Γρίβας Κώστας
Στις 2 Αυγούστου 2019, μετά από 32 χρόνια, η συνθήκη INF, η οποία απαγόρευε στη Ρωσία και τις ΗΠΑ να αναπτύξουν επίγεια εκτοξευόμενους πυραύλους (βαλλιστικούς και cruise) με βεληνεκές μεταξύ 500 και 5500 χλμ, έπαψε να ισχύει. Πρόκειται για ιστορικό ορόσημο που σηματοδοτεί το τέλος της μεταψυχροπολεμικής εποχής, αλλά και την είσοδο σε μια νέα ιστορική περίοδο, η οποία σφραγίζεται από τη δεύτερη πυραυλική επανάσταση.
Η νέα φάση της λεγόμενης πυραυλικής επανάστασης (missile revolution) αναμένεται να επιδράσει αποφασιστικά στις εξελίξεις στα πολεμικά πράγματα στην τρέχουσα δεκαετία 2020. Σε αντίθεση με ό,τι γενικώς πιστεύεται, ο τερματισμός της συνθήκης INF δεν επηρέασε τα θέματα πυρηνικής ισχύος, αλλά της συμβατικής, δια της ανάπτυξης νέων πυραυλικών συστημάτων πολύ μεγάλων δυνατοτήτων, τα οποία αναφέρονται από τους Αμερικανούς ειδικούς ως “μεταπυρηνικά υπερόπλα” (post nuclear super weapons).
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέχρι πρότινος ζούσαμε την πρώτη φάση της πυραυλικής επανάστασης, η οποία χαρακτηρίστηκε από την ανάπτυξη προηγμένων πυραυλικών συστημάτων διαφόρων τύπων από τις ευρασιατικές Δυνάμεις, προεξαρχούσης της Κίνας. Αιχμή του δόρατος είναι οι αντιπλοϊκοί βαλλιστικοί πύραυλοι (ASBM), γνωστότερος εκπρόσωπος των οποίων είναι ο περιβόητος “φονέας αεροπλανοφόρων” Dong Feng–21D (DF–21D).
