωθυπουργού. Είδα κάποιους βουλευτές τής Νέας Δημοκρατίας νά μιλούν γιά προδοσία, κάνα-δυό τού ΚΚΕ νά αναφέρονται σέ γήν καί ύδωρ στούς Αμερικάνους. Κι ύστερα, παρακολουθώντας τήν διαδικασία, ακούω τόν «φρέσκο» πρωθυπουργό νά λέει τό μνημειώδες: «Θέλω νά ευχαριστήσω τήν κυβέρνηση τών Ηνωμένων Πολιτειών γιά τήν πρωτοβουλία πού είχαν καί τήν βοήθειά τους»
Καί ακούγεται ένα μακρόσυρτο «ου-ου-ου» αποδοκιμασίας από τά έδρανα τής Νέας Δημοκρατίας καί τής Αριστεράς! Ο πρωθυπουργός τού «εκσυγχρονισμού» αποδοκιμαζόταν από τήν δεξιά καί τήν αριστερά επειδή ευχαριστούσε τόν παραδοσιακό σύμμαχο τής χώρας. «Ευχαριστείς πού υποστείλαμε τήν σημαία; Ευχαριστείς πού αφήσαμε τούς Τούρκους νά μάς ταπεινώσουν;» φώναζε ο Έβερτ Στήν κηδεία τού Παναγιώτη Βλαχάκου, σπαραγμός. Στήν Αγία Τριάδα, στόν Πειραιά, πήγαμε όλοι μαζί οι φίλοι, καθώς ο Παναγιώτης ήταν γόνος γνωστής μανιάτικης οικογένειας καί αδελφός τού φίλου μας Νίκου. Θυμάμαι πού ο συνάδελφός του, πού εκφώνησε τόν επικήδειο, τόν αποχαιρέτισε μέ τόν στίχο «Ο αετός πεθαίνει στόν αέρα, ελεύθερος καί δυνατός»
Από τήν επομένη, άρχισαν νά «λύνονται οι γλώσσες». Τό «πατριωτικό Πασόκ», πού είχε ηττηθεί (καί κατά τήν άποψη πολλών είχε προδοθεί εκ τών έσω), μιλούσε καθαρά γιά ταπεινωτική ήττα. «Είχαμε τό πάνω χέρι καί εμπόδισαν τόν στόλο νά μακελέψει τούς Τούρκους. Τούς είχαμε στό κλείστρο καί μάς κατέβασαν τά χέρια» μού έλεγε ναύαρχος, εν ενεργεία.
Είναι, χωρίς αμφιβολία, βέβαιο ότι οι Τούρκοι, έχοντας κατάλληλα προετοιμάσει τό κλίμα, αμφισβήτησαν μέ τά όπλα τήν ελληνική κυριαρχία στό συγκεκριμένο σημείο τού Αιγαίου καί πέτυχαν νά «γκριζάρουν» τήν περιοχή. Κι ενώ εμείς αποσύραμε μέχρι καί τά κατσίκια καί «καθίσαμε φρόνιμα», οι απέναντί μας συνεχίζουν καί σήμερα τήν ίδια τακτική.
«Καθ όλη τή διάρκεια τής κρίσης φάνηκε η μεγάλη δυσπιστία τού Σημίτη πρός τήν ηγεσία τής Ε.Υ.Π. καί τών Ενόπλων Δυνάμεων. Οι αξιωματικοί αυτοί είχαν μάθει νά λειτουργούν μέ τόν Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος λάτρευε τίς συσκέψεις μέ στρατιωτικούς, τίς υπηρεσίες από κλειστές πηγές καί τή διαχείριση κρίσεων όπως εκείνη τού Μαρτίου τού 1987. Ο κ. Σημίτης τούς θεωρούσε ανδρεϊκούς, ξένους στή δική του κουλτούρα καί ύποπτους γιά τό στήσιμο παγίδων τίς κρίσιμες εκείνες ώρες.» έγραψε τό φιλοπασοκικό τότε «Βήμα».
Πηγή: estianews.gr
