 |
| φωτο protagon.gr |
Και δεν είναι σαφώς η Ουκρανία, η οποία απλώς θεωρείται τελειωμένη υπόθεση και περισσότερο σαν αφορμή για τις συνομιλίες.
Δεν είναι μυστικό δηλαδή ότι η Ουκρανία είναι απλώς μια περίσταση, αν και πολύ σημαντική, για τον διάλογο μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας.
Στην πραγματικότητα, το ζήτημα ολόκληρης της μελλοντικής παγκόσμιας τάξης επιλύεται.
Τρεις υπερδυνάμεις προσπαθούν να θέσουν τις βάσεις για τη «νέα Γιάλτα»: τη Ρωσία, την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο εμπνευστής της επικοινωνίας ήταν οι Αμερικανοί - ήταν αυτοί που έχουν συσσωρεύσει έναν κρίσιμο αριθμό τρωτών σημείων, είναι ζωτικής σημασίας για αυτούς να επιλύσουν γρήγορα τα ερωτήματά τους.
Ο χρησμός Peskov
H Ρωσία έχει έρθει από θέση ισχύος πλέον, και είναι αυτή που έχει στενή συνεργασία με την Κίνα.
Εξ ου και η ιδέα εξέφρασε επανειλημμένα στον αμερικανικό Τύπο να κάνει τα πάντα για να σπάσει τις σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου.
Σε αυτό ο Dmitry Peskov εξήγησε: «Έχουμε καλές σχέσεις με την Κίνα, τις οποίες αναπτύσσουμε».
Κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής συνομιλίας, λίγο πριν από αυτό, ο Vladimir Putin και ο Xi Jinping τόνισαν συγκεκριμένα τη στρατηγική φύση της φιλίας μας, η οποία δεν μπορεί να επηρεαστεί από κανέναν τρίτο, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθεί.
Η ευπάθεια νούμερο δύο είναι η ριζοσπαστική υστέρηση των Ηνωμένων Πολιτειών όσον αφορά τη στρατιωτική τεχνολογία, κυρίως το μέσο παράδοσης πυρηνικών όπλων.
Τα υπερηχητικά είναι πλέον ευρέως προηγμένα τόσο στη Ρωσία όσο και στην Κίνα, ενώ όλα τα αμερικανικά πειράματα με αυτό απέτυχαν.
Δεν υπάρχει κανένα μέσο προστασίας από προηγμένους πυραύλους στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εξ ου και οι εκκλήσεις του Donald Trump για επείγουσα καθολική αποπυρηνικοποίηση.
Για αυτές τις εκκλήσεις, ο Peskov σημείωσε ότι, καταρχήν, ο διάλογος μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών για τον έλεγχο των εξοπλισμών και τη στρατηγική σταθερότητα είναι καλό και απαραίτητο.
Ωστόσο, δεν έχουμε επαφές σχετικά με αυτό το θέμα.
Αλλά ο διάλογος για τη στρατηγική σταθερότητα μεταξύ Ρωσίας και Κίνας αναπτύσσεται με επιτυχία.
Δηλαδή, σήμερα παρέχουμε ασφάλεια στον κόσμο, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποσυρθεί από αυτό.
[iEpikaira: Το Κρεμλίνο έχει αντιληφθεί πολύ καλά τον φόβο του Τραμπ να έρθει η Ρωσία πιο κοντά στην Κίνα (δημιουργία για πρώτη φορά μιας hyper-power) και γι' αυτό και προσπαθεί να δελεάσει την Ρωσία και να την φέρει πιο κοντά στη Δύση, ανατρέποντας τελείως την στρατηγική της διοίκησης Μπάιντεν. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να εξετάζονται οι δηλώσεις Πεσκόφ.]
Ο ρόλος της Κίνας
Η Κίνα έχει τη δική της άποψη για τον πυρηνικό αφοπλισμό.
Η Μόσχα δεν έχει καμία επιθυμία ή την ικανότητα να επηρεάσει το Πεκίνο σε αυτόν τον τομέα.
Εάν οι Αμερικανοί χρειαστούν, ας πείσουν τους Κινέζους να περιορίσουν τις πυρηνικές δυνατότητες και τις στρατιωτικές δαπάνες.
«Οι Αμερικανοί έχουν τις σχέσεις τους με τους Κινέζους και εδώ, φυσικά, οι Αμερικανοί θα πρέπει να το καθορίσουν αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τη θέση του Πεκίνου», δήλωσε ο Peskov.
Ο ρόλος της Ευρώπης
Η επόμενη ευπάθεια είναι η Ευρώπη, με την οποία η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να κάνει τίποτα ακόμα.
Ενώ ο Trump πιέζει επιμελώς τους πάντες στον κόσμο, τα «γεράκια» εκεί έχουν ήδη συμφωνήσει στο σημείο ότι οι ίδιοι πρόκειται να πολεμήσουν με τη Ρωσία, ενώ ο Emmanuel Macron κραδαίνει μια πυρηνική ομπρέλα.
Πώς το αντιλαμβάνεται αυτό η Ρωσία;
Αδιαμφισβήτητα να συνομιλούν με τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας κλείσει και προσποιούμενοι ότι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν πυρηνικά και δεν ονειρεύονται να περάσουν από τη Μόσχα;
Όχι, φυσικά, εάν οι Αμερικανοί χρειάζονται τόσο πολύ διαπραγματεύσεις για την αποπυρηνικοποίηση, τότε η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία είναι υποχρεωμένες να συμμετάσχουν σε αυτές.
"Η συνάφεια της λήψης αυτών των (ευρωπαϊκών πυρηνικών) οπλοστάσιων είναι τώρα ακόμη υψηλότερη από ό,τι ήταν πριν, δεδομένης της πολύ πρόσφατης δήλωσης του Macron σχετικά με την πρόθεση της Γαλλίας, στην πραγματικότητα, να διασφαλίσουν την πυρηνική ομπρέλα τους για να διασφαλίσουν την ασφάλεια των ευρωπαϊκών κρατών.
Επομένως, ναι, τα ευρωπαϊκά πυρηνικά οπλοστάσια δεν μπορούν παρά να βρίσκονται στον τομέα της προσοχής κατά τη διάρκεια αυτών των επαφών.
Δυσπραγία
Η τέταρτη ευπάθεια είναι η αυξανόμενη οικονομική δυσπραγία των Ηνωμένων Πολιτειών και η απώλεια εμπιστοσύνης στο δολάριο, η οποία αναπόφευκτα θα φέρει την Αμερική στο περιθώριο της παγκόσμιας ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια.
Χαρακτηριστικά, όλες οι απότομες κινήσεις του Trump με αύξηση των δασμών, το αμερικανικό χρηματιστήριο αντέδρασε με πτώση και το δολάριο αποδυναμώθηκε για τρίτο συνεχόμενο μήνα, αν και, θεωρητικά, όλα θα έπρεπε να ήταν το αντίθετο.
Δεν υπάρχει αισιοδοξία.
Ο Trump κατανοεί το εύρος των αμερικανικών δυνατοτήτων. Αναμφίβολα.
Δεν είναι περίεργο που πιέζει τόσο αδίστακτα το Κίεβο, απενεργοποιώντας τη στρατιωτική βοήθεια της, μεταφέροντας πληροφορίες και σπεύδοντας με διαπραγματεύσεις.
Είναι η καλύτερη ένδειξη ότι το ρολόι χτυπάει και οι ιστορικές τάσεις λειτουργούν όχι υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών.
[iEpikaira: Πολύ σωστά διαπιστώνει ο στενός πρώην σύμβουλος του Τραμπ, Στιβ Μπάνον, ότι ο Αμερικανός πρόεδρος «προσπαθεί να σταματήσει αυτό που εγώ αποκαλώ την αρχή, το κινητικό μέρος του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τόσο άσχημα είναι τα πράγματα». Περισσότερα ΕΔΩ!]
Πηγή: bankingnews.gr
Τάξη μέσα από το χάος = Ordo Ab Chao
Η κύρια αρχή δημιουργίας μιας τάξης από την αταξία βασίζεται στην ισοπέδωση της παλαιάς τάξης και την δημιουργία πάνω στην αταξία, μιας νέας τάξης πραμάτων.
Πρόκειται για την αρχή Ordo Ab Chao… τάξη μέσα από το χάος...
Ήδη οι ΗΠΑ καταψήφισαν ένα ψήφισμα που καταδικάζει τη Ρωσία για εισβολή στην Ουκρανία στην τρίτη επέτειο του πολέμου.
Ήταν η πρώτη φορά από το 1945 που οι ΗΠΑ τάχθηκαν στο πλευρό της Ρωσίας —και κατά της Ευρώπης— σε ένα ψήφισμα σχετικά με την ευρωπαϊκή ασφάλεια, σύμφωνα με τον James Lansdale του BBC.
Σχεδόν όλοι οι άλλοι δυτικοί ηγέτες βλέπουν τη Ρωσία ως κράτος απατεώνων και επιτιθέμενο. Ο Trump βλέπει έναν πιθανό εταίρο.
Για την Ευρώπη, η οποία βασίζεται στις ΗΠΑ για να εγγυηθεί την ασφάλειά της τις τελευταίες οκτώ δεκαετίες, αυτό δεν είναι απλώς μια κλήση αφύπνισης.
Είναι μια υπαρξιακή πρόκληση που θέτει υπό αμφισβήτηση ολόκληρη τη διατλαντική συμμαχία.
Ο συντηρητικός ηγέτης της Γερμανίας Friedrich Merz δήλωσε μετά τη νίκη του στις εκλογές ότι «απόλυτη προτεραιότητά του» είναι η ταχεία ενίσχυση της Ευρώπης ώστε να μπορέσει «να επιτύχει την ανεξαρτησία της από τις ΗΠΑ».
«Δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα έπρεπε να πω κάτι τέτοιο στην τηλεόραση», παραδέχτηκε ο Merz.
«Αλλά μετά τις δηλώσεις του Donald Trump την περασμένη εβδομάδα, είναι σαφές ότι οι Αμερικανοί... αδιαφορούν σε μεγάλο βαθμό για τη μοίρα της Ευρώπης».
Η μεγάλη εικόνα
Στον σημερινό πολυπολικό κόσμο, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα αγωνίζονται για να διασφαλίσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα και να ενισχύσουν - ή να επεκτείνουν - τις σφαίρες επιρροής τους.
Ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin ονειρεύεται την ανασύσταση του σοβιετικού μπλοκ και προσπάθησε να το κάνει με τη βία — εισβάλλοντας στην Ουκρανία και ανάμειξη στις εκλογές σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.
Η Κίνα, μια οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη υπό τον Xi Jinping, παρακολουθεί προσεκτικά την Ουκρανία καθώς σκέφτεται αν θα εισβάλει στην Ταϊβάν και θα εδραιώσει την κληρονομιά του Xi μέσω της «επανένωσης».
Ο Trump, εν τω μεταξύ, έχει έρθει σε ρήξη με τους προκατόχους του, ζητώντας την επέκταση του εδάφους των ΗΠΑ - ενδεχομένως να συμπεριλάβει τον Καναδά, τη Γροιλανδία, τη Διώρυγα του Παναμά και ακόμη και τη Λωρίδα της Γάζας.
Έκανε επίσης μεγάλες ευκαιρίες με το Πεκίνο και τη Μόσχα για τα πάντα, από το εμπόριο μέχρι τα πυρηνικά.
Αυτός είναι ο ανταγωνισμός μεγάλων δυνάμεων στην πιο αγνή του μορφή, και είναι η κατεύθυνση που ο Trump - προς τη βαθιά ανησυχία των μικρών και μεσαίων χωρών - φαίνεται να σκοπεύει να πάρει τον κόσμο.
Η ουσία: Ό,τι είναι παλιό είναι και πάλι νέο
Πριν από 80 χρόνια, τρεις μεγάλες δυνάμεις - οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σοβιετική Ένωση - συγκεντρώθηκαν στην κατεχόμενη από τους Ρώσους Κριμαία για να αποφασίσουν την τύχη μιας ευρωπαϊκής ηπείρου που έχει καταστραφεί από τον πόλεμο.
Εκεί στη Γιάλτα, ο Franklin D. Roosevelt, ο Winston Churchill και ο Josef Stalin έθεσαν τους όρους για αυτό που τελικά οδήγησε στο Σιδηρούν Παραπέτασμα, τροφοδοτώντας τον ψυχρό πόλεμο για δεκαετίες.
"Νομίζω ότι αυτή είναι η νοοτροπία του Donald Trump. Είναι σίγουρα η νοοτροπία του Putin. Είναι η νοοτροπία του Xi Jinping.
Δεν είναι η νοοτροπία της Ευρώπης", προειδοποίησε την περασμένη εβδομάδα ο πρώην επικεφαλής της MI6 Alex Younger.
«Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο μπαίνουμε».
Πηγή: bankingnews.gr
Το σχέδιο Τραμπ για την Κίνα περνά από τη Μόσχα
Τον Ιούλιο του 1971 ο τότε Σύµβουλος Εθνικής Ασφαλείας (µετέπειτα και υπουργός Εξωτερικών) των Ηνωµένων Πολιτειών Αµερικής Χένρι Κίσινγκερ εξαφανίσθηκε για λίγα κρίσιµα 24ωρα στη διάρκεια περιοδείας του στην Άπω Ανατολή. Το µυστικό ταξίδι που πραγµατοποίησε υπό άκρα µυστικότητα κατά το κρίσιµο διάστηµα είχε ως προορισµό το Πεκίνο, το οποίο έµελλε να επισκεφθεί εκ νέου και τον Οκτώβριο του ιδίου έτους. Επρόκειτο για ένα από τα πιο τολµηρά "ανοίγµατα" της σύγχρονης διπλωµατικής ιστορίας, το οποίο επιστέφθηκε µε συνάντηση κορυφής του τότε ενοίκου του Λευκού Οίκου, Ρίτσαρντ Νίξον, µε τον ηγέτη της Λαϊκής Δηµοκρατίας της Κίνας, Μάο Τσετούνγκ, τον Φεβρουάριο του 1972 στην κινεζική πρωτεύουσα.
Η άµεση προτεραιότητα των Νίξον και Κίσινγκερ ήταν η αναζήτηση ερεισµάτων στην Ασία, προκειµένου να διαχειρισθούν την αµερικανική απεµπλοκή από τον Πόλεµο του Βιετνάµ. Η κοµµουνιστική Κίνα, πάλι, αναζητούσε ευρύτερη διεθνή νοµιµοποίηση απέναντι στην (σύµµαχο των ΗΠΑ) Ταϊβάν – εξ ού και η σινοαµερικανική προσέγγιση συνέπεσε, διόλου τυχαία, µε την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωµένων Εθνών να δοθεί στη Λαϊκή Δηµοκρατία η έδρα της Κίνας στον ΟΗΕ, η οποία µέχρι τότε κατεχόταν από τους Εθνικιστές του Τσανγκ Και-σεκ. Μέχρι το 1979 ΗΠΑ και Κίνα είχαν αποκτήσει πλήρεις διπλωµατικές σχέσεις, ενώ η Ουάσινγκτον προσχώρησε στο δόγµα της "Μίας Κίνας", που ουσιαστικά απονοµιµοποιούσε την Ταϊβάν.
Ωστόσο, το παίγνιο Κινέζων και Αµερικανών περισσότερο και από τις διµερείς σχέσεις αφορούσε κάποιον τρίτο: τη Σοβιετική Ένωση, συµπρωταγωνιστή του "Ψυχρού Πολέµου", αλλά και του σχίσµατος εντός του "σοσιαλιστικού στρατοπέδου" που είχε προκαλέσει ο Μάο λίγα χρόνια νωρίτερα. Μάλιστα, οι σινο-σοβιετικές εντάσεις είχαν φθάσει το 1969 στο επίπεδο της ένοπλης σύγκρουσης, µε µεθοριακά επεισόδια που κράτησαν εννέα µήνες.
Ο σηµερινός ανταγωνιστής
Το τρικ του Κίσινγκερ θεωρείται από πολλούς ότι λειτούργησε καταλυτικά για την έκβαση του Ψυχρού Πολέµου, εντείνοντας την "περικύκλωση" της Μόσχας. Αλλά αν η Σοβιετική Ένωση αποτελεί εδώ και καιρό παρελθόν, η Κίνα κάθε άλλο παρά κατέρρευσε. Αντιθέτως, αξιοποιώντας την άρση της αποµόνωσής της από τη δεκαετία του ’70 και εξής, µπήκε σε τροχιά οικονοµικής, τεχνολογικής, αλλά δευτερευόντως και στρατιωτικής ανάδυσης, που την καθιστά αντικειµενικά τον κύριο ανταγωνιστή των ΗΠΑ στις µέρες µας – και την κύρια εµµονή του Ντόναλντ Τραµπ και όσων αυτός αντιπροσωπεύει.
Εξ ού και γνωρίζει ευρεία εξάπλωση στον τύπο και τα think tanks της Δύσης ο όρος "reverse Kissinger", ήτοι η ερµηνεία των επιλογών του Τραµπ ως µιας προσπάθειας να αντιγραφεί, αλλά από την ανάποδη, το προηγούµενο που δηµιούργησε το 1971 ο "µάγος της διπλωµατίας".
Η επιµονή του νυν προέδρου των ΗΠΑ να κλείσει το µέτωπο του ουκρανικού πολέµου, αλλά και να οδηγηθεί σε µιαν ευρύτερη συνεννόηση µε τον Βλαντίµιρ Πούτιν επί οικονοµικών και γεωπολιτικών ζητηµάτων, όπως ανακοινώθηκε χαρακτηριστικά µετά την τηλεφωνική τους επικοινωνία τον Φεβρουάριο, θεωρείται ότι υπαγορεύεται από την ανάγκη της Ουάσινγκτον να επικεντρωθεί κατά προτεραιότητα στις προκλήσεις που αντιµετωπίζει στην Άπω Ανατολή, προσεταιριζόµενη κατά το δυνατόν τη Ρωσία και "διεµβολίζοντας" τη δυνάµει απειλητική, ιδίως για την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου, "ευρασιατική συσπείρωση".
Εξισορρόπηση, αλλά όχι ρήγµα
Τα προηγούµενα χρόνια, εν πολλοίς σε απάντηση προς τις πιέσεις που δέχονταν αµφότερες από τη Δύση, η Ρωσία και η Κίνα έχουν διακηρύξει, µεταξύ άλλων και σε αλλεπάλληλες συναντήσεις των ηγετών τους, ότι έχουν µια "φιλία δίχως όρια". Οι διακηρύξεις αυτές υλοποιούνται µε τον πολιτικο-διπλωµατικό συντονισµό των δύο πλευρών στα περισσότερα διεθνή µέτωπα, την εµβάθυνση της οικονοµικής συνεργασίας, τη διαπλοκή του κινεζικού "νέου δρόµου του µεταξιού" µε τη ρωσικής εµπνεύσεως ευρασιατική ολοκλήρωση, τη συµµετοχή στον Οργανισµό της Σανγκάης, τη διεξαγωγή κοινών στρατιωτικών ασκήσεων, τη διεύρυνση της Οµάδας Brics κ.ο.κ. Πολύτιµος για τη Ρωσία, µετά το τείχος κυρώσεων που ύψωσε απέναντί της η Δύση λόγω της εισβολής στην Ουκρανία, ήταν και ο αναπροσανατολισµός των ενεργειακών εξαγωγών της προς Ανατολάς και συνολικά η οικονοµική συνεργασία της Κίνας.
Δεν ήταν ιστορικά προκαθορισµένη η σύζευξη αυτή, καθώς οι ρωσο-κινεζικές σχέσεις υπήρξαν παραδοσιακά ανταγωνιστικές, ακόµη και όταν οι δύο χώρες όµνυαν στο λάβαρο της σοσιαλιστικής επανάστασης, ενώ ειδικότερα η Ρωσία διακατέχεται από µιαν ανασφάλεια για τη γειτνίαση της αραιοκατοικηµένης Σιβηρίας µε έναν δηµογραφικό κολοσσό. Άλλωστε τµήµατα της σηµερινής ρωσικής επικράτειας αποτελούν αλλοτινές κινεζικές επαρχίες που κατακτήθηκαν τον 19ο, ακόµη και τον 20ό αιώνα.
Τέτοιου τύπου σκέψεις µπορούν να ενθαρρύνουν προσδοκίες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για "απόσπαση" της Ρωσίας από την αγκαλιά της Κίνας. Όµως τα πράγµατα είναι περισσότερο σύνθετα.
Ο Κίσινγκερ εκµεταλλεύθηκε ένα προϋπάρχον ρήγµα – δεν το δηµιούργησε εκ του µηδενός. Και σίγουρα η Μόσχα δεν έχει την αφροσύνη να µετατρέψει τυχόν ευπρόσδεκτη εξισορρόπηση των σχέσεών της µε την Κίνα, που κινδυνεύουν να γίνουν ασύµµετρες, σε ρήγµα. Η έλλειψη εµπιστοσύνης προς την Ουάσινγκτον, που δηµιουργούν οι εναλλαγές των πολιτικών της και οι αθετήσεις προηγούµενων συµφωνιών, γεννά την ανάγκη της ρωσικής ηγεσίας να διατηρεί αντίβαρα και ασφαλιστικές δικλίδες, πόσω µάλλον όταν η µετατόπιση του κέντρου βάρους της παγκόσµιας οικονοµίας στην Ασία τη µετατρέπει σε χώρο ευκαιριών.
"Σταθερά σε έναν ταραγµένο κόσµο"
Για τον λόγο αυτόν, η ρωσική ηγεσία δεν παραλείπει, εν µέσω του πολλαπλασιασµού των επαφών της µε την κυβέρνηση Τραµπ, να στέλνει καθησυχαστικά µηνύµατα προς την Κίνα.
Ο γραµµατέας του Συµβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Ρωσίας, Σεργκέι Σοϊγκού, επισκέφθηκε προ ηµερών το Πεκίνο, ενώ ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ έσπευσε να συναντήσει τον Κινέζο οµόλογό του Ουάνγκ Γι. Ο τελευταίος, σε µακρά συνέντευξη τύπου που παραχώρησε χθες, στο περιθώριο της ετήσιας συνόδου της Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης της Κίνας, είχε πολλά να πει για τις παρατηρούµενες διεθνείς ανακατατάξεις.
"Η σινορωσική σχέση είναι ώριµη, ανθεκτική και σταθερή, και δεν θα αλλάξει εξαιτίας κάποιου παροδικού γεγονότος, ούτε λόγω της ανάµιξης κάποιου τρίτου µέρους. Αποτελεί σταθερά σε έναν ταραγµένο κόσµο", είπε ο Ουάνγκ Γι. Για δε τον πόλεµο στην Ουκρανία σηµείωσε µε εµφανή διάθεση παρεµβολής στις συνοµιλίες: "Η Κίνα είναι διατεθειµένη να συνεργαστεί µε τη διεθνή κοινότητα συµµορφούµενη προς τις επιθυµίες των µερών, για να επιτευχθεί οριστική επίλυση της κρίσης και διαρκής ειρήνη και θα συνεχίσει να διαδραµατίζει εποικοδοµητικό ρόλο".
Αλλά, επειδή τα σηµεία των καιρών έχουν γίνει αντιληπτά, σε πρώτο πλάνο βρίσκονται οι αυστηρές προειδοποιήσεις προς τις ΗΠΑ. "Υπάρχουν κάπου 190 χώρες στον κόσµο. Φανταστείτε κάθε χώρα να αποφάσιζε να προτάξει τις δικές της προτεραιότητες και να πίστευε στην ισχύ. Ο κόσµος θα ολίσθαινε στον νόµο της ζούγκλας", τόνισε ο Ουάνγκ.
Νωρίτερα, ο εκπρόσωπός του είχε διαµηνύσει πως η Κίνα θα δώσει µάχη "µέχρι τέλους" αν οι ΗΠΑ συνεχίσουν τον εµπορικό πόλεµο, επικρίνοντας το µπρα-ντε-φερ που "αποσταθεροποιεί" την παγκόσµια οικονοµία.
Πηγή: capital.gr
