Συγκεκριμένα ξένα συμφέροντα προσπαθούν επί δεκαετίες να μας παρουσιάζουν το κυπριακό πρόβλημα κάτω από έναν παραμορφωτικό φακό και να εγκλωβίζουν τη σκέψη μας σε ένα μοτίβο που αυτά θέτουν εκ προοιμίου. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Ελληνισμός είναι ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ είτε βρίσκεται στην Ελλάδα, είτε στην Κύπρο, είτε στη Βόρειο Ήπειρο, είτε στην ομογένεια της Κωνσταντινούπολης, είτε στην Ίμβρο, είτε στην Τένεδο. Είναι ΜΕΓΑΛΗ ΝΤΡΟΠΗ για τον ελληνισμό το ότι έχει αποδεχθεί τη διαίρεσή του σε δύο κράτη, δηλαδή στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Οι εμπνευστές και αρχιτέκτονες αυτού του ανιστόρητου ανοσιουργήματος προσπαθούν να μας κάνουν να το συνηθίσουμε αυτό και να το θεωρούμε φυσιολογικό, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Στη λεκάνη της Μεσογείου μεγαλούργησαν ανά τους αιώνες διάφοροι λαοί όπως οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι. Εφόσον αυτοί οι λαοί κυριάρχησαν με τη σειρά για μεγάλες χρονικές περιόδους, είναι τελείως τρελό να πιστεύουμε ότι υστερούσαν αριθμητικά και ήταν μικρές μειοψηφίες που απλώς επιβλήθηκαν στην ευρύτερη γειτονιά τους. Άρα αφού οι Αιγύπτιοι σήμερα είναι 100 εκατομμύρια άνθρωποι και οι Ιταλοί 60 εκατομμύρια, είναι ανόητο να βρίσκουμε φυσιολογικό το ότι οι Έλληνες είμαστε μόνο 11 εκατομμύρια. Λογικά θα έπρεπε σήμερα να είμαστε κι εμείς τουλάχιστον 60 εκατομμύρια και να κατέχουμε τριπλάσια γεωγραφική έκταση από αυτή που έχει το κολοβωμένο κράτος μας. Ο λόγος που δεν συμβαίνει αυτό είναι ότι από όλους τους ιστορικούς λαούς της Μεσογείου μόνο εμείς χαρίσαμε μόνιμα πληθυσμό, εδάφη και λαμπρές πόλεις στον μεγαλύτερο εχθρό μας, και δυστυχώς συνεχίζουμε να ακολουθούμε ντροπιαστική πολιτική κατευνασμού απέναντί του.
Επομένως η μακροπρόθεσμη στρατηγική μας στόχευση δεν μπορεί να είναι άλλη από την επαναφορά του ελληνισμού στα δίκαια ιστορικά μεγέθη του, όχι μόνο πολιτισμικά αλλά και πληθυσμιακά και γεωγραφικά. Πρέπει να κοιτάμε ψηλότερα και μακρύτερα από ό,τι το κάνουμε, και είναι εγκληματικό να περιορίζουμε τη ματιά μας τόσο χαμηλά και τόσο κοντά ώστε να αποδεχόμαστε τη διαίρεση του ελληνισμού σε δύο κράτη επειδή έτσι βολεύει τους Βρετανούς, τους Αμερικανούς και τους Τούρκους. Όπως αυτοί κοιτάνε το συμφέρον τους, έτσι πρέπει να κοιτάμε κι εμείς το δικό μας συμφέρον. Αν εμείς οι Έλληνες αποδεχθούμε μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μας τον τερατώδη διαχωρισμό του έθνους μας σε δύο κράτη, όπως συμβαίνει σήμερα, σύντομα θα ανοίξει η όρεξη σε ξένους καλοθελητές να μας κάνουν και τρία ή και τέσσερα κράτη - βλέπουμε άλλωστε στις μέρες μας πώς μεθοδεύτηκε η τάχα επίλυση του σκοπιανού ζητήματος με την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς παραχαράκτες της Ιστορίας.
Σε αντίθεση με τις ψοφοδεείς ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, οι Τούρκοι ξέρουν πολύ καλά ποια πρέπει να είναι η ελληνική στρατηγική στόχευση και αυτή είναι που τους κάνει να χάνουν τον ύπνο τους. Νιώθουν εισβολείς και καταπατητές σε ξένα εδάφη, και πρωταρχική τους μέριμνα είναι να καταπνίξουν ακόμα και την παραμικρή ιδέα επανένωσης και επέκτασης του ελληνισμού στα ιστορικά του όρια. Το ότι οι Τούρκοι ενώ σε όλες τις άλλες αξιώσεις τους έναντι του ελληνισμού είναι μαξιμαλιστές, αλλά περιέργως στην Κύπρο δεν θέτουν θέμα προσάρτησης του κατεχόμενου βόρειου τμήματος του νησιού αλλά μόνο θέμα αναγνώρισης δύο ανεξάρτητων κρατών θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Δεν το κάνουν επειδή σέβονται το διεθνές δίκαιο ή επειδή μας λυπούνται. Το κάνουν επειδή φοβούνται πως αν προχωρήσουν στην προσάρτηση της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου, τότε πιθανώς η Ελλάδα να θεωρήσει ότι έπαψαν de facto να ισχύουν οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και να απαντήσει με την ένωσή της με την Κυπριακή Δημοκρατία - και αυτή η προοπτική είναι ο χειρότερος εφιάλτης τους. Όπως κάνουν με το casus belli στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο, έτσι και στην περίπτωση της Κύπρου με την πρότασή τους για δύο ανεξάρτητα κράτη προσπαθούν να ακυρώσουν εκ των προτέρων το ισχυρότερο διαπραγματευτικό και διπλωματικό μας όπλο. Η έως τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι οι στρατηγικοί στόχοι των Τούρκων στο Κυπριακό είναι πολύ σαφείς:
1.Να αποτρέψουν άπαξ δια παντός οποιαδήποτε προοπτική ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
2.Να συμμετάσχουν άνευ οποιασδήποτε δικής τους συμβολής στην εκμετάλλευση των μεγάλων εσόδων που θα φέρουν στο νησί οι υδρογονάνθρακες που ανακαλύφθηκαν τα τελευταία χρόνια στη θαλάσσια έκταση νοτίως της Κύπρου.
3.Να βάλουν πόδι στην Ευρωπαϊκή Ένωση από την πίσω πόρτα καθιερώνοντας μέσω της τουρκοκυπριακής κοινότητας για πρώτη φορά ως νέα επίσημη γλώσσα στην ΕΕ τα τουρκικά, και να έχουν στο εγγύς μέλλον και εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο όπου θα προωθούν τα τουρκικά συμφέροντα.
4.Να διατηρήσουν το δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης στην Κύπρο όποτε το κρίνουν αναγκαίο στο μέλλον μέσω της διατήρησης της ιδιότητας της εγγυήτριας Δύναμης αλλά και της ύπαρξης ικανού αριθμού τουρκικών στρατευμάτων στο νησί.
Σε περίπτωση επίλυσης του Κυπριακού μέσω διαπραγματεύσεων θεωρώ 100% βέβαιο ότι οι Τούρκοι θα πετύχουν τους τρεις πρώτους στόχους τους, και βλέπω επίσης πάρα πολύ δύσκολο να απεμπολήσουν τον τέταρτο. Αν τους πετύχουν όλους (πράγμα που είναι και το πιθανότερο με δεδομένο τον ενδοτισμό που δείχνει η ελληνοκυπριακή πλευρά), τότε θα πρέπει να μιλάμε για νέα εθνική τραγωδία αφού ο Αττίλας θα λάβει και επίσημη σφραγίδα νομιμοποίησης με τη δική μας συγκατάθεση για τα εγκλήματα που διέπραξε στην Κύπρο...
