Σύντομες διηγήσεις από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση - Το πνεύμα των παλαιών Πατέρων (Γ'-Μέρος)

Ει­πε Γέρων Κα­ρυ­ω­της: «Σήμερα στο Α­γιον Ο­ρος ε­χει κο­σμο, δρο­μους, συγ­χρο­να πραγ­μα­τα που δεν υ­πηρ­χαν πα­λαιά. Μο­νο­πα­τια και καλ­ντε­ρι­μια ει­χε και οι κα­λο­γε­ροι, ο­που πη­γαι­ναν, με τα πο­δια βα­δι­ζαν. Οι ερ­γο­χει­ρα­δες κου­βα­λού­σαν το ερ­γο­χει­ρο τους στην πλα­τη, για να το φερ­νουν στις Κα­ρυ­ες να το που­λη­σουν. Σπα­νια να ει­χε κα­νε­ις ζώο.

»Ε­πι­κρα­του­σε η­συ­χι­α και η­ρε­μι­α. Ή­μα­σταν πολ­λοί πα­τε­ρες και λι­γοι προ­σκυ­νη­τες. Αυ­το που κυ­ρι­ως μας αλ­λο­ι­ω­σε ει­ναι ο πο­λυς κο­σμος, οι πολ­λοί προ­σκυ­νη­τες και τα συγ­χρο­να κο­σμι­κα πραγ­μα­τα. Βέβαια η λε­ξη προ­σκυ­νη­τες δεν ται­ρι­α­ζει ση­με­ρα. Συ­νη­θως βρι­σκεις λι­γους προ­σκυ­νη­τες, και οι αλ­λοι ει­ναι του­ρι­στες. Ερ­χον­ται τα­χα για ευ­λο­γι­α, αλ­λα ε­πει­δη ει­ναι φθη­να ε­δω, σου λε­ει, πα­με στο Α­γιον Ο­ρος.

»Πα­λαιά στο Α­γιον Ο­ρος α­πα­γο­ρευ­ο­ταν να μπη ο προ­σκυ­νη­της με κον­το­μα­νι­κο ή α­μα­νι­κο. Σε έδι­ω­χναν ε­ξω. Το ι­διο, αν ει­χες μα­κρυά μαλ­λιά. Περ­νού­σαν ο­λοι α­πο την Κοι­νο­τη­τα και αν ή­σουν α­νε­πι­θυ­μη­τος, σε γυ­ρι­ζαν πι­σω στον κο­σμο με την δε­υ­τε­ρη συγ­κοι­νω­νι­α. (Τότε ει­χε δυ­ο συγ­κοι­νω­νι­ες). Τώρα με­σα στο Πρω­τα­το, μπρο­στα στην Ε­πι­στα­σι­α και με­σα στον χο­ρο του Κα­θο­λι­κού ει­ναι λα­ι­κοί με α­μα­νι­κο. Σήμερα οι ε­πι­σκε­πτες δεν περ­νούν α­πο την Ε­πι­στα­σι­α και ει­ναι α­νε­ξε­λε­γκτοι.

»Πα­λαιά ε­δω στις Κα­ρυ­ες ο­λα τα Κελ­λιά η­ταν ε­παν­δρω­με­να με σπου­δα­ι­ους πα­τε­ρες. Ο­λοι οι Αντι­προ­σω­ποι ε­με­ναν στα Κο­να­κια τους και στο Πρωτά­το γε­μι­ζαν τα στα­σι­δια α­πο σε­βα­σμιους γε­ρον­τα­δες με α­σπρες γε­νει­α­δες.

»Η Ε­πι­στα­σι­α το­τε ει­χε δυ­να­μη και ε­πι­κρα­του­σε τα­ξη. Μία πα­ρα­νο­μι­α να γι­νο­ταν, το λε­γα­με στην Ε­πι­στα­σι­α και α­με­σως ε­πε­νε­βαι­νε.

»Ο­ταν ηρ­θα για κα­λο­γε­ρος πριν α­πο μι­σον αι­ω­να, ή­μουν ε­να χρο­νο δο­κι­μος με­σα στις Κα­ρυ­ες και στην πλα­τεί­α δεν κα­τε­βη­κα. Οι δο­κι­μοι και οι νε­οι μο­να­χοί το­τε δεν μι­λού­σαν. Ε­κα­ναν σι­ω­πη­λοί το ερ­γο­χει­ρο τους και την υ­πα­κοή τους, και κου­βεν­τα δεν ε­βγα­ζαν. Που τολ­μο­υ­σα­με το­τε να μι­λη­σου­με; Σήμερα ο­λο κου­βεν­τες και συ­ζη­τη­σεις. Οι ση­με­ρι­νοί κα­λο­γε­ροι δεν ε­χουν υ­πο­μο­νη.

»Πα­λαιά, θυ­μα­μαι, πη­γαι­νε κα­ποι­ος σ' ε­να μο­να­στη­ρι, σ' ε­να Κελ­λι, δο­κι­μα­ζε και ε­με­νε, δεν ε­φευ­γε· κα­θο­ταν με­χρι τε­λος. Βέβαια περ­νού­σαν πει­ρα­σμο­υς, αλ­λα ε­κα­ναν υ­πο­μο­νη. Σήμερα με τον πα­ρα­μι­κρο πει­ρα­σμο φε­υ­γουν. Υ­στε­ρα πα­ιρ­νουν ε­να ε­ρει­πω­με­νο Κελ­λι, γυ­ρι­ζουν στον κο­σμο και μα­ζε­υ­ουν λε­φτα, το φτει­α­χνουν και κα­νουν την ζωή τους. Αυ­το ο­μως δεν ει­ναι κα­λο­γε­ρι­κη.

»Ε­μείς, οι με­ρες μας ει­ναι λι­γες και θα φυ­γου­με. Η κα­τα­στα­ση ο­μως δεν βλε­πω να αλ­λα­ζη, δεν γυ­ρι­ζει πι­σω. Μαλ­λον πα­με προς το χει­ρο­τε­ρο. Ο­σο μπο­ρεί­τε ε­σείς οι νε­οι κα­λο­γε­ροι να κα­νε­τε υ­πο­μο­νη και υ­πα­κοή, τα ο­ποί­α πα­νε να ε­κλε­ι­ψουν ση­με­ρα από το­υς μο­να­χο­υς.

»Το 1961 στις Κα­ρυ­ες δεν ει­χε ου­τε ε­να αυ­το­κι­νη­το. Τώρα ε­χουν αυ­ξη­θη και χα­σα­με την η­συ­χι­α μας. Χάσαμε την ευ­λα­βειά μας και την πνευ­μα­τι­κο­τη­τα μας. Τώρα δυ­στυ­χως δεν υ­παρ­χει η α­γα­πη της πα­λαι­ας ε­πο­χης, η ε­λε­η­μο­συ­νη, η δι­και­ο­συ­νη. Δεν υ­παρ­χει ε­κε­ι­νη η γνη­σι­ο­τη­τα των μο­να­χων. Και να ει­χε κα­νε­ις ε­να ε­λατ­τω­μα, το ε­βλε­πες. Σήμερα κρυ­βο­μα­στε και θε­λου­με να δε­ι­ξου­με ο­τι ει­μα­στε ο­λοι α­γιοι.

»Πα­λαιά τα μα­γα­ζιά στις Κα­ρυ­ες πε­ρι­με­ναν να τε­λει­ω­ση η θε­ι­α Λει­τουρ­γι­α και υ­στε­ρα α­νοι­γαν με­χρι το με­ση­με­ρι. Το α­πο­γευ­μα η­ταν κλει­στα. Αυ­το η­ταν μι­α οι­κο­νο­μι­α, το προ­βλε­πει και ο Κα­τα­στα­τι­κος χαρ­της, δι­ο­τι το­τε η­ταν πολ­λοί ερ­γα­ζο­με­νοι στα δα­ση και δεν υ­πηρ­χαν τα αυ­το­κι­νη­τα, ω­στε να ερ­χων­ται ο­πο­τε θε­λουν να ψω­νι­σουν στις Κα­ρυ­ες. Ερ­χον­ταν οι ερ­γα­ζο­με­νοι στην Λει­τουρ­γι­α στο Πρω­τα­το την Κυ­ρια­κη, υ­στε­ρα ψω­νι­ζαν ο,τι χρει­α­ζον­ταν και ε­φευ­γαν για τις κα­λυ­βες τους στα δα­ση.

»Πα­λαιά τα νε­α κα­λο­γε­ρια που η­ταν στις Κα­ρυ­ες δεν τα ε­πε­τρε­παν οι Γε­ρον­τα­δες τους να βγούν ε­ξω α­πο το Κελ­λι. Μόνο την Κυ­ρια­κη πη­γαι­ναν για εκ­κλη­σια­σμο στο Πρω­τα­το και στην Λι­τα­νε­ι­α του Α­ξι­ον Ε­στι. Ε­γι­ναν οι γι­ορ­τες της χι­λι­ε­τη­ρι­δος και δεν βγη­καν α­πο το σπι­τι τους.

»Αυ­τη η αυ­στη­ρο­τη­τα για τα νε­α κα­λο­γε­ρια υπήρ­χε πα­λαιά α­πο α­γα­πη∙ για να το­υς προ­φυ­λα­ξη και να μα­θουν κα­λο­γε­ρι­κη, να μπούν σε μία κα­λη σει­ρα. Σήμερα μας πα­ρα­ξε­νε­υ­ει η παρ­ρη­σι­α των νε­ων μο­να­χων. Πα­λαιά και στις Λει­τουρ­γι­ες που κα­να­με στο Κελ­λι μας δεν μι­λο­υ­σα­με με­τα στο κε­ρα­σμα. Ο νε­ος μο­να­χος πρε­πει να ει­ναι ο­λι­γο­μι­λη­τος, να α­κο­υ­η και να μην εκ­φε­ρη γνω­μη. Ε­νω ση­με­ρα συμ­βα­ι­νει το αν­τι­θε­το στο­υς νε­ους μο­να­χο­υς».

Πηγή

Ο κύριος ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ...

Tο iEpikaira στο Google News...