ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ 
Συμβολικής σημασίας είναι το πάγωμα της συμφωνίας επανεισδοχής προσφύγων από την Τουρκία, στο μέτρο που δεν αφορά τη γνωστή συμφωνία της με την Ε.Ε. αλλά μια επί μέρους ελληνοτουρκική, η οποία είχε συναφθεί από το 2002, και η οποία αμυδρά αποτελέσματα είχε ως τώρα. (Σημαντικό όμως είναι ότι είναι η δεύτερη συμφωνία που ακυρώνεται μονομερώς, μετά από αυτή που κατήργησε η Αλβανία για τις θαλάσσιες ζώνες – μόνο υπό την παρούσα κυβέρνηση συμβαίνουν αυτά)! .
Η επίμαχη ελληνοτουρκική συμφωνία «ανακαινίστηκε» ως επί μέρος στοιχείο της μεγάλης συμφωνίας που συνήφθη μεταξύ Τουρκίας και Ε.Ε. Ούτως ή άλλως ως το 2016, σε 14 χρόνια, είχαν επαναπροωθηθεί μόνο περί τους 3.500 μετανάστες. Μετά δε το τσουνάμι… Τασία, του ενός και πλέον εκατομμυρίου το 2015, με βάση αυτή δεν είχαν επαναπροωθηθεί άνω των 1500 μεταναστών. Άρα συμβολικό το πλήγμα.
Τα σπουδαιότερα στην σχέση μας με την Τουρκία δεν είναι το πάγωμα της συμφωνίας, αλλά τα κλιμακούμενα μέτρα επιφυλακής (έθεσε σε επιφυλακή φρεγάτα, πυραυλάκατους, δυνάμεις κομάντος).
Οι «8» είναι το πρόσχημα. Ο στόχος είναι η επίδειξη δύναμης. Η ελληνική πλευρά όμως ακολουθεί την πεπατημένη, ερμηνεύοντας την τουρκική ενέργεια ως μία ακόμη προσπάθεια εντυπώσεων εντεταγμένη στην προεκλογική προπαγάνδα Ερντογάν.
Αν ίσχυε το ανωτέρω, θα ήταν μικρό το κακό. Θα είχε ημερομηνία λήξης την 24 Ιουνίου, ημέρα εκλογών στη γείτονα.
Φευ, το πρόβλημα είναι ότι ο Ερντογάν είναι αρκούντως σοβαρός – σοβαρότερος των ηγετών ημών. Οι πράξεις του σαφώς εμπεριέχουν προεκλογική σκοπιμότητα (στο μέτρο που πιέζεται από την kεμαλική αντιπολίτευση, αλλά και τους συμμάχους του, το εθνικιστικό κόμμα του Μπαxτσελί), αλλά αυτές ξεπερνούν τον εκλογικό του ορίζοντα. Κάθε μία αποτελεί τον κρίκο μιας συγκροτημένης στρατηγικής, που συντείνει να οικοδομήσει τον ρόλο της περιφερειακής δύναμης που επιφυλάσσει για τη χώρα του, μέσα στο υπό αναδιάταξη σκηνικό της μέσης Ανατολής.
Αντιθέτως οι δικοί μας ηγέτες παίζουν με τη φωτιά χωρίς σοβαρότητα, χωρίς προετοιμασία, χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, χωρίς προγραμματισμό για τα επόμενα βήματα.
Τι χρείαν άλλων ενδείξεων έχουμε από τις παράξενες ανακοινώσεις Καμμένου στα Ψαρά; Ο υπουργός έκανε γενναίες δηλώσεις - πιστεύουμε ελαφρά τη καρδία - λέγοντας: «Είμαστε σε μια στιγμή της ιστορίας του έθνους μας που η πατρίδα μας μεγαλώνει. Πολύ σύντομα θα επεκταθούν τα εθνικά μας ύδατα με την αναγνώριση της ΑΟΖ»!
Ας ξεπεράσουμε το γεγονός ότι εθνικά ύδατα και ΑΟΖ είναι διαφορετικά πράγματα και ότι η δήλωση του υπουργού δείχνει άγνοια ή παρορμητισμό, που βαίνουν επικίνδυνα, καθώς είναι υπουργός Άμυνας και όχι… Πολιτισμού, ώστε να μην έχουν επιπτώσεις όσα λέει.
Ποιος θα αναγνωρίσει την ΑΟΖ; Μα ουδείς αναγνωρίζει την ΑΟΖ κανενός. Αυτή προκύπτει από διαπραγματεύσεις μεταξύ ενδιαφερόμενων χωρών, και αν μια χώρα την ανακοινώνει μονομερώς, η άλλη μπορεί να την αμφισβητήσει, να πάει Χάγη, σε διαιτησία κλπ. (Να υπενθυμίσουμε δε, ότι η Τουρκία δεν αποδέχεται πως το Καστελόριζο και η Στρογγύλη έχουν ΑΟΖ – παρότι κατοικούνται).
Επίσης ποιος αποφάσισε την επέκταση των χωρικών υδάτων… μέσω της «αναγνώρισης» της ΑΟΖ; Υπενθυμίζουμε ξανά ότι το 1995 η τουρκική εθνοσυνέλευση ψήφισε ότι θα είναι casus belli (αιτία πολέμου) η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια (παρότι το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας το επιτρέπει). Αυτή η υποτιθέμενη επέκταση συζητήθηκε σε κάποιο υπουργικό Συμβούλιο; Σε κάποια Κυβερνητική Επιτροπή; (που δεν υπάρχει). Συνήλθε το ΚΥΣΕΑ για να καταστρώσει επιτελικό σχέδιο αντιμετώπισης των σίγουρων τουρκικών αντιδράσεων; Ελήφθη τέτοια απόφαση σε συνεργασία με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών, με τον οποίο ο υπουργός Αμυνας σχεδόν δεν ανταλλάσει Καλημέρα;
Αυτά δεν είναι παίξει γέλασε για να κάνουμε το κομμάτι μας, πουλώντας φραστικό τσαμπουκά προς άγραν ψήφων.
Αν η κυβέρνηση αποφάσισε (που δεν αποφάσισε) να αδιαφορήσει για το τουρκικό casus belli, διακινδυνεύοντας ένα ελληνοτουρκικό πόλεμο, να το γνωστοποιήσει στο λαό. Αν όχι θα έπρεπε ήδη να έχει υπάρξει διάψευση με αυστηρούς τόνους προς τον κ. Καμμένο (σ.σ. εντύπωση δημιούργησε επίσης η υποτονικότητα με την οποία υποδέχτηκαν τα ελληνικά ΜΜΕ... την συγκεκριμένη δήλωση).
Τέλος, όταν η Τουρκία παγώνει μια συμφωνία, θα έπρεπε να υπάρχει ανταπόδοση. Η Αθήνα ως απάντηση θα μπορούσε π.χ. να παγώσει ένα μόνο κεφάλαιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων ΕΕ –Τουρκίας, για να δείξει ότι απαιτεί σεβασμό και δεν αποδέχεται μονομερείς ενέργειες. Αντί αυτού απαντά συνεσταλμένα μέσω «διπλωματικών πηγών», οι οποίες χαρακτήρισαν τη δήλωση Τσαβούσογλου ως «ατυχή» και - νομίζουν ότι - ξεμπέρδεψαν!
Τι άλλο να περιμένουμε ότι θα προκύψει, άραγε;
Πηγή: Του Γιάννη Σιδέρη liberal.gr
