Μαργαρίτης Γιώργος
Στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η Βρετανία βρέθηκε στο στρατόπεδο των νικητών. Οι ταλαντεύσεις των ΗΠΑ και τελικά η άρνησή τους να αναλάβουν παγκόσμιο ρόλο άφησε το Λονδίνο μόνο κυρίαρχο των θαλασσών και ως εκ τούτου θεματοφύλακα της τάξης του κόσμου. Η αποικιακή αυτοκρατορία κλονίστηκε στα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου, λόγω των πιέσεων που επέβαλε η Μητρόπολη για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του πολέμου.
Παρόλα αυτά όχι μόνο βγήκε αλώβητη από την δοκιμασία, αλλά και απλώθηκε ακόμα περισσότερο, εδαφικά και στρατηγικά, την επαύριο του πολέμου. Η μεγάλη προσθήκη ήταν η αποικιοποίηση της οθωμανικής Μέσης Ανατολής, εκεί όπου το πετρέλαιο ανάβλυζε και ο έλεγχός του έδινε πραγματική ισχύ σε όποιον το κατείχε. Εάν η έννοια της παγκόσμιας κυριαρχίας μπορούσε να εφαρμοστεί στη μέγιστη κλίμακα, τότε, ιστορικά, η Μεγάλη Βρετανία του 1920 θα μπορούσε να αποτελέσει το παράδειγμα γι’ αυτό.
Ξαφνικά, περίπου απρόσμενα για τον ανυποψίαστο εξωτερικό παρατηρητή η βρετανική παγκόσμια κυριαρχία έπαψε να είναι αυτή που έδειχνε ότι ήταν. Στη Συνθήκη της Ουάσιγκτον (Φεβρουάριος 1922), η Βρετανία έπαψε μονομιάς να “κυβερνά τα κύματα” όπως επέμενε ο εθνικός της ύμνος. Η κυριαρχία μοιράστηκε ως εξής: 5 η Βρετανία, 5 οι ΗΠΑ, 3 η Ιαπωνία και από 1,75 η Γαλλία και Ιταλία. Η κυριαρχία των θαλασσών θα ήταν πλέον συλλογική υπόθεση.
