Ακούμε συχνά αναλυτές και δημοσιογράφους να λένε ότι επείγει να εμπλακούν το ταχύτερο δυνατό ελληνικές εταιρείες και πανεπιστήμια στη σχεδίαση και κατασκευή εγχώριων drones ώστε να αντισταθμίσουμε την απειλή που γιγαντώνεται στα ανατολικά μας σύνορα. Στην πραγματικότητα όμως όλοι αυτοί «βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο». Το πρόβλημα δεν είναι αν έχουμε εταιρείες ή πανεπιστήμια ικανά να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν drones. Το πρόβλημα είναι αν έχουμε φωτεινά και ανοιχτά στρατιωτικά μυαλά να αντιληφθούν το πώς έχει αλλάξει ο χαρακτήρας των σύγχρονων πολεμικών επιχειρήσεων, να αναζητήσουν καινοτόμες τεχνολογικές λύσεις σε συγκεκριμένα επιχειρησιακά προβλήματα, και να θέσουν σαφείς προδιαγραφές για τα όπλα και τα μέσα που χρειάζονται. Δεν μπορεί μία εταιρεία ή ένα πολυτεχνείο να ξεκινήσει να σχεδιάζει ένα drone αν δεν έχει σωστή καθοδήγηση από τον τελικό χρήστη (δηλαδή τις ένοπλες δυνάμεις) ως προς τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει αυτό. Η σχεδίαση των drones (όπως και όλων των όπλων) δεν ξεκινάει από τα γραφεία των εταιρειών, αλλά από τα γραφεία των στρατιωτικών. Οι εταιρείες απλώς προσπαθούν να καλύψουν τις απαιτήσεις που θέτουν οι στρατιωτικοί, και αν μπορούν να προσφέρουν το κάτι παραπάνω το κάνουν και αμείβονται για αυτό.
Στη χώρα μας δεν έχουμε σοβαρές ελπίδες να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε τα τεχνολογικά άλματα που κάνουν οι Τούρκοι, διότι πολύ απλά τα μυαλά των στρατιωτικών μας έχουν μείνει στο 1940. Αντί να προβληματίζονται για το πώς θα κυριαρχήσουν στο μελλοντικό πεδίο μάχης, συγκροτούν πάλι ίλη ιππικού (!) για να κάνουν εφέ στις παρελάσεις. Υπάρχουν βεβαίως κάποιοι στρατιωτικοί που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους και ποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν, αλλά δυστυχώς είναι χαμηλόβαθμοι και δεν μπορούν να επιφέρουν τις δραστικές αλλαγές που έχουν ανάγκη οι σημερινές ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία απαρτίζεται από ανθρώπους που μοναδική έγνοια έχουν το πώς θα προωθήσουν τις καριέρες τους καλλιεργώντας στενές σχέσεις με την πολιτική εξουσία. Το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι να καθίσουν να σκεφθούν το πώς θα πρέπει να μετεξελιχθούν οι ένοπλες δυνάμεις τα επόμενα 5, 10 ή 20 χρόνια εν όψει των νέων απειλών. Αλλά ακόμη κι αν ήθελαν να το κάνουν, δεν έχουν το γνωστικό υπόβαθρο για κάτι τέτοιο, διότι δυστυχώς το στρατιωτικό επάγγελμα στη χώρα μας δεν είναι πεδίο διαρκούς πρόκλησης για αριστεία (όπως θα έπρεπε) αλλά μία ακόμη δημοσιοϋπαλληλία και μάλιστα του χειρίστου είδους.
