Μπαλτζώης Ιωάννης
Με την ουκρανική κρίση όλα ξεκίνησαν το 2014, με την προσπάθεια της Δύσης να προσαρτήσει “ετσιθελικά” στο δυτικό στρατόπεδο την Ουκρανία, με ταυτόχρονη είσοδο στο ΝΑΤΟ, αφού είχε γίνει η πρόσκληση από το 2008 σε δύο χώρες κλειδιά της περιοχής, την Γεωργία και την Ουκρανία. Σε ό,τι αφορά την Γεωργία, οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές, η δε χώρα υπό την ηγεσία του διεφθαρμένου, όπως τελικά αποδείχθηκε, προέδρου Σαακασβίλι υπέστη ταπεινωτική ήττα από τις ρωσικές δυνάμεις το 2008, όταν προσπάθησε να κάνει ό,τι έκανε και κάνει ακόμη και σήμερα η Ουκρανία. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.
Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι θλιβερή για την μεγάλη αυτή χώρα, που παραμένει ακρωτηριασμένη, μετά την λεγόμενη επανάσταση της “Euromaidan” το 2014, το μακελειό που δημιουργήθηκε και την αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας της χώρας (Ποροσένκο αντί Γιανουκόβιτς και σήμερα Ζελένσκι αντί Ποροσένκο). Αποτέλεσμα των γεγονότων η οριστική, όπως φαίνεται, προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία και μετά από έναν αιματηρό πόλεμο στις περιφέρειες (όμπλαστ) του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ της Ουκρανίας (που συνήθως ονομάζεται “Ντονμπάς”) η περιοχή είναι πλέον ανεξάρτητη και πλήρως διαχωρισμένη από την Ουκρανία, η δε κατάσταση χαρακτηρίζεται διεθνώς ως “παγωμένη διένεξη” (frozen conflict).
Και όμως η ηγεσία της Ουκρανίας, εγκλωβισμένη στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις-υποστήριξη- προτροπές και πιέσεις της Δύσης και του ΝΑΤΟ για πλήρη ένταξή της στον Οργανισμό, δημιούργησε μια κατάσταση έντασης με προκλητικές δηλώσεις και στρατιωτικές ασκήσεις στα σύνορα Ουκρανίας και Ντονμπάς. Αυτό προκάλεσε την άμεση αντίδραση της Ρωσίας, η οποία κινητοποίησε τις Ένοπλες Δυνάμεις της και μετακίνησε περίπου 100.000 στρατιώτες στα δυτικά της σύνορα και μετά την κινητοποίηση και του ΝΑΤ, δημιουργώντας ένα κλίμα αναμενόμενης σύγκρουσης, που μπορούσε να γίνει λίαν επικίνδυνο, φθάνοντας μέχρι την παγκόσμια σύρραξη.
